π. ΑΛΕΞΙΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΙΝΟΥ
Οι Πεντηκοστιανοί ισχυρίζονται ότι η αποστολή τους είναι να ιδρύσουν την «Εκκλησία των Έσχατων Χρόνων», την οποία ο Κύριος θα παραλάβει πριν από την κυριαρχία του Αντίχριστου. Συνδέουν τις συμφορές με τους «έσχατους χρόνους», όπως αυτοί περιγράφονται στην Αγία Γραφή, και με την απόλυτη καλβινιστική αιτιοκρατία, πού διακηρύττει ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος να ενεργήσει ή να αντιδράσει κατά κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από το να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτήν την «εκκλησία των σεσωσμένων», η οποία πρόκειται να αρπαχθεί από τον κόσμο.
Οι Πεντηκοστιανοί παρουσιάζουν μία τρομακτική κατάσταση για την παρούσα πραγματικότητα, στολισμένη με Βιβλική φαντασιοπληξία, με σκοπό να δημιουργήσουν στους φανατισμένους οπαδούς τους ένα αίσθημα μεγάλης ανασφάλειας και μιας επερχόμενης μεγάλης καταστροφής. Αυτή η μέθοδος, όχι μόνον τους βοηθεί να κρατούν τους πιστούς τους δεμένους με την ομάδα, αλλά μερικές φορές χρησιμοποιείται για να αποσπούν χρήματα από τους πιστούς, προβάλλοντας ως αιτιολογία τις επικείμενες οικονομικές καταστροφές, οι οποίες μπορούν να αποφευχθούν με την αγορά χρυσού ή πολύτιμων ειδών.
Η απατηλή διδασκαλία και οι παρερμηνείες του Βιβλίου της Αποκαλύψεως είναι τόσες πολλές και διαφορετικές, ώστε να είναι πέρα από τον σκοπό αυτής της μικρής εργασίας να τις αναφέρουμε με λεπτομέρεια. Για να δώσουμε, όμως, ένα παράδειγμα, θα αναφέρουμε απλώς την πιο κοινή σε όλους τους Πεντηκοστιανούς διδασκαλία της «αρπαγής».
Σύμφωνα με τους Πεντηκοστιανούς, ο Χριστός θα κατεβεί από τους ουρανούς πριν την έλευση του Αντίχριστου, για να αρπάξει τους δικούς Του για τον Ουρανό, ζώντες και νεκρούς, ανασταίνοντας μόνο εκείνους πού αληθινά βρίσκονταν στην Εκκλησία Του, δηλ. συγκεντρώνοντας μόνο εκείνους, ζώντες και νεκρούς, πού υπήρξαν ‘αναγεννημένοι‘ και αφήνοντας πίσω εκείνους πού δεν αναγεννήθηκαν. Αυτή η αρπαγή γίνεται ώστε ο εκλεκτός να μην υποφέρει μεγάλες ταλαιπωρίες, οι οποίες θα έλθουν επάνω στην υπόλοιπη ανθρωπότητα κάτω από την κυριαρχία του Αντίχριστου. Ύστερα από τα επτά χρόνια της κυριαρχίας του Αντίχριστου, ο Χριστός θα κατεβεί στη γη ξανά και θα ιδρύσει μία επίγεια Βασιλεία, πού θα διαρκέσει χίλια χρόνια, και θα αποτελείται από όσους θα έχουν αρπαχθεί. Αμέσως μετά θα αναστήσει τους υπολοίπους από τους νεκρούς και θα κρίνει ολόκληρο τον κόσμο.
Η αλήθεια της Αποκαλύψεως, όμως, είναι η εξής:
Η Εκκλησία του Χριστού και των Αγίων διδάσκει ότι κατά την Δευτέρα Παρουσία ο Χριστός θα έλθει στη γη μέσα σε δόξα ακολουθούμενος από μία σειρά σημείων και συνοδευόμενος από πλήθος Αγγέλων και Αγίων. Όσοι πέθαναν εν Χριστώ θα εγερθούν πρώτα για να Τον συναντήσουν στον αέρα και ύστερα ολόκληρο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Επίσης, όταν ο Χριστός κατεβεί στην γη, τότε θα κρίνει όλους τους ανθρώπους ανάλογα με τις πράξεις τους, χωρίζοντας τους δικαίους από τους αδίκους. Αυτό το γεγονός θα το ακολουθήσουν οι ΄γάμοι του Αρνίου΄.
