Από το Alliance Defending Freedom, ADF
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν τη λαμπρότερη και δικαιότερη παγκόσμια αθλητική διοργάνωση, μια ευκαιρία να αναδειχθεί η αξία των καλύτερων κάθε χώρας! Απόδειξη της δικαιοσύνης που τους χαρακτηρίζει είναι και η ύπαρξη κατηγοριών σε κάθε άθλημα ανάλογα με το φύλο, το βάρος, τη σωματική ικανότητα κ.α.
Εάν παραβιαστούν οι κανονισμοί σίγουρα θα υπάρξουν αδικίες εις βάρος αθλητών που αγωνίστηκαν σκληρά για να αναδειχθούν στη κατηγορία τους.
Ο Jesse Owens κυριάρχησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, κερδίζοντας τέσσερα χρυσά μετάλλια στον στίβο. Κέρδισε στα 100 μ. κάνοντας 10,3 δευτερόλεπτα. Η Αμερικανίδα Helen Stephens κέρδισε την ίδια χρονιά στα 100 μ. από την πλευρά των γυναικών, κάνοντας 11,5 δευτερόλεπτα.
Ο Owens ήταν σαφώς πιο γρήγορος από την Stephens. Όταν ο Ελβετός Bernard Marchand τερμάτισε τότε στα 11,2 δευτερόλεπτα δεν προχώρησε ούτε στους ημιτελικούς των ανδρών γιατί υπολειπόταν στη κατηγορία του. Ωστόσο ουδέποτε διανοήθηκε να συναγωνισθεί με τις γυναίκες για να κερδίσει.
Οι υπεύθυνοι της Ολυμπιακής επιτροπής είχαν θέσει από το 1936 διαφορετικές κατηγορίες-ανά φύλο, γνωρίζοντας τις βιολογικές διαφορές ανάμεσα στα φύλα. Αυτό φαίνεται ότι το έχουν ξεχάσει τα τελευταία χρόνια.
Από το 2015, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) επέτρεψε στους άνδρες να αγωνίζονται στα γυναικεία αθλήματα ως τρανς «γυναίκες» ξεκινώντας από «τη» Laurel Hubbard την Ολυμπιάδα του 2020. Ωστόσο, το 2021, η ΔΟΕ άλλαξε την απαίτηση για καταστολή της τεστοστερόνης —μια πολιτική που είχε τεθεί σε ισχύ από το 2015— και ανέθεσε στις ομοσπονδίες κάθε αθλήματος «να καθορίζουν εκείνες τους τρόπους που ένας αθλητής λαμβάνει δυσανάλογα πλεονεκτήματα έναντι των άλλων, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση κάθε αθλήματος».
Αυτό δεν ήταν ένα βήμα προς τη δικαιοσύνη αλλά προς την αδικία, γιατί δίνει ακόμη μεγαλύτερο έδαφος στους άνδρες να εισβάλλουν και να ανταγωνίζονται τις γυναίκες. Όταν η ΔΟΕ αρνείται κατηγορηματικά στα πλαίσια της «συμπερίληψης» να αναγνωρίσει τη αλήθεια ότι οι άνδρες και οι γυναίκες αθλητές είναι διαφορετικοί, τότε είναι οι νεαρές γυναίκες που πληρώνουν το τίμημα.
Η επιστήμη είναι ξεκάθαρη. Πολλαπλές μελέτες και αυτά που βλέπουν τα μάτια μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι άνδρες αθλητές έχουν ένα σημαντικό σωματικό πλεονέκτημα έναντι των γυναικών αθλητών σε σχεδόν κάθε άθλημα. Ωστόσο, η αδράνεια της ΔΟΕ έχει εναποθέσει την απόφαση στα διοικητικά όργανα κάθε αθλήματος. Ορισμένοι από αυτούς τους οργανισμούς έχουν ενεργήσει για να εξασφαλίσουν τη βασική δικαιοσύνη για τις γυναίκες αθλήτριές τους, όχι όμως όλοι.
Τι θα πει η ΔΟΕ για το πολύ πιθανό σενάριο ένας κακής ποιότητας άντρας αθλητής να κερδίσει ξαφνικά το χρυσό σε ένα γυναικείο αγώνισμα;
Αυτό δεν είναι εικασία. Σε ένα μόνο έτος, χιλιάδες άντρες αθλητές, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων κάτω των 18 ετών, έτρεξαν τα 400 μέτρα σε καλύτερους χρόνους από τους προσωπικούς καλύτερους των χρυσών Ολυμπιονικών των ΗΠΑ Sanya Richards-Ross και Allyson Felix. Οπότε είναι πιθανό ένας άνδρας που δηλώνει «γυναίκα» να κλέψει το χρυσό μετάλλιο από μια αθλήτρια στη μεγαλύτερη σκηνή του αθλητισμού αυτό το καλοκαίρι.
