γράφει ο Καρύδης Νικόλαος φοιτητής Κοιν. Θεολογίας
Με δέος και κατάνυξη, ατενίζουμε απόψε στη μέση των εκκλησιών μας υψωμένο το Σταυρό του Λυτρωτή και ακούμε τα ιερά Ευαγγέλια να μας αφηγούνται τις συνθήκες της σταυρώσεως και νοερά μεταφερόμαστε στη μακρινή εκείνη Ιερουσαλήμ, και ζούμε από κοντά όλες τις φάσεις του θείου δράματος. Έτσι, καθώς και από το συναξάρι της αποψινής βραδιάς, καλούμαστε να στοχασθούμε πάνω στους «εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην, καί προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς εκών κατεδέξατο…», αφήνουμε το νου μας σε ένα γλυκό πνευματικό μετεωρισμό και με αφετηρία τα πραγματικά γεγονότα του πάθους, αναλογιζόμαστε την οδύνη του Χριστού μας πάνω στο Σταυρό. Όλο το πάθος του Χριστού ήταν ένας βαθύς πόνος που αυλάκωνε όλη του την ύπαρξη. Ο Χριστός όμως, δε πονούσε μόνο σωματικά από τις πληγές των καρφιών και των μαστιγίων, αλλά πονούσε και εσωτερικά. Πονούσε για την αγνωμοσύνη των ανθρώπων, για την επιμονή τους στην πλάνη και για την άρνησή τους να δεχθούν τη δική τους λύτρωση.
Όμως, ο πόνος αυτός του Χριστού παρατείνεται μέσα στους αιώνες, είναι διαρκής και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, στις μέρες. Καθημερινά, χιλιάδες κόσμου παίρνουν στα χέρια τους ένα σφυρί και καρφώνουν καρφιά πάνω στο σώμα του Χριστού. Ξανασταυρώνουν τον Κύριό μας με τη ζωή τους και τη συμπεριφορά τους. Όλοι μας γινόμαστε συνεχώς σταυρωτές Του. Όλοι μας συχνά συμπεριφερόμαστε σαν τον Ιούδα. Ενώ ονομαζόμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, παιδιά του ίδιου πατέρα και Θεού, μαθητές του Χριστού, συνέχεια Τον προδίδουμε. Κάθε παράβαση των λόγων του είναι και μια πληγή πάνω στο κορμί Του.
Ένας κακός λόγος σε ένα συνάνθρωπό μας είναι ακριβώς το ίδιο με μια ύβρη μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου Χριστού. Μια συκοφαντία εις βάρος ενός αδερφού μας, είναι ένα μαστίγωμα πάνω στο σώμα του Χριστού. Το φθονερό μάτι, με το οποίο κοιτάζουμε το γείτονά μας, είναι ένας εμπτυσμός πάνω στον κατάδικο Χριστό. Η εμπάθεια για εκείνον που μας ξεπέρασε σε ρώμη, γνώση ή αξιοπρέπεια, είναι ένα περιφρονητικό γέλιο μπροστά στα μάτια του μαστιγωμένου Ιησού. Μια αισχρολογία είναι μια ύβρη απέναντι στον αλυσοδεμένο Μεσσία. Μα, προπάντων, η όλη μας απιστία στον αληθινό και Τριαδικό Θεό, στα Πάθη και την Ανάσταση του Σωτήρος, είναι ένας δεύτερος Σταυρός και ένας μεγαλύτερος Γολγοθάς πάνω στον οποίο βασανίζουμε εμείς τον ίδιο το Χριστό.
Τι απ’ όλα αυτά δεν είναι πραγματικότητα; Κι όμως, όλα αυτά χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας. Όλοι οι λεγόμενοι Χριστιανοί, σταυρώνουμε την ίδια μας την πίστη. Καλούμαστε Χριστιανοί αλλά δεν τηρούμε όσα είπε ο Χριστός. Τον ονομάζουμε Κύριο, αλλά δεν το υπακούμε. Τον ονομάζουμε Φως αλλά δεν τον βλέπουμε. Τον ονομάζουμε Οδό, αλλά δεν τον ακολουθούμε. Τον ονομάζουμε Ζωή, αλλά δεν τον επιθυμούμε. Τον ονομάζουμε Σοφία, αλλά δεν τον συμβουλευόμαστε. Τον ονομάζουμε Αλήθεια, αλλά δεν τον πιστεύουμε. Τον ονομάζουμε Παντοδύναμο, αλλά δεν τον εμπιστευόμαστε. Τον ονομάζουμε Δίκαιο, αλλά δεν τον φοβόμαστε. Τον ονομάζουμε Πατέρα, αλλά δε γινόμαστε παιδιά του. Τον ονομάζουμε Δάσκαλο, αλλά δεν τον υπακούμε και δε γινόμαστε μαθητές του. Τον ονομάζουμε Σωτήρα, αλλά δε θέλουμε τη σωτηρία μας. Τον ονομάζουμε Ειρήνη, αλλά δεν την επιθυμούμε. Τον ονομάζουμε Πρότυπο, αλλά δεν μιμούμαστε Αυτόν και τους Αγίους που τον μιμήθηκαν. Τον ονομάζουμε Άρτο Ζωής, αλλά δεν τον γευόμαστε με τη μετάληψη. Τον βλέπουμε επάνω στο Σταυρό, αλλά δε συμπάσχουμε μαζί του. Δεν του μιλάμε, αλλά αυτός είναι παντού και ακούει την καρδιά μας. Όλα αυτά είναι τα καρφιά πάνω στο Σταυρό του.
Γι αυτό λοιπόν, σήμερα κιόλας, να σταθούμε μπροστά του και να του ζητήσουμε συγγνώμη για όλα όσα κάνουμε και όλα όσα δεν κάνουμε. Να αφεθούμε ολοκληρωτικά σε αυτόν. Και να του υποσχεθούμε πως θα κάνουμε μια νέα αρχή, πως θα κάνουμε τα πάντα ώστε να μην τον ξανασταυρώσουμε. Ας καρφώσουμε πάνω στο Σταυρό όλα μας τα αμαρτήματα, όλες μας τις ασέλγειες, με τον πόθο πως θα αγωνιστούμε για να βάλουμε γερά θεμέλια για μια επόμενη χριστιανική ζωή.