Μὲ μεγάλη ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε στὴν Πάτρα τὴν Κυριακὴ 10 Νοεμβρίου 2019, ἐκδήλωση ὑπὲρ τῆς Ζωῆς τοῦ Ἀγέννητου Παιδιοῦ μὲ θέμα: «Ἀφῆστε με νὰ Ζήσω!».
Ἡ εκδήλωση ὀργανώθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν, τὸν Σύλλογο Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ Πατρῶν καὶ τὸ πανελλήνιο Κίνημα «Ἀφῆστε με νὰ Ζήσω», ἦταν δὲ ἐνταγμένη στὰ «Πρωτοκλήτεια», ἐκδηλώσεις γενόμενες πρὸς τιμὴν τοῦ πολιούχου τῶν Πατρῶν, Ἁγίου Ἀνδρέου.
Πραγματοποιήθηκε στὴν κατάμεστη αἴθουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἐστίας Πατρῶν, τὴν τίμησαν δὲ μὲ τὴν παρουσία τους ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, κληρικοί, μέλη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων, καθὼς καὶ πλῆθος φοιτητῶν, νέων, γονέων, ἐκπαιδευτικῶν, ἐπιστημόνων κ.ἄ.
Ἡ ἐκδήλωση ξεκίνησε μὲ χαιρετισμοὺς ἀπὸ τὴν ἐκπρόσωπο τοῦ Συλλόγου Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ Πατρῶν, κ. Ὄλγα Ἀποστολοπούλου, καὶ τὸν ὑπεύθυνο ἐπικοινωνίας τοῦ κινήματος «Ἀφῆστε με νὰ Ζήσω» καὶ ἀντιπρόεδρο τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Φίλων Πολυτέκνων, κ. Ἰωάννη Θαλασσινό.
Ἀκολούθησαν οἱ κύριες ἐπιστημονικὲς εἰσηγήσεις τῆς ἐκδηλώσεως:
- Ἀπό τὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη καὶ Θεολόγο π. Ἀμβρόσιο Γκουρβέλο,
- τὸν κ. Ἐμμανουὴλ Παναγόπουλο, Ἀμ. Ἐπ. Καθηγητὴ Χειρουργικῆς, τ. Διευθυντὴ Χειρουργικοῦ ΕΣΥ,
- καὶ τὸν κ. Γεώργιο Ῥούντα, Δικηγόρο.
Τὸ συντονισμὸ τῆς ἐκδηλώσεως ἔκανε ἡ κ. Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη–Τσαγκαροπούλου, Ἰατρὸς–Πνευμονολόγος, μέλος τοῦ Κινήματος «Ἀφῆστε με νὰ Ζήσω!».
Τὴν ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος.
Ὑπῆρξε τηλεοπτικὴ κάλυψη τῆς ἐκδηλώσεως ἀπὸ τὸν τηλεοπτικὸ Σταθμὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, «Λύχνος».
Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού Πάτρας
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ:
- Ὁ π. Ἀμβρόσιος Γκουρβέλος ὁμίλησε μὲ θέμα: << Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὶς ἀμβλώσεις>>.
Ἡ εἰσήγηση τοῦ π. Ἀμβροσίου Γκουρβέλου εἶχε τρία τμήματα.
Στὸ πρῶτο μίλησε σχετικῶς μὲ τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας στὸ θέμα τῶν ἐκτρώσεων. Ἀνέφερε ὅτι ἡ θέση της εἶναι ἀναλλοίωτη, σύμφωνα μὲ τὴν ἁγιογραφικὴ καὶ πατερικὴ Παράδοση μέχρι σήμερα, ὅπως καὶ προσφάτως ἐκφράσθηκε μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ καθιερώσει τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα, ὡς ἡμέρα προσευχῆς γιὰ τὸ ἀγέννητο παιδί.
