Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)
Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν ψυχή του εἶναι ἄμυαλος καί δυστυχισμένος καί ἄς εἶναι ἔξυπνος… Εἶναι ἄμυαλος!…
Εἶναι ἄμυαλος, διότι δέν παραδέχεται ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὅτι ὑπάρχει ἄλλῃ ζωῇ, ὅτι ὑπάρχει θάνατος, ὅτι ὑπάρχει Κρίση…
Ἐκεῖνος πού ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τό σῶμα του καί καθόλου γιά τήν ψυχή του, μοιάζει μέ ἐκεῖνον πού φορτώνει τήν καρότσα τοῦ αὐτοκινήτου του μόνο στήν μία πλευρά. Μιά μέρα θά τουμπάρει…
Ἕνας Ἑλληνοαμερικανός ἀποφάσισε νά ἐγκατασταθεῖ μόνιμα στήν Ἑλλάδα. Ἐκεῖ λοιπόν στό χωριό του εἶχε καί ἕνα κόκκινο ἄλογο, μέ τό ὁποῖο ἔκανε ἱππασία 2 ὧρες τήν ἡμέρα.
Μιά μέρα πέρασε ἔξω ἀπό τό σπίτι του ὁ παπᾶς τοῦ χωριοῦ, πού βλέποντάς τον ὅτι ἀσχολεῖται μέ τό ἄλογο, τόν ρώτησε:
– κ. Γιῶργο, πόσες ὧρες τήν ἡμέρα ἀσχολεῖσαι μέ τό ἄλογό σου;
– Περίπου 2 ὧρες τήν ἡμέρα ἀσχολοῦμαι μέ τόν Ντορί (ἔτσι ἔλεγαν τό ἄλογό του). Μερικές φορές μπορεῖ καί 3 ὧρες.
– Καί γιά τήν ψυχή σου, κ. Γιῶργο, πόσες ὧρες διαθέτεις τήν ἡμέρα;
– Ὤχ, παπᾶ μου καί ἐσύ μέ τήν ψυχή; εἶπε δυσανασχετῶντας ὁ Ἑλληνοαμερικανός.
Κατώτερη ἦταν ἡ ψυχή του ἀπό τόν Ντορί.
Ξέρετε πόσοι τέτοιοι ὑπάρχουν ἀνάμεσα μας; Πάρα πολλοί…