Γράφει ο Θεόκλητος Ρουσάκης, Αντιστράτηγος (ε.α.) – Επίτιμος Διοικητής Β΄Σώματος Στρατού
Η ευθύνη της επιλογής των πολιτικών ηγετών, τουλάχιστον στις σύγχρονες κοινωνίες ανήκει στους πολίτες. Η επιλογή πρέπει να βασίζεται στην αξιολόγηση των ικανοτήτων τους και του προγράμματος με βάση το οποίο θα κυβερνηθεί η χώρα. Στην Πατρίδα μας, διάχυτη είναι η διαπίστωση ότι τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει έντονη ένδεια πολιτικών ηγεσιών. Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται από την μειωμένη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία μεγάλου μέρους των πολιτών, κυρίως των νέων και καταδεικνύει τη δυσφορία τους από τον τρόπο ενάσκηση της εξουσίας. Τούτο αναγκάζει τους πολίτες να προσέρχονται στην εκλογική διαδικασία με την πεποίθηση ότι επιλέγουν όχι τον ικανότερο πολιτικό ηγέτη αλλά τον λιγότερο ακατάλληλο.
Το θέμα της παιδείας των ηγετών στη νεαρή ηλικία τους και το «κτίσιμο» της ηγετικής προσωπικότητος έχει απασχολήσει και την φιλοσοφική διανόηση από την αρχαιότητα. Άλλωστε οι ηγέτες είναι αυτοί που έχουν διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στην ιστορική εξέλιξη των λαών. Ιδιαιτέρως καθοριστικές και ενδιαφέρουσες στο θέμα είναι μεταξύ των άλλων και οι προσεγγίσεις και τα διδάγματα του Αγάθωνος (450 – 400 π.Χ.), του Πλάτωνος (428/427 – 348/347 π.Χ.) και του Αριστοτέλη( (384 – 322 π.Χ.)
Ο Αγάθωνας θυμίζει: «Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει». Μια ρήση που διαρκώς η πλειονότητα ίσως των ηγετών, κυρίως στην εποχή μας, λησμονεί.
Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης θεωρούν ότι οι ηγήτορες πρέπει να υπηρετούν τους πολίτες με σοφία και αρετή, διότι με αυτά τα χαρακτηριστικά θα επεκτείνουν τις ικανότητές τους και θα είναι αποτελεσματικότεροι στην άσκηση των ηγετικών καθηκόντων τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηγέτες του Στρατεύματος, καθόσον η πολεμική τέχνη αναπτύσσεται ως διαδικασία παρόμοια με την πολιτική τέχνη της οποίας αποτελεί μέρος ή συνέχεια (Αριστοτέλης).
Όπως στον Αγάθωνα, έτσι και στους Πλάτωνα και Αριστοτέλη βλέπουμε επίσης ότι η χρηστή διοίκηση δεν μπορεί παρά να γίνεται με βάση τους νόμους της Πολιτείας. Τους νόμους όμως που θεσπίζονται για να υπηρετούν το δίκαιο του πολίτη και που εξασφαλίζουν την ισονομία των πολιτών μεταξύ τους και απέναντι στην Πολιτεία. Τους νόμους που δεν εξυπηρετούν συντεχνιακά συμφέροντα ισχυρών κοινωνικών ομάδων, που δεν νομιμοποιούν την κρατική αυθαιρεσία και δεν ενθαρρύνουν την ατιμωρησία των παραβατών. Η υπονόμευση και η ποδηγέτηση της δικαιοσύνης επ΄ ωφελεία της φαύλης εκτελεστικής εξουσίας την οποία διαχειρίζονται απαίδευτοι ηγέτες, που ανήλθαν στα αξιώματα εξαιτίας της πανουργίας και της κολακείας τους στο λαό, δημιουργεί στη διακυβέρνηση της χώρας μια χαοτική κατάσταση, που ουδεμία σχέση έχει με μια ευνομούμενη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος
Ο Αριστοτέλης προτάσσει για την ανάπτυξη των Ηγετών την αριστεία στη γνώση και την μεσότητα στην αρετή, θεωρώντας ότι κάθε τι ακραίο είναι η μισή αλήθεια. Έτσι οι Ηγέτες επιτυγχάνουν με την μεσότητα των θέσεών τους την αρμονική κινητοποίηση όλων των παραγόντων του συστήματος. Ενός συστήματος, που πάντα οι λίγοι θα έχουν την ικανότητα να αναπτύξουν τη γνώση και την σοφία και να αφιερώσουν τη ζωή τους στη σπουδή της πολιτικής τέχνης και οι πολλοί είναι φυσικό να έχουν την ανάγκη να εξουσιάζονται.