Ἡ θέση τῆς ‘Εκκλησίας ἐδράζεται πάνω στὸ γεγονὸς τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ τὴν στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, δηλαδή τῆς συλλήψεώς Του στὴν κοιλία τῆς Θεοτόκου, ἐκτὸς ἀπὸ τέλειος Θεός,ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος, χωρὶς βέβαια ἁμαρτίες. Ἐπομένως ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὁλόκληρος καὶ πλήρης «ἐξ’ ἄκρας συλλήψεως». Καὶ εἶναι ἕνας νέος, ξεχωριστὸς ἄνθρωπος μὲ τὸ θεόσδοτο δικαίωμα νὰ ζήσει, τὸ ὁποῖο κανεὶς καὶ γιὰ κανένα, κανένα λόγο, δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ στερήσει. Τὸ ἔμβρυο φιλοξενεῖται στὸ σῶμα τῆς μητέρας καὶ εἶναι ὁλόκληρη ζωὴ μέσα σὲ μιὰν ἄλλη ζωή,ἡ ὁποία δωρήθηκε ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ σὲ μᾶς, γιὰ νὰ τὴν προστατεύσουμε καὶ ἀναπτύξουμε. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι οὔτε τὸ σῶμα μας εἶναι δικό μας, ἀλλὰ ἀνήκει στὸν Θεό, εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μᾶς χαρίστηκε, γιὰ νὰ τὸ ἐξαγιάσουμε.
Ἡ ἔκτρωση ἰσοδυναμεῖ μὲ φόνο ἐκ προμελέτης καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, συνιστᾶ μία μεγάλη ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία τῶν ἐκτρώσεων εἶναι ἴσως ἡ αἰτία τόσων προβλημάτων στὴν πατρίδα μας, διότι τὸ αἷμα τῶν ἀδικουμένων, βοᾶ πρὸς «Κύριον Σαβαὼθ» ζητῶντας δικαιοσύνη.
Τὸ δεύτερο τμῆμα τῆς ὁμιλίας του,ἀφοροῦσε τὶς ἐκτρώσεις ὡς ποιμαντικὸ καὶ πνευματικὸ πρόβλημα. Ἐξέθεσε τὶς συνήθεις αἰτίες τους, γιὰ τὶς ὁποίες ὅμως,σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων δὲν ἐπιτρέπεται ἡ ἄμβλωση, διότι πρόκειται γιὰ ἀφαίρεση ζωῆς ἑνὸς ἀνεξάρτητου καὶ ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπου. Βεβαίως, ὡς Ἐκκλησία, ὅταν καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε τέτοια ἁμαρτία, πρέπει γιὰ τὴ θεραπεία της νὰ ἀναζητήσουμε τὰ αἴτια καὶ ἀναλόγως μὲ διάκριση νὰ ἐνεργήσουμε. Ἀλλὰ καλύτερο εἶναι τὸ προλαμβάνειν ἀπὸ τὸ θεραπεύειν.
Οἱ ἀμβλώσεις εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἀρνητικὲς συνέπειες τῆς ἀπομάκρυνσής μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Νόμο Του. Ἡ ἔλλειψη πίστης στὸν Θεὸ καὶ τὶς ἐντολές Του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπουσία ἐμπιστοσύνης καὶ πίστης στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, χαρακτηρίζουν τὴν ἐποχή μας. Γενικότερα, πέρα ἀπὸ τοὺς μέχρι τώρα λόγους καταφυγῆς στὴν ἔκτρωση, ἔχουμε ἐπὶ πλέον στὶς ἡμέρες μας ἀλλαγὴ τοῦ κοσμοειδώλου μας, καθὼς ἐγνωσμένως ἤ ἀκαταγνώστως κέντρο τῆς ζωῆς μας ἔχει γίνει ὁ ἐαυτός μας καὶ ἡ μὲ κάθε τρόπο, σωστὸ ἤ λάθος, ἰκανοποίηση τῶν ἀπαιτήσεών του.
Ἐπομένως, καὶ τὰ αἴτια τῆς ἐμβρυοκτονίας, ὁλιγοτεκνίας καὶ τῆς ἀπειλούμενης πληθυσμιακῆς κατάρρευσης τῆς Πατρίδας μας, ἔχουν πνευματικὸ ὑπόβαθρο.
