Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζιαζιάς, επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ
Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια βλέπουμε το «πολιτικό σύστημα» να ψηφίζει άρθρα στο Σύνταγμα, όπου προβλέπεται η θέσπιση ενός ειδικού καθεστώτος ποινικής ευθύνης για υπουργούς και βουλευτές, η οποία βέβαια δεν δικαιολογείται από την ηθικο-πολιτική αρχή της ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών.
Να ψηφίζει νόμο για το ακαταδίωκτο των τραπεζιτών κατά την περίοδο των μνημονίων.
Να ψηφίζει νόμο για το «ακαταδίωκτο» όσων εμπλέκονται στις αποφάσεις για τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης του κορονοϊού.
Να ψηφίζει πρόσφατα σε τροπολογία στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης, το ακαταδίωκτο για τα μέλη της επιτροπής που θα διερευνήσει τα αίτια για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, με την δικαιολογία για να “θωρακίσουν την ανεξαρτησία” της Επιτροπής, που οι ίδιοι όρισαν για να τους ελέγξει .
Τέτοια αποποίηση ευθυνών από εκτελεστική εξουσία, με θεσμικό τρόπο δηλαδή αποποίηση κυβερνητικής λειτουργίας, πρέπει να είναι πρωτοφανής.
Τελικά σε ποιον ανήκει η ευθύνη της κυβερνητικής λειτουργίας, της λήψης αποφάσεων και της εκτελεστικής εξουσίας σε μία θεσμικά λειτουργούσα Δημοκρατία; Για τα εύκολα και τα καλα υπεύθυνοι οι ταγοι, για τα δύσκολα και τα άσχημα υπεύθυνος ο λαός. Με αυτό το δόγμα πορεύεται το πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια .
Πάντα βέβαια η στερεότυπη δήλωση των «σύγχρονων» πολιτικών, που μετά από κάθε «ατυχές συμβάν», μετά από κάθε «λαμογιά» που έρχεται στην επιφάνεια, ξεστομίζουν με ύφος και θράσος χιλίων πιθήκων ότι «πλέον το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» η πιο σπάνια ένα «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» και καθαρίζουν η το συνηθέστερον μεταθέτουν τις ευθύνες σε κατώτερα κλιμάκια της κρατικής διοίκησης και αυτοί «δεν γνώριζαν τίποτε», αν και κυβερνούν την Χώρα επί χρόνια σχεδόν τα ίδια «τζάκια», τα ίδια πρόσωπα.
Δεν τιμωρείται κανένας, σπάνια κάποιος παραιτείται, δεν πάει φυλακή κανένας εκτός ελαχίστων περιπτώσεων που το εγχώριο και όχι μόνο πολιτικό σύστημα τους «θυσίασε» για άλλοθι και μόνον και όχι για παραδειγματισμό του συναφιού…
Εκτιμώ ότι είναι πρόκληση για όλους τους Έλληνες και προπάντων ασέβεια προς τα 57 θύματα της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών η ψήφιση του ακαταδίωκτου της επιτροπής που θα διερευνήσει τα αίτια για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, αφού την κύρια ευθύνη διερεύνησης της τραγωδίας έχει η ελληνική δικαιοσύνη και μόνο.
Οι επικεφαλής της Δικαιοσύνης έχουν ιερό χρέος να προστατεύσουν τη Δικαιοσύνη και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το έχει ανάγκη όλη η κοινωνία που διψά για απόδοση ευθυνών και περιμένει να καθίσουν στο σκαμνί όλοι οι ένοχοι αυτής της υπόθεσης και όχι βέβαια μόνο ένας σταθμάρχης…
Πόσες τραγωδίες, αλήθεια, χρειάζονται για να κατανοήσουμε ως κοινωνία, ως κράτος το προφανές; Χωρίς ικανό ανθρώπινο δυναμικό, που θα προσληφθεί με ανοιχτές αξιόπιστες διαδικασίες επιλογής, δεν μπορεί ούτε ο κορονοϊός, των 37.000 νεκρών, να αντιμετωπιστεί, ούτε τα τρένα να μπουν στη σωστή ράγα.
Γενικα θα πρέπει να υπενθυμίσουμε η ακόμη και να γνωρίσουμε στους διοικούντες αυτής της Χώρας οτι τα αξιοκρατικά επιλεγμένα άτομα για διάφορες κρατικές θέσεις δεν μαζικοποιούνται, δεν χειραγωγούνται, δεν ετεροκαθορίζονται και το κυριότερο δεν μεταβάλλονται σε άβουλα κομματικά όργανα, δεν αγαπούν ιδιαίτερα την καρέκλα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ αλλά μόνο την θέση της προσφοράς και συμβάλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη του αισθήματος ασφαλείας στην κοινωνία μας .
Η αξιοκρατία και ο εκσυγχρονισμός είναι το ζητούμενο από όλους αυτή την εποχή, αλλά θα πρέπει να συμφωνήσουμε τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε αυτά. Μας «εκσυγχρονίζετε» τόσα χρόνια και ακόμα μιλάμε για ελλείψεις, για καθυστερήσεις, γραφειοκρατία και για την… πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου.
Και αυτό γίνεται διότι όταν διάφοροι επιτελικοί μιλούν για «τεχνοκράτες και εκσυγχρονισμό» στην Ελλάδα, εννοούν απλώς τον εκσυγχρονισμό της ζωής των λίγων με τα λεφτά των πολλών.
Δυστυχώς η αίσθηση απόλυτης υπεροχής που είχαν οι κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια μετατράπηκε σε αλαζονεία και σε βεβαιότητα ότι όλα μπορούν να τα διαχειριστούν, όλα τα άσχημα μπορούν να τα ανατρέψουν! Ακόμη και την πραγματικότητα και αυτό δημιούργησε μια αίσθηση παντοδυναμίας στους ιθύνοντες του τόπου και μια ψευδαίσθηση αποτελεσματικότητας, τα οποία συνέτριψε το «βαθύ κράτος» και η κομματοκρατία, πεδία που η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) άφησε ανέγγιχτα.
Δυστυχώς ήρθε η τραγωδία και οι πολίτες διαπίστωσαν ότι το «επιτελικό κράτος» είχε ειδοποιηθεί όχι μία αλλά πολλές φορές για την τραγωδία που ερχόταν και απλά κοιτούσε τα τρένα να περνούν. Μέχρι τη θανατηφόρα σύγκρουση τους στα Τέμπη.