Γράφει ο Alex Gutentag
Σαν δάσκαλος μη προνομιούχων και με ειδικές ανάγκες μαθητών αντιλήφθηκα τις επιπτώσεις των σχολικών εγκλεισμών από κοντά. Ήταν ηθικό έγκλημα.
Το 1972 ο ανταποκριτής των FUTURE FOX News Geraldo Rivera αναδείχθηκε σε εθνικό επίπεδο για την έκθεση του που αφορά το δημόσιο σχολείο του Willowbrook στο Staten Island. Στην έκθεση του ο Rivera κατέγραψε ένα περιβάλλον τρομακτικής κακομεταχείρισης και εγκατάλειψης. Γυμνά παιδιά με σοβαρές αναπτυξιακές δυσκολίες κείτονταν στο πάτωμα βγάζοντας βογκητά και μερικά από αυτά άπλωναν τα περιττώματα τους σε αυτό. Ο Rivera περιέγραψε τα παιδιά σαν “ανθρώπινα φυτά σε αναμορφωτήριο”. Παρακολούθησα πρώτη φορά το σύντομο ντοκιμαντέρ όταν άρχισα να διδάσκω στην Ειδική Αγωγή οκτώ χρόνια πριν. Έμεινα έκπληκτη όταν έμαθα ότι πριν από το 1975, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μόνο 1 στα 5 παιδιά με δυσκολίες πήγαιναν σε δημόσιο σχολείο, και πολλά από αυτά σε υπερπλήρη δημόσια ιδρύματα τα οποία δεν παρείχαν καμία εκπαίδευση ή εξειδίκευση.
Αυτό που έγινε σε μένα ξεκάθαρο, από την έκθεση του Willowbrook, ήταν ότι τα εκπαιδευτικά δικαιώματα για μαθητές με ειδικές ανάγκες ήταν σχετικά νέα και είχαν κερδηθεί μετά από χρόνια δημόσιας υποστήριξης. Η ψήφιση του νόμου για την εκπαίδευση ατόμων με ειδικές ανάγκες υποτίθεται ότι τους εξασφάλιζε το κρατικό δικαίωμα σε μια ελεύθερη και κατάλληλη εκπαίδευση. Όμως το Μάρτιο του 2020 αυτά τα παιδιά αποκόπηκαν απότομα από την παροχή βασικών υπηρεσιών και τα δικαιώματα τους ουσιαστικά αποσύρθηκαν. Εκείνο το διάστημα δίδασκα σε έγχρωμους μαθητές, χαμηλού εισοδήματος στην περιοχή Bay. Οι περισσότεροι από τους μαθητές μου δεν είχαν πρόσβαση στο διαδίκτυο, στο σπίτι τους, και πολλοί από αυτούς βασίζονταν στο σχολείο για γεύματα, υπηρεσίες υγείας και συμβουλευτική. Τι θα μπορούσε να είναι πιο “απαραίτητο”, αναρωτήθηκα από το σχολείο;
Πριν από τους εγκλεισμούς, η περιοχή στην οποία έμενα αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες, όσον αφορά τις κενές θέσεις εκπαιδευτικών για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ιδιαίτερα σε σχολεία που υπηρετούσαν πολύ φτωχές γειτονιές. Οι ελλείψεις στο προσωπικό και η έλλειψη έμπειρων δασκάλων είχε ξεκάθαρες συνέπειες. Ήταν σύνηθες για μένα να παίρνω μαθητές στην έκτη τάξη οι οποίοι είχαν ήπιες ή μέτριες δυσκολίες, αλλά δεν μπορούσαν να διαβάσουν καθόλου. Μετά από μερικούς μήνες θα γινόταν φανερό ότι αυτοί οι μαθητές ήταν πολύ περισσότερο ικανοί για εκπαιδευτική εξέλιξη, απλά, δεν είχαν λάβει επαρκή εκπαίδευση.
