Ἀνδρίζου, παιδί μου, εἰς τόν ἀγῶνα· διά πολλῶν θλίψεων θά ἀνέλθωμεν εἰς τόν οὐρανόν· ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας μας εἶναι σπαρμένος μέ ἀγκάθια καί πονοῦμεν καί ματώνομεν
Οἱ ἄνθρωποι, παιδί μου, χωρίζονται εἰς αὐτόν τόν κόσμον εἰς καλούς καί κακούς, εἰς πλουσίους καί πτωχούς, εἰς μορφωμένους καί ἀμορφώτους, εἰς εὐγενεῖς καί ἀγενεῖς, εἰς ἐξύπνους καί ἀνοήτους
Ἄς λάβουν θάρρος, ὅλοι ὅσοι ὑπάρχουν βαρυποινῖται, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὁ ὁποῖος οὐ λογίζεται ὅ,τι κακόν καί ἄν πράξωμεν πρός Αὐτόν· συγχωρεῖ πᾶσαν ἁμαρτίαν, μόνον νά μετανοήσωμεν εἰλικρινά
Ὅλα τά λυπηρά μᾶς ἀποστέλλονται, χωρίς πάσης ἀμφιβολίας, διά θεραπείαν τῆς νοσούσης ψυχῆς μας, ὅπως διά τῶν θλίψεων ἐμέσῃ τό φαρμάκι τῆς ἡδυπαθείας καί παντός πάθους