ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ*

2 Αυγούστου 2013 σε ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ἀποστόλου Παπαδημητρίου

Δημοσιογράφου

Ἡ αὐ­το­δι­οί­κη­ση ἦ­ταν ὁ συ­νε­κτι­κὸς δε­σμὸς τῶν σκλα­βω­μέ­νων στοὺς Ὀ­θω­μα­νοὺς προ­γό­νων μας. Ἂς μὴ πά­ει ὁ νοῦς μας σὲ τύ­πο αὐ­το­δι­οί­κη­σης ὅ­πως ὁ ση­με­ρι­νός. Ἡ σύγ­χρο­νη αὐ­το­δι­οί­κη­ση εἶ­ναι σμι­κρο­γρα­φί­α τῆς κεν­τρι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Οἱ ὑ­πο­ψή­φιοι αἱ­ρε­τοὶ, πρῶ­τα χρί­ον­ται ἀ­πὸ τὰ ἐ­πι­τε­λεῖ­α τῶν κομ­μά­των καὶ ὕ­στε­ρα ἀ­να­κοι­νώ­νουν τὴν ὑ­πο­ψη­φι­ό­τη­τα. Κα­τὰ συ­νέ­πεια, ἐ­φαρ­μό­ζουν ἐ­κλε­γό­με­νοι τὴν πο­λι­τι­κὴ τοῦ κόμ­μα­τος, στὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­νή­κουν. Ἡ κεν­τρι­κὴ ἐ­ξου­σί­α τὸ μό­νο ποὺ ἔ­πρα­ξε κα­τὰ τὴ με­τα­πο­λί­τευ­ση, εἶ­ναι νὰ ἀ­πο­κεν­τρώ­σει τοὺς μη­χα­νι­σμοὺς δι­α­φθο­ρᾶς. Ἔ­τσι οἱ πλεῖ­στοι τῶν Δή­μων ἐμ­φα­νί­ζον­ται σή­με­ρα, ὅ­πως καὶ ἡ Χώ­ρα μας, ὑ­περ­χρε­ω­μέ­νοι καὶ δὲν θὰ βρα­δύ­νει ἡ ὥ­ρα ποὺ θὰ στη­θοῦν καὶ σ᾿ αὐ­τοὺς ἐ­πι­τρο­πὲς ἐ­πι­τή­ρη­σης.