Στὸ τρίτο τμῆμα τῆς ὁμιλίας του ὁ π. Ἀμβρόσιος, παρέθεσε κάποιες σκέψεις σχετικῶς μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνέφερε τὴν ἀνάγκη νὰ καταρτίσουμε τοὺς ἐαυτούς μας μὲ τὴν δύναμη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, καλλιεργεῖ συνειδήσεις καὶ μεταμορφώνει τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Τότε μποροῦμε νὰ μιλήσουμε καὶ νὰ ἐμπνεύσουμε τοὺς νέους ἀνθρώπους, σχετικῶς μὲ τὴν ἀπόλυτη ἀξία τῆς κάθε ἀνθρώπινης ζωῆς, τὴν ἱερότητα καὶ τὴν σωτηριολογικὴ σημασία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, τὴν ἀξία τῶν ἀρετῶν, τὴν παρθενία, τὴν ἁγνότητα, τὴν ἐγκράτεια, τὴν πιστότητα στὸν Γάμο, τὴν μετάνοια, τὴν ὑπομονή, τὴν ὁλιγάρκεια, τὴν προσγείωση στὴν πραγματικότητα, τὴν δύναμη τῆς πίστεως καὶ τῆς προσευχῆς ποὺ κάνει θαύματα, τὴν χαρὰ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, τὴν εὐλογία τῶν παιδιῶν καὶ μάλιστα τῶν πολλῶν. Ξεκινώντας ἀπὸ αὐτά, ἡ δύναμη τῆς ἐφευρετικῆς ἀγάπης θὰ φέρει καὶ ἄλλες σκέψεις καὶ δράσεις.
- Ο κ. Ἐμμανουήλ Παναγόπουλος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Ἄμβλωση: Ἰατροβιολογικὴ προσέγγιση».
Στὴν εἰσήγησή του ἔθεσε τὸ θέμα τοῦ σεβασμοῦ τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἄποψη. Τόνισε πὼς ὅλα τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ παιδί, εἶναι ἕνας νέος, ἰδιαίτερος καὶ ζῶν ἀνθρώπινος ὀργανισμὸς ἐξ ἄκρας συλλήψεως. Ἀπὀ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑφίσταται ὡς μονοκύτταρο ζυγωτὸ καὶ πρὶν ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἐμφύτευσή του, εἶναι ἄνθρωπος καὶ ἀξίζει νὰ προστατεύεται.
Τόνισε τὸν ἀντιεμφυτευτικὸ καὶ πρώιμα ἐκτρωτικὸ ρόλο τῆς ὀρμονικῆς ἀντισύλληψης, τοῦ σπιρὰλ καὶ τοῦ χαπιοῦ τῆς ἐπόμενης μέρας. Μίλησε γιὰ τοὺς σοβαροὺς κινδύνους ποὺ συνεπάγεται ἡ χρήση τοῦ ἐκτρωτικοῦ χαπιοῦ RU-486 καὶ περιέγραψε τὴν μεθοδολογία καὶ τὶς ψυχοσωματικὲς συνέπειες τῆς χειρουργικῆς ἀμβλώσεως, τὶς ἄμεσες καὶ τὶς ἀπώτερες, πάνω στὴν μητέρα.
Ὑπογράμμισε πὼς ὑπάρχουν μορφὲς θανάτωσης πρώιμων ἐμβρύων, οἱ ὁποῖες ἀγνοοῦνται ἤ παραβλέπονται, καὶ ἐδῶ ἀνήκουν τὰ πρώιμα ἔμβρυα τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης, τὰ ὁποῖα ἀπορρίπτονται, γιὰ λόγους εὐγονικῆς ἤ ἐπειδὴ δὲν εἶναι πλέον ἐπιθυμητὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς, ἤ θανατώνονται ὑπὸ συνθῆκες πειραματισμοῦ στὸ ἐργαστήριο.
