“The Pispirigkou Show”: Το νέο αποχαυνωτικό ριάλιτι μιας διανοητικά μολυσμένης κοινωνίας

Μια ολόκληρη κοινωνία παρακολουθεί το νέο αποχαυνωτικό τηλε-ριάλιτι που θα μπορούσε να έχει τίτλο “The Pispirigkou Show”, κατά παράφραση της αμερικανικής ταινίας του 1998 “The Truman Show”. Σύμφωνα με το σενάριο αυτής της ταινίας, προβάλλεται από την τηλεόραση, καθημερινώς και αδιαλείπτως επί 24 ώρες, η ζωή του Truman Burbank, ο οποίος από τα γεννοφάσκια του μεγαλώνει σε μια τεχνητή ειδυλλιακή πολίχνη, δίπλα σε ηθοποιούς που υποδύονται ρόλους για τις ανάγκες του τηλε-ριάλιτι και, αντιστοίχως, της εικονικής ζωής του πρωταγωνιστή.

Ιδίως μετά την έξαρση της ιδιωτικής τηλεόρασης, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να έχει μολυνθεί, πρωτίστως διανοητικά και ηθικά, από έναν ιό μεταδιδόμενο όχι μέσω σταγονιδίων, αλλά μέσω της τηλεοπτικής οθόνης. Κάθε φορά που ανοίγουν τα χείλη τους δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ και πάσης φύσεως τηλε-ειδικοί, ο εγκέφαλος και η ψυχή των Ελλήνων τηλεθεατών κατακλύζονται από φονικούς τηλε-ιούς που θολώνουν την κρίση και διαβρώνουν την ηθική τους.   

Ο Kenneth Β. Klein στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Ψευτοπροφήτης. Ο υποχθόνιος αρχιτέκτονας της Νέας Τάξης των Πραγμάτων»1 επισημαίνει ότι τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού λειτουργούν σαν το δηλητηριασμένο μήλο της Χιονάτης:

Όπως η πεντάμορφη Χιονάτη έπεσε σε βαθύ ύπνο όταν δάγκωσε το δηλητηριασμένο μήλο που της προσέφερε με πανουργία η κακιά βασίλισσα2, έτσι και οι σημερινοί τηλεθεατές βρίσκονται σε βαθύ ύπνο, όντας ανήμποροι να ξυπνήσουν από τον λήθαργο της ευτυχισμένης σκλαβιάς που απολαμβάνουν από τον καναπέ ή το κρεβάτι του σπιτιού τους.

Ιδιαιτέρως επίκαιρος είναι και ο παραλληλισμός που κάνει ο Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η έκρηξη της δημοσιογραφίας. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη μαζικότητα των μέσων ενημέρωσης»3:

«Η ενημέρωση λόγω της έκρηξής της, του πολλαπλασιασμού της, της υπεραφθονίας της, είναι κυριολεκτικά μολυσμένη, δηλητηριασμένη από ψέματα όλων των ειδών, γεμάτη από τους ρύπους των διαδόσεων, των παραποιήσεων, των διαστρεβλώσεων, των χειραγωγήσεων».

Ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι, όπως στο παρελθόν μπορούσαμε να πεθάνουμε από την πείνα, αλλά στο εξής μπορούμε να πεθάνουμε από μολυσμένα τρόφιμα, το ίδιο συμβαίνει και με την ενημέρωση:

«Η ενημέρωση είναι μολυσμένη όπως η τροφή. Συχνά μας δηλητηριάζει το πνεύμα, μας μολύνει το νου, βλάπτει την υγεία μας. Θέλει να ενσταλάξει στο ασυνείδητό μας ιδέες ξένες σε μας. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πολίτες ζητούν όλο και πιο έντονα αυτό που θα ονομάζαμε “οικολογία της ενημέρωσης”, για να καθαριστεί και να απολυμανθεί η ενημέρωση από τα ψέματα, που απλώνονται σαν “πετρελαιοκηλίδα”. Θα πρέπει να απολυμάνουμε την ενημέρωση και να διεκδικήσουμε την ελάττωση του όγκου της. Λιγότερη ενημέρωση, αλλά καλύτερη ενημέρωση. Όπως υπάρχουν οι “βιολογικές” τροφές, οι οποίες είναι εκ προοιμίου λιγότερο μολυσμένες από τις άλλες, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ένα είδος “βιολογικής ενημέρωσης”»4.

