Μοναχός Ἀλέξιος Καρακαλληνός
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, θά ἤθελα νά πῶ μερικά λόγια στὴν ἀγάπη σας γιά τήν τραγική καί ἐπίπονη κρίση ἐξαιτίας τῆς ὁποίας σήμερα πάσχει ἡ Ἑλλάδα καί κάθε Ἔλληνας ξεχωριστά. Καί ἐγώ, ἂν καί γεννημένος στὴν Ἁμερική, ἀγαπῶ καί πονάω παρά πολύ τήν Ἑλλάδα μας τήν ὁποία ἐπέλεξα ἀπό ὅλες τις ἄλλες χώρες τῆς γῆς γιά ένα πολύ σημαντικό λόγο, τὸν ὁποίο μερικοί προκλητικά περιφρονοῦν καὶ αὐτός εἶναι ὁ θεϊκός πλούτος της, εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξία. Ὅπως ξέρουμε ὅλοι, οἱ οἰκονομικές λύσεις εἶναι ἀνύπαρκτες καὶ μὴ ἀποδοτικές, ἄσχετα μὲ τὶς λύσεις ποὺ δίδει ἡ Εὐρώπη σήμερα ἤ ποὺ θὰ μᾶς προτείνει τοῦ χρόνου. Ὅμως, καί τό τονίζω αὐτό, ὑπάρχουν πνευματικές λύσεις πού ἄνωθεν ἔχουν φοβερή δύναμη καὶ μποροῦν πολύ εὔκολα νὰ μετατρέψουν τὴν πιὸ ἀπελπιστική κατάσταση σέ ἕνα μέλλον γεμάτο μέ ελπίδα, αἰσιοδοξία καί χάρη Θεοῦ, ἀλλά χρειάζονται ταπείνωση, αὐτογνωσία καί ἔπειτα μετάνοια γιά νά γίνει αὐτό τό πανέμορφο ὄραμα πραγματικότητα.
Καταρχήν, χρειαζόμαστε τὴν ταπείνωση καί τὴν αὐτογνωσία. Αυτές οἱ ἀρετές μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἐμβαθύνουμε καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε καλύτερα τὴν δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε μέσω τοῦ ενός και μοναδικοῦ προσώπου στὸ ὁποίο μποροῦμε νά ἀσκήσουμε μία θετική ἐπιδραση. Αὐτό τό πρόσωπο εἶναι ὁ εαὐτός μας. Ἡ κρίση ἔχει βαθύτερες αἰτίες πέρα ἀπό τό τί ἔκαναν οἱ ἐκλεγμένοι ἀπό τό λαό πολιτικοί μας. Ἡ αἰτία εἶναι μία γιά τήν κοινωνία καί τὸ κάθε ἄτομο ξεχωριστά: ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὶς ἀρετές τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ ἄπλιστη προσήλωση στὰ ὑλικά ἀγαθά.
Στὴν Παλαιά Διαθήκη, διαβάζουμε γιά τους Νινευίτες τὸ εξής: ὁ Θεός εἴπε στόν προφήτη Ιωνά, «κήρυξον ἐν αὐτῇ ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς πρός με.» Δηλαδή, ἡ ἀσέβειά τους ἀνέβηκε ἑνώπιον τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού πρέπει νά παρατηρήσουμε εἶναι ὅτι ἡ Νινευή ἦταν εἰδολωλατρική πόλη, δέν εἴχε μία ἔνδοξη ἱστορία μυριάδων ἁγίων, δέν εἴχε μία θεϊκή μαρτυρία μυριάδων θαυμάτων καί μία μοναδική παρουσία τῆς σώζουσας ἀληθείας, ὅπως ἔχει ἡ Ἑλλάδα, ποὺ ἤταν κάποτε «γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ κραυγή τῆς κακίας μας καί τῆς ἀσέβειάς μας ἔχει ἀνεβεῖ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ὅσο σκληρές καί δύσκολες μᾶς φαίνονται, που ὄντως εἶναι, οἱ σημερινές συνθήκες ποὺ ὅλοι βιώνουμε, δὲ συγκρίνονται μὲ τὴν ἀποστασία μας. Καί αὐτό ἰσχύει γι᾽ ὅλους. Γι᾽ αὐτούς πού εἶναι ἔξω ἀπό τῆν ἐκκλησία καί γι᾽ αὐτούς πού νομίζουν ὅτι εἶναι μέσα. Χρειάζεται ἡ μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, ἄν θέλουμε νά δοῦμε τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά ἀπομακρύνει τά δεινά ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν. Ὑπάρχουν ἀτελείωτα θέματα ποὺ μπορῶ νά ἀναφέρω. Καί ἐννοῶ ὅτι ἔχουμε πολλές ἁμαρτίες ποὺ μπορεῖ νὰ μὴ τίς θεωρούμε καν ἁμαρτίες, ἀλλά ἀπαιτοῦν μετάνοια, ἐξομολόγηση καί μία ἐπιστροφή στὴν ἀντίστοιχη ἀρετή. Σήμερα, θά ξεκινήσω μὲ τό θέμα τῆς ἀποδοχῆς τῆς εὐθύνης μας γιά τά δικά μας ἀμαρτήματα καί γιά τά ἀμαρτήματα τῶν ἄλλων. Εἴμαστε ἕνα καί ὁ καθένας, ἀνεξαρτήτως ἀπό ὅ,τι ἔχει κάνει εἶναι ὁ ἀδελφός μας.
Σχετικά μέ τήν κρίση, ἀκούω ξανά καί ξανά, «τά φάγανε τά λεφτά» χωρίς τήν παραμικρή αἴσθηση ὅτι αὐτός ὁ τρόπος σκέψεως μόνο ἐπιδεινώνει τήν κατάσταση καί μᾶς ἐπιβαρύνει. Ἀντικειμενικά, βέβαια, πολλοί πολιτικοί γέμισαν τίς τσέπες τους μέ χρήματα πού ἦταν προορισμένα γιά ἔργα καί ἀνάπτυξη. Από τήν ἄλλη πλευρά ὅμως, ἀκούμε τήν πληροφορία ὅτι δεκαέξι χιλιάδες ἄνθρωποι ἔπαιρναν σύνταξη γιά ἀνθρώπους πού ἔχουν κοιμηθεῖ, καί καταλήγουμε στό συμπέρασμα ὅτι δέν εἶναι μόνο οἱ πολιτικοί πού σπαταλήσανε τὸ δημόσιο ταμείο. Ὑπάρχει μία τάση μέ ἐπιδημιακές διαστάστεις νὰ κλέψουμε ἀπό τό δημόσιο, νὰ ἀποφύγουμε τους φόρους καὶ νά μήν εἴμαστε νομοταγείς. Ἀναφέρομαι σέ αὐτά τά οὐσιαστικά πολιτικά θέματα, διότι τό πολιτικό πρόβλημα εἶναι καί πνευματικό καί ἡ πνευματική ἀσθένεια ἔχει πολιτικές ἐπιπτώσεις. Περιφρονοῦμε τὴν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού μᾶς προτρέπει νά ἀγωνιζόμαστε νομίμως σὲ κάθε τομέα. Λέμε δέν πειράζει γιά τό ἕνα, δέν πειράζει γιά τό ἄλλο. Καί ἂν εἴμαστε ὅντως καθαροί καί αθώοι ἑνώπιον τῶν συνανθρώπων μας και τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι κάτι πού δέν μπορῶ νά πῶ οὔτε για τον εαυτό μου, πάλι πολλές φορές δέν παίρνουμε τήν ἡθικά σωστή θέση, ὅταν ὑπάρχει προσωπικό συμφέρον γιά μας καί τούς φίλους μας. Καί αὐτή ἡ κατάσταση ἐπεκτείνεται καὶ στήν Ἐκκλησία μὲ τὸ ἀπρεπές ντύσιμο τό καλοκαίρι, μέ τήν περιφρόνηση τῆς νηστείας καί μέ τόσα ἄλλα θέματα.
Ὁ Χριστός μᾶς διδάσκει «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος τον λίθον βαλέτω». Ποῦ σημαίνει ὅτι δέν μᾶς συμφέρει νά κατηγορήσουμε κανένα γιά τήν κατάσταση ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό μας. Οφείλουμε να ὁμολογήσουμε καί να ἐξομολογηθοῦμε τό δικό μας φταίξιμο, τά δικά μας σφάλματα. Τό μόνο εὔκολο εἶναι νά ποῦμε ὅτι φταίνε οἱ ἄλλοι. Χρειάζεται σθένος καί λεβεντιά νά πεῖ κανείς, φταίω ἐγώ για νὰ ἐπέλθει ἡ παρηγορία τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές μας, ὡς δρόσος Αέρμων καί ἔτσι αἰσθανόμαστε πιό ταπεινοί, ἔχουμε πιό πολλή ἀγάπη καί ἱδού τό θαύμα γίνεται μέσα στις ψυχές μας, ἀποκτοῦμε ἐλπίδα γιά μία θεάρεστη αλλαγή προσωπικά καί ὡς ἔθνος. Ἂν δέ μάθουμε νά ρίχνουμε πρωτίστως τήν εὐθύνη καί τό φταίξιμο στόν ἑαυτό μας, στά δικά μας ἁμαρτήματα, δέ θά ἀποκτήσουμε ποτέ μετάνοια καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα τήν ἀγάπη γιά ὅλους, συμπεριλαμβανομένους καί τούς ἐχθρούς καί αὐτούς ποὺ κατασπαταλήσανε ἀσιλόγιστα τὸν δημόσιο πλούτο. Ἂς ἔχουμε, ἀδελφοί, τό ἤμαρτον στά χείλη μας. Ἄς ψάξουμε στούς εαυτούς μας γιά τήν πηγή τῶν κακῶν. Ἂς προσεγγίσουμε ὅσο μποροῦμε τήν μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, διότι αὐτοί πίστεψαν στό Θεό, κήρυξαν νηστείαν καὶ ἐνεδύσαντο σάκκους ἀπὸ τούς μεγάλους, τά μικρά παιδιά, ἀκόμη καί τά ἴδια τα ζώα δέν πότιζαν για νά ἔχουν ὅλοι συμμετοχή στήν μετάνοια. Καί ποιό ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς μετανοίας; «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ ᾗ ἐλάλησεν τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐποίησεν.» Δηλαδή, εἴδε ὁ Θεός τά ἔργα τους, ὅτι ἐπέστρεψαν ἀπό την οδό της πονηρίας· και μετεμελήθη ο Θεός περί τοῦ κακοῦ, το οποίον εἴπε να κάνη σ᾽ αυτούς· και δεν τό έκανε. Ἡ μοναδική μας ελπίδα εἶναι ἡ ἐπιστροφή μας στό Θεό μέ τά ἔργα τῆς μετανοίας καί τῆς ἀρετῆς. Ἃς ἀρχίσει ὁ καθένας από αυτή τη στιγμή να ἐντοπίζει τίς ἀδυναμίες του, τις ἁμαρτίες του, καὶ νὰ ασχολείται περισσότερο με την πνευματική του προκοπή και καλλιέργεια, ώστε να υπάρξει ελπίδα για μία ἀξιοζήλευτη κοινωνία κοντά στό Θεό.
Αμήν.