|
Η διδασκαλία των Πεντηκοστιανών για την αρπαγή, είναι στην πραγματικότητα, μία επέκταση της διδασκαλίας τους ότι αυτοί δικαιούνται προνομιακή μεταχείριση από τον Θεό, ο Οποίος είναι υποχρεωμένος να τους προφυλάξει από αρρώστιες, στενοχώριες και δυσκολίες, με θαυματουργικές παρεμβάσεις. Επομένως η «αρπαγή της Εκκλησίας» τους πρέπει να συμβεί οπωσδήποτε ώστε οι πιστοί να μην χρειασθεί να υποφέρουν όσα θα υποφέρουν εκείνοι πού θα βρεθούν κάτω από την εξουσία του Αντίχριστου. |
Είναι εκπληκτικό το ότι μία τόσο απόλυτα αντίθετη με τη Αγιογραφική πίστη διδασκαλία μπορεί να υποστηρίζεται από «απλούς ανθρώπους αφοσιωμένους στη διδασκαλία της Βίβλου»
Διότι τότε ποιο είναι το νόημα των λόγων του Χριστού, «μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν» (Μτθ.5,11), εάν οι πιστοί πρόκειται να εξαιρεθούν από τις δοκιμασίες;
Ποιο είναι επίσης το νόημα της προφητείας Του, πού λέει «τότε παραδώσουσιν υμάς εις θλίψιν καί αποκτενούσιν υμάς» (Μτθ.24,9);
Γιατί ο Χριστός διαβεβαιώνει τους Αποστόλους, πού ο Ίδιος επέλεξε, ότι «εν τω κοσμώ θλίψιν έξετε» (Ιω. 16,33);
Γιατί ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιωάννου, θανατώθηκε με το ξίφος;
Γιατί ο απόστολος Παύλος έπρεπε να περάσει από τόσες δοκιμασίες σε κάθε τόπο, «εν κόποις περισσοτέρως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν θανάτοις πολλάκις» (Β’ Κορ. 11,23);
Γιατί δίδασκε ο Απόστολος των εθνών τους Χριστιανούς «ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πρξ. 14,22). Όμως, περισσότερο από όλα, τι θα απογίνει το σύμβολο και το τρόπαιο της πίστεως μας, ο ζωοποιός Σταυρός του Σωτήρος; Όσοι πιστεύουν ότι θα αρπαχθούν μακριά από τις δοκιμασίες δε θα έχουν γίνει «εχθροί του Σταυρού του Χριστού», δε θα έχουν «κενώσει το Σταυρό του Χριστού»;
Βέβαια, οι Πεντηκοστιανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν στήριγμα για την περίεργη αυτή διδασκαλία τους στην Άγια Γραφή. Ισχυρίζονται ότι το χωρίο Μτθ. 24, 40-41 αναφέρεται καθαρά στην αρπαγή των δικαίων: «Τότε δύο έσονται εν τω αγρώ, εις παραλαμβάνεται και εις αφίεται· δύο αλήθουσαι εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίεται». Όμως η όλη περικοπή, στην οποία ανήκει το χωρίο αυτό, αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όπου Αυτός θα κρίνει ζώντες και νεκρούς και θα ξεχωρίσει τους δικαίους από τους αδίκους. Εκείνος πού παραλαμβάνεται είναι εκείνος πού θα συμμετάσχει στην άκτιστη δόξα του Χριστού, ενώ εκείνος πού αφήνεται δεν θα συμμετάσχει σ’ αυτήν, αλλά το ίδιο άκτιστο Φως του Θεού θα βιώνεται από αυτόν σαν φωτιά και σκοτάδι.
Κατά παρόμοιο τρόπο οι Πεντηκοστιανοί βλέπουν την ‘αρπαγή‘ στους λόγους του αποστόλου Πέτρου: «ήξει δε η ημέρα Κυριου ως κλέπτης εν νυκτί». Όμως οι ίδιοι αποφεύγουν να παραθέσουν ολόκληρο το χωρίο, το οποίο δεν είναι υπέρ των απόψεων τους, διότι ο απόστολος Πέτρος συνεχίζει: «εν ή οι ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσεται στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσεται, και γη ΚΑΙ τα εν αυτή έργα κατακαήσεται». Με άλλα λόγια, η περικοπή αναφέρεται στην Ημέρα της Κρίσεως και όχι σε κάποια επτάχρονη αρπαγή των πιστών.
