Ὁ μητροπολίτης Μεσσηνιας Χρυσόστομος προκάλεσε σὸκ στοὺς χριστιανοὺς μὲ ὅσα εἶπε στὴ συνέντευξή του στὸ Πρῶτο Πρόγραμμα τῆς ΕΡΑ περὶ ἐμβολιασμοῦ. Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, ἀνέφερε: «Ἡ ὑποχρεωτικότητα πρέπει νὰ ἔχει μία γενικὴ ἐφαρμογὴ σὲ ὅλη τὴν κοινωνία. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἑξαιρεθεῖ, οὔτε οἱ ἱερεῖς, καθὼς εἴμαστε ὅλοι εὐάλωτοι ἀπέναντι στὸν κίνδυνο τοῦ Covid-19. […]
Θὰ πρέπει να ἰσχύει σὲ ὅλο τὸν πληθυσμό. Κάθε μέλος τῆς κοινωνίας, ἐὰν θέλει νὰ μὴ διασπείρει τὸν θάνατο καὶ τὴν καταστροφή, πρέπει νὰ ἐμβολιαστεῖ. […] Τὸ ἀτομικὸ δικαίωμα καταξιώνεται ὅταν ἐγὼ σέβομαι τὸν ἄλλον ἄνθρωπο καὶ ὅταν δὲν γίνομαι ἀφορμὴ νὰ πεθάνει ὁ ἄλλος ὁ ἄνθρωπος. Νὰ ἐμβολιαστοῦμε γιὰ νὰ σπάσουμε τὴν ἁλυσίδα τοῦ θανάτου.
Μπροστά στο δίλημμα ζωὴ ἢ θάνατος δὲν ὑπάρχει ἐὰν ἐφαρμόζουμε τὸ Σύνταγμα ἢ δὲν τὸ ἐφαρμόζουμε».
Ὅλα ὄσα πρωτακουστα καὶ ἀνήκουστα γιὰ θεολογικὰ καταρτισμένο ἱερέα ξεστόμισε ὁ κ. Χρυσόστομος γίνονται… ἀτμός, ἂν ἀναλογιστεῖ κάποιος τὴν προαιρετικότητα τῶν ἰατρικῶν πράξεων τὴν ὁποία ἔχει ὑποδείξει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Στὸ Κατὰ Ἰωάννην εὐαγγέλιο (κέφ. Ε, 5-6.) διαβάζουμε γιὰ ἕνα ἐνδιαφέρον περιστατικὸ ποὺ ἔλαβε χώρα ὅταν ὁ Κύριος κατευθυνόταν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ βρέθηκε σὲ χῶρο ποὺ λειτουργοῦσε σὰν νοσοκομεῖο:
«Ὑπῆρχε ἐκεῖ ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀσθενὴς τριάντα ὀκτὼ χρόνια. Ὅταν τὸν εἶδε ὁ Ἰησοῦς νὰ κατακεῖται, καὶ ἀφοῦ γνώριζε ὅτι πολὺ καιρὸ νοσοῦσε, τοῦ λέγει· θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;». Ὁ Χριστὸς ρώτησε τὸν παράλυτο ἂν ἤθελε νὰ θεραπευτεῖ, στέλνοντας σαφέστατο μήνυμα καὶ στοὺς ἀνθρώπους τῶν ἡμερῶν Του ἀλλὰ καὶ τῶν δικῶν μας καιρῶν ὅτι ἡ θεραπεία τῶν σωμάτων μας ἀλλὰ καὶ κάθε ἐπεμβατικὴ ἢ ἰατρικὴ πράξη δὲν εἶναι ζήτημα τρίτων, ἀλλὰ δικό μας, καὶ περνάει ἀπὸ τὴν κρίση καὶ τὴν προαίρεσή μας.
Ὅσα «παράδοξα» λέει ὁ κ. Χρυσόστομος θυμίζουν μεσαιωνικὸ παπισμό, τότε ποὺ ἡ ἱερὴ ὑπόθεση τῆς διάδοσης τῆς πίστης εἶχε μπολιαστεῖ μὲ τὸ δηλητήριο τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Οἱ χριστιανοί, ἂν εἶναι νὰ ἐπιλέξουν τρόπο ζωῆς καὶ πράξεις ποὺ θὰ καθορίσουν τὸν βίο τους, προτιμοῦν ν’ ἀκοῦν τὸν Κύριο, ὄχι μητροπολῖτες ὅπως ὁ κ. Χρυσόστομος.