Ἡ Κοι­νό­τη­τα ἐ­πὶ Τουρ­κο­κρα­τί­ας ἦ­ταν ταυ­τό­ση­μη μὲ τὴν ἐ­νο­ρί­α. Κέν­τρο τῆς ζω­ῆς της εἶ­χε τὸν Να­ό, στὸν ὁ­ποῖ­ο δι­ε­νερ­γοῦν­ταν ἀ­κό­μη καὶ οἱ ἐ­κλο­γὲς τῶν προ­κρί­των. Βέ­βαι­α δὲν ἦ­ταν τὰ πράγ­μα­τα ἰ­δα­νι­κά. Κοι­νω­νι­κὲς τά­ξεις ὑ­πῆρ­χαν καὶ οἱ οἰ­κο­νο­μι­κὰ ἰ­σχυ­ροὶ μέ­σα στὴ γε­νι­κὴ ἀ­νέ­χεια πολ­λὲς φο­ρὲς μὲ τὶς πλά­τες τῶν κα­τα­κτη­τῶν, ἐ­πι­τύγ­χα­ναν τὴν ἐ­κλο­γή τους καὶ μά­λι­στα κα­τ᾿ ἐ­πα­νά­λη­ψη. Θὰ μπο­ροῦ­σαν ἄ­ρα­γε σή­με­ρα οἱ ἐ­νο­ρί­ες νὰ δι­α­δρα­μα­τί­σουν πα­ρό­μοι­ο μὲ τὸν τοῦ και­ροῦ τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας ρό­λο; Ἀρ­κε­τὰ δύ­σκο­λο ὑ­πὸ τὸ κα­θε­στὼς τῆς νό­μῳ κρα­τού­σης Πο­λι­τεί­ας. Ἡ οὐ­σι­α­στι­κὴ κα­το­χὴ τῆς Χώ­ρας μας σή­με­ρα, δὲν εἶ­ναι ἔκ­δη­λη ὅ­πως σὲ πε­ρι­ό­δους κα­τὰ τὸ πα­ρελ­θόν. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν γί­νε­ται ἀ­κό­μη λό­γος γιὰ δο­τὴ κυ­βέρ­νη­ση στὴν ὑ­πη­ρε­σί­α τῶν κα­τα­κτη­τῶν. Πάν­τως πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἀ­θε­ρά­πευ­τα ἀ­φε­λὴς ὁ πο­λί­της ποὺ προσ­δο­κᾶ ἀ­νά­καμ­ψη ἀ­πὸ τὰ μέ­τρα ποὺ ἔ­χουν λη­φθεῖ ἢ ἐ­πί­κει­ται νὰ λη­φθοῦν, ὅ­ταν οἱ ἴ­διοι οἱ συν­τε­λέ­σαν­τες στὴν κα­τάν­τιά μας, ποὺ εἶ­ναι οἱ ἐ­πί­λε­κτοι γιὰ τὶς ἀ­να­λύ­σεις στὴ μι­κρὴ ὀ­θό­νη, χω­ρὶς ντρο­πὴ το­νί­ζουν ὅ­τι τὸ μνη­μό­νιο ἔ­δει­χνε ἐξ ἀρ­χῆς ὅ­τι θὰ μᾶς ὁ­δη­γοῦ­σε σὲ ἀ­δι­έ­ξο­δα. Εἶ­ναι λοι­πὸν κα­τα­φα­νὲς ὅ­τι οἱ δα­νει­στές μας, ἔ­χον­τας ὑ­πο­χεί­ριο τὸν πο­λι­τι­κὸ κό­σμο πού ἀ­σκεῖ ἐ­ξου­σί­α, θέ­λουν νὰ μᾶς τὰ πά­ρουν ὅ­λα: Τοὺς μι­σθούς, τὶς κα­τα­θέ­σεις, τὰ ἀ­κί­νη­τα, τὰ ἀ­σφα­λι­στι­κὰ τα­μεῖ­α, τὴν πε­ρί­θαλ­ψη, τὸν δη­μό­σιο πλοῦ­το, ὑ­πο­δο­μῶν, ἐ­δά­φους, ὑ­πε­δά­φους καὶ ὑ­πο­θα­λάσ­σιο. Τὸ μό­νο ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρουν εἶ­ναι ἀ­νερ­γί­α καὶ νέ­α ὤ­θη­ση πρὸς με­τα­νά­στευ­ση, ἐ­νῶ οἱ κρα­τοῦν­τες μᾶς πα­ρη­γο­ροῦν μὲ φλυ­α­ρί­α πε­ρὶ ἀ­νά­πτυ­ξης, ποὺ δὲν πρό­κει­ται νὰ ἔλ­θει ὑ­πὸ τὴν πα­ροῦ­σα κα­τά­στα­ση στὴ δι­ε­θνῆ οἰ­κο­νο­μι­κὴ σκη­νή.

