ΛΑΜΠΡΙΑΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
«Οι σκέψεις ορισμένων, είναι και η λύση στο ερώτημα γιατί αυτός ο κόσμος δεν μπορεί ν αλλάξει ποτέ. Η αμφισβήτηση απέχει πολύ από τη λήθη και οι σκέψεις αυτές με παραπέμπουν στο γεγονός, ότι αυτός που αμφισβητεί την γενοκτονία των ποντίων όπως επίσης και των αρμενίων, είναι ημιμαθείς. Εδώ μιλάμε για την σφαγή 213.000-368.000 ανθρώπων.. αριθμοί που δεν μπορούν να είναι μόνο στατιστικές. Αναμφισβήτητα η γενοκτονία των ποντίων ήταν καθαρά ένα προμελετημένο έγκλημα που για ακόμη μια φορά δεν τιμωρήθηκε κανείς. Ο πόντιος δεν μπορεί να ξεχάσει. Ο πόνος αυτός έγινε ένα με το DNA του και διαιωνίζεται. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που χωρίζονται στις τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Τους ημιμαθείς, τους φανατισμένους και αυτούς που ξεχνούν. Εγώ φοβάμαι και τους τρεις αλλά περισσότερο αυτούς που ξεχνάνε. Γιατί στην πόρτα, ενός ναζιστικού στρατοπέδου έγραφε.. «αυτός που ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» αυτό αποδεικνύουμε όλο και περισσότερο καιρούς με καιρούς. Οι μισοί ξεχνάμε και οι άλλοι μισοί αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια. Τέτοιες απόψεις λοιπόν, είναι αναμενόμενες και το κυριότερο; Με κάνουν να φοβάμαι γι αυτά που θα αφήσουν όλοι αυτοί, να πάθουμε…»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Η Ιστορία δε μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν «ιερή αγελάδα», την οποία δεν πρέπει να αγγίζουμε ακόμα κι αν η επιστημονική έρευνα καταλήγει σε διαφορετικά συμπεράσματα από τα κοινώς παραδεδομένα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν είναι δυνατό να γίνεται βορά στις ορέξεις μεμονωμένων αναθεωρητών, οι οποίοι είτε από εθνοκομπλεξισμό είτε από ακόρεστη δίψα για αυτοπροβολή αμφισβητούν ακόμα και γεγονότα τα οποία όχι μόνο επιβεβαιώνονται από μια πλειάδα πηγών, αλλά κι από τις διηγήσεις που κάθε πόντιος έχει ακούσει από μέλη της οικογένειάς του. Επομένως, η κα Ρεπούση και κάθε κα Ρεπούση οφείλει να αποδεικνύει ό,τι ισχυρίζεται με επιχειρήματα κι όχι με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
ΜΑΡΚΟΣ ΤΣΑΚΑΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Είναι ασφαλώς ανιστόρητοι. Καταρχήν, αγνοούν ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ, υπήρξε ο προπομπός του Αδόλφου Χίτλερ στις μεθόδους του. Αυτός πρώτος εφάρμοσε την εθνοκάθαρση ως μέθοδο επικράτησης. Το σύνθημα “Η Τουρκία στους Τούρκους” λέει πολλά».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Η Ιστορία δεν ξεχνιέται, ειδικά από τους λαούς που έχουν τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Είναι δυνατόν να ζητήσουμε από τους Εβραίους να ξεχάσουν τα όσα υπέστησαν; Επίσης, είναι δυνατόν να περιγράψει κάποιος την Ιστορία, “αποφορτισμένη” και με “αντικειμενικούς” όρους, όπως πολλοί εκ των “αναθεωρητών” ζητούν; Μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος “συνωστισμό” την εξόντωση των Εβραίων στους θαλάμους αερίων της ναζιστικής Γερμανίας; Ας είναι λοιπόν περισσότερο προσεκτικοί όσοι θέλουν να “αναθεωρήσουν” τα πάντα».
ΤΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑΝΙΔΗΣ – ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ
«Ακόμη και οι ίδιοι οι Τούρκοι διανοούμενοι αναγνωρίζουν την γενοκτονία και των Ποντίων αλλά και των Αρμενίων. Άλλωστε κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει μια ιστορία 2500 χρόνων. Ακόμη και σήμερα βρίσκουν ελληνικά ευρήματα στα χώματα αυτά. Επιχείρησαν και εμάς και τους Αρμένιους να μας ξεριζώσουν, να μας σβήσουν από το χάρτη κι όμως δεν τα κατάφεραν…τώρα τι θέλουν να κάνουν…να μας πείσουν πως δεν υπήρξαμε ποτέ; Αυτό είναι το επόμενο στάδιο του σχεδίου;»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΖΙΔΗΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ
Αυτοί που αμφισβητούν την γενοκτονία των Ποντίων είναι ανιστόρητοι καθώς ( σ.σ η γενοκτονία) έχει αναγνωριστεί από το 1948. Αυτό μάλιστα επιβεβαίωσε και η πλέον αρμόδια επιτροπή η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars -IAGS).