Αξιομνημόνευτο είναι και το κυνικό ποιηματάκι που κυκλοφορούσε στα τέλη του 19ου αιώνος στη Φλιτ Στριτ, έδρα του βρετανικού τύπου5:

«Διασκεδάστε το κοινό, προκαλέστε του γελάκια, όσο πιο πολύ γελάει, τόσο πιο πολλά φραγκάκια· μορφώστε το κοινό και ποτέ δε θα πλουτίσετε, θα ζείτε σαν ζητιάνοι, στα χαντάκια θα ψοφίσετε».

Φυσικά, τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού δεν προκαλούν μόνο γελάκια, αλλά και αρνητικά συναισθήματα, τις λεγόμενες “σθενικές” ή “ασθενικές αψιθυμίες” (αψιθυμία σημαίνει ψυχική ορμή/παραφορά· σθενική είναι η οργή, το μίσος, η ζηλοτυπία κ.λπ., ενώ ασθενική είναι ο φόβος, η λύπη, η απόγνωση κ.λπ.6), ανάλογα με το πώς πρέπει να χειραγωγηθεί ο τηλεθεατής:

Στην περίπτωση μιας οικονομικής ή υγειονομικής κρίσης, τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού φροντίζουν επιμελώς και συστηματικώς να στάζουν δηλητήριο φόβου, ώστε να παραλύει η σκέψη του πολίτη και έτσι αυτός να εφαρμόζει πειθήνια τα εκάστοτε δρακόντεια μέτρα, τα οποία παρουσιάζονται καμουφλαρισμένα ως πρώτης τάξεως και μοναδικό αντίδοτο στην ασθένεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι φάρμακα πολύ χειρότερα από την ίδια την ασθένεια (quaedam remedia graviora ipsis pericula sunt)7.

Σε άλλες, όμως, περιπτώσεις, τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού χύνουν στην ψυχή του τηλεθεατή δηλητήριο οργής, το οποίο μπορεί να προκαλέσει μαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών εναντίον π.χ. ενός κράτους που ξεκίνησε πόλεμο, μιας αυταρχικής ή ανίκανης κυβέρνησης ή ενός στυγερού δολοφόνου, ο οποίος φέρεται να έχει διαπράξει ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα, ώστε να θεωρείται ότι αποτελεί πλέον αποβλητέο μίασμα για την τοπική ή την ευρύτερη κοινωνία.

Αν, λοιπόν, τα ΜΜΕ θελήσουν να καλλιεργήσουν ή/και να υποδαυλίσουν το μένος των τηλεθεατών εναντίον ατόμων ή ομάδων, δεν έχουν παρά να ενεργοποιήσουν τον προπαγανδιστικό τους μηχανισμό που λειτουργεί με τον εξής αποτελεσματικό τρόπο:

Πρώτα δαιμονοποιείται ο στόχος ως απόλυτος εχθρός του λαού και έπειτα μπογιατίζεται ασταμάτητα με τα πιο μελανά χρώματα, τα οποία υπερτονίζουν τις αρνητικές πλευρές του στόχου, αφήνοντας αθέατη κάθε άλλη παράμετρο που αποδυναμώνει την εχθρική στάση.

Φυσικά, η επικέντρωση των τηλεοπτικών προβολέων στον εχθρό του λαού, ο οποίος κάθε φορά παίρνει και άλλο πρόσωπο (πότε είναι ένας ιός που βαφτίζεται αόρατος εχθρός, πότε είναι ένας ηγέτης ξένου κράτους που αποκαλείται χασάπης και δικτάτορας, πότε είναι μια αφηρημένη έννοια, όπως η ακρίβεια, πότε είναι μια σατανική δηλητηριάστρια που εξολοθρεύει φιλικά πρόσωπα ή ακόμη και τα ίδια της τα παιδιά) διατηρεί στο σκιόφως ό,τι δεν συμφέρει το σύστημα να βρίσκεται στην επιφάνεια της επικαιρότητας.

Σε αυτό το φόντο εξελίσσεται το νέο αποχαυνωτικό τηλε-ριάλιτι “The Pispirigkou Show”, με τις προπαγανδιστικές μηχανές των Μέσων Μαζικού Ευνουχισμού να δουλεύουν στο φουλ, ώστε ο λαός να εσωτερικεύσει όλο το δηλητήριο που στάζει καθημερινά εναντίον της ήδη τηλε-καταδικασμένης «μάνας-τέρατος» και, ακολούθως, να το μετασχηματίσει σε ξεσηκωμό εναντίον της.

