Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Με αφορμή τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις γνωστού πρώην επαγγελματία διαφημιστού σε βάρος αγωνιστών του 1821 και της Εκκλησίας διερωτήθηκα γενικότερα αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με κάποιον που χρησιμοποιεί επικοινωνιακές μεθόδους για να γίνει θόρυβος γύρω από το όνομά του. Αν αξίζει κανείς να ασχοληθεί με κάποιον που ευρισκόμενος στα έσχατα του βίου του – έχει ήδη ξεπεράσει σε ηλικία το προσδόκιμο για άνδρες στην Ελλάδα – δεν δείχνει να διαθέτει την ανάλογη προς την ηλικία του γνώση, σύνεση, μετριοπάθεια και νηφαλιότητα. Αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με κάποιον που στο βιογραφικό του, ως αξιοσημείωτα, αναφέρει το ότι πήρε το βραβείο Ιπεκτσί και το ότι ήταν υποψήφιος της νεοφιλελεύθερης «Δράσης» και τώρα του αριστερού «Ποταμιού». Να σημειωθεί πως αυτές οι δύο διαφορετικές ιδεολογικά πολιτικές κινήσεις συμφωνούν στην αφαίρεση από τους Έλληνες της ιδιοπροσωπίας τους και στην περιθωριοποίηση της Εκκλησίας.
Αλήθεια, δεν αξίζει τον κόπο, γιατί η απάντηση στον περί ου ο λόγος αυτοδιαφημιζόμενο πρώην επαγγελματία διαφημιστή κρύβει την παγίδα να δοθεί αξία στα όσα υποστηρίζει. Ασφαλώς ούτε οι άνθρωποι της Εκκλησίας, ούτε ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι αγωνιστές έχουν ανάγκη συνηγόρων και βεβαίως οι αντιλήψεις που διαμορφώνονται από παρέες μιας κοσμοπολίτικης ιντελιγκέντσιας σε πολυτελή διαμερίσματα και εστιατόρια του Κολωνακίου, δεν έχουν σχέση με την κοινή και διαχρονική αντίληψη των Ελλήνων.
Όμως υπάρχει και ο Έλληνας που θέλει να πληροφορηθεί την αλήθεια για τα θέματα που γράφει ο 79χρονος πρώην διαφημιστής. Για την άλωση της Τρίπολης και τον Κολοκοτρώνη λ.χ. Ήταν η πρώτη άλωση των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, ταπεινώσεων, βασάνων, φονικών και δεν ήταν εύκολο να ελεγχθεί το μένος τους. Αν χαρακτηριστεί «Γενοκτονία» η άλωση της Τρίπολης από τους Έλληνες και η σφαγή που επακολούθησε, όταν οι Τούρκοι δεν θέλησαν να φύγουν χωρίς τα άρματά τους, πώς να χαρακτηριστεί η τεράστια εκατόμβη των εκατομμυρίων Ελλήνων, θυμάτων των αιώνων της τουρκοκρατίας;…
Ο κάθε σοβαρός άνθρωπος οφείλει να μην διαβάζει αποσπασματικά τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη. Λ.χ. στη συνέχεια της περιγραφής της άλωσης της Τρίπολης γράφει: « Όταν εμβήκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον πλάτανο εις το παζάρι οπού εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκτρεμάσθηκαν εκεί» και διέταξα και τον έκοψαν. Επαρηγορήθηκα και για τον σκοτωμό των Τούρκων». Να διαβάσει επίσης τη μαρτυρία του Κωνσταντίνου – Κολλίνου Θεοδ. Κολοκοτρώνη, στον Τερτσέτη. Όταν ήταν επτά ετών ο πατέρας του τον ενημέρωσε ότι οι Άγγλοι τον θέλανε για αξιωματικό τους, να πάει να υπηρετήσει στο Βασίλειο της Νεαπόλεως κι εκείνος αγριεμένος τους απάντησε: «Όχι δεν προδίδω την πατρίδα μου. Όπου σκότωσαν τον πατέρα μου, όπου έκοψαν χέρια και πόδια του παππού μου, εκεί θα πάγω…Εις τον πλάτανον της Τριπολιτζάς, όπου εκρέμασαν τους ιερείς της πίστεώς μας εκεί θα πάγω να πάρω, να ξαγοράσω το αίμα τους με αίμα…». Ασφαλώς στο Κολωνάκι θα ήθελαν ο Κολοκοτρώνης να έλεγε στους Τούρκους «Παρακαλώ περάστε»… Αλλά τότε γινόταν επανάσταση και χυνόταν αίμα, πλήθος αίμα ελληνικό…
Για την Εκκλησία, από άγνοια, ημιμάθεια ή από ιδεολογία, γίνεται το σφάλμα να θεωρείται ότι Αυτή προσωποποιείται σε ένα άτομο. Κι έτσι να λεχθεί είναι γνωστό ότι δεκάδες πατριάρχες και χιλιάδες αρχιερείς, ιερείς και μοναχοί φονεύθηκαν από τους οθωμανούς. Αλλά το αληθές είναι ότι Εκκλησία είναι κλήρος και λαός. Εκκλησία είναι και οι Ρήγας Βελεστινλής, Κωνσταντίνος Κούμας και οι άλλοι διδάχοι του Έθνους που ήσαν πιστοί Χριστιανοί. Για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό όποιος θέλει να έχει σοβαρή άποψη ας διαβάσει τα Απομνημονεύματά του. Πάντως όλοι οι αγωνιστές, μηδενός εξαιρουμένου, στην Επανάσταση του 1821 ήσαν πιστά μέλη της Εκκλησίας. Απόδειξη ότι όλα τα Συντάγματα του Αγώνα (Επιδαύρου, Άστρους και Τροιζήνας) είχαν ως προμετωπίδα «ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ». Δυστυχώς σήμερα φτάσαμε να αμφισβητείται από ορισμένους ο Αγώνας της Παλιγγενεσίας και οι πρωταγωνιστές του, για να επαληθευθεί το γνωμικό «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου».-