Ἄλλες μορφὲς θανάτωσης γιὰ λόγους εὐγονικούς, εἶναι οἱ περιπτώσεις ἐπεμβάσεων «μείωσης» σὲ περίπτωση πολλαπλῆς κυήσεως ἤ μετὰ ἀπὸ λήψη παθολογικῶν ἀποτελεσμάτων στὸν προγεννητικὸ ἔλεγχο α καὶ β ἐπιπέδου, μιὰ θανάτωση ποὺ γιὰ πολλοὺς θεωρεῖται, κατὰ ἀπολύτως λανθασμένο τρόπο, ἀποδεκτή, γιὰ λόγους «ἀλτρουϊσμοῦ» πρὸς τὸ μωρὸ καὶ τὴν οἰκογένεια.
Ἡ ὕπαρξη νόσου στὸ ἔμβρυο ἤ στὴν μητέρα, δὲν δικαιολογοῦν σὲ καμμία περίπτωση τὴν διακοπὴ τῆς κύησης καὶ τὸν φόνο τοῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ ἀποτελοῦν λόγο περαιτέρω ἰατρικῆς φροντίδας ἀπέναντί τους.
- Ὁ κ. Γεώργιος Ῥούντας ἔδωσε τὴ νομικὴ ἄποψη πάνω στὸ θέμα τῆς διακοπῆς τῆς ἐνδομήτριας ἀνθρώπινης ζωῆς.
Μίλησε γιὰ τὴν ἀντίφαση, τὴν ὑποκρισία καὶ τὸν παραλογισμὸ τῆς Ἑλληνικῆς Νομοθεσίας, γιὰ τὸ θέμα τὴς ἄμβλωσης, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ σκεπτικὸ τῆς Εἰσηγητικῆς Ἐκθέσεως τοῦ νόμου 1609/1986, ὁ ὁποῖος ἐπέτρεψε τὶς ἐκτρώσεις στὴν πατρίδα μας.
Ὅπως περιέγραψε ὁ κ. Ῥούντας: στὴν χώρα μας ἀπὸ τὸ 1986 μὲ τὸν νόμο 1609, ὀ νομοθέτης ξαφνικὰ καὶ ἐντελῶς αὐθαίρετα, θεωρεῖ τὴν ζωὴ τοῦ ἐμβρύου κατώτερη αὐτῆς τοῦ γεννηθέντος ἀνθρώπου, ἐπιτρέποντας τὴν τέλεση ἐκτρώσεων, τὴν ἴδια στιγμή ὅπου,ὁ ἴδιος ὀ νόμος ἀντιφάσκοντας ὐποκριτικά, ἀντιμετωπίζει ἐντελῶς διαφορετικὰ τὸ ἔμβρυο σὲ διάφορες περιπτώσεις.
Ὁ κ. Ρούντας μίλησε γιὰ τὴν ἀσυμφωνία μεταξὺ Ἀστικοῦ καὶ Ποινικοῦ κώδικα, ὡς πρὸς τὴν ἀναγνώριση τοῦ ἐμβρύου ὡς ἀνθρώπου μὲ ἀτομικὰ δικαιώματα, καὶ γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ ὑφίσταται τὸ ἀγέννητο παιδὶ ὅταν καταπατεῖται τὸ δικαίωμά του στὴν ζωή, στὴν περίπτωση ποὺ ἔχει συλληφθεῖ ὑπὸ συνθῆκες βιασμοῦ, αἱμομιξίας ἤ πάσχει ἀπὸ κάποιο νόσημα.
Ὑπογράμμισε πὼς ἡ πρόσφατη ἀναθεώρηση τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, συνοδεύτηκε δυστυχῶς ἀπὸ μείωση τῶν ποινῶν σὲ αὐτοὺς ποὺ καταπατοῦν τὰ δικαιώματα τοῦ ἐμβρύου, καὶ ἀπὸ τὴν δυνατότητα ἐκ μέρους τῶν γονέων καὶ τοῦ ἰατροῦ νὰ προχωροῦν στὴν θανάτωση τοῦ ἐμβρύου γιὰ εὐγονικοὺς λόγους ὡς καὶ λίγο πρὶν τὸν τοκετό.