Μαθαίνοντας να διαβάζει ένα παιδί μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής του, αλλά όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, καθίσταται πιο δύσκολο γι’ αυτά να αποκτήσουν βασικές δεξιότητες στη γραφή και την ανάγνωση. Βλέποντας το από πρώτο χέρι, διαπίστωσα ότι η απουσία μάθησης, προερχόμενη από σχολικό εγκλεισμό, θα μπορούσε να είναι καταστροφική. Ακόμη και παιδιά στη γενική εκπαίδευση που μένουν πίσω, είναι σπάνιο να φθάσουν στο ίδιο επίπεδο. Την ώρα που μαθητές φθάνουν στην έκτη τάξη, στις πιο φτωχές σχολικές συνοικίες είναι ήδη τέσσερα βαθμολογικά επίπεδα χαμηλότερα από παιδιά των πλουσιότερων περιοχών. Μαθητές της τρίτης τάξης που δεν είναι πολύ ικανοί στο διάβασμα έχουν τέσσερις φορές λιγότερες πιθανότητες να αποφοιτήσουν από το λύκειο, και σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Εκπαιδευτικών Στατιστικών, έως και το 21% των Αμερικανών ενηλίκων δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν ή είναι λειτουργικά αναλφάβητοι.
Επειδή διακυβεύονταν η ακαδημαϊκή και κοινωνική πρόοδος των μαθητών μου, από την αρχή παρακολουθούσα στενά τα δεδομένα για τον COVID 19. Και ανακάλυψα ότι οι σχολικοί εγκλεισμοί ήταν παράλογοι και χωρίς αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες έρευνες, ο δείκτης επιβίωσης από COVID, μεταξύ των παιδιών και εφήβων, φαίνεται να κυμαίνεται περίπου στο 99,995%. Οι επίσημοι αριθμοί παιδικής θνησιμότητας από COVID είναι παρόμοιοι με αυτούς από αναπνευστικό συγκυτιακό ιό (γύρω στους 500 ετήσιους παιδιατρικούς θανάτους), εξαιτίας του οποίου τα σχολεία δεν έχουν κλείσει ποτέ. Μια σουηδική μελέτη μελέτησε προσεκτικά τα δεδομένα COVID, από το Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 2020, όταν τα σχολεία της Σουηδίας ήταν ανοιχτά, χωρίς τη χρήση μάσκας. Η ανάλυση έδειξε ότι δεν πέθανε ούτε ένα παιδί με COVID κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μια έρευνα από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής έδειξε ότι στα νοσοκομεία της Καλιφόρνιας, οι περιπτώσεις παιδιών με COVID, μεταξύ Μαΐου 2020 και Φεβρουαρίου 2021 υπερμετρήθηκαν κατά 45%. Αρκετές άλλες έρευνες έδειξαν ότι τα παιδιά είχαν πολύ μικρότερη πιθανότητα να διασπείρουν τον ιό από τους ενήλικες, ότι η αποτελεσματικότητα των εγκλεισμών για την αποτροπή εξάπλωσης, στην καλύτερη περίπτωση, ήταν αμφισβητήσιμη και ότι το κλείσιμο των σχολείων δεν είχε καμία επίδραση στη μετάδοση του ιού στην κοινότητα. Ούτε ότι τα κλειστά σχολεία συνδέονταν με χαμηλή θνησιμότητα από COVID.
