Simone LE BARON
Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια τῆς γαλλικῆς γλώσσας
Διπλωματοῦχος τῆς Alliance Francaise de Paris
Παραμονὴ τοῦ Πάσχα 2011, θὰ ἤθελα νὰ ξαναδώσω ἐλπίδα στὸν ἑλληνικὸ λαό, σὲ ἐσᾶς, ἀγαπητοί μου φίλοι, ποὺ χρωστῶ τὰ πάντα. Γιατὶ μὲ σᾶς «γύρισα τὴ σελίδα» τῆς δικτατορίας τὸ 1974, ὅταν ἤμουν μόλις 21 ἐτῶν. Ἐσεῖς μοῦ μάθατε τὴ χαρὰ τῆς ζωῆς, τὴ φιλία, τὴ φιλοξενία, τὴν ἀλληλεγγύη, τὸ σεβασμό, τὸ φιλότιμο. Ἐσεῖς μοῦ ἀνοίξατε τὴν ἀγκαλιά σας χωρὶς νὰ μὲ γνωρίζετε καὶ μοῦ δώσατε τὴν πιὸ ζεστὴ θέση στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, τὴ στιγμὴ ποὺ oι δικοί μου μὲ εἶχαν διώξει. Ἐσεῖς μοῦ ἀνοίξατε τὰ σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τὰ γεύματά σας, ἀπὸ τὸν πιὸ φτωχὸ μέχρι τὸν πιὸ πλούσιο. Ἐσεῖς ποτὲ δὲν μὲ ἀφήσατε νὰ πληρώσω τὸ παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια ποὺ ἀκούγονται σὰν στίχοι ἀπὸ παλιὸ τραγούδι: «Θὰ πληρώσεις ὅταν θὰ ἔρθουμε στὴν πατρίδα σου». Θυμᾶμαι τὸν μπαρμπα-Λουκᾶ στὴ σκιὰ τῆς κληματαριᾶς μπροστὰ στὴν καλύβα του: «Λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ἐλιὲς καὶ ἀγάπη φτάνουν νὰ εἶμαι εὐτυχισμένος» – ποὺ μοῦ θυμίζει πάντα τὸν Σταῦρο Ξαρχάκο στὸ τραγούδι «Βάλε κι ἄλλη ἀγάπη στὸ τραπέζι». Σὲ μένα τὴν ἄθρησκη ἀνοίξατε τὴν ἐκκλησία σας μέσῳ ἑνὸς ἡλικιωμένου ἱερέα ποὺ μοῦ εἶπε μία φορά: «κορίτσι μου, ἡ θρησκεία μας εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα «φιλοσοφία» καὶ εἶναι γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους».
Δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ τὸν περίφημο μαθητή μου, τὸν Μάνο Κατράκη ὁ ὁποῖος στὴν ἡλικία 70 ἐτῶν ἀποφάσισε νὰ μάθει τὰ ἀγγλικὰ– στὴ σκιὰ τοῦ θεάτρου του στὴ στοὰ Broadway – καὶ ποὺ μᾶλλον τοῦ φαινόταν ἀστεῖο νὰ ἔχει καθηγήτρια Ἀγγλικῶν μία νεαρὴ Γαλλίδα… Ποτὲ δὲν ἔμαθε τὰ Ἀγγλικά, ἀλλὰ οἱ ἱστορίες ποὺ μοῦ διηγοῦνταν παραμένουν γιὰ μένα ἱστορίες ζωῆς. ἀνεξίτηλες. Κι ὁ Γιῶργος Μαρίνος, ὑπῆρξε καὶ αὐτὸς μαθητής μου στὰ ἀγγλικά. Δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ γνωρίζω τί θυμᾶται σήμερα ἀπὸ τὴ γλώσσα τοῦ Σαίξπηρ, ἀλλὰ τὰ θεάματά του στὴ Μέδουσα παραμένουν γιὰ μένα μοναδικὰ μαθήματα χιοῦμορ καὶ εὐφυΐας. Θυμᾶμαι καὶ τὰ μαθήματα ζωῆς γεμάτα ἀξιοπρέπεια, ταπεινότητα καὶ γενναιότητα ποὺ πῆρα ἀπὸ τὸν Μίμη, πρώην δήμαρχο τοῦ Βύρωνα μὲ τὸν ὁποῖο τραγουδάγαμε παλιὰ λαϊκὰ μέχρι τὸ ξημέρωμα σὲ κάποια ταβέρνα τῆς Κηφισιᾶς, ὁ ὁποῖος εἶχε γνωρίσει τὴν κόλαση τῆς Μακρονήσου…
Θυμᾶμαι καὶ τὶς μπάμιες ποὺ στέγνωναν στὸν ἥλιο στὰ Μουδανιὰ τῆς Χαλκιδικῆς – στὴ Βρετάνη ὅπου γεννήθηκα, δὲν ἔχουν ἰδέα τί εἶναι οἱ μπάμιες. Καὶ τὸν τραχανὰ στὸ νησάκι Τρίκερι ἔξω ἀπὸ τὸν Βόλο, τὴν κακαβιὰ στὴν Ἀλόννησο, καὶ τὰ τσουρέκια τῆς Ἀλίκης της Κρητικιᾶς γιὰ τὸ Πάσχα, ὅλες αὐτὲς οἱ στιγμὲς εἶναι στάλες ἱστορίας ποὺ κυλᾶνε στὸ αἷμα σας. Εἶναι ὁ θησαυρός σας…
Πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες ἔλαβα αὐτὸ τὸ γράμμα ἀπὸ τὴν Ἀριστέα, Ἑλληνίδα παντρεμένη μὲ Γάλλο καὶ ποὺ ζῆ πλέον στὴ Γαλλία: «Σᾶς θαυμάζω Σιμόν! Ἡ ἀγάπη σας καὶ ἡ σταθερὴ ἐνασχόλησή σας μὲ τὸν πολιτισμὸ τῆς γενέτειρας – πατρίδα τῆς καρδιᾶς μου πλέον μόνο, μὲ συγκινεῖ ἀφάνταστα. Θὰ ἤθελα νὰ ἔχω ἔστω τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ τὸ πάθος καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ δείχνετε νὰ ἔχετε γιὰ τὴ χώρα ὅπου γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα. Ντρέπομαι ποὺ δὲν ἔχω πλέον παρὰ αἰσθήματα λύπης γιὰ τὸν τόπο μου καὶ θαυμάζω τὴν ἀγάπη καὶ τὸ πάθος ποὺ φαίνεται νὰ σᾶς κατέχει σὲ ὅτι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἴδια τὴν πατρίδα μου. Δὲν ξέρω τί ἄλλο θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ἕνα μεγάλο καὶ συνάμα τόσο μικρό… Εὐχαριστῶ σας. Γιὰ τὴν ἀγάπη σας, γιὰ τὸ πάθος σας, γιὰ τὴν λατρεία ποὺ δείχνεται σ αὐτὴ τὴ μικρὴ χώρα ποὺ θέλησε νὰ ζήσει αἰῶνες τώρα μέσα καὶ ἀπὸ τὴ ματαιοδοξία της. Μὲ συγκινεῖτε Σιμὸν καὶ μὲ κάνετε νὰ ντρέπομαι ποὺ ἐγὼ δὲν ἔχω μέσα μου πιὰ συναισθήματα ἀγάπης γιὰ τὴν πατρίδα μου. Ἡ Ἑλλάδα ὅπου καὶ ἂν πάω… μὲ πληγώνει! Σᾶς εὐχαριστῶ».