Ας θαυμάσουμε τον συμβολισμό:

Το δηλητήριο που φέρεται να έδωσε μια μάνα στα παιδιά της μετατρέπεται σε διανοητικό δηλητήριο που χορηγούν τα ΜΜΕ στους τηλεθεατές τους, οι οποίοι ακολούθως εκτοξεύουν το δηλητήριό τους εναντίον της δαιμονοποιημένης δηλητηριάστριας.

Ο συμβολισμός αυτός έχει, όμως, και μια άλλη ανάποδη διάσταση:

Οι τηλεθεατές που δηλητηριάζονται από τα ΜΜΕ –κατά τον ωραίο χαρακτηρισμό του Ραμονέ, πρόκειται για τα τσομπανόσκυλα του ασύδοτου οικονομικού κατεστημένου8– χειραγωγούνται κατά τέτοιον μονόπλευρο τρόπο, ώστε να νιώθουν την ανάγκη να στραφούν εναντίον μιας δηλητηριάστριας, την ώρα που επιτρέπουν, άλλοτε ενθέρμως, άλλοτε με βαριά καρδιά, να χύνεται μέσα στο σώμα τους το αγνώστων ιδιοτήτων δηλητήριο των φιλάνθρωπων φαρμακευτικών εταιρειών9. Απολύτως αναμενόμενη αντίφαση, αφού οι ιατροφασιστικοί τηλε-βραχίονες του υγειοναζισμού προβάλλουν τα σκευάσματα σαν να πρόκειται για φαρμακευτικά τοτέμ, περιβαλλόμενα από πλείστα ταμπού, δώρα γαρ Θεού (sic).

Ως εκ τούτου, ζούμε όχι απλώς στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο, αλλά και στον κόσμο μιας ολιστικής διγλωσσίας, όπου κρατεί το σύνθημα: δύο μέτρα και δύο σταθμά! 

Ερωτάται:

• Ποιος ωφελείται από την πισπιριγκική αιχμαλωσία των πολιτών μπροστά στο διαβολικό χαζοκούτι;

• Μαγειρεύεται κάποια κυβερνητική ραδιουργία που πρέπει να υλοποιηθεί όσο οι τηλεθεατές θα είναι απασχολημένοι με το νέο αποχαυνωτικό τηλε-ριάλιτι;

Αξιοσημείωτη είναι η παρέλαση στρατιάς από τηλε-ειδικούς μαϊντανούς (ιδίως ψυχολόγους-ψυχιάτρους,  ιατροδικαστές, φαρμακολόγους, αστυνομικούς και νομικούς) σε όλες σχεδόν τις απορριμματοφόρες εκπομπές των ΜΜΕ· στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο μας, το έγκλημα δεν αναμένεται να εξιχνιασθεί από την αστυνομία αλλά από την «βασίλισσα του αστυνομικού ρεπορτάζ» Αγγελική Νικολούλη!

Επίσης, δεν πρέπει να μας αφήσει αδιάφορους η προβολή σκηνών από την προσαγωγή της τηλε-καταδικασμένης στην ΓΑΔΑ με συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης σαν να πρόκειται για τρομοκράτη που έχει τελέσει ένα έγκλημα-μαμούθ10. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει μια τρομοκρατική πράξη η οποία εξελίσσεται σε μακελλειό δεκάδων αθώων, όπως συνέβη π.χ. στην σφαγή του Όσλο, όπου στις 22 Ιουλίου 2011 ο Νορβηγός Μπρέιβικ σκότωσε με πυροβόλο όπλο 69 μέλη θερινής κατασκηνώσεως.