Το ψήφισμα το οποίο έλαβε το 83% των ψήφων, αναφέρεται στις πρακτικές του οθωμανικού κράτους ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες, Αρμενίων, Ασσυρίων (Χαλδαίων, Νεστοριανών, Σύριοι, Αραμαίοι, Ιακωβίτες, Ορθόδοξοι Σύριοι), Ελλήνων (Ποντίων, Θρακών, Ιώνων), που οδήγησαν στη γενοκτονία εναντίον τους.
Το 1997 η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών αναγνώρισε την γενοκτονία των Αρμενίων και η μέχρι τώρα δραστηριότητα των μελών της Ένωσης, έδειξε ότι υπήρξαν και άλλες γενοκτονίες από το ίδιο καθεστώς. Οι Ασσύριοι, οι Έλληνες αντιμετώπισαν τις ίδιες μεθόδους εξόντωσής τους, όπως μαζικές εκτελέσεις, πορείες θανάτου, και λιμός. Το μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών καθηγητής του πανεπιστημίου του Γεηλ Adam Jones σύνταξε το ψήφισμα και με πρωταγωνίστρια την Thea Halo, συγγραφέως του βιβλίου «Ούτε το όνομά μου», και σε συνεργασία με επιστήμονες από όλον τον κόσμο, το ψήφισμα έγινε δεκτό, καλώντας ταυτόχρονα την Τουρκία να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε»
ΧΑΡΗΣ ΑΚΡΙΤΙΔΗΣ -ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
«Το να απαντήσω εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αναγκαίο. Έχει ήδη απαντήσει η Βουλή των Ελλήνων, η οποία αναγνώρισε τόσο το 1994, όσο και το 1998 την Γενοκτονία των Ποντίων, ομόφωνα. Αν ορισμένοι δεν σέβονται την Βουλή των Ελλήνων και έχουν γίνει μέλη της με το ζόρι, μπορούν να ανατρέξουν και στην απόφαση της Διεθνής Ένωσης Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας (IAGS, International Association of Genocide Scholars). η οποία αναγνώρισε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Αντιθέτως, γνώμες περί συνωστισμού έχουν γίνει αποδεκτές μόνο σε πολύ κλειστά κλαμπ. Είμαι σίγουρος όμως ότι οι εκφραστές αυτών των ιδεών γνωρίζουν καλύτερα τις συγκεκριμένες “ομάδες”.». Η παραπάνω απάντηση ανήκει στον Χάρη Ακριτίδη ο οποίος στην συνέχεια υπογραμμίζει, «Θα ήθελαν πάρα πολύ οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να ξεχάσει ο ελληνικός λαός. Άλλωστε, αν ήδη δεν είχαν πετύχει τον σκοπό τους σε έναν βαθμό, δεν θα μπορούσαν ποτέ να εμφανίζονται δημοσίως, να κατέχουν αξιώματα και να πλουτίζουν περιφέροντας παραμυθάκια για μικρά παιδιά, τα οποία τολμούν να βαφτίσουν και ιστορία. Θα ήθελα πάντως να στείλω ένα μήνυμα στους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ό,τι και να κάνουν, θα βρουν μπροστά τους τοίχο. Ο Έλληνας έχει βαθύτατες ρίζες που τον ενώνουν με το παρελθόν του και δεν κόβονται με τα… πλαστικά σουγιαδάκια που προσπαθούν ορισμένοι οι οποίοι έχουν για μοναδική πατρίδα τους το χρήμα και τον σκοταδισμό που προσπαθούν να επιβάλλουν. Δεν θα τους περάσει»
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΘ. ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Δρ. ΕΜΠ, Σύμβουλος επιχειρήσεων
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη από το ελληνικό κράτος καθώς και από ξένα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πριν από περίπου έναν αιώνα, στο πλαίσιο του τότε «νεοτουρκικού» δόγματος με τίτλο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», οδηγήθηκαν στην εξόντωση και στον ξεριζωμό εκατοντάδες χιλιάδες Πόντιοι.