Αλλά με τη συμμετοχή των ανδρών στα γυναικεία αθλήματα, τα προβλήματα δεν βρίσκονται μόνο στα θέματα βιολογικής ικανότητας. Υπάρχουν και οι βαρείς τραυματισμοί που προκαλούνται από τους άνδρες αθλητές που καταχρηστικά αγωνίζονται στο ίδιο γήπεδο με γυναίκες συμπαίκτριες ή αντιπάλους. Πρόκειται για τραυματισμούς που έχουν διακόψει την καριέρα των γυναικών αθλητριών ή έκαναν τις ομάδες τους να χάσουν λόγω του αριθμού των τραυματιών.
Πέρα από τις ανησυχίες για την αδικία και την ασφάλεια στον αγωνιστικό χώρο, τί θα έχει να πει ΔΟΕ προς τις αθλήτριες που αναγκάζονται να ντύνονται και να γδύνονται στα αποδυτήρια μαζί με τους άνδρες;
Οι αθλήτριες που επιθυμούν να προστατεύσουν την ιδιωτικότητά τους γιατί να αναγκαστούν να χρησιμοποιούν τα πολυπληθή μπάνια; Γιατί να πιεστούν για να αντέξουν την ταπείνωση; Οι άντρες δεν ανήκουν σε ιδιωτικούς χώρους που προορίζονται για τις γυναίκες. Όταν εμφανίζονται σε αυτούς τους χώρους, τότε αυτοί οι χώροι δεν είναι πλέον “ιδιωτικοί”.
Περισσότερες από 100 επίλεκτες Βρετανίδες αθλήτριες δήλωσαν στο BBC τον Μάρτιο του ΄24 ότι θα ένιωθαν άβολα με τους άνδρες να αγωνίζονται σε γυναικείες κατηγορίες στο άθλημά τους και ζήτησαν την υποστήριξή της ADF για να ακουστεί η φωνή τους.
Δυστυχώς, πολλές αθλήτριες φοβούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους δημόσια, φοβούμενες ότι θα θεωρηθούν «μεροληπτικές»
Σε μια εκδήλωση υψηλού επιπέδου στα Ηνωμένα Έθνη, στη Γενεύη, η Ολυμπιονίκης της κολύμβησης Sharron Davies απευθύνθηκε προς τη διεθνή κοινότητα κάνοντας έκκληση για την προστασία των γυναικών και των κοριτσιών αθλητών.
Η Davies συνέκρινε την ένταξη των ανδρών στα γυναικεία αθλήματα, με το σκάνδαλο των αναβολικών της δεκαετίας του 1980.
Η ίδια έχασε το χρυσό λόγω μιας Ανατολικογερμανίδας αθλήτριας που είχε ένα αθέμιτο πλεονέκτημα, καθώς είχε λάβει τεστοστερόνη ως έφηβη για να βελτιώσει την απόδοσή της.
«Έχοντας ζήσει την αδικία της εποχής μου, γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι να διασφαλιστεί η δικαιοσύνη για τις αθλήτριες σήμερα. Γνωρίζουμε ότι τα φυσικά χαρακτηριστικά που προκαλούνται από την τεστοστερόνη δίνουν στους άνδρες ένα άδικο για τις γυναίκες και μη αναστρέψιμο πλεονέκτημα – ωστόσο, επανειλημμένα, δίνεται σε αυτούς το εισιτήριο για να αγωνιστούν σε αγώνες μόνο για γυναίκες, με αποτέλεσμα οι άξιες γυναίκες να χάνουν.
Και συνέχισε « Αυτό είναι το αθλητικό έγκλημα του 21ου αιώνα. Ό,τι συμβαίνει με τις γυναίκες και τις αθλήτριες είναι μια εκτεταμένη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.»
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έθεσαν από της ιδρύσεώς τους τα πρότυπα για την αθλητική αριστεία, τον έντιμο ανταγωνισμό και τις τέλειες επιδόσεις. Ως ο οργανισμός που διοικεί τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του κόσμου, η ΔΟΕ δεν πρέπει να αφήνει στη τύχη του ένα τόσο σημαντικό θέμα. Έχει ευθύνη να προστατεύει τον γυναικείο αθλητισμό και να προασπίζει τη βασική αξιοπρέπεια κάθε αθλήτριας.
Ας ελπίσουμε ότι η ΔΟΕ θα ενεργήσει για να δώσει προτεραιότητα στη δικαιοσύνη, την ασφάλεια και την ιδιωτικότητα για τις αθλήτριες και όχι στη προώθηση μιας ριζοσπαστικής ιδεολογίας.