• Να υποθέσουμε ότι το αυταρχικό κράτος, επ’ ευκαιρία του στυγερού εγκλήματος, κάνει επίδειξη δύναμης, δείχνοντας τα δόντια του σε κάθε πολίτη που τολμά να αμφισβητεί τους κανόνες του παιχνιδιού;

• Είναι η μεταχείριση της φόνισσας σαν τρομοκράτισσας μια πρόγευση για την μεταχείριση που θα επιφυλάσσεται σε όποιον διανοηθεί μελλοντικώς να μη σέβεται τους υπό επεξεργασία δρακόντειους νόμους για την διαχείριση της υγειονομικής, της ενεργειακής ή της κλιματικής κρίσης;

• Προβάλλει το δαιμόνιο κράτος το σίριαλ “The Pispirigkou Show” για να προβάρει εν είδει πειράματος μια αναβαθμισμένη μορφή χειραγώγησης του λαού από τα αργυρώνητα τηλε-πλοκάμια του κρατικού Λεβιάθαν; Είναι τέρας μόνο μια μάνα-Μήδεια που φέρεται να έχει δηλητηριάσει τα παιδιά της ή πρωτίστως είναι τέρατα οι δημοσιογράφοι-Μίδες που αποδεδειγμένα δηλητηριάζουν συστηματικά τους τηλεθεατές τους;  

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι εύλογο να μας απασχολούν, εφόσον στήθηκε η συγκεκριμένη κανιβαλική υπερπαραγωγή, μολονότι δεν είναι η πρώτη φορά (ούτε, φυσικά, θα είναι η τελευταία) κατά την οποία συλλαμβάνεται γυναίκα που φέρεται να έχει δηλητηριάσει ανθρώπους: γνωστούς, φίλους, συγγενείς, ακόμη και μέλη της ίδιας της οικογένειάς της.

Όλως ενδεικτικώς αξίζει να θυμηθούμε την υπόθεση των δηλητηριασμένων τηγανόψωμων, η οποία είχε κριθεί από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών και, ακολούθως, από τον Άρειο Πάγο με την υπ’ αριθμ. 1584/2001 απόφασή του11:

Η κατηγορουμένη είχε παραδώσει δηλητηριασμένη ζύμη στις νοικοκυρές δύο οικογενειών, εκ των οποίων η μία παρασκεύασε δώδεκα τηγανόψωμα και η άλλη αρτίδια. Από τα τηγανόψωμα έφαγαν η ίδια η μαγείρισσα, ο σύζυγός της, ο οποίος τελικώς πέθανε, ο γιος της και δύο αδέλφια από το Καζακστάν που φιλοξενούσε εκείνη την ημέρα η οικογένεια. Από τα αρτίδια έφαγαν η ίδια η μαγείρισσα και ο γιος της, οι οποίοι απεβίωσαν.

Εξάλλου, όποιος έχει εντρυφήσει, από ιστορική και νομική άποψη, στις δηλητηριάσεις, γνωρίζει ότι η χορήγηση δηλητηρίου με ανθρωποκτόνο δόλο αποτελεί έναν κατ’ εξοχήν γυναικείο τρόπο δράσης. Ξακουστό παράδειγμα δηλητηριάστριας αποτελεί η Γερμανίδα Gesche Margarethe Gottfried, η οποία από το 1812 μέχρι το 1827 δηλητηρίασε 15 ανθρώπους, χρησιμοποιώντας κατά κόρον αρσενικό12. Κατά της Gottfried, η οποία, μέχρι να αποκαλυφθεί η δράση της, ήταν γνωστή ως ο “άγγελος της Βρέμης” (“Engel von Bremen”), εκτελέσθηκε ο τελευταίος δημόσιος απαγχονισμός στην Γερμανία.

Σε ό,τι αφορά την Γαλλία, γνωστή είναι η περίπτωση της μαρκησίας Marie-Madeleine de Brinvilliers (1630-1676), η οποία προμηθευόταν δηλητήριο από τον εραστή της, σκοτώνοντας με αυτό αρχικά τον πατέρα της και, ακολούθως, τους δύο αδελφούς της, ενώ είχε αποπειραθεί επανειλημμένως να δηλητηριάσει και την αδελφή της.

Ότι οι γυναίκες που θέλουν να σκοτώσουν καταφεύγουν συχνά στο δηλητήριο είναι γεγονός που καταγράφεται ήδη στον “Ίωνα” του Ευριπίδη, όπου ο πρεσβευτής λέγει προς την Κρέουσα:

«Για όλα αυτά πρέπει λοιπόν να δράσεις με τρόπο γυναικείο / δηλαδή ή ξίφος πιάσε ή δολίως πράξε / Ή με φαρμάκι τον άντρα και το παιδί του απόκτεινε  / προτού εσέ προλάβει ο θάνατος από το χέρι το δικό τους»13.

Σημειωτέον ότι στο άρθρο 289 του (ισχύσαντος από το 1834 μέχρι το 1950) Ποινικού Νόμου –δημιούργημα του Βαυαρού Georg Ludwig von Maurer– είχε τυποποιηθεί το έγκλημα της φαρμακείας:

«Όστις προσφέρει εις άλλον τινά δηλητήριον φάρμακον ή άλλας ουσίας, δυναμένας να επιφέρωσι θάνατον καθ’ οιονδήποτε τρόπον, τιμωρείται κατά τας ακολούθους διαστολάς:

1) Εάν η φαρμακεία έγινεν επί σκοπώ θανατώσεως, και εκ τούτου ο φαρμακευθείς ή απέθανεν ή υπέπεσεν εις φρενοβλάβειαν ή εις σωματικήν νόσον, βεβαίως ή πιθανώς ανιάτους, καταγιγνώσκεται ποινή θανάτου· άλλως δε, η των διά βίου δεσμών·

2) Πραχθέντος δε του κακουργήματος επί σκοπώ βλάβης, εάν μεν ο φαρμακευθείς απέθανεν, επιβάλλεται θάνατος· εάν δε η φαρμακεία επέφερε φρενοβλάβειαν ή νόσον τινά εκ των εις τον αριθ. 1 διαλαμβανομένων, καταψηφίζεται η ποινή των προσκαίρων δεσμών· άλλως δε, η της ειρκτής».

Αν η ελληνική κοινωνία, στην οποία τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς θόρυβος για την ανάγκη παγιώσεως και ποινικής αξιοποιήσεως του όρου “γυναικοκτονία”, θέλει να είναι συνεπής με τις υπαγορευόμενες από τα ΜΜΕ νομικές ανησυχίες της, ίσως θα πρέπει να αρχίσει να συζητά την ανάγκη μεταφυτεύσεως του εγκλήματος της φαρμακείας από τον Ποινικό Νόμο στον Ποινικό Κώδικα.

Η ανάγκη αυτή προκύπτει όχι μόνο από την προβολή του τηλε-ριάλιτι “The Pispirigkou Show”, αλλά και από το συνεχιζόμενο σίριαλ του μαζικού εμβολιασμού-εκβιασμού του πληθυσμού.

To τηλε-ριάλιτι της ταινίας “The Truman Show” προβαλλόταν επί 29 συναπτά έτη. Άραγε, το σίριαλ “The Coronavirus Show” επί πόσα χρόνια έχει σχεδιαστεί να προβάλλεται;

Πάντως, όποιος επιθυμεί να εφαρμόσει τα διδάγματα του θαυμαστού ανάποδου κόσμου στα δύο αυτά σόου, οφείλει να προβεί στην εξής διαπίστωση:

Tο μιντιακό σύστημα προβολής του “Coronavirus Show” επιχειρεί να περιθωριοποιήσει τους αρνητές του εμβολιασμού και των δρακόντειων διαχειριστικών μέτρων, αντιμετωπίζοντάς τους ως ψυχιατρικά περιστατικά, υπό την έννοια ότι όποιος τολμά να πηγαίνει κόντρα στους ειδικούς, δεν μπορεί παρά να μην έχει σώας τας φρένας.

Αντιθέτως, κατά την διάρκεια του “Pispirigkou Show”, η τηλε-καταδικασμένη μάνα αντιμετωπίζεται a priori ως μια στυγνή δολοφόνος, η οποία είχε προσχεδιάσει τα εγκλήματά της έχουσα απολύτως σώας τας φρένας.

Εδώ η εκδοχή της διαταραχής δεν συμφέρει τα ΜΜΕ: Για να λειτουργήσει η φόνισσα ως αποδιοπομπαίος τράγος και να ξεχαρμανιάσει πάνω της με οιονεί λιθοβολισμούς και αναθέματα μια διανοητικά και ηθικά μολυσμένη κοινωνία, θα πρέπει να μπορεί να παρουσιασθεί ως ενσάρκωση του Σατανά – όπως π.χ. ο Μπρέιβικ στην σφαγή του Όσλο, αλλά και κάθε άλλος τρομοκράτης που προκαλεί αιματοκύλισμα14. Διότι ο Σατανάς είναι ο απόλυτος εχθρός του ανθρώπου και άρα εναντίον του επιτρέπονται τα πάντα, χωρίς περιχαρακώσεις, χωρίς αναστολές.

