Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Διορισμός Επιτροπής, προς παραλαβήν μεγάλου κανονίου εκ της Μονής Διονυσίου , εις κατατρόπωσιν των εχθρών.

Ο στρατιωτικός ηγέτης που διακρίθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον κατά το μεγάλο ξεσηκωμό για τα τακτικά και στρατηγικά χαρίσματά του, έδωσε νέα πνοή στον εθνικό αγώνα με τις νίκες του ήταν αναμφίβολα ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Ἡ ἁρμόδια ἀρχὴ ἡ ὁποία χορηγοῦσε θέσεις ἐπαιτείας, εἶχε ὁρίσει μία ὁρισμένη μέρα στὸν ἥρωα, μία θέση, μία μέρα τῆς  Ἑβδομάδας  κοντὰ στὴν ἐκκλησία τῆς Εὐαγγελιστρίας καὶ τοῦ ἐπέτρεπε (!) νὰ ἐπαιτεῖ κάθε Παρασκευή.

Ἐκεῖ ὁ Μάρκος, ἀφοῦ πρῶτα κάνει ἔκκληση γιά ἑνότητα πρό τοῦ κινδύνου τῆς ἐχθρικῆς ἐπέλασης, κατόπιν, γιά νά ἀποδείξει τοῦ λόγου τό ἀληθές καί γιά νά καταλαγιάσει ἐμπράκτως τίς χρόνιες ἀντιζηλίες καί ἀντιθέσεις, βγάζει τό δίπλωμα τοῦ στρατηγοῦ πού τοῦ ἔχει ἀπονεμηθεῖ ἀπό τήν πολιτική διοίκηση καί ἐνώπιον ὅλων το σκίζει λέγοντας: «νά μονιάσουμε χρειάζεται, τά χαρτιά δεν μας βοηθᾶνε, ὅποιος εἶναι ἄξιος, τό δίπλωμα τό παίρνει κατευθείαν ἀπό τό Σκόντρα πασά»!

Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μάχες ποὺ πραγματοποιήθηκαν κατὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, μὲ νικηφόρα ἔκβαση γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ μεγάλη καταστροφὴ τῶν ὀθωμανικῶν δυνάμεων.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είναι η πρώτη Ελληνίδα Υποναύαρχος. Ο βαθμός της απονεμήθηκε μετά θάνατον. Οι Ρώσοι της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου». Είναι η μοναδική φορά στην ιστορία τους, που απονεμήθηκε σε γυναίκα αυτός ο βαθμός.

Στὴ νοτιοανατολικότερη ἐσχατιὰ τῆς Φυλῆς, τὴ μαρτυρικὴ σκλάβα Κύπρο, ἕνας ἀντίλαλος ἀντηχεῖ ἐπὶ τρεῖς Ἑλληνικὲς χιλιετίες: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»

Βλέπετε λοιπόν, τούς γράφει, πόση ἀνάγκη εἶναι νά ἑτοιμασθοῦν καί νά κατασκευασθοῦν πολλότατα πυρπολικά. Ὅσον καί ἄν κοστίζουν αὐτά εἶναι τό μόνον ἰσχυρόν ὅπλον τῆς Ἑλλάδος κατά τῆς Τουρκίας, μάλιστα εἰς τόν ἐφετεινόν χρόνον…

Ἡ στρατηγικὴ ἐπιτυχία τῆς μάχης ἦταν μεγάλη. Ἐμπόδισε τὴν κάθοδο τοῦ Ὀμὲρ Βρυώνη στὴν Πελοπόννησο καὶ διευκόλυνε τὴ νίκη στὸ Βαλτέτσι ποὺ ἐμψύχωσε τὴν ἐπανάσταση.

Ἡ σφαγή τῆς Χίου καί ἡ ἐπακόλουθη ἀνατίναξη τῆς τουρκικῆς ναυαρχίδος ἀπό τόν Κανάρη,εἶχαν μεγάλη ἐπίδραση στήν κοινή γνώμη τῆς Εὐρώπης καί στήν ἀνάπτυξη τοῦ φιλελληνικοῦ κινήματος.

Εἰς τὸν Νικηταρᾶν δὲ θὰ περιορισθῶ σήμερον. Δὲν θὰ βιογραφήσω ὅμως· διότι θὰ ἦτο ἀνάγκη τότε νὰ ἀναπτύξω ὅλον τὸν ἀπελευθερωτικὸν τῶν Ἑλλήνων Ἀγῶνα, ἀφοῦ εἰς τὰς σημαντικωτέρας μάχας, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Πελοποννήσου, παρέστη καὶ ἔδρασεν ὁ Νικηταρᾶς μετὰ τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Ὑψηλάντου, τοῦ Ὀδυσσέως, τοῦ Καραϊσκάκη καὶ ἄλλων, πάντοτε εἰς τοὺς κινδύνους πρῶτος, καὶ μόνον κατὰ τὴν διανομὴν τῶν λαφύρων φεύγων.

