Ἄν οἱ γλώσσες εἶναι τὸ «ροῦχο» τῶν πολιτισμῶν, ἄν, ὅπως ο Wittgenstein ἐπισημαίνει χαρακτηριστικά, τὰ ὅρια τῆς γλώσσας ταυτίζονται μὲ τὰ ὅρια τοῦ κόσμου ποὺ ὁ κάθε πολιτισμὸς ὁριοθετεῖ μὲ τὴ δράση καὶ τὴν παρουσία του, τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο καὶ ἡ πολύχρονη ἱστορία του ἀποδεικνύουν ἔκτυπα αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις.
Τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ χριστιανισμὸς κυριαρχοῦσαν στὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Μεσογείου οἱ γλῶσσες: ἑβραϊκή, ρωμαϊκὴ καὶ ἑλληνική, ὅπως δηλώνει ἡ ἐπιγραφὴ τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἦταν γραμμένη «ἑβραϊστί, ἑλληνιστί, ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,20). Περισσότερο ἀπ’ ὅλες ὅμως κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική.
Ἡ Παλαιστίνη στὸν 1ο μ.Χ. αἰῶνα, καὶ εἰδικότερα ἡ περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας, εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν ἐμφανῆ ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν εὐρέως διαδεδομένη καὶ ὁμιλουμένη. Γνωστὴ ἐπίσης καὶ ὡς «Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν» (Ματθαῖος 4:15), ἡ Γαλιλαία ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τοῦ ἐμπορίου μεταξὺ Μεσογείου, τῆς Θάλασσας τῆς Γαλιλαίας καὶ τῶν περιοχῶν τῆς Δεκαπόλεως.
Ἡ ἑλληνική, μιὰ ἀπὸ τὶς πέντε χιλιάδες περίπου γλῶσσες ποὺ μιλιοῦνται σήμερα στὸν κόσμο, κατέχει ἕνα μοναδικὸ χαρακτηριστικό. Εἶναι ἡ μόνη ζωντανὴ γλῶσσα τῆς ὁποίας μπορεῖ κανεὶς νὰ παρακολουθήσει τὴν ἐξέλιξη ἐπὶ τριανταεπτὰ αἰῶνες.
Τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα, ποὺ θὰ παρουσιάσω συνοπτικὰ ἐδῶ, ἀνοίγουν νέες προοπτικὲς ἱστορικὲς καὶ πολιτιστικὲς στὸ ζήτημα τοῦ πρώτου ἐφευρέτη λαοῦ, ποὺ ὅπως ἀποδεικνύεται μὲ βάσιμα τεκμήρια εἶναι ὁ ἑλληνικὸς …
Μαθητὴς τοῦ Ἀριστοτέλη, γνώστης τοῦ Ὁμήρου, θαυμαστὴς τοῦ ὁμηρικοῦ Ἀχιλλέως, τὸν ὁποῖο εἶχε ὡς πρότυπο, δὲν ἐλησμόνησε τὸν πολιτισμό του, ὅταν κληρονόμησε τὸν θρόνο τοῦ πατέρα του. Ὡς κατακτητὴς δὲν διέπραξε τὶς βαρβαρότητες τὶς ὁποῖες διέπραξαν ἄλλοι πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον.
Γεωργίου I. Βιλλιώτη φιλολόγου-θεολόγου Εἶναι παρήγορη ἡ ἀναζωπύρωση τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴ νεοελληνική μας γλῶσσα. Καὶ ἀκόμα πιὸ παρήγορο ὅτι […]
Ἰωάννου Κων. Νεονάκη MD, MSc, PhD Οποτεδήποτε πέσει στὰ χέρια τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνα κείμενο μὲ γλῶσσα κάπως διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν […]
Πελαγίδη Εὐσταθίου Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Δυτικῆς Μακεδονίας Ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ὡς τμῆμα τοῦ εὐρύτερου ἑλληνισμοῦ, ἔχει νὰ ἐπιδείξει, στὴν ἱστορική […]
Ἡρακλῆ Ρεράκη Καθηγητοῦ Παιδαγωγικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ Ὅταν ἀναφέρεται κανεὶς στὴ θέση ποὺ ἔχουν τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα στὴν Ἐκπαίδευση, εἶναι […]
Τσικοπούλου Χαρᾶς Ἐκ τοῦ τομέως Παιδείας τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Τὶς στιγμὲς τοῦτες ποὺ τυπώνονται στὸ χαρτὶ οἱ ἀκόλουθες σκέψεις, προσπαθώντας […]
Στὸ λυκαυγὲς τοῦ 21ου αἰῶνα ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ λάθη πολιτικῶν, ποὺ τὴν ἔχουν ὁδηγήσει σὲ μία ἄγονη καὶ αὐστηρὴ δημοσιονομικὴ πολιτική.
Θανάση Διαλεκτόπουλου δρος Διαπολιτισμικῆς Παιδαγωγικῆς, Msc – δρος Βυζαντινῆς Ἱστορίας, Msc Πρώην Συντονιστῆ Α΄/θμιας & Β΄/θμιας Ἐκπαίδευσης Ἑλληνοπαίδων Ἐξωτερικοῦ στὶς […]
Μαρίας Ἀλ. Μαμασούλα φιλολόγου – θεολόγου – δρος Παιδαγωγικῆ Ἡ γλῶσσα εἶναι ἀπὸ τὰ κατ᾿ ἐξοχὴν γνωρίσματα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ […]
Ἀντωνίου Α. Ἀντωνάκου καθηγητοῦ κλασσικοῦ Φιλολόγου ἱστορικοῦ – συγγραφέως Σὲ ἕνα ποίημα – τραγούδι, τὸ ὁποῖο εἶχα γράψει πρὸ τριακονταετίας, […]
Φώτη Δημητρακόπουλου Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Φιλολογίας Ποῦ κεῖται ἡ θελκτικότητα τοῦ παπαδιαμαντικοῦ διηγήματος; Ἀναμφισβήτητα στὴν ποιητικότητά του – ὁ Παλαμᾶς πρῶτος, […]
Γλωσσικὴ ἀξία τοῦ Δημοτικοῦ Τραγουδιοῦ Κώστα Δ. Κονταξῆ, ἐπίκουρου καθηγητοῦ Λαογραφίας Πανεπιστημίου Δυτικῆς Μακεδονίας Στὶς μεγάλες στιγμὲς τῆς Ρωμηοσύνης ἀνήκει […]
Ἀλεξίας Κρητίδου θεολόγου-οἰκονομολόγου Ἡ ὡραιότητα τῆς λειτουργικῆς γλώσσας ἀλλὰ καὶ ἡ ἁγιότητά της πηγάζουν τόσο ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου […]
Βασίλη Α. Σαρρῆ δρος Μεσαιωνικῆς Φιλολογίας Ἡ γλῶσσα τῆς βυζαντινῆς ὑμνογραφίας εἶναι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ γλῶσσα […]
Χαράλαμπου Στεργιούλη Φιλόλογου-δρος Βυζαντινῆς Φιλολογίας Οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς ἀπὸ σπουδαῖοι θεολόγοι, ὑπῆρξαν καὶ ἐξαιρετικοὶ γνῶστες τῆς ἀρχαίας […]
Ἀθανασίου Ἰω. Ἀντωνίου Ἐπ. καθηγητοῦ Πανεπιστημίου-Ἱστορικοῦ Εἰσαγωγικὰ Ἡ γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου συνδέεται ἀναπόσπαστα μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἡ Ἑλλάδα μὲ […]