Ωστόσο, η παραδοχή ότι ένας δράστης εγκληματεί καθοδηγούμενος από το πνεύμα του Σατανά μάς φέρνει αντιμέτωπους με το εξής ερώτημα: Μήπως ο δράστης αυτός τελεί την άδικη πράξη χωρίς να έχει πλήρη ικανότητα για καταλογισμό; Το ερώτημα τίθεται ιδίως σε όσες περιπτώσεις γίνονται ανθρωποθυσίες στο πλαίσιο σατανιστικών τελετών.

Ας θυμηθούμε και την περίφημη υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης, η οποία επίσης είχε καταστεί αντικείμενο μιντιακής υπερεκμετάλλευσης. Σύμφωνα με καταγεγραμμένα στοιχεία:

«τα ημίωρα (μεσημβρινά και βραδινά) δελτία ειδήσεων καλύφθηκαν για 10 περίπου ημέρες (από τις 29/12 έως και τουλάχιστον το πρώτο πενθήμερο του 1994), πολλές φορές κατά τα 2/3 της χρονικής τους διάρκειας από τις αναφορές στην υπόθεση. Πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένα ρεπορτάζ, έγινε ένας βομβαρδισμός από φιλμ αρχείου με τα πλάνα από την προσαγωγή των κατηγορουμένων στον ανακριτή (30/12) και τις φειδωλές δηλώσεις των Κατσούλη-Δημητροκάλλη, προβλήθηκαν συνοπτικές συνεντεύξεις με “ειδικούς” (ιερείς, αστυνομικούς, ψυχολόγους κ.λπ.). Όσον αφορά την έντυπη δημοσιογραφία, το σύνολο των μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων αφιέρωναν, επί τουλάχιστον μια εβδομάδα, κατά μέσο όρο 5 με 6 σελίδες στο θέμα»15.

Καίτοι η συγκεκριμένη υπόθεση θα μπορούσε να είχε δώσει αφορμή για την συνδυαστική εξέταση σατανισμού και ικανότητας προς καταλογισμόν, στην υπ’ αριθμ. 296/1999 αρεοπαγιτική απόφαση που δημοσιεύθηκε στον νομικό τύπο16 δεν έγινε καμία σχετική μνεία.

Τούτο, βεβαίως, δεν εκπλήσσει, αφού τα ελληνικά δικαστήρια εστιάζουν συνήθως στον μεθοδικό τρόπο τέλεσης των εγκληματικών πράξεων, υπολαμβάνοντας ότι αυτός αποτελεί συνήθως αμάχητο τεκμήριο της πλήρους ικανότητας του δράστη για καταλογισμό.

Αξίζει να επισημανθεί ότι η λογική του ανάποδου κόσμου αξιοποιήθηκε από τον σχολιαστή της αρεοπαγιτικής αποφάσεως, ο οποίος εξηγεί:

«προκριματικό στάδιο για την προσχώρηση του Α.Κ. [ηγετικού προσώπου της ομάδας] στην σατανιστική λατρεία ήταν η πλήρως ενσυνείδητη απόταξη, η απέκδυση της χριστιανικής θρησκείας». Η «μετουσίωση σε πράξη των σατανιστικών θεωρήσεων τόσο ειδικά για τη δράση της ομάδας όσο και γενικότερα» σκοπούσε «ευθέως: α) στην ατίμωση των χριστιανικών ηθικών προτύπων και αξιών και β) στην εδραίωση μιας βιοτικής πρακτικής εμποτισμένης από μία καθολική αξιακή “αντιστροφή”: όπου καλοσύνη, συναδέλφωση, αλληλεγγύη, προτείνεται η επικυριαρχία επί των αδυνάτων, των αναξίων για ανώτερες μορφές πνευματικότητας. Όπου εγκράτεια, σύνεση και ταπεινότητα, αντιπαρατίθεται η αποχαλίνωση, η άκρατη και αδυσώπητη ιδιοτέλεια, η τυφλή υποταγή σε ορμές και επιθυμίες»17.

Άλλη μία σοβαρή ένδειξη ότι ανάποδος είναι κατ’ εξοχήν ο διαβολικός κόσμος!

Αντιθέτως, σε παρεμφερή υπόθεση που εκρίθη από γερμανικό δικαστήριο το 200218, έγινε δεκτό ότι οι δύο δράστες που σκότωσαν έναν 33χρονο, ακολουθώντας σατανιστικό τελετουργικό, έπασχαν από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας και, εξ αυτού του λόγου, είχαν μειωμένη ικανότητα για καταλογισμό.