Οι λόγοι του Χριστού είναι σαφέστατοι: «Αλλά εν εκείναις ταις, ημέραις μετά την θλίψιν εκείνην ο ήλιος σκοτισθήσεται, και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής και οι αστέρες έσονται εκ του ουρανού πίπτοντες και αι δυνάμεις αι εν τοις ουρανοίς σαλευθήσονται. Και τότε όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις μετά δυνάμεως πολλής και δόξης. Και τότε αποστελεί τους αγγέλους και επισυνάξει τους εκλεκτούς εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρου γης έως άκρου ουρανού»
Το πνευματικό κενό της αντίθετης από την Αγία Γραφή και χωρίς Μυστήρια ζωής
Σ‘ αυτή τη σύντομη έρευνα των βασικών δογματικών θέσεων των Πεντηκοστιανικών «εκκλησιών» δεν έχουμε καν αρχίσει να εξετάζουμε τα βαθιά και γάργαρα νερά των πατερικών συγγραμμάτων. Με τα συγγράμματά τους οι Άγιοι Πατέρες απορρίπτουν ομόφωνα τις μάλλον αφελείς δοξασίες των Πεντηκοστιανών, όχι απλώς και μόνον διότι η συλλογιστική τους είναι μάλλον σαθρή και η εξήγησή τους αφελής, αλλά πρωτίστως διότι οι δοξασίες τους είναι θεραπευτικά λανθασμένες. Αντί να θεραπεύουν τον αλαζονικό νου του ανθρώπου και τη γεμάτη ιδιοτέλεια καρδιά του, αυτές απλώς επιδένουν το βαθύ τραύμα με τις μη αποστειρωμένες γάζες της απάτης.
Εφ’ όσον οι Πεντηκοστιανοί αποκλείουν εκ των προτέρων τους Πατέρες για την διερεύνηση της αλήθειας, έχουμε κι εμείς περιορισθεί κατ’ οικονομίαν στην Αγία Γραφή, την οποία αυτοί ισχυρίζονται ότι ακολουθούν, για να τους αντικρούσαμε, αρκούμενοι σε λίγες Γραφικές αντιπαραθέσεις για την μη ορθότητα των θέσεών τους.
Αυτή η πολύ σύντομη εξέταση φανερώνει πως το κίνημα των Πεντηκοστιανών δεν είναι ούτε συντηρητικό, ούτε παραδοσιακό, ούτε Αγιογραφικό. Έχοντας οι Πεντηκοστιανοί απορρίψει όλα τα αποκαλυφθέντα από το Θεό μέσα για την κάθαρση και τον φωτισμό της ανθρώπινης ψυχής, πολύ φυσιολογικά δημιούργησαν ένα πνευματικό κενό, το οποίο γέμισαν με νέες εμπειρίες «του Πνεύματος».
Όταν όμως αυτοί απορρίπτουν τα Μυστήρια, απορρίπτουν στην πραγματικότητα την ένωση και την κοινωνία με το Χριστό και ξεκινούν να πορεύονται σ’ ένα άλλον δρόμο, διαφορετικό τελείως από εκείνον στον οποίο πορεύθηκαν οι Προφήτες, οι Απόστολοι και οι Άγιοι. Δεν είναι καθόλου εκπληκτικό το ότι ο Χριστός γίνεται όλο και λιγότερο σημαντικός, τόσο στην απόκτηση πνευματικότητας, όσο και στη διδασκαλία τους. Απορρίπτοντας οι Πεντηκοστιανοί τα Μυστήρια, στην πραγματικότητα απορρίπτουν την αλήθεια για το Θεό, την αλήθεια για τον άνθρωπο και την αλήθεια για τον έσχατο προορισμό του ανθρώπου: το δοξασμό (τη θέωση) με το Χριστό. Σύμφωνα με τους λόγους του ιδίου του Χριστού, οι Απόστολοι ήσαν «αγιασμένοι τη αλήθεια» και επομένως προετοιμασμένοι να ιδούν την άκτιστη προαιώνια δόξα Του κατά την ημέρα της Αγίας Πεντηκοστής.
Όμως, τι μπορούν να ελπίζουν ότι θα ιδούν εκείνοι οι ταλαίπωροι άνθρωποι, πού είναι αδιάφοροι για την Αλήθεια; Ποια πνευματικά χαρίσματα μπορούν να βρεθούν σ’ εκείνους, πού οι ψυχές τους δεν έχουν καθαρθεί με το Βάπτισμα, δεν καθαίρονται με το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και δεν ενώνονται με το Χριστό με τη Θεία Ευχαριστία; Με ποιο μέτρο μπορούν να κρίνουν τους εαυτούς τους και τους άλλους, εκείνοι που έχουν αποκόψει τους εαυτούς τους από τους Αγίους και δεν διατηρούν τα παραδείγματα εκείνων στο νου τους; Τι είδους ΄γλώσσες΄ μπορούν να ομιληθούν από εκείνους που δεν έχουν ποτέ γευθεί την εμπειρία της γλώσσας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά τους, δηλαδή της Καρδιακής Προσευχής; Ποια μπορεί να είναι η βάση για το νέο τους ευαγγέλιο που ευαγγελίζεται την αρπαγή και την ευημερία, που είναι τόσο αντίθετες με τη διδασκαλία, τις δοκιμασίες και τις ταλαιπωρίες που σημαδεύουν τη ΄στενή και τεθλιμμένη οδό΄ των προφητών των αποστόλων των αγίων και Αυτού ακόμη του Χριστού;
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ”