«Αξιοπρέπεια» στο θάνατο ή κακοποίηση των πιο ευάλωτων της κοινωνίας μας;
Από το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»
Το Βέλγιο, γνωστό για τους φιλελεύθερους νόμους του για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία και την ευθανασία, δημοσίευσε στοιχεία που δείχνουν ότι οι θάνατοι από ευθανασία αυξήθηκαν κατά 15% από το 2022 στο 2023 στη χώρα, κάνοντας νέο υψηλό ρεκόρ(1)
Το Βέλγιο νομιμοποίησε την ευθανασία το 2002, χρονιά κατά την οποία 24 άτομα πέθαναν με αυτό το τρόπο. Το 2023, σύμφωνα με την «Federal Control and Evaluation Commission for Euthanasia» (FCEE) ο αριθμός αυτός εκτινάχθηκε στα 3.423 άτομα. Σε αυτά περιλαμβάνεται ένα 16χρονο κορίτσι, που υποβλήθηκε σε ευθανασία λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά της. Ενώ οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι, το ένα τρίτο ήταν κάτω των 70 ετών. Επιπλέον, 89 άτομα υπέστησαν ευθανασία λόγω ψυχολογικών και μόνο προβλημάτων όπως κατάθλιψη ή νευροεκφυλιστικών νοσημάτων όπως η ν. Αλτσχάιμερ, και 110 άτομα ταξίδεψαν στο Βέλγιο από το εξωτερικό για να τους σκοτώσουν εκεί.
Ενώ ο αριθμός θανάτων από ευθανασία είναι ο υψηλότερος στην ιστορία του Βελγίου, το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Βιοηθικής ανέφερε στην ανάλυσή του ότι ο αριθμός είναι πιθανότατα ακόμη υψηλότερος, με το 25%-35% των θανάτων από ευθανασία να μην έχουν αναφερθεί. Αυτό σημαίνει ότι ο πραγματικός αριθμός πιθανότατα βρίσκεται μεταξύ 4.278 και 4.621 περίπου.
Πολυάριθμες περιπτώσεις ευθανασίας στο Βέλγιο έχουν προβληματίσει και έγιναν πρωτοσέλιδα διεθνώς.
Μια γυναίκα, η Tine Nys, υπεβλήθη το 2010 σε ευθανασία, αποκλειστικά λόγω διάγνωσης αυτισμού. Σύμφωνα με την οικογένειά της, η οποία αγωνίζεται νομικά για να δικαιωθεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια, η Nys όχι μόνο δεν ήταν αυτιστική, αλλά είχε προβλήματα μετά από έκτρωση, πάλευε με ψυχικές ασθένειες για χρόνια και είχε τάση για αυτοκτονία μετά από ένα χωρισμό. Οι γιατροί που εμπλέκονται στην περίπτωσή της επέδειξαν μεγάλη έλλειψη συμπάθειας προς τη Nys ως άνθρωπο. Η Lieve Thienpont, η ψυχίατρος που τη διέγνωσε με αυτισμό, είπε ότι η ζωή της ήταν μια «αποτυχία» και ο γενικός ιατρός, Dr. Frank de Greef, κατηγόρησε τη Nys για τη δική του λάθος διάγνωση, λέγοντας ότι ήταν «χειριστική και πήγαινε για καυγάδες»
Μια άλλη γυναίκα, μόλις 36 ετών, πνίγηκε με ένα μαξιλάρι το 2022 καθώς ούρλιαζε μετά από το επικίνδυνο κοκτέιλ που της δόθηκε, όταν αυτό δεν λειτούργησε.
Άλλη γυναίκα υπεβλήθη σε ευθανασία στο Βέλγιο αποκλειστικά λόγω κατάθλιψης.
Αλλά ο υποβοηθούμενος θάνατος είναι ακόμη ποιο προβληματικός από την άδικη επίσπευση του θανάτου, όπου οι άνθρωποι αναλαμβάνουν το ρόλο του Θεού.
Υπάρχουν περιπτώσεις υποβοηθούμενης αυτοκτονίας που αυτή προκάλεσε ακόμη βασανιστικότερο θάνατο από τον αναμενόμενο, σύμφωνα με αναφορές από διάφορα κέντρα(2).Για παράδειγμα, ο Dr. Brick Lantz, ορθοπεδικός και διευθυντής της Αμερικανικής Ακαδημίας Ιατρικής Ηθικής αναφέρει: «Οι αποτυχίες της θανάτωσης είναι βάναυσες και δεν είναι σπάνιες. Υπήρχε ένας που ξύπνησε από το κώμα μετά από πολλές ημέρες. Υπήρχε μια νοσοκόμα δίπλα στο κρεβάτι ενός η οποία έφτασε να τυλίξει μια πλαστική σακούλα γύρω από τον ασθενή για να σκοτώσει αυτόν τον ασθενή επειδή δεν πέθαινε»
Και συνέχισε (αναφερόμενος στο Όρεγκον), λέγοντας πως οι ασφαλιστικές δικλείδες που αποσκοπούν στην προστασία των ευάλωτων ανθρώπων δεν λειτουργούν. «Οι διασφαλίσεις δεν τηρούνται. Αυτές περιλαμβάνουν μια ψυχιατρική παραπομπή, δεύτερη γνωμάτευση και επανεκτίμηση σε χρόνο 6 μηνών για να αποφασισθεί ο θάνατος».
Η υποβοηθούμενη ευθανασία είναι νόμιμη σε πέντε χώρες στην Ευρώπη, το Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Γερμανία και Ισπανία. (3) Άλλες χώρες όπως η Αυστρία η Φινλανδία και η Νορβηγία δείχνουν ανοχή στη διακοπή της ιατρικής φροντίδας, ενώ η Ελβετία δίνει τη δυνατότητα για «πρωτοβουλία» του ίδιου του πάσχοντος. Μόνο στο Βέλγιο, μέχρι το 2022, πάνω από 27.000 άνθρωποι έχουν υποβληθεί σε ευθανασία. (1)
Όποιες και αν είναι οι διαδικασίες, είναι απάνθρωπες, σκληρές και καταστροφικές. Εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα….. Αυτά έκαναν το κόσμο να πιστέψει πως η επίσπευση του θανάτου – της ανυπαρξίας δηλ., είναι επιλογή ζωής… Πόσο ψέμα και πόση εκμετάλλευση των δύστυχων θυμάτων. Με τη συγκατάθεση στην ευθανασία, ασθενείς, συγγενείς, γιατροί, όλη η κοινωνία, ομολογούν συνολικά τη δική τους ανικανότητα και τη πνευματική τους ήττα. Αποτυγχάνουν να δώσουν αγάπη και φροντίδα σε όσους την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, και αντ΄αυτών συνεργάζονται στο φόνο τους μεριμνώντας για το πώς θα απαλλαγούν ταχύτερα από τη παρουσία τους.