Τέλος, μια ακόμη έκφανση του ανάποδου κόσμου μας αποτελεί η εξής διαπίστωση: Η τηλε-καταδικασμένη και ο σύζυγός της (αθώα περιστερά;) τείνουν να μετατραπούν σε καθημερινούς αντι-ήρωες του νέου αποχαυνωτικού τηλε-ριάλιτι, αφού οι αναφορές στα πρόσωπά τους γίνονται συχνά με τα μικρά τους ονόματα: η Ρούλα και ο Μάνος. Ενώ το σύνηθες είναι, ιδίως σε ειδεχθή εγκλήματα, να αναφέρεται κάθε τηλε-καταδικασμένος με το επώνυμό του, ώστε να αποφεύγεται η προσωποποιημένη μεταχείρισή του, που παράγει αισθήματα συμπάθειας και ψυχικής εγγύτητας.

Πάντως, στην παπαδιαμαντική Φόνισσα, ο συγγραφέας αποκαλεί την ηρωίδα του πότε Φραγκογιαννού και πότε Χαδούλα, «κρατώντας μια μυστική, τρυφερή μαζί της σχέση», όπως επισημαίνει ο Καργάκος στο βιβλίο του «Ξαναδιαβάζοντας τη “Φόνισσα”»19. Με αυτόν τον τρόπο –καταλήγει ο ίδιος– ο Παπαδιαμάντης «δεν κρίνει· κατανοεί»20. Πνίγοντας η Φόνισσα μικρά κορίτσια:

«πρόσβαλε τη φύση. Άρα, μόνο η φύση έχει δικαίωμα να την τιμωρήσει. Πάντως στη συνείδηση του Παπαδιαμάντη –τη βαθιά ανθρώπινη και τη βαθιά ποτισμένη από έναν λαϊκό θρησκευτισμό– η Φραγκογιαννού δεν είναι εγκληματίας. Ο Λομπρόζο πέθανε δύο χρόνια πριν από το θάνατο του Παπαδιαμάντη. Θεωρούμε απίθανο ο πολυδιαβασμένος Σκιαθίτης να μην είχε υπόψη τις θεωρίες του»21.

Μάλιστα, δεν πρέπει να παροραθεί ότι ως προς την παπαδιαμαντική Χαδούλα έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι έδρασε υπό το κράτος αντικοινωνικής διαταραχής της προσωπικότητας, στο μέτρο που η συμπεριφορά της χαρακτηριζόταν «από σκληρότητα και κυνικότητα, έντονα χειριστική συμπεριφορά, επιθετικότητα, βιαιότητα και αναλγησία»22.

Κατά τον ψυχιατροδικαστή Φ. Σκούρα, κρινόμενη η διαταραχή αυτή ως ψυχοορμητική καταναγκαστική ψυχονεύρωση (άλλως: ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με ιδεοληπτικές και ψυχαναγκαστικές πράξεις ή ιεροτελεστίες), μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του καταλογισμού.

Εν τούτοις, η αξιολόγηση αυτή απερρίφθη από τον καθηγητή Εγκληματολογίας Νέστορα Κουράκη, προεχόντως με το σκεπτικό ότι τα ψυχαναγκαστικά συμπτώματα δεν ήταν πηγή δυσφορίας ούτε η Φραγκογιαννού-Χαδούλα ανθίστατο ανεπιτυχώς σ’ ένα τουλάχιστον από αυτά. Αντιθέτως, η ιδέα ότι «ενομιμοποιείτο να θανατώνει μικρά κορίτσια για να τα γλυτώνει από τα βάσανα της ζωής και του φύλου τους, δεν τέθηκε ποτέ από αυτήν υπό αμφισβήτηση, αλλ’ απλώς επιζητήθηκε –μέσω θεοδικίας– η θεία επίνευση για τις αντίστοιχες εγκληματικές πράξεις της»23.

Πάντως, ο Κουράκης θεωρεί περισσότερο εύλογη την ένταξη της Φραγκογιαννούς στην κατηγορία της σχιζότυπης διαταραχής, συνεπεία της οποίας εμφανίζεται μειωμένη η ικανότητα συμμόρφωσής της με την αντίληψη για τον άδικο χαρακτήρα των πράξεών της24.

Άραγε, η μιντιακή Ρούλα είναι συγκρίσιμη με την παπαδιαμαντική Χαδούλα;