Πρὸς ἀν­τι­με­τώ­πι­ση τῆς κρί­σης ποὺ θὰ βα­θαί­νει, ὥ­στε τὰ λί­γα κα­ζά­νια φα­γη­τοῦ ποὺ ἔ­χουν στη­θεῖ ἢ θὰ στη­θοῦν νὰ μὴν ἐ­παρ­κοῦν, ὁ κά­θε πο­λί­της πρέ­πει ἐ­πὶ τέ­λους νὰ ἀ­πο­τι­νά­ξει τὴν προ­δι­ά­θε­ση πρὸς κα­τά­θλι­ψη, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­ξα­πλώ­νε­ται μὲ γορ­γὸ ρυθ­μό, καὶ νὰ αὐ­τε­νερ­γή­σει. Ἂς ξε­κι­νή­σου­με ἀ­πὸ μί­α πα­ρου­σί­α­ση τῆς κα­τά­στα­σης: Κα­τ᾿ ἀρ­χὴν ὀ­φεί­λου­με νὰ δε­χθοῦ­με πὼς ὅ­λοι μας ἔ­χου­με με­ρί­διο εὐ­θύ­νης, για­τί ἐ­να­πο­θέ­σα­με τὶς ἐλ­πί­δες σὲ πρό­σω­πα, τὰ ὁ­ποῖ­α ὑ­πη­ρέ­τη­σαν τὸ σχέ­διο δι­ά­λυ­σης τῆς Πα­τρί­δας μας. Αὐ­τὰ τὰ πρό­σω­πα χει­ρο­κρο­τή­σα­με, πα­ρα­κα­λέ­σα­με, κο­λα­κέ­ψα­με, ὑ­μνή­σα­με, ψη­φί­σα­με. Καὶ αὐ­τὰ μᾶς πέ­τα­ξαν ἕ­να κοκ­κα­λά­κι, ὥ­στε νὰ μᾶς προ­κα­λοῦν τώ­ρα μὲ τὸ «ὅ­λοι μα­ζὶ τὰ φά­γα­με!». Κα­τό­πιν ὀ­φεί­λου­με νὰ δι­α­πι­στώ­σου­με ὅ­τι σὲ ἀν­τί­θε­ση μὲ τὴ λή­ξη τοῦ ἐμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου ἔ­χου­με ση­μαν­τι­κὰ πλε­ο­νε­κτή­μα­τα: Οἱ ὑ­πο­δο­μὲς εἶ­ναι ἀ­νέ­πα­φες, ἂν καὶ πολ­λὲς πέ­ρα­σαν σὲ χέ­ρια ξέ­νων. Τὸ ζω­ϊ­κὸ κε­φά­λαι­ο, ἂν καὶ ἀ­νε­παρ­κές, δὲν ἔ­χει ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ. Ἀ­κό­μη μπο­ροῦ­με νὰ καλ­λι­ερ­γοῦ­με χω­ρὶς τὸν φό­βο νὰ μᾶς ἁρ­πά­ξει τὴ σο­δειὰ ὁ κα­τα­κτη­τής. Ἡ ἐ­ξω­τε­ρι­κὴ ἀ­πει­λὴ μᾶς φέρ­νει πιὸ κον­τά, σὲ ἀν­τί­θε­ση μὲ τὸν βα­θὺ δι­χα­σμὸ ποὺ μᾶς δι­έ­κρι­νε κα­τὰ τὴ λή­ξη τοῦ ἐμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου. Τέ­λος, τὸ πιὸ ση­μαν­τι­κό, δὲν θρη­νοῦ­με νε­κροὺς ὅ­πως τό­τε. Οἱ κα­τα­κτη­τὲς σή­με­ρα χρή­μα­τα ζη­τοῦν μό­νο. Δὲν σπα­τα­λοῦν φο­νι­κὰ ὅ­πλα γιὰ νὰ μᾶς ἐ­ξον­τώ­σουν.

