Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζιαζιάς, επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ
«ΕΞΥΜΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ»
Τζων Κένεντυ
Mε έκπληξη είδαμε σε τηλεοπτικό σταθμό τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να αναφέρεται στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων για την περίοδο της γερμανικής Κατοχής και να δηλώνει ότι το θέμα «αφορά το παρελθόν» και «πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και όχι προς τα πίσω»!
«Αν αναλωνόμαστε σε ζητήματα τα οποία αφορούν το παρελθόν, χάνουμε τη μάχη για το μέλλον», προσθέτοντας: «Εμείς είμαστε μια κυβέρνηση που κοιτάμε προς τα μπρος» δηλαδή κοινώς έχουμε παραιτηθεί από την επιστροφή του κατοχικού δανείου πολύ περισσότερο των πολεμικών αποζημιώσεων.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα όφειλε να γνωρίζει ότι «σβήνοντας ενα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ενα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον» (Γεώργιος Σεφέρης). Τέτοια δήλωση γίνεται για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία από Έλληνα κυβερνητικό αξιωματούχο και συνιστά μείζον εθνικό ατόπημα. Η δήλωση αυτή αποτελεί μνημείο κυνισμού και ιστορικού αναθεωρητισμού προσβάλλοντας κατάφωρα τη μνήμη των θυμάτων της μαύρης Κατοχής.
Θα όφειλε να γνωριζει ο ανιστόρητος κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι το αναγκαστικό δάνειο που κατέβαλε η Ελλάδα στην Γερμανία αποτελεί μια ξεχωριστή πτυχή από τις γενικές επανορθώσεις που διεκδικεί η χώρα μας. Η χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια ορθώς διαχώριζε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις-αποζημιώσεις και ως εκ τούτου η διεκδίκησή του δεν πρέπει να εμπλέκεται μ’ αυτές.
Στις 14 Μαρτίου 1942 πραγματοποιηθηκε η Συνδιάσκεψη της Ρώμης, χωρίς την παρουσία Έλληνα αντιπροσώπου, όπου αποφασίστηκε η χορήγηση και υπογραφή του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά. Σύμφωνα με αυτήν:
Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δις δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).
Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).
Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).
Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).
Το δάνειο υπεγράφη με όλους τους τύπους, η Ελλάδα πλήρωνε αναγκαστικά αλλά και οι Γερμανοί σύμφωνα με την πρόβλεψη άρχισαν να ξεπληρώνουν τις οφειλές τους. Υστερα βέβαια το χρέος… έπεσε στη λήθη της ιστορίας και το κατοχικό δάνειο ουδέποτε αποπληρώθηκε.
Με τη λήξη του Πολέμου η Χώρα μας δεν έπαψε να «υπενθυμίζει» στη Γερμανία την εκκρεμότητα του κατοχικού δανείου. Το 1964 συγκροτήθηκε και επιτροπή νομικών, η οποία αποφάνθηκε ότι τα κατοχικά δάνεια αποτελούν συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας, άσχετη με τις επανορθώσεις και αποζημιώσεις.
Η πρώτη επίσημη ανακίνηση του θέματος του δανείου έγινε το 1964, με εντολή της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, από τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο σε φορολογικό συνέδριο στο Αμβούργο. Ο διευθυντής του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών του απάντησε ότι το 1958 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε παραιτηθεί από τις αξιώσεις για το κατοχικό δάνειο με αντάλλαγμα γερμανικό δάνειο 200 εκατ.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι ο καθηγητής Αγγελόπουλος ερεύνησε το θέμα στους εμπιστευτικούς φακέλους των συνομιλιών Αντενάουερ – Καραμανλή και ουδεμία αναφορά υπάρχει σε παραίτηση Καραμανλή από τις υποψη απαιτήσεις . Οι Γερμανοί απάντησαν ότι η συμφωνία ήταν προφορική .
Η Γερμανία οφείλει τουλάχιστον 115 δις στην Ελλάδα για την καταλήστευση του εθνικού της πλούτου κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τα 75 δισ. για το κατοχικό δάνειο και 42 δισ. για πολεμικές αποζημιώσεις. Η μεγάλη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» πριν από τον Οκτώβρη τού 2011 επανέφερε το θέμα στη δημοσιότητα και υπολόγισε ότι μόνο για το κατοχικό δάνειο η Γερμανία πρέπει να πληρώσει στην Ελλάδα 95 δισ. δολάρια, περί τα 73 δις ευρώ.
Η άρνηση να αναγνωρισθεί η οφειλή γίνεται με το πρόσχημα ότι η παραδοχή θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο και θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για άλλες χώρες.
Δυστυχως τέσσερα χρόνια τριπλής μαύρης κατοχής ,η χώρα μας υπέστη πάσης φύσεως καταστροφες. Οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι κατακτητές διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, συνεργαζόμενοι με τους ντόπιους συνεργάτες και μαυραγορίτες. Καταλήστεψαν την πολιτιστική μας κληρονομιά κλέβοντας πολύτιμα βιβλία, λεηλατώντας αρχαιολογικούς θησαυρούς και έργα τέχνης. Το αποκορύφωμα της θηριωδίας τους όμως υπήρξαν τα 89 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα σε όλη την ελληνική επικράτεια, οι εκτελέσεις αθώων αμάχων, ακόμα και παιδιών, ως αντίποινα.
Για αυτό η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι κατ` αρχην εκτός εθνικής γραμμής και πληγώνει κάθε έλληνα που σκέφτεται εθνικά, πατριωτικά .
Θα έπρεπε ο εκπρόσωπος να γνωριζει ότι «Οι λαοί που ξεχνούν την ΙΣΤΟΡΙΑ τους και τους ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ καταδικασμένοι σε αφανισμό».
Δεν δικαιούται κανείς να «ξεχνά» ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής η χώρα μας υπέστη μία ανείπωτη τραγωδία, στα όρια της γενοκτονίας για την οποία η Γερμανία , καθολικός διάδοχος του Γ’ Ράιχ , αρνείται με αυθαίρετο και αλαζονικό τρόπο να αναλάβει την ιστορική της ευθύνη και να εκφράσει την έμπρακτη μεταμέλειά της. Η Ελλάδα ουδέποτε αποζημιώθηκε και ουδέποτε παραιτήθηκε των αξιώσεών της, οι οποίες παραμένουν «νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες».
Συνεπώς, η χώρα μας, έχοντας στο πλευρό της το Διεθνές Δίκαιο, έχει χρέος να επιδείξει αποφασιστικότητα, εθνικό και πατριωτικό σθένος και συνέπεια στη διεκδίκηση, αξιοποιώντας όλα τα διαθέσιμα διπλωματικά και δικαστικά μέσα. Κάθε άλλη στάση προσβάλλει την ιστορία της χώρας μας, ζημιώνει τα εθνικά μας δίκαια και δεν τιμά αυτούς που έδωσαν την ζωη τους για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας.
Τελικά ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ο Πρωθυπουργός της Χώρας να ηγηθεί μιας εθνικής επιτροπής όλων των κομμάτων, με ειδικούς για το θέμα και με την συμπαράσταση σε παγκόσμιο επίπεδο κυβερνήσεων και οργανισμών, για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα, για να δικαιωθούν οι πεινασμένοι και οι νεκροί της κατοχής για να δικαιωθεί η Χώρα μας που αγωνιστηκε με απαράμιλλο σθένος και ηρωισμό εναντίον του ναζισμου και του φασισμού.