της Μαρίας Κορνάρου
Η εορτή του αγίου νηπιομάρτυρος Κηρύκου, που τη μνήμη του εορτάσαμε στις 15 Ιουλίου, γεμίζει τις καρδιές με θαυμασμό. Είναι ήδη αδύνατον να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η σκέψη ενός μικρού παιδιού, πόσο μάλλον να εννοήσουμε τις κινήσεις της καρδιάς του, και πώς μπορεί να πάρει μία απόφαση γενναία, αξιοθαύμαστη, δύσκολη ακόμη και για τους μεγάλους. Την υψηλή απόφαση να δώσει τη ζωή του για το Χριστό. Άγια παιδιά, παιδομάρτυρες και νηπιομάρτυρες υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι στην εκκλησία μας. Στο Ευαγγέλιο μέσα, διαβάζουμε για τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, και βέβαια για τον ίδιο τον Κύριο, ότι καθώς μεγάλωναν σωματικά και πνευματικά, η χάρις του Θεού ην επ’ αυτοίς.
Μέσα στην ζωή των παιδιών που αγιάζουν και μαρτυρούν για το Χριστό, μπορούμε, αν έχουμε καλή διάθεση, να ανακαλύψουμε πολλά για την ουσία της ορθοδόξου πίστεως. Διότι αν ένα παιδί, που δε μπορεί να καταλάβει το ελάχιστο με την αναπτυσσόμενη ακόμη διάνοιά του, μπορεί όμως να καταλάβει το μέγιστο, δηλαδή την αξία της θυσίας για το όνομα του Χριστού, αυτό φανερώνει ότι η πίστη μας κείται υπέρ νουν, στα άρρητα μυστήρια που γνωρίζει ο άνθρωπος με την καρδιά του, προσωπικά. Πώς αλλιώς να δώσει ένα παιδί τη ζωή του για τον Κύριο; Ο πιο ταλαντούχος κατηχητής όσο και αν προσπαθούσε, όμως δε θα κατάφερνε να διδάξει ένα νήπιο να πάρει αυτή την απόφαση. Είναι απόφαση που βγαίνει από το εσωτερικό του ανθρώπου, όταν η ειλικρίνεια και ο ζήλος της νικούν και αυτό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Πρόκειται για μία αλήθεια της πίστεως που βιώνουμε ακόμη μόνο στην Ορθόδοξη εκκλησία, με το νηπιοβαπτισμό και τη ζωή των παιδιών μέσα στα μυστήρια και την εκκλησιαστική πράξη. Οι διάφορες αιρέσεις λησμόνησαν τόσο τους παιδομάρτυρες, όσο και τη διδασκαλία του Κυρίου «άφετε τα παιδία ελθείν προς με , και μη κωλύετε αυτά». Επιτρέπουν έτσι τη βάπτιση μόνο μετά από κάποια ηλικία, ώστε να μπορεί το παιδί να «συναινέσει». Η πρακτική αυτή μαρτυρά πολύ περισσότερα για την βάση αυτών των δοξασιών απ’ ότι ο «σεβασμός στην ελεύθερη βούληση» και οι άλλοι δικαιολογητικοί λόγοι που προβάλλουν. Είναι και η προτεραιότητα που δίνουν στον εγωϊσμό, στο προσωπικό θέλημα, μα πάνω απ’ όλα στη λογική. Ο άνθρωπος καλείται να προσεγγίσει το Θεό μέσα από το πρίσμα της λογικής, της ιδίας κατανόησης. Είναι τουλάχιστον παράδοξο να βαπτιστεί ένα νήπιο, που δεν έχει αναπτύξει καθόλου την κρίση του. Έτσι και συνεχίζουν να προσεγγίζουν τον Θεό, μεγαλώνοντας, ως μία ακόμη επιλογή ανάμεσα στις πολλές επιλογές μας, μία ακόμη ιδεολογία ανάμεσα στις άλλες. Ο χριστιανισμός στη Δύση εξέπεσε έτσι σε “lifestyle”, μάλιστα καταπιεστικό, και εν τέλει αποδιώχθηκε προς χάριν ευκολότερων επιλογών.
Το ίδιο δίλημμα βιώνουμε και εμείς, σε πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις που απαιτούν την άρνηση της λογικής, προς χάριν της πίστεως. Μεγάλο παράδειγμα αυτών των επιλογών είναι ορισμένοι ασκητές, που εν καιρώ ασθενείας παρέμεναν στο ασκητήριό τους και δεν κατέφευγαν σε νοσοκομεία, βασιζόμενοι στην πίστη και στο ασκητικό φρόνημα. Εμείς, έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ πιο απλά διλήμματα, που όμως τόσο μας δυσκολεύουν. Μία οικογένεια πολύτεκνη, ένας άνθρωπος που ζει με παρθενία, η ομολογία του Χριστού σε μικρές στιγμές, η εκλογή του παράδοξου για τον κόσμο δρόμου που είναι η ειλικρινής πνευματική ζωή… όλα τούτα είναι ενδείξεις ότι βάζουμε το Χριστό στη ζωή μας πιο ψηλά από τη λογική, που τις αποφάσεις αυτές θωρρεί ως μωρία. Όταν με πίστη προσερχόμαστε στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, δίνοντας προτεραιότητα στη ρήση του Χριστού «τούτου αυτό έστι το σώμα μου» και «τούτο αυτό εστι το αίμα μου», και όχι στα πορίσματα της θεάς Επιστήμης. Επιλέγουμε το Χριστό ως νήπια που γνωρίζουν μόνο Εκείνον, κατά το λόγο του ψαλμωδού «ύψωσα την ψυχήν μου ως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτού».
Βλέπουμε πώς η Ορθοδοξία διατηρώντας αναλλοίωτη τη διδασκαλία του Κυρίου, διατηρεί αναλλοίωτο και το χαρακτήρα του Χριστιανισμού, ως αληθούς μονοθεϊστικής θρησκείας. Κανένας άλλος θεός, κανένα είδωλο είτε αυτό λέγεται τέχνη, είτε κόσμος, είτε λογική, δεν ξεπερνά την διδασκαλία του Χριστού. Σε Εκείνον, και μόνο, δίνει ο πιστός την ψυχή του.