Όταν έγινε σαφές ότι τα δημόσια σχολεία της Καλιφόρνια θα έμενα κλειστά, παρά την έλλειψη στοιχείων για τη αποτελεσματικότητα των εγκλεισμών και την σε πολύ υψηλότερο ποσοστό σοβαρών ενδείξεων ότι τα σχολεία θα μπορούσαν να ανοίξουν ξανά με ασφάλεια, προσπάθησα να διδάξω εθελοντικά παιδιά με σοβαρές δυσκολίες αυτοπροσώπως. Όμως η περιοχή μου και το σωματείο δεν θα το επέτρεπαν. Έστειλα e-mail σε άλλους δασκάλους που γνώριζα, από το σωματείο μου, και παρέθεσα επίσημες ανακοινώσεις από οργανισμούς, όπως την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιάτρων, οι οποίοι προέτρεπαν να ανοίξουν ξανά τα σχολεία. Πολιτειακοί και τοπικοί άρχοντες συνέχισαν να αναφέρουν αυξημένα ποσοστά περιπτώσεων και θανάτων για να δικαιολογήσουν τους εγκλεισμούς, αλλά αργότερα η κομητεία μας θα αποκάλυπτε ότι, στην πραγματικότητα, οι συνολικές περιπτώσεις θανάτων από COVID υπερμετρήθηκαν κατά 25%. Η κομητεία απέσυρε εκατοντάδες “τυχαίους” θανάτους από COVID (στην περίπτωση αυτοκινητιστικών ατυχημάτων, για παράδειγμα) από το μητρώο της, πράγμα που σημαίνει ότι τα νούμερα που παρουσιάστηκαν για να αιτιολογήσουν τους σχολικούς εγκλεισμούς, στην περιοχή μου, δεν ήταν καν ακριβή.
Όμως προσπάθησα πάρα πολύ να βρω άλλους δασκάλους που συμφωνούσαν μαζί μου. Όταν ανέφερα στους συναδέρφους ότι τα σχολεία ήταν ανοιχτά στην Ευρώπη ή στη Φλόριντα, με κοίταζαν, κατά κάποιο τρόπο, σαν απειλή. Προ σχολικών εγκλεισμών, δεν είχα τίποτε άλλο παρά μόνο σεβασμό για τους άλλους δασκάλους και για την ηγεσία του σχολικού σωματείου. Κατά την γνώμη μου, η μεταχείριση των παιδιών κατά την περίοδο COVID είχε γίνει μια ηθική κηλίδα στο επάγγελμα. Κατά τη διάρκεια της, πάνω από ένα χρόνο, διαδικτυακής διδασκαλίας ένα ασυγχώρητο έγκλημα είχε διαπραχθεί κατά των παιδιών του δημόσιου σχολείου και των οικογενειών. Και όπως εκτυλίχθηκε, όλοι γύρω μου είπαν ότι ήταν αποδεκτό, απαραίτητο, ακόμη και καλό.
Όσο πλησιάζουμε στη γιορτή των Ευχαριστιών 2021, το έγκλημα συνεχίζεται να διαπράττεται, μόνο σε λίγο διαφορετική μορφή. Καθώς πολλοί ενήλικες επιτρέπεται να συνεχίσουν τη σχετικά φυσιολογική τους ζωή, η πεποίθηση ότι τα παιδιά και τα σχολεία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι φορείς ιογενούς εξάπλωσης παραμένει, υποβάλλοντας εκατομμύρια από αυτά σε κάποιους από τους πιο σκληρούς περιορισμούς COVID. Οι μαθητές που ήταν στο νηπιαγωγείο το Μάρτιο του 2020 διανύουν τώρα το τρίτο σχολικό έτος της διακοπτόμενης εκπαίδευσης τους, μια περίοδο που διαρκεί σχεδόν όσο ένα τέταρτο της ζωής τους. Οι εμπειρίες που έχουν αυτοί οι μαθητές τώρα, επηρεασμένες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από τα σχολικά πρωτόκολλα COVID, θα διαμορφώσουν τους ενήλικες που θα γίνουν.
Διεθνή δεδομένα έχουν επιβεβαιώσει ότι η εξ αποστάσεως μάθηση ήταν μια πολύ μεγάλη αποτυχία, και για πολλούς μαθητές ισοδύναμη της καθολικής απουσίας από το σχολείο. Περιοχές κατά μήκος της χώρας, είδαν μια τεράστια αύξηση των βαθμών αποτυχίας και οι μαθητές της πρώτης τάξης είναι τώρα σημαντικά πίσω στην ανάγνωση. Σε εθνικό επίπεδο, υπολογίζεται ότι μαθητές έμειναν πίσω κατά 3-6 ποσοστιαίες μονάδες στο διάβασμα και 8-12 ποσοστιαίες μονάδες στα μαθηματικά, με τους νεότερους σε ηλικία να έχουν ακόμη μικρότερη πρόοδο.