Πληροφορημένη η Κυβέρνησις την ενάρετον διαγωγήν, τα σεβάσμια και ιεροπρεπή σου ήθη και την εμπειρία του πηδαλιουχείν επι τοις εκκλησιαστικοίς πράγμασιν…..

Όπως είναι γνωστό στους αιώνες της τουρκοκρατίας η χερσόνησος της Χαλκιδικής, με τον ορεινό και δασώδη όγκο του Χολομώντα, αποτέλεσε, όπως και άλλες παρόμοιες ελληνικές περιοχές, ένα καταφύγιο και άσυλο των καταδιωγμένων πληθυσμών των πεδιάδων.

Ἡ ὑποχώρηση τοῦ ὀθωμανικοῦ στόλου σήμανε τήν ματαίωση τῶν σχεδίων του γιά τήν καταστροφή τῶν δύο ἑλληνικῶν ναυτικῶν βάσεων στις Σπέτσες καί την Ύδρα καί κατέστησε ἀδύνατο τόν ἀνεφοδιασμό τῶν Τούρκων του Ναυπλίου. Ἔτσι, λίγο ἀργότερα, τό Ναύπλιο πέρασε στά χέρια τῶν Ἑλλήνων.

Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν ὁ ἐχθρικὸς στόλος εἶχε ἀποσυρθεῖ στὴν Μυτιλήνη καὶ διέμεινε ἐκεῖ γιὰ περίπου ἕνα μήνα. Ὁ φόβος τῶν Ἑλλήνων ἦταν μεγάλος, ὅτι μετὰ ἀπὸ αὐτὸ θὰ κινδύνευε καὶ ἡ Σάμος.

Η πολιορκία τῆς Καστανίτσας υπηρξε μάχη πρὶν ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 μὲ σκοπὸ τὴν ἐξόντωση του Κωνσταντὴ Κολοκοτρώνη καὶ του Παναγιώταρου από τους Τούρκους.

Χιλιάδες Έλληνες και πολλοί Φιλέλληνες σκοτώθηκαν, έχυσαν το αίμα τους για την πολυπόθητη λευτεριά της Ελλάδος. Του Ρήγα όμως τον μαρτυρικό θάνατο γιορτάζουμε κάθε Ιούνιο, και ο τόπος του μαρτυρίου του, ο Πύργος Νεμπόϊζα στο Βελιγράδι, έχει ανακηρυχθεί μνημείο.

Ἡ μάχη τῶν Μύλων ἦταν ἡρωική νίκη τῶν Ἑλλήνων. Πολέμησαν κάτω ἀπό δυσχερεῖς ἕως ἀνύπαρκτες ὀχυρωματικές συνθῆκες ἀντιμετωπίζοντας ἕναν καλά ὀργανωμένο καί ὁπλισμένο τακτικό στρατό πολλαπλάσιας δύναμης.

Ἡ ναυμαχία τῆς Ἐρεσοῦ θεωρεῖται ἡ πρώτη κατά μέτωπο ναυμαχία πού ἔδωσαν οἱ Ἕλληνες ναυμάχοι στήν ἑλληνική ἐπανάσταση τοῦ 1821 μέ πλοῖο γραμμῆς, δίκροτο, τοῦ τότε αὐτοκρατορικοῦ ὀθωμανικοῦ στόλου, ἡ ὁποία καί διεξήχθη στόν ὅρμο Ἐρεσού τῆς Λέσβου.

Και εκείνη την στιγμή γύριζε μέσα στο μυαλό του η ιδέα να κάνει κάτι παράτολμο πριν απομακρυνθεί: να μπάσει στο λιμάνι του Ναβαρίνου τα δύο πυρπολικά του και να κάψει όσο περισσότερα πλοία του αιγυπτιακού στόλου.

Ἡ Μαρία Μαντουβάλου, ἐξηγεῖ μέ ἀδιάψευστα ἱστορικά στοιχεῖα γιατί τό ’21 ἦταν γνήσια Ἐθνεγερσία καί δέν εἶχε καμμία σχέση οὔτε μέ δῆθεν κοινωνικές διεκδικήσεις, οὔτε μέ τόν Δυτικό Διαφωτισμό ἀλλά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς δίψας γιά ἀποτίναξη τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, γιά ἕναν ἀγῶνα ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.