Κι ἐγὼ συγκινημένη τῆς ἀπάντησα: «Ἡ συγκίνησή σου δείχνει ὅτι εἶσαι ἀκόμα πιὸ Ἑλληνίδα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ποὺ ζοῦν στὴν Ἑλλάδα. Ποτὲ μία Γαλλίδα ποὺ θὰ γνώριζε κάποιος τυχαία στὸ blog μιᾶς Ἑλληνίδας ποὺ ἔχει μεγάλη ἀγάπη γιὰ τὴ Γαλλία ὅπως ἔχω ἐγὼ γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ἔκανε αὐτὴ τὴ χειρονομία. Μὲ συγκίνησες κι ἐσύ. Καὶ καταλαβαίνω ὅτι παρόλο ποὺ εἶσαι τόσο εὐτυχισμένη στὴ ζωὴ ποὺ διάλεξες στὸν τόπο ποὺ ἐγὼ γεννήθηκα, νιώθω μία δυστυχία μὲς τὴν ψυχή σου, διότι λὲς ὅτι ντρέπεσαι ποὺ δὲν αἰσθάνεσαι πλέον τὸ πατριωτικὸ αἴσθημα ἀλλὰ εἶναι φανερὸ ὅτι ἔχεις μία βαθειὰ ἑλληνικὴ συναίσθηση. Ἀλλιῶς δὲν θὰ μοῦ ἔγραφες αὐτὸ τὸ γράμμα. Ἡ λύπη σου θὰ περάσει. Δυστυχῶς οἱ πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν νὰ καταστρέψουν ἕνα πολιτισμὸ αἰωνόβιο, καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι σχεδὸν πετύχανε. Μέχρι ποῦ θὰ πάει ὅμως; Θὰ σταματήσει μία μέρα ἀφοῦ, οἱ ἴδιοι καταστρέφονται κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ἡ ἀγάπη μου δὲν εἶναι γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἑλληνικὸ λαό, γιὰ ἀνθρώπους σὰν καὶ σένα ποὺ μ’ ἔκαναν τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶμαι σήμερα, μία μητέρα ἀφοσιωμένη, μία καλὴ φίλη γιὰ τοὺς φίλους μου, μία ἁπλὴ γυναίκα ποὺ προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ἀξιοπρέπειά της μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κόλαση. Τὴν πατρίδα σου τὴν ἔχεις μέσα σου γιὰ πάντα, ἀρκεῖ νὰ τὸ ξέρεις ἢ νὰ σοῦ τὸ λένε».
Ὁ καθηγητὴς πολιτικῆς ἐπιστήμης, πρώην πρύτανης τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου Γιῶργος Κοντογιώργης στὸ τελευταῖο βιβλίο τοῦ «Περὶ ἔθνους καὶ ἑλληνικῆς συνέχειας» (ἐκδ. Ἰανός, «μικρὲς ἐκδόσεις», 2011) μᾶς ἐξηγεῖ τὴ συνέχεια τῆς ἱστορίας σας, τοῦ λαοῦ σας «στηριγμένη» σ’ ἕνα παραδοσιακὸ ὑπόβαθρο, ἕναν ἰσχυρό, διαχρονικὸ πολιτισμό. Δὲν σταμάτησε ποτὲ ὁ ἴδιος ἀπὸ τὸ πρῶτο του βιβλίο τὸ 1978 γραμμένο στὰ γαλλικὰ νὰ δημιουργεῖ μία συνέχεια στὸ ἔργο του ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ λαοῦ του, μὲ ἐπιμονή, ὡς πολίτης αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρετικοῦ λαοῦ, μοναδικοῦ στὸν κόσμο. Νὰ μὴν ἀφήσετε ποτὲ τοὺς ἄλλους νὰ γράψουν τὴν ἱστορία σας, ἀντὶ γιὰ ἐσᾶς, μαζί του πρέπει νὰ τὴ συνεχίζετε, εἶναι μία ἁπλὴ ἱστορία ποίησης, μουσικῆς, ἀγάπης μεταξὺ ἀνθρώπων ποὺ συνυπάρχουν ἁρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Καλὴ Ἀνάσταση