Τόνισε πὼς ἡ νομιμοποίηση τῆς ἄμβλωσης, παρὰ τὸ ὅτι θεσμοθετήθηκε ἐπαγγελλόμενη τὴν γέννηση «ὑγιῶν καὶ ἐπιθυμητῶν» παιδιῶν, τὴν «προστασία τῆς σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ὑγείας» τῆς μητέρας, τὴν ἐπαγγελματική της ὑποστήριξη καὶ τὴν προώθηση τῆς ἰσότητος τῶν φύλων, στὴν πραγματικότητα ὁδήγησε στὴν πλήρη ὑποτίμηση τῆς ἀξιοπρέπειάς της, τῆς μοναδικῆς της ἀποστολῆς ὡς μητέρας, ὑποβάθμισε τὴν ἴδια καὶ κατέστρεψε τὴν Οἰκογένεια καὶ τὴν Πατρίδα μας.
- Μετὰ τὸ πέρας τῶν εἰσηγήσεων ἀκολούθησε συζήτηση πάνω σὲ ἐρωτήματα ποὺ τέθηκαν ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους.
Αὐτὰ ἀφοροῦσαν κυρίως τὴν διακοπὴ κύησης σὲ εὐαίσθητες περιπτώσεις ὅπως τοῦ βιασμοῦ, ὅταν ὑπάρχουν διαπιστωμένα νοσήματα τοῦ ἐμβρύου ἤ τῆς μητέρας, στὸν ἐκτρωτικὸ ρόλο τῆς ἀντισύλληψης, τὰ χαμένα παιδιὰ τῆς ἐξωσωματικῆς, ἐνῶ ὑπῆρξε συζήτηση καὶ πάνω στὴν γενικότερη ἀπροθυμία τῶν νέων νὰ φέρουν στὸν κόσμο παιδιὰ καὶ νὰ ἀναλάβουν σοβαρὸ πνευματικὸ ἀγώνα, μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἔγγαμης οἰκογενειακῆς ζωῆς.
Οἱ ἀπαντήσεις ἐκ μέρους τῶν ὁμιλητῶν ἦταν πολὺ κατατοπιστικές, πάντα ὑπὲρ τῆς προστασίας τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, ἐνῶ ἐξαιρετικῆς σπουδαιότητας ἦταν οἱ παρεμβάσεις στὸν διάλογο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου καὶ τῶν λοιπῶν ἱερέων. Ὅλοι μὲ βάση τὴν ἐμπειρία τους ὡς πνευματικοὶ πατέρες, περιέγραψαν τὸ δράμα τῶν γονέων ποὺ συνὴργησαν στὴν διακοπὴ τῆς ζωῆς τῶν παιδιῶν τους.
Καὶ πράγματι, ὁ πνευματικὸς καλεῖται ἐκ τῶν ὑστέρων, μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως,νὰ ἀποτρέψει ἐκτρώσεις,ἀλλὰ καὶ νὰ δεχθεῖ τὴν μετάνοια, νὰ συγχωρήσει, νὰ παρηγορήσει καὶ νὰ περιθάλψει τὶς ὀδυνηρὲς πληγές. Καλεῖται ὅμως καὶ νὰ δώσει νέες κατευθύνσεις ζωῆς, ὥστε ἡ μετάνοια νὰ δώσει ἔμπρακτους καρποὺς καὶ μακροπρόθεσμα πνευματικὰ ὀφέλη.
Τὴν ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος τόνισε τὴν ἀνάγκη πνευματικῆς ἐπαγρύπνησης, ἐνημέρωσης ἀλλά,κατὰ κύριο λόγο,τὴν ἀνάγκη πνευματικοῦ ἀγώνα μέσα στὴν οἰκογένεια, κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ. Μόνον ἔτσι μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ καὶ νὰ εὐδοκιμήσει ἡ νεότητα καὶ ἡ οἰκογένεια κατά Χριστόν, καὶ νὰ γίνει ἀδιανόητη ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς τοῦ νέου ἀνθρώπου.
