«Ελληνες άδελφοί, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου καί ας προσέξουμε, διότι θά καταστραφοϋμε τελείως, όχι τόσον άπό τούς εχθρούς μας, όσον άπό τούς έαυτούς μας. Έάν εξακολουθήσουμε αύτή τήν πορεία, νά δάκνουμε ό ένας τόν άλλον, αναπόφευκτα θά αναλωθούμε αναμεταξύ μας. ’Αλλά καί ό Θεός μάς ώργίσθη, διότι δέν Τόν άκοϋμε, αλλά Τόν υβρίζουμε, Τόν βλασφημοϋμε καί Τόν καταφρονούμε.
«Ελληνες, ή πατρίδα μας ή Ελλάς, πάσχει, κινδυνεύει, καταστρέφεται. Ή Ελλάς, καθώς βαδίζουμε, όχι, όχι, δέν θά ζήση. Ή Ελλάς θά σβήση, ή θά ζήση ακόμη λίγο κακώς, τό λέω μέ πόνο καί θλΐψι τής καρδίας μου. ’Αδύνατον, αδύνατον Θεόν ψεύσασθαι. Μία μόνη ελπίς μάς απομένει, έάν θέλουμε καί εμείς νά σωθούμε από τόν κίνδυνο καί ή Πατρίδα μας νά ζήση νά μετανοήσουμε, νά επιστρέφουμε στόν Θεό, νά ρίψουμε τό παρελθόν στήν λήθη, νά σφικταγκαλιασθοϋμε, σάν άγαπημένοι άδελφοί, νά συνδεθοϋμε όλοι μέ τόν σύνδεσμο τής αγάπης καί νά ένωθοϋμε όλοι.
Εμπρός, λοιπόν, έκει πού μάς καλεί ό καλός μας Θεός καί τό συμφέρο μας, ή δόξα καί ή σωτηρία τής γλυκυτάτης μας Πατρίδος. Εμπρός όλοι, λαϊκοί καί κληρικοί, παλαιοημερολογϊται καί νεοημερολογϊται, άνδρες καί γυναίκες, πλούσιοι καί πτωχοί, μεγάλοι καί μικροί, γενήτε όλοι μιά ψυχή, μιά γνώμη, μιά καρδιά’ συνδεθήτε, άγαπηθήτε καί γίνετε ένα σώμα μέ κεφαλή καί αρχηγό τόν γλυκύτατο μας Ίησοΰν Χριστόν. (…)
‘Όταν μετανοήσουμε, έπιστρέψουμε στόν Θεό καί ένωθοϋμε, τότε καί εμείς οι ‘Έλληνες θά σωθούμε καί ή Πατρίδα μας όχι μόνον θά ζήση, άλλά καί θά αύξηθή, θά τιμηθή, θά δοξασθή, θά κραταιωθή, θά ύψωθή καί θά μεγαλυνθή. ‘Υπόσχομαι καί εγγυώμαι, τό πιστεύω καί ελπίζω, τό όμολογώ καί κηρύττω, διότι τό γνωρίζω από τά ανωτέρω παραδείγματα καί από άλλα πολλά, τά όποια αναφέρουν αί ίστορίαι, άλλά καί από τό παράδειγμα των ‘Αγίων ’Αποστόλων. Δώδεκα ήσαν οί «Αγιοι ’Απόστολοι τού Χριστού, άλλ’ έπειδή ήσαν ένωμένοι μέ τόν Θεό, μέ τήν θερμή πρός Αύτόν πίστι καί αγάπη, ύπέταξαν όλα τά έθνη στόν Χριστιανισμό, καί καυχώμενοι έλεγαν’ «αυτή έστίν ή νίκη ή νικήσασα τόν κόσμον, ή πίστις ημών» (Α’ Ίωάν. 5, 4). Τό πιστεύω, διότι «ει ό Θεός υπέρ ήμών, τίς καθ’ ήμών;» (Ρωμ. 8, 31).
Πότε δέ ό Θεός είναι μαζί μας; «Οταν είμεθα συνδεδεμένοι μέ τόν σύνδεσμο τής αγάπης, τής ειρήνης καί τής όμονοίας’ όταν όλοψύχως καί ολοκαρδίως αγαπούμε, διότι «ό Θεός αγάπη έστί, καί ό μενών έν τή αγάπη έν τφ Θεω μένει καί ό Θεός έν αύτφ» (Α’ Ίωάν. 4, 16), καί ό Όποιος είναι δυνατός νά συντρίψη, ώς σκεύη κεραμέως, όλους τούς όρατούς καί αοράτους εχθρούς μας.