Προπέμπουν τους νεκρούς με ύμνους· αυτό το ονομάζουν προπομπή, όχι κηδεία. Κι αν ανακοινωθεί ότι ο τάδε πέθανε, είναι μεγάλη η αγαλλίαση, μεγάλη η ηδονή· ή καλύτερα ούτε τολμά να ειπεί κανείς ότι ο τάδε πέθανε, αλλά ο τάδε τελείωσε. Έπειτα ακολουθεί ευχαριστία, δόξα πολλή, ευφροσύνη, κι ο καθένας εύχεται να έχει τέτοιο τέλος…
Τί θα μπορούσε να πει κανείς για την πολυτέλεια των ινδικών αρωμάτων, των αραβικών, των περσικών, των ξηρών, των υγρών, των μύρων, των θυμιαμάτων, που όλα απαιτούν δαπάνη μεγάλη και ανώφελη;
Όταν πρόκειται να ελέγξουμε, δεν χρειάζεται μόνον θάρρος, αλλά περισσότερο πραότητα παρά θάρρος. Γιατί οι αμαρτωλοί κανέναν άνθρωπο δεν αποστρέφονται και δεν μισούν τόσο, όσον αυτόν που πρόκειται να τους ελέγξει• και επιθυμούν να πιαστούν από κάποια δικαιολογία, ώστε να αποσκιρτήσουν και να ξεφύγουν την επίπληξη. Πρέπει λοιπόν να τους συγκρατούμε με την πραότητα και την υποχωρητικότητα….
Οι δύο λόγοι «Εις Ευτρόπιον» του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (354-407) είναι αναμφισβήτητα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα τόσο της ρητορικής δεινότητος όσο και της ποιμαντικής δεξιοτεχνίας τού μεγάλου ιεράρχη.