Στο γραφικό χωριό Διαμανταίικα Αγρινίου, φωλιασμένο ανάμεσα στους κυλιόμενους λόφους, συναντήσαμε τον σοφό και ταπεινό 80χρονο παππού Βαγγέλη. Ζωντανή απόδειξη της αντοχής των προηγούμενων γενεών, ο κ.Βαγγέλης μας υποδέχτηκε με ένα ζεστό χαμόγελο και με όρεξη να μοιραστεί τις ιστορίες της νιότης του. Καθώς καθίσαμε να ακούσουμε, αιχμαλωτίσαμε τις ιστορίες του για τις κακουχίες, την επιβίωση και το πνεύμα μιας περασμένης εποχής.
Γεννημένος στη φτώχεια, ο κ.Βαγγέλης αφηγήθηκε έντονα τα παιδικά του χρόνια στη μικρή, δεμένη κοινότητα του χωριού. Η ζωή ήταν ένας καθημερινός αγώνας για την εξασφάλιση των βασικών αναγκών: τροφή, νερό και στέγη. Ο κ.Βαγγέλης αναπολούσε την εποχή του στο τοπικό σχολείο. Οι δάσκαλοι, λιγοστοί και καταπονημένοι, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μεταδώσουν γνώση και σοφία στους μαθητές τους. Τα παιδιά, παρά τις δικές τους δυσκολίες, ήταν πρόθυμα να μάθουν και να αναπτυχθούν, κατανοώντας την αξία της εκπαίδευσης ως μέσου για τη βελτίωση της ζωής τους. Η καρδιά του χωριού, τότε και τώρα, ήταν η αγροτική του ζωή.
Ο κ.Βαγγέλης ζωγράφισε μια ζωντανή εικόνα του καθημερινού μόχθου στα χωράφια, όπου άνδρες, γυναίκες και παιδιά δούλευαν δίπλα-δίπλα κάτω από τον καυτό ήλιο. Η κτηνοτροφία επίσης έπαιζε ζωτικό ρόλο στην ύπαρξη των χωρικών, παρέχοντάς τους γάλα και κρέας. Καθώς ακούγαμε τον παππού Βαγγέλη, εντυπωσιαστήκαμε από την αντοχή και τη δύναμη που είχε ο ίδιος και οι συγχωριανοί του εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Οι ιστορίες του για τις κακουχίες, τη φιλία και την επιμονή του ήταν μια οδυνηρή υπενθύμιση της ικανότητας του ανθρώπινου πνεύματος να θριαμβεύει πάνω στις αντιξοότητες. Μέσα από τα λόγια του, αποκτήσαμε μια νέα εκτίμηση για την ιστορία των Διαμανταίικων Αγρινίου και το αδάμαστο πνεύμα των κατοίκων του – μια κληρονομιά που θα συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές.