Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Οι καταστροφικές πυρκαγιές, που εκδηλώθηκαν ταυτοχρόνως τις ημέρες αυτές σε πολλά σημεία της χώρας μετέβαλαν σε Κρανίου τόπου όμορφες γωνιές της πατρίδος μας. Περιοχές ιδίως της Αττικής, Εύβοιας και Πελοποννήσου. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης τα έκαναν καπνό και στάχτη. Κατέστρεψαν πανέμορφα δάση με άγρια ομορφιά και παραδείσια χάρη. Αφάνισαν όλη τη χλωρίδα και την πανίδα. Χωριά πνιγμένα στο άσωστο πράσινο, που ήταν μαγνήτες παραθεριστών από όλη τη χώρα και το εξωτερικό, μεταβλήθηκαν σε αποτρόπαιο θέαμα.
Χάθηκαν περιουσίες των κατοίκων, που με πολύ κόπο και αγώνες δημιουργήθηκαν ύστερα από χρόνια. Καταστράφηκαν αγροκτήματα, αφανίστηκαν κτηνοτροφικές μονάδες, μελίσσια και επιχειρήσεις. Όλα έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς. Της πύρινης λαίλαπας, που πάνω από μια εβδομάδα λυσσομανούσε κατατρώγοντας αχόρταγα το καθετί στο πέρασμά της.
Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, ανθρώπινο δυναμικό. Όμως πολλοί κάτοικοι έμειναν άστεγοι. Έχασαν το βιός τους. Αναγκάστηκαν να φύγουν. Να εγκαταλείψουν άρον-άρον τον τόπο τους για να σωθούν, μη έχοντες ούτε τα χρειώδη. Τα πλέον απαραίτητα. Άλλοι διανυκτέρευσαν στα καταστρώματα των πλοίων.
Βιβλική όντως η καταστροφή. Ανείπωτη η τραγωδία. Όλοι μετράνε τις πληγές. Οργή και αγανάκτηση παντού. Και το αδυσώπητο ερώτημα είναι: Γιατί; Πως προήλθε αυτή η ανείπωτη καταστροφή; Οι εκατοντάδες πυρκαγιές, πως εκδηλώθηκαν όλες μαζί και πάνω από μια βδομάδα κατέστρεφαν τα πάντα;
Οι άνδρες, για να προστατεύσουν το βιός τους, έδιωξαν τα γυναικόπαιδα και παρέμειναν να δώσουν την άνιση μάχη με την πύρινη λαίλαπα. Να σώσουν με θαυμαστό ηρωισμό ότι μπορέσουν. Αγωνίστηκαν με πείσμα, , με πενιχρά μέσα, αλλά με θαυμαστό ηρωισμό να τιθασεύσουν τις πύρινες φλόγες που υψώνονταν τεράστιες καίγοντας τα πάντα και δημιουργώντας φόβο και πανικό.
Σ’ αυτήν την κόλαση φάνηκε η γενναιότητα των κατοίκων. Το φιλότιμό τους. Όλοι σαν ένας άνθρωπος. Έτρεχαν να βοηθήσουν τους πυροσβέστες ν’ ανοίξουν δρόμους, να κόψουν δένδρα, να σβήσουν τις πύρινες εστίες ακόμη και με κουβάδες νερού και με τα λάστιχα που είχαν για να καταβρέχουν τις αυλές τους.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση νέου, εθελοντή πυροσβέστη που, όταν είδε ότι ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια να σώσει το καιόμενο σπίτι του, το εγκατέλειψε κι έτρεξε να ενωθεί με τους συγχωριανούς του εθελοντές πυροσβέστες να βοηθήσει στο έργο κατάσβεσης της φωτιάς.
Σημαντική η προσφορά των κατοίκων των χωριών και των εθελοντών πυροσβεστών. Χάρη στις ηρωικές, τις μέχρι αυτοθυσίας εργώδεις προσπάθειες τους, σώθηκαν σπίτια, οικόσιτα ζώα, περιβόλια κ. α.
Όλοι αυτοί συνέβαλαν στην αγωνιώδη και ιδιαίτερα σημαντική προσπάθεια των πυροσβεστών, που έτρεχαν συνεχώς πίσω από τα οχήματα τους με τις υδροφόρες αντλίες, για να σώσουν σπίτια και δένδρα που λαμπάδιαζαν στο άψε-σβήσε κι έκαναν τη νύχτα μέρα, προκαλώντας δαιμονιώδη θόρυβο,
που έφερνε πανικό κι απελπισία. Έτρεχαν συνεχώς, αψηφώντας κούραση, αϋπνία, αφόρητη ζέστη, που έκανε τον ιδρώτα να τρέχει ποταμηδόν και τον κίνδυνο να καούν. Κάποιοι από αυτούς είχαν κινήσει από μακρινά μέρη. Ακόμη και από την Κρήτη. Πήγαν να βοηθήσουν στο σβήσιμο των πυρκαγιών.
Πιλότοι των πυροσβεστικών αεροπλάνων έδιναν από ψηλά την μέχρι αυτοθυσίας μάχη να καταστείλουν τον πύρινο εφιάλτη. Είναι γνωστή η πτώση στη Ζάκυνθο πιλότου με το πυροσβεστικό αεροπλάνο καθώς προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά. Ευτυχώς δεν αναφλέχθηκε το αεροπλάνο κι έτσι βγήκε σώος και αβλαβής από αυτό.
Γεμάτη ηθικό μεγαλείο και η αντιμετώπιση των πυροσβεστών από τους πληγέντες κατοίκους. Τους συννέδραμαν με ό,τι μπορούσαν αναγνωρίζοντας τη θυσιαστική τους προσφορά. Αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση γυναίκας που το σπίτι της είχε κυκλωθεί από τις φλόγες. Έμεινε εκεί την ώρα που οι πυροσβέστες προσπαθούσαν να το σώσουν. Κάποια στιγμή απομακρύνθηκε για λίγο, γιατί δεν άντεχε να το βλέπει και επανήλθε. Το σπίτι της είχε ήδη καεί. Μπήκε στην αυλή για να διαπιστώσει την καταστροφή. Σαν είδε στο πίσω μέρος ότι είχε διασωθεί η κουζίνα της, μπήκε μέσα, άνοιξε το ψυγείο και πρόσφερε κρύο νερό στους πυροσβέστες.
Δεν πρέπει να αποσιωπηθεί στο σημείο αυτό και η ευαισθησία πολλών χωρών να μας συμπαρασταθούν στην αντιμετώπιση της πρωτόγνωρης αυτής καταστροφής. Τόο με εναέρια πυροσβεστικά μέσα και άνδρες, όσο και με επίγεια. Με μεγάλο αριθμό πυροσβεστών και υδροφόρων οχημάτων. Απέδειξαν έμπρακτα τη συμπαράσταση τους στην σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα μας και στους δεινώς πληττόμενους συμπολίτες μας.
Η ανείπωτη τραγωδία των πυρκαγιών ανέδειξε περίτρανα τη μεγάλη θρησκευτικότητα και την πίστη του λαού μας στο Θεό. Την πίστη που κάνει θαύματα. Όπως είναι η θαυματουργική σωτηρία του μοναστηριού του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια. Καθώς γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης, έμεινε ανέπαφο από την πύρινη κόλαση που τα κατέκαψε όλα γύρω του. Και οι μοναχοί με επί κεφαλής τον ηγούμενο, μόλις επέστρεψαν, λιτάνευσαν τα ιερά λείψανα και τις άγιες εικόνες.
Θαύμα έγινε και στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο στο Προκόπι Ευβοίας. Όταν η φωτιά άρχισε να κατευθύνεται προς το Προκόπι, βγήκε ο ιερέας με τους κατοίκους και λιτάνευσαν τις εικόνες. Ένα σύννεφο σκίασε τον ως τότε αίθριο ουρανό πάνω από το Προκόπι και επί 20 λεπτά της ώρας έβρεξε καταρρακτωδώς με αποτέλεσμα να μουσκέψει όλη η περιοχή!
Αυτή είναι η δύναμη της πίστης και της προσευχής. Αλλά δυστυχώς κάποιοι εμπιστευόμαστε τα ανθρώπινα μέσα και όχι τον Θεό. Γι’ αυτό και δεν έτυχε της δέουσας δημοσιότητος η είδηση του θαύματος. Απαγορεύουμε τις λιτανείες από τον… φόβο υπερμετάδοσης του ιού (Covid-19). Και προβαίνουμε σε διακηρύξεις- χαρακτηριστικά παραληρήματα εμπάθειας κατά της πίστης και της Ορθοδοξίας, όπως αυτή της Έλενας Ακρίτα: «Διώξατε 5.000 δασοπυροσβέστες και προσλάβατε περίπου 4.000 παππάδες. Μπορεί να μην σβήνουν οι φωτιές στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον κάποιοι προσεύχονται πάνω στις στάχτες της». Τι να πει κανείς! «Λησμονήσαμε τον Θεό», όπως έλεγε για την άθεη Ρωσία ο Σολζενίτσιν.
Ορθώς παρατηρήθηκε «Ξεχάσαμε τη δύναμη του γονατίσματος (στον Θεό) και τώρα μας γονατίζει αναγκαστικά η απέραντη θλίψη για την Ελλάδα μας».