Γράφει ο Αλέξανδρος Ιτιμούδης, γεωπολιτικός αναλυτής
Όταν επιδιώκω να προχωρήσω σε μια γεωπολιτική ανάλυση ενός συστήματος και ειδικά εφόσον μιλάμε για εθνοκρατικούς και εθνοπολιτισμικούς δρώντες, δεν γίνεται να μην συμπεριλάβω στην σκέψη μου και παράγοντες εθνολογικούς, θρησκευτικούς, πολιτισμικούς, στρατηγικούς ακόμη και πνευματικούς και ιδεολογικούς.
Έχει γίνει μια προσπάθεια από ένα μεγάλο μέρος τόσο του ελληνικού ακαδημαϊκού και πολιτικού συστήματος, το οποίο να σημειώσω λόγω εκπαίδευσης του σε ξένους φορείς και ακαδημαϊκά περιβάλλοντα, έχει απολέσει όχι μόνο την εθνική αντιμετώπιση των πραγμάτων (ότι κάθε ανάλυση γι εται υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος), αλλά αρνείται ουσιαστικά να διαβάσει τον αντίπαλο όπως πραγματικά είναι.
Στην περίπτωση Ελλάδας και Τουρκίας μιλάμε για ένα γεωγραφικό σύστημα το οποίο για να το διαβάσεις και να το αναλύσεις επακριβώς, δεν πρέπει να μείνεις σε μια ανάγνωση καθαρά “συμμαχική” και “δυτικοφανή”.
Καλώς ή κακώς δεν μιλάμε για δύο όμοιους δρώντες καθότι και οι δύο προέρχονται από δύο αντίρροπες και συγκρουσιακές ομάδες. Ο Τούρκος από την άλλη οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι μας διαβάζει ΚΑΛΥΤΕΡΑ από ότι τον διαβάζουμε εμείς!
Ξέρει πολύ καλά και ποιοι είμαστε, και τι αντιπρoσωπεύουμε ως γεωπολιτικό μέγεθος, και για ποιους λόγους εκτρέφει εχθρικο αίσθημα προς εμάς.
Για όσους ξέρουν από πολεμολογία είναι γνωστό πως η απαρχή για να ξεκινήσεις έναν πόλεμο οποιουδήποτε τύπου (συμβατικού, υβριδικού, πνευματικού, επικοινωνιακου κ.α.) βασική προϋπόθεση είναι η καλλιέργεια του εχθρικού συναισθήματος.
Κανένας λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών ούτε ισχύει αυτή η απίστευτη μπούρδα που λένε μερικοί, στοχευμένα κατά την άποψή μου, πως “οι λαοί δεν έχουν μα χωρίσουν τίποτα”.
Οι λαοί από την απαρχή της ιστορίας τους έχουν να χωρίσουν πολλά, ειδικά σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους.
Από κει και πέρα η χώρα μας πρέπει με κάθε τρόπο να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον εκάστοτε γείτονα και να πάψει να βυθίζεται σε αναγνώσεις που προέρχονται κυρίως από τον αγγλοσαξονικό και μεσευρωπαϊκό χώρο για να είμαστε ακριβείς.
Και ναι, προκειμένου να πετύχουμε την γεωπολιτική επιβίωση μας οφείλουμε να παίξουμε το παιχνίδι της ισχύος με τους όρους που εν πολλοίς μας επιβάλλονται και από την απέναντι πλευρά.
Όταν θα είμαστε ΕΜΕΙΣ οι ισχυροί του παιχνιδιού τότε συζητάμε για το αν και πότε θα επικαλεστούμε την ανακωχή.