ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ (ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ), 1921 – 1995
«Να έχουμε στην Παναγία πολλή πίστη, ευλάβεια και αγάπη και να λέμε: —“Κυρία και Δέσποινα, από τα κροσάκια σου να κρεμαστούμε, για να μας πας στον Παράδεισο!”. Δυο και τρεις φορές την ημέρα να λέμε τους “Χαιρετισμούς” και το “Θεοτόκε Παρθένε”, κι όταν δεν έχουμε ύπνο, κι έχουμε λογισμούς διάφορους μέσα στη διάνοιά μας, να λέμε συνέχεια αυτό και η Παναγία θα μας δίνει πολλή χαρά.
Να αγαπούμε πολύ την Παναγία. Την είδα σαν μικρό κοριτσάκι δέκα πέντε χρονών, όπως είναι στην εικόνα, μέσα στο κελλί μου. Στεκόταν στην Ωραία Πύλη και κρατούσε πάνω στην κοιλίτσα της τον μικρό Χριστό. Δεν θα ξεχάσω τα ματάκια της, εκείνα τα γλυκά, πώς με κοιτούσαν, μέχρι μέσα στην καρδιά μου έμπαινε εκείνο το βλέμμα της. Όλη μου η προσευχή είχε συγκεντρωθεί στο βλέμμα της και την παρακαλούσα κι έλεγα: —“Παναγία μου, τίποτε δεν κάνουμε, πώς θα σωθούμε;”. Και η Παναγία χαμογέλασε. Η διάθεσή μου άλλαξε από εκείνη την ημέρα, μια γαλήνη ήρθε μέσα μου από το βλέμμα της Παναγίας. Τι μπορούμε να πούμε για την Κυρία Θεοτόκο; Πώς να την επικαλεσθούμε; Η άπειρη ευσπλαχνία της, η αγάπη της, δεν έχει τέλος. Παρ’ όλο που την λυπούμε, την τραυματίζουμε, πληγώνουμε την καρδιά της, έχει τόσο πολλή αγάπη, άπειρη αγάπη. Μας σκεπάζει με την απέραντη σκέπη της και παρακαλάει τον Υιό της για όλους μας και λέει: —“Κύριέ μου, γλυκύτατε Υιέ και Θεέ μου, σώσε τα πλάσματά μου, βοήθησέ τα, δώρησέ τους τη Χάρη Σου!”. Ούτε που μπορεί να βάλει κανείς στη διάνοιά του την αμέτρητη αγάπη της Παναγίας μας!…
Μια κοπέλα μού τηλεφώνησε προχθές και μου είπε ότι πέρυσι ήταν κατάκοιτη. Ούτε από ’δω μπορούσε να γυρίσει ούτε από ’κει. Είχε παραλύσει από εγκεφαλικό, αλλά στο μυαλό ήταν εντάξει. Την ευχούλα δεν την άφηνε λεπτό, συνέχεια έλεγε: —“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!”, —“Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με!”, —“Κύριε, βοήθει μοι!”. Και λοιπόν, μια μέρα, παρουσιάσθηκε η Παναγία με τόση λαμπρότητα, ήταν τόσο όμορφη! Είχε τόσο ωραίο ανάστημα, που δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς, και πίσω της ακολουθούσε τάγμα Αγγέλων. Είχε μια σκέπη, που σκέπαζε όλον τον κόσμο. Την πλησίασε και της είπε: —“Τι θέλεις να σου κάνω;”. Εκείνη απάντησε: —“Θέλω να γυρίσω από το ένα πλευρό στο άλλο, η πλάτη μου κουράστηκε, είμαι παράλυτη! Θέλω να σωθώ! Θέλω τη σωτηρία μου!”. —“Αυτά, θα σου τα δώσω, αλλά να κάνεις αυτό που θα σου πω. Να με φωνάζεις, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε!”. Θέλει, λοιπόν, και η Παναγία μας να της λέμε λογάκια (ύμνους, τροπάρια, ευχές, χαιρετισμούς, παρακλήσεις). 0“Θέλω να με φωνάζεις!”, της είπε, “αυτά θα στα κάνω”. Πλημμύρισε το δωμάτιο άρωμα και τέτοιο φως ξεχύθηκε μέσα στο σπίτι της, που έλαμπε το προσωπάκι της, που έλαμπε το προσωπάκι της. Τόση πολλή Χάρη είχε και έλαβε. Κατόπιν, άρχισε σιγά-σιγά και γύριζε από το ένα πλευρό στο άλλο.
Αν λίγο προχωρήσουμε στην προσευχή μας, θα δούμε πώς ενεργεί η Παναγία. Μας προστατεύει, μας υπομένει, όλα τα κάνει για μας. Πρέπει να την ευγνωμονούμε που μας κουκουλώνει και μας προφυλάγει, σαν την κλώσσα που σκεπάζει τα πουλάκια της. Αν παραδοθούμε ολοκληρωτικά στην Παναγία και δεν έχουμε στον νου όλο στο τι θα φάμε, θα δούμε πόσο προνοεί για μας. Να υμνολογούμε την Παναγία. Να είμαστε σταθεροί στην πίστη μας. Να παρακαλάμε να μας δώσει τη χαρά της. “Από τα κροσάκια σου θα κρεμαστούμε!”, να της λέμε, κι αυτή θα μεσολαβεί στον Δεσπότη Χριστό, για να γίνουμε ένα με τους Αγγέλους και με τους Αγίους στον Παράδεισο!…»