ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΝΤΑΡΑΚΙΑΣ
Σκιάθος
Ποτέ δεν περίμενα μάνα Ελλάδα
να γνωρίσω
τα βουνά, τα μονοπάτια σου
από το προσκλητήριο ενός νεκρού.
Μα χρόνια τώρα από των προγόνων
το αίμα το θεϊκό
που ξεκινά από τα βουνά
και χύνεται σε κάμπους και χωριά
και σαν ποτάμι χύνεται μες την αγκαλιά
της θάλασσας
και του πελάγου καταλήγει
σηκώνοντας κύματα θεριά
και των εχθρών τα ξένα ήθη πνίγει.
Αναθαρρεύω
αν και παράξενο το κάλεσμα.
Νεκρός ο Κωνσταντίνος.
Πόσες φορές νεκρός μα πάντα ζεί
και πάντα περιμένει κάτω απο την
Αγιά Σοφιά.
Νεκρή, πόσες φορές σου έκαναν
μνημόσυνο οι εχθροί σου.
Μα εσύ εδώ και πάλι ζωντανή
να περπατάς αγέρωχη χέρι με χέρι
με τον αγαπημένο-Αναστημένο
και στον κόρφο σου
να έχεις τον Σταυρό
δώρο πολύτιμο όσο και τιμημένο.
Είναι το αίμα που κυλά αυτό που έχει ποτίσει
τα χώματά σου και ιερά τα έχει
καταστήσει.
Βουβό το κλάμα σαν θωρώ
τον γαλανό Σταυρό σου
να κυματίζει στου ανέμου την δροσερή πνοή
να χαίρομαι που μ’ αγαπάς μ’ έχεις όλο
δικό σου
κι άς είμαστε μανούλα μου
και οι δυό μας μοναχοί.