Αυτές οι μαθησιακές απώλειες αντιπροσωπεύουν χρόνια κλεμμένης ζωής. Ο αλφαβητισμός και τα επίπεδα εκπαίδευσης έχουν συνδεθεί με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Αυτή η συσχέτιση δεν είναι καθαρά οικονομική – η καλύτερη υγεία επίσης συνδέεται με τις συμπεριφορικές και κοινωνικές επιδράσεις της εκπαίδευσης, Επιπρόσθετα της ακαδημαϊκής ζημίας, η παιδική παχυσαρκία, η οποία έχει σοβαρές μακροπρόθεσμες συνέπειες, επίσης αυξήθηκε πολύ σημαντικά όταν οι μαθητές περιορίστηκαν στα σπίτια τους. Σύμφωνα με δεδομένα του CDC, οι επισκέψεις εφήβων για ψυχικά νοσήματα υγείας στα επείγοντα αυξήθηκαν κατά 31% στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το ποσοστό σκέψεων και αποπειρών αυτοκτονίας στα έφηβα κορίτσια πέρασε το 50%, συγκριτικά με το 2019. Συνεπώς, όπως ίσως φαντάζεστε, ανυπομονούσα να γυρίσω πίσω στο σχολείο αυτοπροσώπως. Ωστόσο, όταν τον Απρίλιο του 2021 επιστρέψαμε, ανακάλυψα ότι το σχολικό περιβάλλον είχε μεταμορφωθεί.
Προκειμένου οι μαθητές να έχουν πρόσβαση στο σχολικό περιβάλλον, οι γονείς έπρεπε να ολοκληρώνουν έναν ιατρικό έλεγχο, μέσω μιας εφαρμογής, κάθε πρωί. Εάν οι γονείς δεν ολοκλήρωναν τον έλεγχο, οι μαθητές ερωτούνταν για θέματα υγείας στην πύλη. Μερικοί από τους μαθητές μου, που είχαν πολύ μεγάλη δυσκολία στην κατανόηση και τις γλωσσικές δεξιότητες, σαφώς, και δεν καταλάβαιναν μερικές από τις ερωτήσεις αλλά παρόλα αυτά έφθαναν σε θέση να δίνουν σίγουρες
απαντήσεις για την COVID κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Στην τάξη δυνατοί καθαριστές αέρα και μάσκες καθιστούσαν δύσκολο για μας να ακούμε ο ένας τον άλλον. Τα μέλη του προσωπικού συνεχώς βάζαμε απολυμαντικό χεριών στις παλάμες των μαθητών, και σε μένα, έδιναν τουλάχιστον ένα καινούριο μπουκάλι κάθε μέρα. Μετά το μεσημεριανό, οι μάσκες των μαθητών έπεφταν και μουσκεύονταν στον ιδρώτα, σε τέτοιο σημείο, που ήταν ξεκάθαρα άχρηστες.
Όλα αυτά τα πρωτόκολλα στην αρχή μου φαίνονταν κωμικά και παράλογα, όμως τελικά, ένιωσα ότι υπήρχε κάτι ύπουλο στο να διδάσκονται τα παιδιά να είναι υπερβολικά προσεκτικά για μια ασθένεια που δεν αποτελεί καμιά σημαντική απειλή γι’ αυτά. Οι μάσκες έχουν γίνει ένας συνεχής υπενθυμητής μιας πιθανής μετάδοσης και οι εντολές για μάσκα έχουν οδηγήσει σε ένα ευρύ φάσμα νέων εκπαιδευτικών υλικών, όπως δυστοπικά τραγουδίσματα και ρουτίνες κλήσης και απόκρισης τα οποία διδάσκουν στα νέα παιδιά να καλύπτουν τα πρόσωπα τους προκειμένου να κρατούν τους φίλους τους ασφαλείς. Σε μερικά σχολεία οι μαθητές αμείβονται με “διαλείμματα μάσκας” και μπορούν να αποβάλλονται όταν δεν συμμορφώνονται. Πίσω στις σχολικές δραστηριότητες που κάποτε είχαν ονόματα όπως “όλα για μένα” τώρα έχουν ονόματα όπως “εγώ, πίσω από τη μάσκα”.