Αὐ­τε­νέρ­γεια πρώ­τη ὡς ἀν­τί­δρα­ση στὴν κα­τά­κτη­ση: Πε­ρι­ο­ρι­σμὸς τῆς κα­τα­νά­λω­σης καὶ υἱ­ο­θέ­τη­ση τῆς ὀ­λι­γάρ­κειας μὲ τὴν καλ­λι­έρ­γεια ἀ­σκη­τι­κοῦ φρο­νή­μα­τος. Ἡ κα­τα­νά­λω­ση εἶ­ναι τὸ πλέ­ον ἐκ­μαυ­λι­στι­κὸ μέ­σο στὴ δι­ά­θε­ση τοῦ κα­πι­τα­λι­σμοῦ. Βέ­βαι­α αὐ­τὸ ὄ­φει­λε νὰ τὸ εἶ­χε καυ­τη­ριά­σει ἡ δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α πρὶν ἀ­πὸ δε­κα­ε­τί­ες. Ἀν­τι­λαμ­βά­νο­μαι ὅ­τι ἡ πρό­τα­σή μου προ­σκρού­ει πρὸς τὸ συμ­φέ­ρον τῶν πω­λούν­των τὰ κα­τα­να­λω­τι­κὰ εἴ­δη. Καὶ δὲν ἀ­να­φέ­ρο­μαι βέ­βαι­α στοὺς με­γα­λο­ει­σα­γω­γεῖς καὶ στοὺς με­γα­λέμ­πο­ρους, ἀλ­λὰ σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ μὲ κα­θη­με­ρι­νὸ σφί­ξι­μο στὴν καρ­διὰ ἀ­νοί­γουν τὸ μι­κρο­μά­γα­ζό τους. Καὶ ἄλ­λη συρ­ρί­κνω­ση τῆς κί­νη­σης; Μὲ πό­νο ψυ­χῆς γρά­φω: Ναί! Ἂς ξε­κι­νή­σου­με ἀ­πὸ τὰ εἰ­σα­γό­με­να εἴ­δη: Τέ­λος στὴ δου­λι­κὴ ὑ­πο­τα­γὴ στὸ ἐκ­μαυ­λι­στι­κὸ τρα­γού­δι τῶν σει­ρή­νων. Ἂς μη­δε­νί­σου­με τὶς ἀ­γο­ρὲς τῶν πο­λυ­δι­α­φη­μι­ζο­μέ­νων (μὲ τὰ χρή­μα­τά μας) ξέ­νων προ­ϊ­όν­των. Ἔ­χου­με ἀ­π᾿ ὅ­λα τὰ εἴ­δη δι­α­τρο­φῆς καὶ μά­λι­στα πο­λὺ κα­λῆς ποι­ό­τη­τας. Ἂς μὴ ξα­να­πα­τή­σου­με τὸ πό­δι μας σὲ κα­τά­στη­μα πο­λυ­ε­θνι­κῆς ἑ­ται­ρεί­ας, ἀ­κό­μη καὶ γιὰ ἀ­γο­ρὰ ἑλ­λη­νι­κῶν προ­ϊ­όν­των. Ἂς ἐ­νι­σχύ­σου­με τὴν ὅ­ποι­α κί­νη­ση πρὸς στή­ρι­ξη ἐ­πι­χει­ρή­σε­ων, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἤ­δη ἔ­κα­ναν τὴν ἐμ­φά­νι­σή τους στὴν Ἀ­θή­να. Αὐ­τὲς ἀ­γο­ρά­ζουν ἀ­πὸ Συ­νε­ται­ρι­σμοὺς ἢ πα­ρα­γω­γοὺς καὶ δι­α­θέ­τουν ἀ­πο­κλει­στι­κὰ ἑλ­λη­νι­κὰ προ­ϊ­όν­τα. Ἂς μὴν ἀ­γο­ρά­ζου­με ἀ­γρο­τι­κὰ προ­ϊ­όν­τα εἰ­σα­γω­γῆς, ὅ­ταν γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὁ­μο­ει­δῆ πα­ρα­μέ­νουν ἀ­δι­ά­θε­τα στὶς ἀ­πο­θῆ­κες τῶν πα­ρα­γω­γῶν μας. Ἂς προ­σέ­χου­με πο­λύ, κα­θὼς οἱ πο­νε­μέ­νοι πα­ρα­γω­γοὶ κα­ταγ­γέλ­λουν ὅ­τι εἰ­σα­γω­γεῖς προ­μη­θεύ­ον­ται μι­κρὲς πο­σό­τη­τες ἀ­πὸ αὐ­τοὺς καὶ δι­α­θέ­τουν πολ­λα­πλά­σι­ες εἰ­σα­γό­με­νες ἀ­πὸ ἄλ­λες χῶ­ρες, τὶς ὁ­ποῖ­ες δι­α­φη­μί­ζουν ὡς ἑλ­λη­νι­κές.

