Ὁμιλία τῆς Γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Λόγια Καρδίας»,
ἐκδόσεις Ἱ.Μ. Παναγίας Ὁδηγητρίας Πορταριὰ Βόλου
Δὲν χορταίνονται τὰ «γράμματα» τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος! Ἕνας Θεὸς δὲν μπόρεσε νὰ κάνη τὸν ἄνθρωπο λεῖο. Τὸν ὕβρισαν καὶ Τὸν ἐβλασφήμησαν. Εἴδατε τί ἔλεγε. «Διψῶ», «Κύριε, ἰνατὶ μὲ ἐγκατέλιπες;». Εἶχε πόνο τὴν ὥρα τοῦ Σταυροῦ, γιατί γνώριζε ὅτι ναὶ μὲν θὰ σταυρωθῆ, ἀλλὰ καὶ πάλι θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν θὰ ἐκτελοῦν τοὺς λόγους Του. Τί ὡραία γραμματάκια! Τί ὡραία ποὺ συνομιλοῦσε μὲ τὸν Πατέρα Του! Τί ὡραία λόγια ἔλεγε στοὺς Ἀποστόλους! Τί συμβουλὲς τοὺς ἔδινε! Δὲν Τὸν καταλάβαιναν, τοὺς νικοῦσε ὁ ὕπνος, εἶχαν σκοτοδίνη. Τί ὡραῖο αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο! Πολὺ μ΄ ἀρέσει. Τί ὡραία ποὺ συμβουλεύει καὶ παρακαλεῖ τοὺς Μαθητᾶς!
Ὅταν ὁ νοῦς μας εἶναι καθαρὸς καὶ βρίσκεται συνέχεια σὲ θεωρία κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ κάνουμε πνευματικὸ ἀγώνα, γιὰ νὰ μὴ δεχώμαστε ὅ,τι θὰ μᾶς φέρη ὁ διάβολος, ὅπως λογισμοὺς καὶ διάφορα ἄλλα, τότε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι κοντά μας. Θὰ βλέπουμε καὶ θὰ…
αἰσθανώμαστε τὰ μεγαλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή μας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε: «Τὸ χέρι μου εἶναι πήλινο καὶ ἡ γλώσσα μου εἶναι πήλινη καὶ δὲν μπορῶ νὰ γράψω οὔτε νὰ διηγηθῶ τὰ μεγαλεία τοῦ Θεοῦ· εἶναι ἀνέκφραστα».
Ἀλλὰ μόνο διὰ τῆς θεωρίας ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἐκκλησίας, διὰ τῆς «εὐχῆς» ποὺ λέει, διὰ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς ποὺ ἔχει μέσα στὴν ψυχή του καὶ ὅταν δὲν φεύγη ὁ νοῦς του ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ Θεὸς «μεγενθύνει» τὴ διάνοιά του καὶ τὴν κάνει νὰ βλέπη αὐτὰ τὰ πράγματα νοερῶς, δηλαδὴ τὰ αἰσθάνεται, πὼς ἐνεργοῦν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, βλέπει τὰ τάγματα τῶν Ἀγγέλων, τῶν Ἀρχαγγέλων, τὰ πολυόμματα Χερουβεὶμ καὶ τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ.
Τὰ πολυόμματα Χερουβεὶμ εἶναι ἡ ἐξυπηρέτησι τοῦ Θεοῦ· εἶναι στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ περιτριγυρίζουν τὸν θρόνο Του, ἕτοιμα ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ ἐκτελέσουν τὰ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
…Μόλις μᾶς ἔρχεται ὁ κακὸς λογισμός, ἀμέσως νὰ πηγαίνουμε τὸν νοῦ μας σὲ ἀγαθὸ λογισμό. Νὰ μὴ μένη μῶμος στὴ διάνοιά μας. Μᾶς ἦρθε κατάκρισι; Νὰ πηγαίνουμε τὸ λογισμό μας στὴν Κόλασι, νὰ κάνουμε κάμποσες μετάνοιες… καὶ θὰ δοῦμε πῶς θὰ φύγη!
Νὰ προσέχουμε τὰ πάθη. Ὁ θυμός, ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος εἶναι τὰ μεγαλύτερα. Ἔτσι εἶναι. Ἔχουμε ὅλα αὐτὰ τὰ πάθη ποὺ ξεφυτρώνουν ἀπὸ ΄δῶ καὶ ἀπὸ ΄κεῖ καὶ ἅμα δὲν τὰ κόψουμε μὲ τὸ δρεπάνι, δὲν μποροῦμε νὰ προκόψουμε. Ἦρθε ἡ ζήλεια; Κόψε την. Ἦρθε τὸ ἄλλο; Πέταξέ το. Τὸ ἑπόμενο; Θέρισέ το. Νὰ μὴ ἔχουμε τὰ χεράκια μας σταυρωμένα καὶ μᾶς κυριεύουν τὰ πάθη.
….Ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι πολυόμματος· νὰ μὴ φύγη σήμερα ἡ μέρα μὲ ἀργολογίες. Τί λέει ὁ Γέροντας; Νὰ λέμε τὴν «εὐχή»: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».
…Τί κουτὰ μυαλὰ εἴμαστε καὶ μᾶς αἰχμαλωτίζουν ὅλα τὰ χαζὰ καὶ τὰ τιποτένια καὶ χάνουμε αὐτὰ τὰ μεγαλεῖα! Καὶ μετὰ τί νὰ κάνουμε; Μᾶς φταίει ὁ ἕνας ὁ ἄλλος. Ὅταν θὰ ἔχουμε τὴν «εὐχή», θὰ λέμε ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι ἁγιασμένοι κι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ θὰ αἰσθανώμαστε μεγάλη συμπάθεια πρὸς ὅλους