Ο άγιος Νεκτάριος προαναγγέλλει την εκλογή του Μακαριστού επισκόπου Σιατίστης Αντωνίου
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Αντώνιος γεννήθηκε στο Άργος στις 20 Δεκεμβρίου 1920, από τον Γεώργιο Κόμπο και την Μαρίκα. Οι γονείς του ήταν πτωχοί αλλά πιστοί άνθρωποι και ανέθρεψαν τα παιδιά τους με ευλάβεια και αρχές χριστιανικές. Ιδιαίτερα η μητέρα του ήταν πολύ ενάρετη. Όταν ξεψύχησε η μητέρα του σε ηλικία 92 ετών ευωδίασε το δωμάτιο για αρκετή ώρα, διηγείτο ύστερα ο Αντώνιος.
Ο Αντώνιος από μικρός είχε δίψα για μάθηση. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο, εισήχθη στην Μαρσάλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Μετά την αποφοίτησή του εργάσθηκε ως Δημοδιδάσκαλος. Το 1945 εισήχθη στην Θεολογική Σχολή Αθηνών και όντας φοιτητής έκανε και την στρατιωτική του θητεία.
Ζούσε πνευματική ζωή και εξωμολογείτο στον ενάρετο και σοφό Μητροπολίτη Κορινθίας κ.κ Μιχαήλ που αργότερα έγινε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Το 1951 πήρε το πτυχίο της Θεολογικής και διωρίσθηκε καθηγητής στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή και εν συνεχεία στο Γυμνάσιο Αρεοπόλεως. Υπηρέτησε ως καθηγητής και Διευθυντής των Εκκλησιαστικών Σχολών Κορίνθου, Κατερίνης, Ξάνθης και Λαμίας. Το παράδειγμά του ενέπνεε τους μαθητές. Αυτή η δίψα του για μάθηση τον έκανε να δεχθή υποτροφία για μετεκπαίδευση στην Οξφόρδη τα έτη 1959-1960 και στο Παρίσι το 1960-1961. Ειδικεύθηκε στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και στα παιδαγωγικά.
Από μικρός ο Αντώνιος είχε διακαή πόθο να υπηρετήσει ως ιερέας την Εκκλησία, αλλά ανέβαλε. Όπως ο ίδιος είπε, «διερωτώμην αν όντως διαθέτω τα αληθινά ή μερικά τουλάχιστον των αληθινών τοιούτων προσόντων προς αποδοχήν τοιαύτης υψηλής κλήσεως». Όμως με την ενθάρρυνση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης κ.κ. Αντωνίου, στις 3 Δεκεμβρίου 1967 εχειροτονήθη διάκονος από τον ίδιο και την επομένη ημέρα έγινε η εις πρεσβύτερον χειροτονία του.
Από τον Σεπτέμβριο του 1971 έως το 1974 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Όσοι γνώρισαν τον π. Αντώνιο τότε, έχουν να διηγούνται πολλά για τον ζήλο του να μεταδώσει τις αλήθειες του Ευαγγελίου παντού. Έφθανε και στα πιο μικρά και απομακρυσμένα χωριά. Λειτουργούσε, εξωμολογούσε, εκήρυττε και με την αγάπη του έγινε παντού αγαπητός και αιδέσιμος. Οι άνθρωποι τον ελάτρευαν, άκουγαν με προσοχή τα κηρύγματά του και μιλούσαν με θαυμασμό για την ασκητική ζωή του.
Ενώ ο π. Αντώνιος είχε επιδοθεί ψυχή και σώματι στην διακονία του λαού, μία ημέρα κάποια γνωστή του ευλαβεστάτη χριστιανή, η κ. Σαλώμη, του είπε: «Πάτερ, ετοιμάσου να γίνης Δεσπότης. Είδα στον ύπνο μου τον άγιο Νεκτάριο και μου είπε ότι σε αγαπά, γιατί και συ σαν αυτόν τρέχεις στα χωριά και βοηθάς τον κόσμο και γι’ αυτό θα χειροτονηθής Επίσκοπος στην Δυτική Μακεδονία». Ο π. Αντώνιος της είπε ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει, γιατί δεν είναι γραμμένος στον κατάλογο των υποψηφίων προς Αρχιερατεία, και στην Σύνοδο δεν γνωρίζει κανέναν Μητροπολίτη. Την άλλη μέρα η κ. Σαλώμη είδε πάλι το ίδιο όνειρο και το ανέφερε στον π. Αντώνιο.
Τότε ήταν χηρεύουσα επί διετία η Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης. Συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος και εξέλεξαν κάποιον για Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, αλλά η τότε κυβέρνηση δεν τον ενέκρινε, γιατί είχε ασχοληθεί με την πολιτική. Εξέλεξε δεύτερη φορά άλλον και εκείνος απερρίφθη.