Αν και πολλοί Αμερικανοί, ειδικοί δημόσιας υγείας, έχουν απορρίψει ανησυχίες για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των καλυμμάτων προσώπων, η εξελικτική έρευνα, πριν από τον COVID, διαβεβαίωνε σταθερά τη σημασία του ανθρώπινου προσώπου για τα παιδιά. Μερικά λεπτά μετά τη γέννηση, τα μωρά δείχνουν μια προτίμηση στο να κοιτούν πρόσωπα, πάνω από οτιδήποτε άλλο. Ο χρόνος προσώπου είναι γνωστό ότι είναι ζωτικής σημασίας για την πρώιμη παιδική εξελικτική ανάπτυξη, και οι εκφράσεις του προσώπου θεωρούνται ένα είδος παγκόσμιας γλώσσας. Στα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα, νέα παιδιά ασκούνται στο να αναγνωρίζουν αυτές τις εκφράσεις από τους συμμαθητές τους, τους δασκάλους, τις φωτογραφίες και τις εικόνες με σκοπό να αποκτήσουν ενσυναίσθηση και κοινωνικές δεξιότητες. Όταν τα παιδιά αρχίζουν να διαβάζουν, κοιτούν το στόμα του δασκάλου τους, να δουν πώς αυτός ή αυτή βγάζουν νέους ήχους.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει η υποχρέωση μάσκας στα σχολεία, ειδικά για παιδιά κάτω των 12 ετών. Σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε πολλές κόκκινες πολιτείες της Αμερικής, εκατομμύρια παιδιών μένουν δίχως μάσκα, χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τους εαυτούς τους, τους φίλους τους, τους δασκάλους τους ή τις
οικογένειες τους. Μια ανάλυση του British Medical Journal έχει γνωστοποιηθεί ως ένδειξη ότι οι μάσκες μειώνουν τη συχνότητα εμφάνισης COVID κατά 53%, αλλά τα αποτελέσματα από υπάρχουσες τυχαιοποιημένες δοκιμές, στην πραγματικότητα, έδειξαν μια σχετική μείωση κινδύνου, μόνο περίπου στο 10%. Οι συγγραφείς της ανάλυσης του BMJ δηλώνουν ότι «ο κίνδυνος σφάλματος στο σύνολο των έξι (για τη μάσκα) ερευνών κυμαίνονταν από μέτριος έως σοβαρός ή κρίσιμος», και περαιτέρω ανάλυση στο BMJ καθόρισε ότι «η ποιότητα των πρόσφατων στοιχείων θα μπορούσε να βαθμολογηθεί από χαμηλή έως πολύ χαμηλή, καθώς αποτελείται από έρευνες παρατήρησης με φτωχές μεθόδους». Και πάλι, δεν υπάρχει πρόσφατα αποδεδειγμένη συσχέτιση μεταξύ της υποχρέωσης μάσκας στα σχολεία και χαμηλότερης εμφάνισης COVID. Όταν τα παιδιά φορούν μάσκες συχνά τις αγγίζουν, αφήνουν τεράστια κενά και έχουν σάλια σε αυτές – όλες οι πρακτικές για τις οποίες ο CDC εφιστά την προσοχή. Ελλείψει δεδομένων που αποδεικνύουν ότι οι μάσκες είναι απαραίτητες για την ασφάλεια των παιδιών, αυτά τα μη πιστοποιημένα κομμάτια υφάσματος απλά διδάσκουν στα παιδιά να φοβούνται το ένα το άλλο και το περιβάλλον τους.