Δυστυχώς στην πολιτική μας σκηνή εκτός από όλους αυτούς οι οποίοι περιορίζουν την δράση τους στα θέματα που τους απασχολούν απολύτως συντεχνιακά, πελατειακά, μικροκομματικά ή ακόμα και προσωπικά, υπάρχουν και αυτοί που δημιουργούν άλλου είδους προβλήματα, αποπροσανατολίζοντας ή και προκαλώντας σύγχυση. Συχνά ανοίγουν ανύπαρκτα ή και χαμηλότατης προτεραιότητας θέματα σε μια προσπάθεια εθνικού … αυτομαστιγώματος. Υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα που τακτικά προκαλούν, εκφράζοντας δημόσια ατεκμηρίωτες αιρετικές (με ή χωρίς εισαγωγικά) απόψεις, προσβάλλοντας ελαφρά τη καρδία τις συλλογικές μνήμες του λαού μας. Πολλοί από αυτούς συγχέουν τα επιστημονικά fora με το δημόσιο πολιτικό διάλογο. Για άλλους είναι περισσότερο έκφραση του βαθύτατου ναρκισσισμού τους, επιχειρώντας απεγνωσμένα να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας. Οι ενέργειές τους συχνά συμβάλλουν, με τη θέλησή τους ή όχι, σε επικοινωνιακά σχέδια αποπροσανατολισμού, προκειμένου να επισκιάζονται άλλα πιο κρίσιμα ζητήματα από άκαιρες ή άσκοπες δημόσιες προκλητικές τοποθετήσεις».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να ζητήσει από έναν λαό να ξεχάσει το παρελθόν του ούτως ή άλλως. Στην πραγματικότητα οι ιστορικές μνήμες κινδυνεύουν ελάχιστα από την έκφραση ακόμα και άστοχων απόψεων γύρω από αυτές. Οι πιο ύπουλοι κίνδυνοι για αυτές είναι η αποσιώπηση, η επιφανειακή αναπόληση, η στρατευμένη χρήση, η μη σύνδεση της ιστορίας με το σήμερα και προ πάντων η σταδιακή αλλοτρίωση στην κουλτούρα και το αξιακό σύστημα ενός λαού.
Οι εθνικοί θρίαμβοι πρέπει να αξιοποιούνται για να εντοπίζουμε αυτά που μας οδήγησαν σε αυτούς, ώστε να τα ενισχύουμε. Οι εθνικές τραγωδίες αντίστοιχα θα πρέπει να έχουν όχι μόνο χαρακτήρα απόδοσης τιμής προς τα θύματα αλλά και βαθύτερης επανεξέτασης των αιτίων που οδήγησαν σε αυτές, αλλά και συζήτηση γύρω από το πώς το έθνος προστατεύεται από σύγχρονους ανάλογους κινδύνους. Δυστυχώς αυτά απουσιάζουν από το σύγχρονο ελληνικό κράτος και οι όποιες εξαιρέσεις προκύπτουν μονάχα από προσωπικές προσπάθειες ολίγων. Ακόμα και το διαχρονικό δίδαγμα των κινδύνων της διχόνοιας και του ατομισμού φαίνεται να μην είναι πλέον κοινό κτήμα. Η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια έχει άμεση σχέση με την κατάρρευση αξιών, ιδανικών και παιδείας που προηγήθηκε και τον ατομισμό που επεκράτησε. Οι κενές περιεχομένου αντιπαραθέσεις των παραδοσιακών πολιτικών φορέων καθώς και οι μετάθεση των ευθυνών εκτός Ελλάδος έχουν αποφασιστική επίπτωση στη δυσκολία χάραξης εθνικής στρατηγικής ευρείας αποδοχής για την ανασύνταξη της χώρας».