Επίσης ο Αριστοτέλης αναπτύσσει τους ηγήτορες με βάση τη Λογική, την οποία θεμελίωσε ως επιστήμη. Είχε όμως και την ευτυχία να δει την απόδειξη της θεωρίας του για την ανάπτυξη των Ηγετών στο πρόσωπο του Μ. Αλεξάνδρου, του οποίου υπήρξε διδάσκαλος μέχρι το 16ο έτος της ηλικίας του (343-340 μ.Χ.) στη Σχολή της Μίεζας. Εκεί μέσα από μία διαλεκτική σχέση δασκάλου και μαθητή, ο μαθητής αναπτύσσει τη γνώση της λογικής, τη σοφία της μεσότητας και της συστηματικής νόησης τα οποία τον αναδεικνύουν σε Ηγέτη ικανό να κυριαρχήσει στη μάχη και να εξουσιάσει τον κόσμο. Ο Γάλλος Στρατηγός Ντε Γκώλ ( 1890-1970) και Πρόεδρος της Γαλλίας θα πει: «Στη ρίζα των νικών του Αλεξάνδρου θα βρεις πάντοτε τον Αριστοτέλη».
Ο Πλάτων στην Πολιτεία του αναφέρει ότι κυρίαρχο στοιχείο στην ανάπτυξη των ηγετών είναι η διαμόρφωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς η οποία εκδηλώνεται με βάση την επιθυμία, το συναίσθημα και τη γνώση. Η γνώση όμως, που αφορά στη νόηση, στη λογική και στην ευφυΐα, είναι αυτή που χαλιναγωγεί την επιθυμία και το συναίσθημα μέσω της σοφίας του Ηγέτη. Η σοφία του Ηγέτη, η οποία δομείται από τη νεανική ηλικία, είναι αυτή που κυριαρχεί σε κάθε του ενέργεια και προτάσσει το ανιδιοτελές και το κοινό καλό, πάνω από την επιθυμία, το συναίσθημα, την παρόρμηση και την ιδιοτέλεια.
Ο μέγας πολιτικός στοχαστής, φιλόσοφος και ακαδημαϊκός Κων/νος Δεσποτόπουλος αναλύοντας την πλατωνική θεωρία για το ιδεώδες του πολιτικού ηγέτη λέει: «Απαιτεί ο Πλάτων να είναι ο πολιτικός ηγέτης προικισμένος από τη φύση του με τα εξής χαρίσματα: “μνήμων, ευμαθής, μεγαλοπρεπής, εύχαρις, φίλος τε και συγγενής αληθείας, δικαιοσύνης, ανδρείας, σωφροσύνης”… Χρειάζεται και παιδεία εξαίρετη και πολύχρονη στα μαθηματικά πρώτα και στη φιλοσοφία ύστερα, όπου και δοκιμάζονται οι πνευματικές του ικανότητες· μάλιστα επί πλέον χρειάζεται και πρακτική εμπειρία στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας βοηθητικά, υπό την καθοδήγηση των πρεσβυτέρων του ήδη πολιτικών ηγετών…»
Πόσο δίκιο είχε ο Μακρυγιάννης όταν έλεγε ότι τούτος ο τόπος δεν μπορεί να αναστηθεί, γιατί, μετά τον Καποδίστρια, καταντήσαμε, «κοπέλια των ξένων».
Αντιστράτηγος (εα) Θεόκλητος Ρουσάκης
Επίτιμος Διοικητής Β΄Σώματος Στρατού
Πηγές:
– ΄΄ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΗΓΕΣΙΑΣ ΄΄ Ταξίαρχος Μιχ. Πλουμής εκδ. ΕΥΡΑΣΙΑ 2Η έκδ. Σεπτ 2021
– ΄΄ΗΓΕΣΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΄΄ Δ. Μπουραντάς-Σ. Πρωτόπαπα. εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2019
– ΄΄ΗΓΕΤΕΣ΄΄ Δεσποτόπουλος Κ. Συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά (2014).