Ο σχολικός έλεγχος και οι πολιτικές καραντίνας ενισχύουν μια διαρκή αίσθηση κινδύνου. Οι περί καραντίνας κατευθυντήριες οδηγίες του CDC για τα σχολεία έχουν οδηγήσει σε χαμένες σχολικές μέρες για χιλιάδες παιδιά. Στις δύο πρώτες ημέρες του σχολικού έτους, περισσότεροι από 5.600 μαθητές δημόσιων σχολείων του Σικάγο τέθηκαν σε καραντίνα, και στην Ατλάντα πάνω από 23.000 μαθητές και προσωπικό, επίσης, μόλις λίγες εβδομάδες μέσα στο σχολικό έτος. Θεωρείται προκαθορισμένο συμπέρασμα ότι ο μαζικός έλεγχος είναι απαραίτητος – αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις που δείχνουν ότι ο έλεγχος είναι περισσότερο αποτελεσματικός από το να πουν απλά στους μαθητές και στο προσωπικό να μένουν σπίτι όταν έχουν συμπτώματα. Αυτά τα πρωτόκολλα έχουν δημιουργήσει μια εξαιρετικά απρόβλεπτη ατμόσφαιρα σε πολλές σχολικές περιοχές και η υποχρέωση εμβολιασμού στα παιδιά απειλεί να προκαλέσει μόνο μεγαλύτερη αστάθεια.
Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια Gavin Newsom έχει ανακοινώσει δημοσίως τις επικείμενες απαιτήσεις εμβολιασμού όλων των μαθητών της Καλιφόρνια, και μερικές περιοχές όπως το Λος Άντζελες και το Όακλαντ προχωρούν με τους πρώτους υποχρεωτικούς σε μαθητές από 12 ετών και άνω. (Καθώς αυτό γράφεται, τα εμβόλια για τις ηλικίες 12-15 παραμένουν υπό την άδεια χρήσης έκτακτης ανάγκης από τον FDA). Εάν οι μαθητές δεν εμβολιαστούν μέχρι τον Ιανουάριο του 2022, θα
αφαιρεθούν από την επίσημη λίστα ή θα μεταφερθούν σε ένα πρόγραμμα διαδικτυακής μάθησης “ανεξάρτητης μελέτης”.
Η υπάρχουσα υποχρεωτικότητα για ασθένειες όπως η πολιομυελίτιδα, η ανεμοβλογιά, η διφθερίτιδα και η ιλαρά είχε εισηγηθεί πολλά χρόνια αφότου τα εμβόλια γι’ αυτές εγκρίθηκαν πλήρως. Υπάρχει επίσης για ασθένειες που επηρεάζουν κυρίως τα παιδιά. Αντιθέτως η υποχρεωτικότητα COVID εμβολίων για παιδιά συστήνεται εν μέσω αυξανόμενων ενδείξεων ότι η προστασία των εμβολίων που έχουμε τώρα μειώνεται με τον καιρό και δεν εμποδίζουν τη μετάδοση. Πολλές περιοχές διαθέτουν εμβολιαστικές κινητές μονάδες στα σχολικά περιβάλλοντα και ο CDC έχει ενθαρρύνει τους εκπαιδευτικούς να προωθούν τα εμβόλια στα παιδιά. Εδώ γίνεται λόγος για ένα ξεκάθαρο σπάσιμο του φράγματος μεταξύ εκπαιδευτικής και υγειονομικής πολιτικής.
Τα σχολεία είναι σχεδιασμένα για να προετοιμάσουν τα παιδιά για την κοινωνία και την αγορά εργασίας στις οποίες θα μπουν ως ενήλικες. Έτσι στον 19ο αιώνα, τα σχολεία οργανώθηκαν γύρω από ένα “εργοστασιακό μοντέλο” επικεντρωμένο στην αποτελεσματικότητα και την τάξη (η οποία παραμένει σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς). Αυτό είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο τα απολυταρχικά καθεστώτα πιστεύουν ότι τα σχολεία είναι ζωτικής σημασίας ώστε να προφυλάσσεται η ιδεολογική αφοσίωση από τις νέες γενιές. Στην εκπαίδευση υπάρχει ένα επίσημο πρόγραμμα σπουδών το οποίο μεταδίδει ρητές δεξιότητες και γνώση και ένα “κρυφό πρόγραμμα μαθημάτων” το οποίο μεταλαμπαδεύει ένα σύνολο σιωπηρών κανόνων και πεποιθήσεων. Το κρυφό πρόγραμμα είναι συνήθως ανεξήγητο και επιβάλλεται μέσω των καθημερινών ρουτινών. Σήμερα οι COVID πολιτικές είναι το κρυφό πρόγραμμα σπουδών που διδάσκει σε εκατομμύρια Αμερικανούς μαθητές φόβο, άγχος, ντροπή και συμμόρφωση.