Αὐ­τε­νέρ­γεια δεύ­τε­ρη: Παύ­ση τῆς φλυ­α­ρί­ας. Καυ­χό­μα­στε ὅ­τι εἴ­μα­στε κοι­νω­νι­κοὶ καὶ ἐ­πι­κοι­νω­νοῦ­με, ἄ­ρα δι­α­θέ­του­με ἀ­κό­μη ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο. Ἐ­πι­κοι­νω­νοῦ­με μὲ τὰ κι­νη­τά, γιὰ τὴ χρή­ση τῶν ὁ­ποί­ων πλη­ρώ­νου­με κε­φα­λαι­ώ­δη (καὶ κε­φα­λι­κὸ) φό­ρο βλα­κεί­ας (καὶ δου­λεί­ας). Ἡ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α στοι­χί­ζει στὴν οἰ­κο­γέ­νεια πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὴν ἠ­λε­κτρι­κὴ ἐ­νέρ­γεια. Ἂς πε­ρι­ο­ρί­σου­με τὸν ἀ­ριθ­μὸ τῶν κι­νη­τῶν. Για­τί ἄ­ρα­γε νὰ δι­α­θέ­τουν ὅ­λα τὰ μέ­λη κι­νη­τό; Για­τί νὰ φθά­νει ὁ λο­γα­ρια­σμὸς τοῦ κι­νη­τοῦ στὸ 10% καὶ πλέ­ον τοῦ μι­σθοῦ;

Αὐ­τε­νέρ­γεια τρί­τη: Αὔ­ξη­ση τῆς οἰ­κο­νο­μί­ας στὴ χρή­ση ἐ­νέρ­γειας. Μεί­ω­ση τῶν με­τα­κι­νή­σε­ων μὲ ὀ­χή­μα­τα Ι.Χ. Τὰ μέ­σα συγ­κοι­νω­νί­ας θὰ πυ­κνώ­σουν τό­τε τὰ δρο­μο­λό­για καὶ θὰ ἐ­ξυ­πη­ρε­τού­μα­στε ἱ­κα­νο­ποι­η­τι­κὰ καὶ φθη­νά. Ἐμ­μο­νὴ μὲ ὁ­μα­δι­κὸ πνεῦ­μα στὴ λει­τουρ­γί­α τῶν ἐγ­κα­τα­στά­σε­ων κεν­τρι­κῆς θέρ­μαν­σης. Ἂν τὰ πο­σὰ ποὺ δι­ε­τέ­θη­σαν ἤ­δη γιὰ ἐγ­κα­τα­στά­σεις ἀ­το­μι­κῆς θέρ­μαν­σης (νὰ, ἡ ἀ­σθέ­νεια τοῦ «ἐ­γὼ») εἶ­χαν δι­α­τε­θεῖ ἀ­πὸ κοι­νοῦ γιὰ μο­νώ­σεις στὴν οἰ­κο­δο­μή, θὰ ἀν­τι­με­τω­πι­ζό­ταν πο­λὺ ἱ­κα­νο­ποι­η­τι­κὰ ἡ αὔ­ξη­ση τῆς τι­μῆς τῶν καυ­σί­μων καὶ θὰ ἀ­πο­φευ­γό­ταν ἡ ἐ­ξα­γω­γὴ συ­ναλ­λάγ­μα­τος γιὰ ἀ­γο­ρὰ μη­χα­νη­μά­των καὶ ἡ ἀ­σχή­μια στὶς οἰ­κο­δο­μὲς ἀ­πὸ τὶς τρο­πο­ποι­ή­σεις.

Αὐ­τε­νέρ­γεια τέ­ταρ­τη: Ὅ­λες καὶ ὅ­λοι στὸ δρό­μο τοῦ Μαχ­μά­τμα Γκάν­τι. Ἐ­κεῖ­νος τί­να­ξε τὸ εἰ­σα­γω­γι­κὸ ἐμ­πό­ριο ποὺ βρι­σκό­ταν στὰ χέ­ρια τῶν Ἄγ­γλων μὲ τὴν ἀ­νέ­μη ποὺ ζή­τη­σε νὰ προ­μη­θευ­τεῖ κά­θε οἰ­κί­α. Ὅ­σο ἀ­κό­μη ζοῦν οἱ γυ­ναῖ­κες ποὺ γνω­ρί­ζουν ἀρ­γα­λει­ὸ καὶ τὰ συ­να­φῆ γιὰ τὴν σύν­θε­ση ὑ­φα­σμά­των καὶ φο­ρε­μά­των, ἂς ἀ­να­βι­ώ­σει ἡ ὄ­μορ­φη γυ­ναι­κεῖα συν­τρο­φιὰ μὲ τὰ τρα­γού­δια καὶ τὰ χω­ρα­τὰ τῆς ἐν ὥ­ρᾳ ἐρ­γα­σί­ας. Ἀρ­κε­τὲς ὧ­ρες σπα­τα­λή­θη­καν μπρο­στὰ στὴν ἄ­θλια μι­κρὴ ὀ­θό­νη τῶν «σή­ριαλς».

