Μετάφραση για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Την περασμένη εβδομάδα, η έρευνα για τον Covid αποκάλυψε ότι το κλείσιμο των σχολείων έβλαψε μια γενιά παιδιών. Η Lucy Easthope, η οποία έχει δουλέψει 20 χρόνια στο σχεδιασμό πανδημίας, λέει ότι οι προειδοποιήσεις της παραβλέφθηκαν.
Γράφει η Lucy Easthope, Καθηγήτρια διαχείρισης κινδύνων στο Πανεπιστήμιο του Durham
Την περασμένη εβδομάδα, η πρώην επικεφαλής γιατρός, Dame Sally Davies, είπε ότι η πολιτική μας για την πανδημία είχε «βλάψει μια γενιά». Μου ζητήθηκε να συμβουλεύσω την κυβέρνηση σχετικά με την αντίδρασή μας στην πανδημία — και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Χάρη στην πολιτική της κυβέρνησης για τον Covid, τα ποσοστά της ανορεξίας και άλλων διατροφικών διαταραχών στους εφήβους αυξάνονται, το ίδιο και η κατάθλιψη και ο αυτοτραυματισμός. Αυτό που είναι ιδιαίτερα οδυνηρό, ωστόσο, είναι ότι προειδοποίησα την κυβέρνηση ότι θα συμβεί αυτό και με αγνόησαν.
Είμαι υπεύθυνη για το σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης — είναι δουλειά μου να μας προετοιμάσω για τους μυριάδες κινδύνους και απειλές που αντιμετωπίζουμε ως έθνος και να εξετάσω τις συνέπειες των ενεργειών που αναλαμβάνουμε. Εργάζομαι για την ετοιμότητά μας για πανδημία από το 2001 ως ανεξάρτητος σύμβουλος του Υπουργικού Συμβουλίου και του Υπουργείου Εσωτερικών.
Στην αρχή της πανδημίας μου ζητήθηκε να παράσχω συμβουλές στο Υπουργείο Παιδείας, στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας και στο γραφείο του πρωθυπουργού και μου ζητήθηκε συγκεκριμένα να εξετάσω τις ανάγκες των παιδιών και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει σε αυτά το κλείσιμο των σχολείων. Η άποψή μου για το θέμα ήταν σαφής: προειδοποίησα επανειλημμένα την κυβέρνηση και τους συμβούλους της ότι το κλείσιμο των σχολείων θα προκαλούσε σοβαρή βλάβη στην ψυχική υγεία, την ανάπτυξη και τις ευκαιρίες στη ζωή των παιδιών. Προειδοποίησα ότι θα οδηγούσε σε αύξηση των περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών και στην αποφυγή του σχολείου. Πολλά από αυτά γνωρίζουμε τώρα ότι είναι αληθινά.
Η ανάλυση εννέα εκατομμυρίων ανώνυμων αρχείων γιατρών που κυκλοφόρησαν την περασμένη εβδομάδα έδειξε ότι οι διατροφικές διαταραχές, όπως η βουλιμία και η ανορεξία, μεταξύ των κοριτσιών ηλικίας 13 έως 16 ετών είναι 42 τοις εκατό υψηλότερες από ό,τι θα αναμενόταν με βάση τις τάσεις πριν από την πανδημία. Ο αριθμός των λεγόμενων «παιδιών φαντασμάτων», που ορίζονται ως οι μαθητές που απουσιάζουν για περισσότερο από το ήμισυ του σχολικού έτους, διπλασιάστηκε μετά την πανδημία και έφτασε τις 135.000. Επιπλέον, 1,7 εκατομμύρια παιδιά καταγράφονται ως «τακτικά απόντες» από το σχολείο.
Καθώς προχωρά η έρευνα για τον Covid, ελπίζω ότι κανένας υπουργός δεν θα προσπαθήσει να ισχυριστεί ότι ο κίνδυνος αυτών των βλαβών ήταν άγνωστος, επειδή έκανα αυτές τις προειδοποιήσεις φανερά και ξεκάθαρα.
Τα στοιχεία από πολλούς αιώνες δείχνουν ότι η απόκρισή μας σε καταστροφές έχει συχνά μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για τα παιδιά· μπορεί να τους αφήσει με το αίσθημα της αδιαφορίας, του μηδενισμού και της έλλειψης εμπιστοσύνης. Αυτό με απασχολούσε πολύ όταν ο ιός άρχισε να εξαπλώνεται στην Ευρώπη στις αρχές του 2020. Το να δίνω συμβουλές σε υπουργεία εκείνη την περίοδο ήταν σουρεαλιστικό· ήταν μια φρενίτιδα από κλήσεις και εικονικές συνεδριάσεις.
Ένιωθα τον αντίκτυπο της πανδημίας και στο σπίτι. Οι γονείς μου είναι και οι δύο συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί και τους πήρα στο σπίτι μου στις αρχές Μαρτίου του 2020. Περάσαμε ώρες μαζί εξετάζοντας προηγούμενες έρευνες σχετικά με πιθανές βλάβες στην εκμάθηση της γλώσσας, βλάβες στο 7ο έτος, στο 11ο έτος, στην έκτη τάξη, στο πανεπιστήμιο, στα παιδιά χωρίς γονείς, στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έπρεπε να κοιτάξουμε πέρα από το είδος της καταστροφής και αντ’ αυτού να κοιτάξουμε τι μας είπε η έρευνα για τα παιδιά σε οποιαδήποτε καταστροφή — χρειάζονταν κάποια κανονικότητα, λίγη ελπίδα. Το έθεσα αυτό σε συνεδριάσεις, αλλά μου είπαν ότι δεν υπήρχε όρεξη για αυτό σε υπουργικό επίπεδο.
Είχα αρχίσει να ακούω ψιθύρους στις αρχές Μαρτίου για μια παράταση στις διακοπές του Πάσχα, ώστε να λειτουργήσουν ως «διακόπτης κυκλώματος», αλλά ποτέ δεν περίμενα αυτό που έγινε. Όταν ανακοινώθηκε ο πρώτος εθνικός εγκλεισμός στις 23 Μαρτίου 2020, τα παιδιά στερούνταν συστηματικά την αλληλεπίδραση με τους ενήλικες που μπορούσαν να τα κρατήσουν ασφαλή και να τα υποστηρίξουν. Τα μέτρα απείχαν πολύ από οτιδήποτε είχαμε συζητήσει. Ακόμη και ο όρος «εγκλεισμός» ήταν άγνωστος και αταίριαστος – τον είχα ακούσει μόνο πριν σε σχέση με πυροβολισμούς σε σχολεία και τρομοκρατικές επιθέσεις.
Στις κλήσεις στο Zoom ωστόσο, οι κυβερνητικοί σύμβουλοι με επέπλητταν επειδή χρησιμοποιούσα τη λέξη «Κ», όπως την αποκαλούσαν, στις ενημερώσεις μου — «δεν είναι καταστροφή, Lucy» έλεγαν και μου εξήγησαν αργά ότι οι προειδοποιήσεις μου ήταν υπερβολικές και περιττές. Κατάλαβα, καλύτερα από τους περισσότερους, πόσο επικίνδυνος ήταν αυτός ο ιός. Ένας από τους άλλους τομείς εργασίας μου είναι ο σχεδιασμός της διαχείρισης του αριθμού των θανάτων που προκαλούν οι πανδημίες — αλλά αυτό δεν μετριάζει την ανάγκη να διασφαλίσουμε ότι τα παιδιά υποστηρίζονται.
Ωστόσο, όσο περισσότερο προσπαθούσα να υποστηρίξω αυτήν τη θέση, τόσο περισσότερο έβρισκα τον εαυτό μου σε αντίθεση με τους άλλους συμβούλους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έπεσαν στην ιδέα του «τείχους προστασίας» – μια σύντομη φάση ευφορίας ή μια περίοδος «του μέλιτος» που μπορεί να εμφανιστεί στην αρχή μιας καταστροφής, αλλά αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από ειδικούς στον τομέα μου.
Εμφανιζόταν όμως και ακόμη πιο επιζήμια μηνύματα· ότι τα παιδιά ήταν ανθεκτικά και ότι θα μπορούσαν ακόμη και να επωφεληθούν από αυτές τις στιγμές. Ήδη αυτό που προκύπτει από την έρευνα είναι το πόσο δύσκολο ήταν να πείσεις για την πολυπλοκότητα και τις λεπτές διαφορές σε αυτό το υπουργικό συμβούλιο.
