(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ένας τσομπάνης κάποτε, μπαίνοντας ο Ιούλιος, συνάντησε τον παπά του χωριού.
Κατέβαινε να πάρει ψωμάκι, να δει τη φαμελιά του και να ημερώσει λίγο το μάτι του, γιατί είχε αγριέψει εκεί στα ψηλά βουνά. Είχε μια έγνοια κι αυτός. Χριστιανός Ορθόδοξος.
Είχε μια έγνοια και λέει του παππούλη:
– Παππούλη μου, την ευχή σου. Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.
– Τι θες, ευλογημένε; Τι θα με ρωτήσεις;
– Ε, τώρα δω κοντά, λέει, είναι ένα Σαρακοστάκι των Αγίων Αποστόλων. Πες μου, πότε πέφτει, γιατί το ‘χω έγνοια.
Και του λέει κι ο παπάς:
– Πέρασε τώρα.
Αφού ήταν Ιούλιος. Η μνήμη των αγίων είναι 29 Ιουνίου.
– Ε, και το ‘χα μια έγνοια, βρε παππούλη.
Αυτό είναι! Αυτό είναι! Η έγνοια! Να ‘χομε έγνοια! Τον Θεό, τους ανθρώπους, την ψυχή μας, τη δημιουργία κι όλα τα πλάσματα.
Να ‘χομε στο νου μας. Άνθρωπος που ‘χει στο νου του τον Θεό, έχει παρέα. Έχει αγάπη. Έχει χαρά. Έχει γαλήνη. Έχει ειρήνη.
Και άνθρωπος που αγαπά, ει δυνατόν, λέει ο απόστολος Παύλος, όλους τους ανθρώπους, είναι του Θεού. Ό,τι κι αν έχει κάνει.
Από το βιβλίο του μακαριστού Γέροντα, Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη, «Γεροντικές και άλλες ιστορίες», των εκδόσεων Ακτή Λευκωσία 2011.