Αὐ­τε­νέρ­γεια πέμ­πτη: Πε­ρι­ο­ρι­σμὸς προ­μή­θειας ἐρ­γα­λεί­ων καὶ συ­σκευ­ῶν. Συγ­γε­νι­κὰ πρό­σω­πα, ἂς μοι­ρά­ζον­ται τὴν ἴ­δια συ­σκευ­ή. Πολ­λοὶ οἱ γε­ωρ­γι­κοὶ ἑλ­κυ­στῆ­ρες, πολ­λὲς οἱ σπαρ­τι­κὲς μη­χα­νές, ἀλ­λὰ καὶ πολ­λοὶ οἱ χέρ­σοι ἀ­γροὶ μὲ τὴν τι­μω­ρί­α τῆς ἀ­γρο­τιᾶς ἀ­πὸ τοὺς Εὐ­ρω­παί­ους μὲ τὸ ὑ­πνω­τι­κό τῆς ἐ­πι­δό­τη­σης.

Αὐ­τε­νέρ­γεια ἕ­κτη: Συλ­λο­γή, δι­ά­θε­ση καὶ πολ­λα­πλα­σια­σμὸς τῶν σπό­ρων γη­γε­νῶν ποι­κι­λι­ῶν. Ἀ­πε­ξάρ­τη­ση ἀ­πὸ τὶς πο­λυ­ε­θνι­κὲς πώ­λη­σης σπό­ρων. Ἂς ἁ­πλω­θοῦν οἱ κῆ­ποι, ὅ­σο ἀ­κό­μη τὸ νε­ρὸ εἶ­ναι κοι­νὸ ἀ­γα­θό, για­τί οἱ πο­λυ­ε­θνι­κὲς ἐ­πι­χει­ροῦν νὰ τὸ λη­στέ­ψουν, ὅ­πως συ­νέ­βη στὴ Λα­τι­νι­κὴ Ἀ­με­ρι­κὴ.

Αὐ­τε­νέρ­γεια ἕ­βδο­μη: Αὔ­ξη­ση τοῦ ζω­ϊκοῦ κε­φα­λαί­ου ἐ­πει­γόν­τως μὲ ταυ­τό­χρο­νη μεί­ω­ση τῆς κα­τα­νά­λω­σης, ἀ­φοῦ με­γά­λες εἶ­ναι οἱ πο­σό­τη­τες εἰ­σα­γο­μέ­νων κρε­ά­των. Εὐ­κο­λό­τε­ρη εἶ­ναι ἡ ἐ­κτρο­φὴ που­λε­ρι­κῶν. Τὰ γι­δο­πρό­βα­τα μπο­ροῦν, ὅ­πως καὶ πα­λιὰ στὰ πλαί­σια τοῦ Κοι­νο­τι­κοῦ πνεύ­μα­τος, νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν κοι­νὸ κο­πά­δι μὲ πολ­λοὺς ἰ­δι­ο­κτῆ­τες ἑ­νὸς ἢ λί­γων κε­φα­λι­ῶν, ὑ­πὸ ἕ­να βο­σκὸ.

Συ­νέλ­λη­νες ὥ­ρα νὰ κι­νη­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸ «ἐ­γὼ» στὸ «ἐ­μεῖς». Ἂς μὴ μᾶς τρο­μο­κρα­τοῦν οἱ δυ­σμε­νεῖς ἐ­ξε­λί­ξεις. Κα­νεὶς δὲν χά­θη­κε στὴ φτώ­χεια, πολ­λοὶ στὴν εὐ­μά­ρεια. Τὸ μαρ­τυ­ρεῖ ἡ ση­με­ρι­νὴ κα­τάν­τιά μας.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ι΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΑΠΡ.-ΙΟΥΝ. 2012