ΔΡ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ – ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Η γενοκτονία των Ποντίων και οι συστηματικές διώξεις των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ήδη πριν από το 1922, καθώς και όλες οι βαρβαρότητες εναντίον εθνοτικών ή/και θρησκευτικών ομάδων από κρατικές εξουσίες, με αποκορύφωμα- δίχως όμοιό της- την γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, έχουν μια πολύ κοινή και άρρωστη ρίζα που κατέστησε τον 20ο αιώνα τον «σκληρότερο» στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Η ρίζα αυτή δεν είναι άλλη από τον «εθνο-κρατισμό», την ιδεολογία δηλαδή που για να στηρίξει το ιδεολόγημα του έθνους-κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε κατά το 19ο αιώνα, πρόβαλλε την ιδέα της «εθνικής καθαρότητας» ως ανώτατο στοιχείο συνεκτικότητας, ομοιομορφίας και εθνικής υπεροχής, χωρίς ανοχή στη διαφορετικότητα, χωρίς ιστορική συνείδηση και χωρίς –όπως όλα δείχνουν- ιστορική προοπτική. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις νομικές διαστάσεις και τους τεχνικούς όρους, γύρω από την ορθότητα και την ακρίβεια των οποίων η δημοκρατία επιτρέπει να εγείρονται διαφωνίες, ένα είναι βέβαιο: ότι οι γενοκτονίες και οι διώξεις είτε ευρείας είτε και μικρότερης κλίμακας εναντίον συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων (εκτός από τους Πόντιους και τους Εβραίους ας μην ξεχνάμε και τους Τσιγγάνους) είναι και οφείλουν να είναι καταδικαστέες από όλα τα μέλη μιας υγιούς και δημοκρατικής κοινωνίας. Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα δεν είναι αν η γενοκτονία των Ποντίων σωστά ονομάζεται έτσι ή όχι. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι κάνουμε ως κοινωνία για να ανακόψουμε τη διαμόρφωση συνθηκών που δυνάμει θα οδηγήσουν και σε νέες γενοκτονίες. Πόσο κατανοούμε ότι οι υπέρμαχοι της ιδέας της «εθνικής καθαρότητας» που θέλουν να απαλλάξουν από όλα τα «μυαρά» συστατικά του τον κοινωνικό ιστό αργά ή γρήγορα θα μετέλθουν και τη μέθοδο της «τελικής λύσης». Η ιστορία δεν γράφεται με νομοθετήματα και όταν ποινικοποιεί κανείς την άρνηση με λόγια της ύπαρξης του τέρατος, αρχίζεις να μοιάζει επικίνδυνα στο ίδιο το τέρας. Για τις πράξεις ωστόσο η δικαιοσύνη πρέπει να διατηρεί τον τελευταίο λόγο».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
| «Όποιος ξεχνάει το παρελθόν του κινδυνεύει να το αναπαράγει από άγνοια. Αλλά και όποιος δεν το κατανοεί και δεν προχωράει παραπέρα κινδυνεύει να το επαναλάβει από εμμονή. Οι επέτειοι των τραγικών στιγμών της ιστορίας των Ελλήνων, όπως η γενοκτονία των Ποντίων και η Μικρασιατική Καταστροφή (αλλά και ανάλογες στιγμές όλων των λαών), δεν πρέπει να λειτουργούν σαν οδυνηρή ανάκληση ενός συλλογικού τραύματος, αλλά ως ευκαιρία περίσκεψης πάνω στα βαθύτερα αίτιά τους και καλλιέργειας εκείνων των χαρακτηριστικών που θα ωθήσουν την κοινωνία μακριά από ανάλογους κινδύνους στο μέλλον. Η αλήθεια είναι πως ο 20ος αιώνας υπήρξε «πλούσιος» σε ακρότητες, αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι η μελέτη και κυρίως η ερμηνεία και η νοηματοδότηση του παρελθόντος –και ειδικά του πρόσφατου- αφορά κυρίως το παρόν. Είναι ένα εργαλείο διαχείρισης των αντικρουόμενων ιστορικών αφηγημάτων και ερμηνευτικών σχημάτων, με το οποίο νομιμοποιούνται ή καταγγέλλονται εδραιωμένες ή υποψήφιες μορφές εξουσίας, επικρατούσες ή υπό διαμόρφωση συλλογικές ταυτότητες και εν τέλει ιδεολογικές ηγεμονίες και πολιτικές κυριαρχίες τόσο στο κρατικό όσο και στο διεθνές πλαίσιο. Η τραυματική ιστορική μνήμη οφείλει και μπορεί να πάρει διδακτικές διαστάσεις, αλλά όταν μετατρέπεται σε τραυματική εμμονή των ακαδημαϊκών, των πολιτικών και συνεπώς και της κοινής γνώμης οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία σε ψυχολογική στασιμότητα. Η μνήμη χωρίς κατανόηση και η εμμονή στη φρίκη της τραυματικής εμπειρίας χωρίς το ξεπέρασμά της, αντί να επουλώνουν αναγεννούν το ιστορικό τραύμα και τις συγκρουσιακές καταστάσεις που το προξένησαν, οδηγώντας αναπόφευκτα σε κρίσεις ταυτότητας. Όλες οι συλλογικές ταυτότητες (και η εθνική μαζί) συγκροτούνται από δυο βασικά συστατικά: ποιο κοινό παρελθόν μοιραζόμαστε και ποιο κοινό μέλλον οραματιζόμαστε. Ως Έλληνες, δίχως να ξεχνάμε ούτε στιγμή το πρώτο, είναι πλέον ζωτική ανάγκη να συλλογιστούμε σοβαρά και το δεύτερο χωρίς φόβο και χωρίς πάθος». |
Συνεχίζεται…