Ιδίως η σκέψη να παραμείνουν τα σχολεία κλειστά όλο το καλοκαίρι μου δημιουργούσε άγχος. Ενώ ορισμένοι ίσως να βλέπουν το καλοκαίρι ως μια περίοδο για να φτιάχνουν αναμνήσεις στις παραλίες, είναι στην πραγματικότητα στατιστικά πολύ πιο επικίνδυνο για βλάβη εντός του σπιτιού. Τα παιδιά που βρίσκονται στα πρώτα στάδια των διατροφικών διαταραχών και αυτά που πάσχουν από σοβαρή θλίψη παραμένουν χωρίς υποστήριξη για εβδομάδες κάθε φορά. Χρειαζόμασταν σχολεία και ασφαλή μέρη για να ομαλοποιηθεί η κατάστασή τους. Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις για παιδιά και η τότε επίτροπος για τα παιδιά, Anne Longfield, άσκησαν απεγνωσμένα πιέσεις για να ληφθεί αυτό υπόψη.
Τελικά ο εθνικός εγκλεισμός άρθηκε. Τα δημοτικά σχολεία άνοιξαν από την 1η Ιουνίου και τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δύο εβδομάδες αργότερα. Αλλά το χειρότερο για εμένα προσωπικά ήρθε τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου 2021. Τις πανδημίες είναι πάντα πιο δύσκολο να τις διαχειριστούμε τον χειμώνα, όταν τα νοσοκομεία και τα νεκροτομεία γεμίζουν και η κοινωνία αισθάνεται παγιδευμένη και αβέβαιη κατά τη διάρκεια των μεγάλων νυχτών. Τα αποτελέσματα των μη φαρμακευτικών παρεμβάσεων, όπως το άνοιγμα των παραθύρων και η τήρηση των αποστάσεων, ήταν πιο δύσκολο να τηρηθούν, έτσι επικράτησε ένας νέος πανικός στον αέρα.
Μέχρι τώρα όμως είχαμε τα δεδομένα. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2020, το Βασιλικό Κολλέγιο Παιδιατρικής και Παιδικής Υγείας ανέφερε ήδη μια σημαντική αύξηση στις διατροφικές διαταραχές. Υπήρξε μια σημαντική αύξηση στην επίπτωση των κρουσμάτων κακοποίησης παιδιών και οι αναφορές για επιδείνωση της ψυχικής υγείας των παιδιών ανατροφοδοτούνταν από τη Sage, την επιστημονική συμβουλευτική ομάδα της κυβέρνησης. Μου έλεγαν συνεχώς κατά τη διάρκεια αυτών των απαίσιων διακοπών των Χριστουγέννων ότι τα σχολεία, καθώς και οι κρίσιμες λέσχες πρωινού και οι χώροι ασφάλειας για τα παιδιά είχαν επιτέλους προτεραιότητα και θα έμεναν ανοιχτά τον Ιανουάριο του 2021.
Στις 4 Ιανουαρίου, μερικά παιδιά επέστρεψαν στο σχολείο, μόνο για να ανακοινωθεί νέος εθνικός εγκλεισμός την επόμενη κιόλας μέρα. Στον τομέα της εκπαίδευσης κοινοποιήθηκε την ίδια στιγμή που ανακοινώθηκε και στον κόσμο και ξάφνιασε ολόκληρη τη χώρα. Τα παιδιά οδηγήθηκαν πίσω στα σπίτια τους και στις συσκευές τους, την ίδια στιγμή που άνοιγαν οι πρώτες ανακρίσεις και δικαστικές υποθέσεις για τα παιδιά που είχαν ήδη σκοτωθεί σε προηγούμενους εγκλεισμούς. Έμεινα ξύπνια τη νύχτα και αναρωτιόμουν τι άλλο θα μπορούσα να κάνω.
Ένα πράγμα που έκανα ήταν να ασκήσω πίεση ενάντια σε οποιοδήποτε περαιτέρω εθνικό κλείσιμο σχολείων, ενάντια σε πολλές αντίθετες φωνές που συνέχισαν να ζητούν περισσότερους εθνικούς εγκλεισμούς, καθώς νέα στελέχη του ιού έφτασαν στα εδάφη μας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι βλάβες για τα παιδιά που βλέπουμε τώρα ήταν απολύτως προβλέψιμες και σε δημόσια θέα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτή τη ζημιά που έχει γίνει στους νέους και να διαθέσουμε σημαντικούς πόρους για την υποστήριξή τους. Εάν υπάρξει άλλη έκτακτη ανάγκη τέτοιας κλίμακας, ελπίζω ότι θα δούμε τις ανάγκες των παιδιών και των νέων ως αυτόνομο ζήτημα. Οι φωνές τους δεν πρέπει ποτέ ξανά να χαθούν τόσο καταστροφικά.