Υπήρχαν πάντοτε αυθαίρετοι σχολικοί κανόνες τους οποίους, όπως και πολλοί δάσκαλοι, δεν άρεσα με τους οποίους όμως συμφωνούσα. Αλλά η υποχρέωση για μάσκα ήταν ένα βήμα παραπέρα. Μια φορά κάθισα στο διάδρομο για δέκα λεπτά με έναν από τους μαθητές μου ο οποίος έβγαλε τη μάσκα του και δεν ήθελε να τη φορέσει ξανά. Μου είπε ότι με τη μάσκα του ήταν δύσκολο να αναπνεύσει. Δεν μπορούσα να βρω μια τίμια δικαιολογία για το γιατί έπρεπε να τη φορέσει ξανά, πέρα από το ότι ήταν “ο κανόνας”. Υπάρχουν μόνο τόσες πολλές φορές που η δασκάλα μπορεί να πει στους μαθητές της “πρέπει να ακολουθήσω κι εγώ αυτούς τους κανόνες” πριν αρχίσει να ακούγεται σαν “απλά ακολουθώ εντολές”. Σκέφθηκα το
ιατρικό προσωπικό στο δημόσιο σχολείο Willowbrook, το οποίο είχε επιβλέψει και καλύψει την κακοποίηση τόσων πολλών παιδιών με δυσκολίες, και για το τι θα είχα κάνει εάν ήμουν εγώ στη θέση τους. Τον Ιούνιο, όταν τελείωσε η σχολική χρονιά, αποφάσισα να μην συνεχίσω τη διδασκαλία.
Κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών του προηγούμενου έτους, παρακολούθησα τους μαθητές καθώς βίωναν αύξηση στην κατάθλιψη, στο άγχος, στη βία με όπλα και στους διαπληκτισμούς με τις αρχές της επιβολής του νόμου. Η εμπειρία μου, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, χαρακτηριζόταν από συναισθήματα ενοχής και αποπροσανατολισμού που συνοδεύουν τον ηθικό τραυματισμό. Θεωρώ ότι τα σχολεία σήμερα συνεχίζουν να βλάπτουν ψυχολογικά τους μαθητές κατηχώντας τους σε ένα ψέμα – το ψέμα ότι στο σχολείο είναι ουσιαστικά ανασφαλή και ότι μόνο η αυστηρή υπακοή στην αυθαίρετη εξουσία μπορεί να τους προστατεύσει.
Πριν αλλάξουν όλα, το Μάρτιο του 2020, το μεσημεριανό ήταν πάντα η πιο αγαπημένη ώρα της ημέρας. Πολλοί από τους μαθητές μου θα μπορούσαν να γυρίσουν πίσω στην τάξη μου για να φάνε και αν είχα χρόνο θα παίζαμε Jenga ή Uno. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι κάτι από αυτά θα άλλαζε. Έχω εκατοντάδες εικόνες από το σχολείο που δείχνουν τα χαμογελαστά, ακάλυπτα πρόσωπα των παιδιών, όμως, αυτές οι εικόνες τώρα φαίνονται σαν να είναι από άλλη ζωή. Τότε πίσω, το σχολείο ήταν ακατάστατο, τα χέρια των παιδιών πάντοτε βρώμικα και κάθε επιφάνεια καλυμμένη με μικρόβια. Όλοι ανέπνεαν ο ένας πάνω στον άλλον. Ποτέ δεν ανησυχήσαμε να μην θέσουμε τον άλλον σε κίνδυνο, και αυτό ήταν εντάξει.
Μεταφράστρια: Τσίρλη Άννα, MA in Special Needs
Πηγή: https://www.tabletmag.com/sections/news/articles/school-closures-covid-alex-gutentag