τῆς Μαρίας Κορνάρου
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε διάφορους στόχους καὶ ἐπιθυμίες στὴ ζωή μας. Κάθε πρωΐ, ξυπνᾶμε καὶ συνειδητοποιοῦμε ὅτι εἴμαστε ζωντανοί. Κάτι πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ αὐτό, ἐπειδὴ εἶναι ἀλήθεια μεγάλο πράγμα. Ὅσες ἰδέες καὶ ἂν ἔχουμε, ὅμως, ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς γίνεται φανερὸ ὅτι δὲν καταφέρνουμε τίποτα ἀπ’ὅσα σκεφτόμαστε. Καὶ γι’αὐτὸ δὲν φταῖνε οἱ ἄλλοι, οὔτε οἱ ἀναποδιές, ἀλλὰ μὲ εὐκολία καταλαβαίνουμε ὅτι ἐλλείπει ἡ προσπάθεια ἐκ μέρους μας. Εὐθυνόμαστε ἑμεῖς, γιατὶ ξυπνᾶμε κάθε πρωΐ καὶ ξεχνᾶμε μὲς στὴ μέρα ὅτι εἴμαστε ζωνταντοὶ καὶ ἔχουμε τόσα ποὺ θέλουμε νὰ κάνουμε. Ὁ χρόνος κυλᾶ καὶ ἑμεῖς μένουμε θεατές, μὲ τὴν ὑποψία μόνο μέσα μας ὅτι θὰ θέλαμε νὰ ἀδράξουμε τὸν καιρό.
Αὐτὸ βιώνουμε ὅλοι, εἴτε πιστεύουμε εἴτε ὄχι. Μικρὲς ἐξαιρέσεις εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὁ καιρὸς περνᾶ καὶ τοὺς βρίσκει νὰ προοδεύουν. Στὸν κόσμο αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς λένε «πετυχημένους», ἔχουν κάτι δημιουργήσει ἢ ἐφεύρει καὶ αὐτὸ τοὺς κάνει σημαντικούς. Γίνονται παραδείγματα πρὸς μίμησιν γιὰ τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους, καὶ δίνουν διάφορες συμβουλές, ὅπως αὐτὴ: «Σκέψου», λένε, «πῶς θα’θελες νὰ εἶναι ἡ κηδεία σου, καὶ τὶ θα’θελες νὰ ποῦν για’σένα ἐκείνη τὴ μέρα» – ξεχνοῦν βέβαια ὅτι ἐφόσον θὰ εἶσαι νεκρὸς, δὲ θὰ ἔχει καμία σημασία για’σένα τὶ λένε οἱ ἄλλοι – «καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν εἰκόνα κατάστρωσε τὸ σχέδιο τῆς ζωῆς σου». Συμβουλὲς σὰν κι αὐτὴν ἀποκαλύπτουν τὸν παραλογισμὸ τοῦ κόσμου μὲ κάθε εἰλικρίνεια. Ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ βροῦν ἔμπνευση, κίνητρο στὴ ζωή τους, ὤστε νὰ καταλήξουν μία μέρα σὲ ἕνα φέρετρο – ἀλλὰ ὄχι ὁποιοδήποτε φέρετρο, Α’ ποιότητος – καὶ σὲ κάποιο σημαντικό… τάφο.
Ὅμως, ὅπως εἴπαμε πρὶν, οὔτε ἑμεῖς οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε ἄτρωτοι ἀπὸ τὸ μαρτύριο τοῦ χαμένου χρόνου. Ἴσως μάλιστα ἑμεῖς νὰ τὸ βιώνουμε ἀκόμη ἐντονότερα, ἀλλὰ λιγότερο ξεκάθαρα. Νὰ πηγαίνουμε κάθε Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία μας, ὅμως κάθε Κυριακὴ νὰ εἴμαστε ὁ ἴδιος ἄνθρωπος ποὺ ἤμασταν καὶ πρίν, χωρὶς καμία πνευματικὴ πρόοδο. Μπορεῖ νὰ μὴ μᾶς κάνει κὰν ἐντύπωση ὅτι ξυπνᾶμε τὶς καθημερινὲς καὶ ἀσχολούμαστε μὲ τὶς ὑποχρεώσεις μας ἀνόρεχτα, κάνουμε τὴν προσευχή μας τυπικά, καὶ περιμένουμε ὅτι στὸ θάνατο θὰ ἔχουμε κόψει ἀρκετὰ «ἔνσημα» ὥστε νὰ περάσουμε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καὶ γιατί ὄχι; Ἔχουμε ἀκολουθήσει ὅλους τοὺς κανόνες…
Οἱ ἅγιοι, ὅμως, ἔδειξαν πρώτα ἀπ’ ὅλα μὲ τὴ ζωή τους ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Αὐτοὶ εἶναι τὰ δικά μας παραδείγματα, οἱ «πετυχημένοι» τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Δὲν εἶναι καταξιωμένοι γιατὶ κέρδισαν πολλά, ἀλλὰ γιατὶ ἔδωσαν τὰ πάντα γιὰ τὸ Χριστό. Οὔτε γιατὶ ἔφτιαξαν κάτι χρήσιμο ἢ σπουδαῖο, ἀλλὰ γιατὶ καθάρισαν τὴν ψυχή τους καὶ τὴν ἐπέστρεψαν στὴν ἀρχική της δόξα. Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἑμᾶς θὰ μποροῦσε νὰ μοιάζει μὲ τὶς ἁγίες μορφὲς ποὺ προσκυνοῦμε στοὺς ναούς, εἂν ἔκανε τὴν πνευματικὴ ζωὴ καθημερινὸ, συνειδητὸ ἀγώνα καὶ ὄχι συνήθεια. Ὄχι μόνο μποροῦμε, ἀλλὰ σὲ αὐτὸ ἔχουμε κληθεῖ. Γιὰ αὐτὸ μᾶς ἄφησαν συμβουλὲς οἱ ἅγιοι γιὰ τὸ πῶς νὰ ζοῦμε, καὶ πῶς νὰ θέτουμε τοὺς στόχους μας: μὲ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ τῆς Κρίσεως ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ. Ὄχι τῆς φανταχτερῆς κηδείας…
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἀγιορείτης στὸν Ἀόρατο Πόλεμο, μᾶς δείχνει πῶς νὰ ξεκινᾶμε τὴ μέρα μας: «Ἀφοῦ ξυπνήσεις τὸ πρωὶ καὶ προσευχηθεῖς ἀρκετὴ ὧρα λέγοντας, Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Ὑιὲ τοῦ Θεοῦ, ἑλέησόν µε, τὸ πρῶτο πράγµα ποὺ πρέπει νὰ σκεφθεῖς εἶναι αὐτό: τὸ νὰ νοµίσης ὅτι βλέπεις τὸν ἑαυτό σου κλεισµένο µέσα σὲ ἕνα τόπο καὶ στάδιο, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἡ ἴδια σου καρδιὰ καὶ ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος· µὲ αὐτὸν τὸ νόµο, ὅτι ὅποιος ἐκεῖ δὲν πολεµήσει, θὰ μένει γιὰ πάντα πεθαµένος· καὶ µέσα σὲ αὐτό φαντάσου πὼς βλέπεις µπροστά σου ἐκεῖνο τὸν ἐχθρὸ καὶ ἐκείνη τὴν κακή σου ἐπιθυµία, τὴν ὁποία ἀποφάσισες νὰ πολεµήσεις καὶ εἶσαι ἔτοιµος νὰ πληγωθεῖς καὶ νὰ πεθάνεις, ἀρκεῖ µόνο νὰ τὴν νικήσεις.»