Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Τὸ λογοπαίγνιο τῆς ἡμέρας
αὐτοκράτωρ ἢ αὑτοκράτωρ;
Ἕνας πιστὸς εὐχήθηκε στὸν μακαριστὸ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο:
-Πάτερ μου, εὔχομαι γρήγορα Δεσπότης. Θὰ ὠφελήσετε πολὺ περισσότερον τὴν Ἐκκλησίαν.
-Νὰ μοῦ εὐχηθῇς καλύτερα νὰ γίνω κάτι ἀνώτερο.
-Τί; Ἀρχιεπίσκοπος; Μακάρι!
-Ὄχι, ἀκόμα ἀνώτερο!
-Πατριάρχης;
-Ὄχι. Ἀκόμα ἀνώτερο!
-Μά δὲν ὑπάρχει τίποτα ἀνώτερο ἀπὸ Πατριάρχης.
-Νὰ μοῦ εὐχηθῇς νὰ γίνω αὑτοκράτωρ!
-Αὐτοκράαατωρ…;
-Ναί, αὑτοκράτωρ. Ὄχι ὅμως μὲ ψιλή, ἀλλὰ μὲ δασεῖα.
-Δὲν σᾶς ἐννοῶ.
-Αὐτοκτράτορες (αὐτὸς + κρατῶ) μὲ ψιλὴ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξουσιάζουν τοὺς λαούς. Αὑτοκράτορες μὲ δασεῖα εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους, ποὺ εἶναι κύριοι καὶ ὄχι δοῦλοι τῶν παθῶν τους. Αὐτὸ ἂς εὐχηθοῦμε νὰ γίνουμε. Εἶναι τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἀξιώματα.