Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος *
Το «από τότε» είναι 2000 χρόνια. Και το «έως πάντα» είναι μέχρι πάντα και τη συντέλεια των αιώνων. Τα ντροπιαστικότερα χρόνια «από τότε ως πάντα» είναι τα τελευταία ελάχιστα χρόνια.
Περάσαμε τα χειρότερα χρόνια και τα πιο ντροπιαστικά των επόμενων γενιών για μας. Θα ντρέπονται αυτοί για εμάς, αφού δε ντρεπόμαστε εμείς για εμάς, όταν θα συζητούν με όριο απορίας για το πόσο ντροπιαστικά ήταν τα χρόνια του κλεισίματος των εκκλησιών από Έλληνες Ορθοδόξους και την ηγεσία τους και το πως άραγε ο ελληνικός λαός δεν κατέβηκε στον δρόμο για να στείλει τους Βασιλείς και το παλάτι της Βουλής στο καράβι του φευγιού τους.
Επί Βυζαντίου, ο Βασιλέας θα τα είχε κάνει πάνω του και μόνο με τη σκέψη να κλείσει τους ναούς. Επί συγχρόνου βασιλείας σφραγίζει ο ηγεμών τις εκκλησίες με tweet και επιθυμεί χαμογελώντας την επανεκλογή του.
Όλοι μαζί επιθυμούν να επανεκλεγούν χαμογελώντας για να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη τη ντροπή των επομένων γενιών υπό το σχόλιο μιας ιστορικής συζήτησης σ’ ένα κυριακάτικο τραπέζι του μέλλοντος: «Ρε συ, τους ξαναέβγαλαν κιόλας, όλους μαζί, τα ίδια κόμματα, τους ίδιους αρχηγούς, την ίδια Βουλή πάνω κάτω». Κι έναν παππού από την κορυφή του τραπεζιού: «Μη μιλάτε, παιδιά, γι’ αυτά τα χρόνια. Ήταν τα χρόνια της ντροπής».
Είμαστε τα χειρότερα χρόνια της ντροπής από τότε ως πάντα.
Τα χρόνια της ντροπής χωρίς ντροπή επιθυμούν την επανεκλογή τους για να ξανακαθίσουν μαζί στις θέσεις της χειρότερης Βουλής από καταβολής νεοελληνικού κράτους σε διακριτική ευχέρεια ντροπιαστικής αξιολόγησης του μεγέθους της ντροπής μέχρι και 2000 χρόνια από τότε που οι Έλληνες πήγαν να βρουν τον γλυκύτατο Ιησού Χριστό ως αντιπρόσωποι του ελληνικού έθνους κι Εκείνος είπε: ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου.
Ήρθε η ώρα να βγούμε μπροστά με τα πρόσωπα μας.
Μόνο και μόνο για να φυλάμε στο μέλλον αποδείξεις μπροστά στα παιδιά μας, ό,τι μιλήσαμε και δεν άκουσαν, ό,τι αντιδράσαμε και συνέχισαν, ό,τι παραιτηθήκαμε γιατί δε συναινούσαμε και μας έσπρωξαν ακόμη πιο έξω στην εξώπορτα της κοινωνίας την οποία θεώρησαν αυθαίρετα ως δική τους με αποφάσεις που παραβίασαν κατάφωρα το Σύνταγμα μας.
Υποχρέωσαν ανθρώπους στην πείνα γιατί δε συμφωνούσαν μαζί τους σε αμφιλεγόμενες ιατρικές πράξεις την ίδια ώρα που διέταζαν κάθε λουλούδι να ξεραθεί, να μαζέψει τα ροδοπέταλα του και να φύγει μαζί με τη ρίζα του, επειδή δε συμφωνούσε μ’ αυτούς που υπάκουαν ιδιοτελώς τα παγκόσμια και ντόπια αφεντικά τους.
Τους είπαμε ότι έχουμε πνευματικά και ηθικά διλήμματα και γέλασαν. Τώρα θα δείξουμε τα χαμογελαστά πρόσωπα μας και θα φύγουν όλοι τους για εκεί που έδειχναν με το δάχτυλο σε αδύναμους, τίμιους και αγαθούς συνανθρώπους μας.
Τα χρόνια της ντροπής επιθυμούν την επανεκλογή τους.
Πρόκειται γι’ αυτούς που κυβέρνησαν κι όσους συμφώνησαν σε μια ολόκληρη απερχόμενη κοινοβουλευτική σύνθεση που είπε αυταρχικά ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανθισμένο λουλούδι πουθενά εκτός απ’ τα δικά τους που βρομοκοπάνε κοπριά και δε μοσχοβολάνε άνθος.
Μην τους ψηφίσετε.
Κ.Γ.Π. – Οκτ. 2022
* Ο Κώστας Παναγόπουλος ασχολείται με το ορθόδοξο θεολογικό κείμενο για αρκετά χρόνια. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί και αναδημοσιευθεί σε ορθόδοξους διαδικτυακούς τόπους ευρείας επισκεψιμότητας. Έχει εργασθεί ως εξωτερικός πολιτικός συντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά, ως κειμενογράφος, ως συντάκτης πρακτικών συνεδριάσεων, απασχολούμενος και σε άλλες εργασίες που δεν είχαν να κάνουν με το γράψιμο. Από το 2018 και για μία τριετία εργάστηκε ως συντάκτης πλήρους απασχόλησης σε διαδικτυακό Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων. Στα τέλη του 2021 κυκλοφόρησε σε Ελλάδα και Κύπρο από τις Εκδόσεις Άθως το πρώτο συγγραφικό έργο του “Ο Κορυφαίος της Αγάπης – Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός” το οποίο σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα Ρουμανικά από τις Εκδόσεις Egumenita (2022). Γεννήθηκε το έτος 1981 και ζει στην Αγία Παρασκευή Αττικής.