Καὶ ὅταν κάποτε εὐδόκησε ὁ Θεὸς νὰ ἔλθει τὸ ἔαρ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Γένους, οἱ ἀρχιερεῖς ὄχι μόνο δὲν ἀντέδρασαν, ἀποδοκίμασαν ἢ χλεύασαν τὴν παλιγγενεσία, ὅπως διατείνονται οἱ κατήγοροί τους, ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνοντας τὸ τοῦ Συμεὼν «νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου Δέσποτα» ἔσπευδαν αὐτόβουλοι καὶ αὐτόκλητοι νὰ εὐλογήσουν καὶ νὰ ἀδράξουν οἱ ἴδιοι, ἐὰν οἱ σωματικές τους δυνάμεις τὸ ἐπέτρεπαν, τὰ ὅπλα ἢ νὰ προσφέρουν τὸν ἑαυτόν τους ἐξιλαστήρια θυσία εὐάρεστον‚ προκειμένου νὰ κορεσθεῖ ἐπάνω τους ἡ μανία καὶ ἡ ἐκδικητικότατα τῶν τυράννων

Το 1825 ο οθωμανικός στρατός άρχισε να σφίγγει και πάλι τον κλοιό γύρω από το επαναστατημένο Μεσολόγγι. Την φορά αυτή οι Οθωμανοί ήταν αποφασισμένοι να το καταλάβουν, o ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης όμως …

Σ’ αυτήν τη μάχη του κόλλησαν το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», διότι όπως τον αντίκρισαν μέσα στα αίματα, έμοιαζε με σαρκοφάγο ζώο. Όταν τελείωσε η μάχη, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον στρατηγό τους, τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί να ξεκουραστεί. Τον ρώτησαν τι θέλει κι αυτός τους είπε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη». Με το ζόρι του χάρισαν ένα άλογο μεγαλόσωμο και ένα σπαθί.

Ἀπὸ τὴ μάχη ἔμεινε γνωστὴ ἡ φράση «κάνω τσατάλια» (καταστρέφω) ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ κόλπου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κοντὰ στὸν ὁποῖο ἔγινε ἡ ναυμαχία.

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν ήταν μόνο ο θρυλικός πυρπολητής του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Στις ταραχώδεις μετεπαναστατικές δεκαετίες ήταν ο ήρωας Αγωνιστής, ο οποίος εκλήθη – χωρίς ποτέ να το επιδιώξει – στις δύσκολες περιστάσεις να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και πέτυχε στη μακρά ζωή του το κύρος του να διατηρηθεί αλώβητο και να έχει πάντα την αποδοχή του λαού.

Ιδόντες οι επί της νήσου τους εχθρούς των αποβάντας, άφησαν όλα τα μέρη της νήσου και έτρεξαν εις τα εν τω λιμένι πλοία των τόσον έντρομοι, ώστε τινές αυτών επνίγησαν.

Τό μεγάλο δράμα πού συγκλόνισε τό πανελλήνιο καί συγκίνησε τούς πολιτισμένους λαούς, εἶναι ἀπό τά ἄφταστα παραδείγματα ἡρωισμοῦ καί θυσίας καί συμβολίζει τό ἀνεξάντλητο καί ἀκατάπαυστο ἀγωνιστικό πάθος τῆς φυλῆς.

… ἔδωσε στούς Ἕλληνες χρόνο νά ἀνασυνταχθοῦν, ἑδραίωσε τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Ἰμπραήμ δέν ἦταν πιά ἀνίκητος καί ὁδήγησε στήν νικηφόρα μάχη τῶν Ἑλλήνων στούς Μύλους.

Οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν γιὰ πρώτη φορὰ κάτω ἀπὸ σωστὴ ὀργάνωση, πῆραν θάρρος συνειδητοποιώντας τὴν ἀνωτερότητά τους ἔναντί των Τούρκων, ἐνῶ οἱ δεύτεροι κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐπανάσταση ἦταν κάτι σοβαρότερο ἀπὸ μία ἁπλὴ ἐξέγερση ὀλιγάριθμων Ἑλλήνων.

Ενώ η κατάσταση γινόταν κρισιμότερη πρότειναν στον Διάκο να διαφύγει, αυτός όμως απάντησε “ο Διάκος δεν φεύγει” και δεν εγκατέλειψε την θέση του.

Κατ’ ἀνάγκην ἡ ἡμέρα τῆς ἐπισήμου ἐπετείου θὰ ἦτο περιεκτικὴ διαφόρων χρονολογιῶν καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ὁρισθῇ μία τῶν ἡμερῶν τοῦ τελευταίου δεκαημέρου τοῦ Μαρτίου, προεκρίθη δὲ ἡ 25η, διότι ἡ κατ’ αὐτὴν συμπίπτουσα μεγίστη ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου προσφέρει τὸ μέγα της σύμβολον, σύμβολον νέας ζωῆς εἰς τὴν ἀνάμνησιν τοῦ μεγάλου γεγονότος, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ Ἔθνος ὀφείλει τὴν ἀνεξαρτησίαν του.

Τὸ σημαντικότερο γεγονὸς τῆς μακρόχρονης ἱστορίας τῆς πόλης καὶ ποὺ συνδέτεαι μὲ τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ ἐκκλησάκι, εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσή της ἀπὸ τοὺς Τούρκους στις 23 Μαρτίου του 1821.