Υπάρχει, αν θέλεις, μύρο, υπάρχει άρωμα, με το οποίο θα μπορέσεις ν’ αλείψεις την ψυχή, προερχόμενο όχι από την Αραβία, ούτε από την Αιθιοπία, ούτε από την Περσία, αλλ’ από τον ίδιο τον ουρανό, και πουλιέται όχι με χρυσάφι, αλλά με αγαθή προαίρεση και πίστη ειλικρινή.
Αυτό το μύρο αγόρασε, του οποίου η ευωδία μπορεί την οικουμένη να γεμίσει. Απ’ αυτό το μύρο ευωδιάζουν οι απόστολοι· γιατί λέγει, «είμαστε οσμή ευωδίας, για άλλους προς θάνατό τους, και για άλλους προς ζωή τους». Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Λένε ότι και ο χοίρος πνίγεται από τη ευωδία. Όχι μόνο το σώμα των αποστόλων, αλλά και τα ρούχα τους ευωδιάζουν πνευματικό μύρο.
Τόσο ωραία ευωδιάζουν τα ρούχα του Παύλου, ώστε να διώχνουν δαίμονες. Από ποιο αρωματικό φύλλο, από ποια κασία, από ποια σμύρνα δεν είναι πιο ευχάριστη και πιο χρήσιμη αυτή η ευωδία; Γιατί, αν έδιωχνε δαίμονες, τι άλλο δε θα μπορούσε να κάμει; Αυτό το μύρο ας κατασκευάζουμε· κι αυτό το κατασκευάζει η πνευματική χάρη με την ελεημοσύνη.
Αυτό το μύρο πρόκειται ν’ αποπνέουμε κι όταν απέλθουμε εκεί, στρέφοντας τους αγίους προς το μέρος μας. Και όπως ακριβώς εδώ εκείνοι που είναι πλημμυρισμένοι από ευωδίες τραβούν την προσοχή όλων, και εκείνος που ευωδιάζει από μύρο, είτε μεταβεί σε λουτρό, είτε σε εκκλησία, είτε σ’ άλλον πολυάνθρωπο τόπο, όλοι στρέφονται προς αυτόν και κρέμονται απ’ αυτόν, έτσι και σ’ εκείνον τον κόσμο καθώς εισέρχονται οι ψυχές που αποπνέουν πνευματική ευωδία, όλοι υποχωρούν, κάμνοντας τόπο να περάσουν. Και εδώ οι δαίμονες κι όλες οι κακίες δεν τολμούν να πλησιάσουν, ούτε υπομένουν, επειδή καταπνίγονται.
Εκείνο λοιπόν το άρωμα ας φορέσουμε. Γιατί αυτό εδώ μας περιβάλλει με δόξα βλακείας, ενώ εκείνο πραγματικά με δόξα ανδρείας και θαύματος, και ακόμα μας δίνει πολλή παρρησία. Αυτό το άρωμα δεν το αναδίδει η γη, αλλά το γεννά η αρετή· δε μαραίνεται, αλλ’ ανθεί· αυτό κάμνει τίμιους εκείνους που το έχουν. Μ’ αυτό μας χρίουν, όταν βαπτιζόμαστε· τότε αποπνέουμε ωραία ευωδία, το να αποπνέουμε όμως και στην υπόλοιπη ζωή μας αυτήν την ευωδία εξαρτάται από τη δική μας φροντίδα. Γι’ αυτό την παλαιά εποχή οι ιερείς χρίονταν με μύρο, συμβολίζοντας έτσι την αρετή και δείχνοντας ότι ο ιερέας πρέπει ν’ αποπνέει καλή ευωδία.