Αγανακτισμένος ο τότε Πρόεδρος της Συνόδου Μακαριώτατος κκ. Σεραφείμ είπε: «Δεν υπάρχει κάποιος που να μην ασχολήται με την πολιτική και να είναι αρεστός στην κοινωνία;». Τότε ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ. Θεόκλητος πρότεινε τον π. Αντώνιο. Η πρότασή του έγινε δεκτή. Έτσι στις 22 Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης και επαλήθευσε η πρόρρηση του αγίου Νεκταρίου.
Τα τελευταία χρόνια αγαπούσε συχνά να επαναλαμβάνει στα κηρύγματά του το «αγαπάτε τους εχθρούς ημών και αγαθοποιείτε», αναφερόμενος στο παράδειγμα του αγίου Διονυσίου που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Ηυδόκησε ο Θεός να κοιμηθεί την ημέρα της εορτής του αγίου Διονυσίου, στις 17 Δεκεμβρίου 2005.
Στον τάφο του περνούν πολλοί, προσκυνούν και ζητούν πνευματική βοήθεια, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι έχει παρρησία στον Θεό. Παρουσιάστηκε σε πνευματικοπαίδι του σε όνειρο και του είπε: «Ετοιμάσου, θα έρθω να σε πάρω». Δεν κατάλαβε την σημασία και ενώ ήταν υγιής, χωρίς κάποιο πρόβλημα, εκοιμήθη σε λίγους μήνες.
Ο απλός και ταπεινός Ιεράρχης, όπως αθόρυβα έζησε και αγωνίστηκε έτσι αθόρυβα έφυγε απ’ αυτήν την ζωή, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο πνευματικό έργο, την φωτεινή ζωή του και την διδακτική του ταπείνωση.
«Ασκητές μέσα στον κόσμο – B΄», Άγιον Όρος, 2012
***
Αναφέρει ο π. Εφραὶμ Γ. Τριανταφυλλόπουλος για αυτό :
«Με τον άγιο Νεκτάριο φαίνεται πως διατηρούσε ζωντανή σχέση. Όσοι τον θυμούμαστε στις αγρυπνίες, ακούγαμε να μνημονεύει πάντοτε από Ωραίας Πύλης κάποια Σαλώμη, από τα μέρη του Αγρινίου. Η Σαλώμη, μου εξήγησε, ήταν μια αφιερωμένη παιδιόθεν στο Θεό ψυχή, η οποία του προείπε την εις Επίσκοπο χειροτονία του λίγο πριν από την εκλογή του, «βλέποντάς τον σε θρόνο», όπως του εξομολογήθηκε, της το ’χε πει μάλιστα ο «παππούς», εννοώντας τον άγιο Νεκτάριο, ότι «ο πατήρ Αντώνιος θα γινόταν δεσπότης». Ο τότε π. Αντώνιος την επιτίμησε αυστηρά και μάλιστα ως πλανημένη. Λίγο μετά εξελέγη Επίσκοπος. Η ίδια, άλλη μία φορά του είχε εξομολογηθεί ότι «ο άγιος Νεκτάριος ήταν πολύ στενοχωρημένος με τους ιερείς». Ο πατήρ Αντώνιος ταράχτηκε και κάνοντας το σταυρό του τη ρώτησε: «για μένα βρε Σαλώμη, τι σου είπε»; Και απάντησε: «Με σένα είναι ευχαριστημένος παπ’ Αντώνη γιατί τρέχεις στα χωριά». «Δόξα τω Θεώ»! απάντησε ο π. Αντώνιος και, έλαμπε από έκδηλη χαρά, όταν ως Επίσκοπος αργότερα το διηγείτο.»
Και συνεχίζει :
«Με είχε πληροφορήσει στο σπίτι τους η μακαριστή αδελφή του, η οποία παρέστη στη χειροτονία μου, ότι «ο Δεσπότης πριν από κάθε χειροτονία αγρυπνεί όλη νύχτα προσευχόμενος περπατώντας, και μιλάει στο Θεό με τα χέρια ψηλά. Έτσι θα κάνει και με τη δική σου χειροτονία»!
Μια φορά, τον ακούω να μου λέει: «πάτερ Εφραίμ, οφείλουμε πάρα πολλά στις προσευχές ολίγων εναρέτων λαϊκών»! Και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Κάποτε, μάλιστα, τον είδα να μεταφέρει βαλίτσες επισκεπτών σε Μοναστήρι της Μητροπόλεώς μας! Τους έφτιαξε κατόπιν καφέ και τους τον σέρβιρε…
Κατά τα πρώτα 5-6 έτη της διακονίας μου ως Ιεροκήρυκος, με έστελνε πάντα της Παναγίας να λειτουργώ σ’ ένα ξωκκλήσι Της ενός απόμακρου χωριού, 55 χιλιόμετρα από τη Σιάτιστα, λέγοντάς μου: «άκου να δείς, εκεί είναι ένας παπάς έγγαμος που κατά τη θεία Λειτουργία βλέπει αγγέλους, να ξέρεις. Καλό είναι για σένα να σε βλέπει να λειτουργείς και να τον ρωτάς και συ κιόλας. Πρόσεχε, γιατί τα φαινόμενα απατούν, μη δίνεις σημασία». Γνώρισα τον Ιερέα και ευγνωμονώ το Θεό… (Κάπνιζε ο παππούλης!)
Κατά το σύντομο πέρασμά του από το Παρίσι τον είχε ενθουσιάσει, έλεγε, η τελεία πτωχεία, θεολογική κατάρτιση και «δυνατή» προσευχή του επισκόπου Κατάνης Κασσιανού, καθηγητού στο Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου.
Ενθουσιάστηκε άλλοτε τόσο πολύ με τη βιογραφία της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα, μιας ρωσίδας αγίας με στοιχεία διά Χριστόν σαλότητας που έζησε στο Παρίσι, ώστε μου άρπαξε κυριολεκτικά απ’το χέρι το βιβλίο προτού να το τελειώσω, το διάβασε ολόκληρο και μου είπε με νόημα: «αυτή μας κάνει σπουδαία κριτική όλων μας, κληρικών και λαϊκών κι έχει πολύ δίκιο. Μαρίες Σκομπτσόβες και Παύλους Σερβίας θέλουμε. Πού είναι;»! Και μου το έδωσε πίσω να συνεχίσω το διάβασμα κι εγώ. Μου είπε επίσης πως η ανάγνωση του θύμισε το δικό του σχετικά σύντομο πέρασμα από το Παρίσι, όπου γνώρισε σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων και τον επίσκοπο Κατάνης Κασσιανό, τον οποίο αποκαλούσε άγιο άνθρωπο, άνθρωπο πολλής προσευχής και μεγάλης άσκησης. «Το ότι ήταν εμπερίστατοι τους δίδαξε πολλά. Εμάς η αφθονία και η πολυτέλεια μας καταστρέφουν», είχε πει πολλές φορές.
Συχνά για να με προστατεύσει πνευματικά, μου τόνιζε την αξία της σιωπής και της κρυφής πνευματικής εργασίας με τη φράση «λάθε βιώσας». «Πολλές φορές που μίλησα», έλεγε, «το μετάνοιωσα. Όποτε σιώπησα το χάρηκα». «Η μέλισσα στο σκοτάδι φτιάχνει το μέλι», μου είπε κάποτε. Συχνά έλεγε, ειδικά στους κληρικούς, να εφαρμόζουμε στη ζωή μας το «λάθε βιώσας», δηλαδή να ζεις κρυφά, να κρύβεις την αρετή σου. Συστηματικά απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας, αργότερα όμως, καθώς η φήμη του εξαπλωνόταν και προέδραμε τάχιον της παρουσίας του, εκείνη τον … καταδίωκε! Γι’ αυτό και «μισούσε» -κάπως απόλυτα- με ένα άγιο μίσος την επίδειξη πνευματικού «έργου», «κινήσεως» κλπ. Την θεωρούσε ως ασθένεια των ημερών μας, προτεσταντικού τύπου αντιστάθμισμα της έλλειψης εσωτερικού βιώματος και προσευχής.»
Στην επιμονή μου κάποτε να κατέβω στην Αθήνα να δω το Γέροντά μου, με κοίταξε με αυστηρότητα και, δείχνοντάς μου την εικόνα του Χριστού, μου είπε: «να, ο Γέροντάς μας, Αυτόν να έχεις πρώτα Γέροντα».
***
«Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική. Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι». Όταν καλείται να σχολιάσει το ότι δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους μητροπολίτες, περιορίζεται να πει πως «πρέπει να έχουμε ακτημοσύνη, καρτερία και παρθενία, αυτές είναι οι αρετές του μοναχού».
«Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία.
«Δεν με πειράζει που δεν έχω αυτοκίνητο, όπως οι άλλοι μητροπολίτες, ούτε που με αποκαλούν δεσπότη των τρόλεϊ. Μπορεί να κουράζομαι αλλά, δόξα τω Θεώ, ακόμη κρατιέμαι γερά στα πόδια μου».»