Εὐδοξίας Φωτοπούλου,
δασκάλας
Ὁ Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς γεννήθηκε τὸ 1898 καὶ κοιμήθηκε τὸ 1959. Ὅλη ἡ ζωή του, ὁ μοναδικός του πόθος καὶ στόχος ἦταν ἡ ἀπόκτηση τῆς γνώσεως Τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπόκτηση Τῆς Θείας Χάριτος.
Εἶδε τὸ φῶς τῆς ζωῆς στὸ χωριὸ Λεῦκες τοῦ κυκλαδίτικου νησιοῦ τῆς Πάρου. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Φραγκίσκος. Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἔτσι τὴν ἀνατροφὴ του καθὼς καὶ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν του ἀνέλαβε ἡ μητέρα τους Μαρία. Ἦταν μιὰ γυναίκα ἁπλή, προικισμένη μὲ βαθιὰ πίστη, ταπείνωση καὶ πλήρη ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ προστασία Τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὁ μικρὸς Φραγκίσκος ἔφυγε γιὰ νὰ γίνει μοναχὸς, ἡ μητέρα του εἶπε στοὺς συγγενεῖς της πὼς γνώριζε ἤδη ἀπὸ τὴ μέρα τῆς γέννησής του ὅτι κάποια μέρα ὁ γιός της θὰ ἀφιερωνόταν ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεὸ. Αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ψυχὴ εἶχε λάβει πληροφορία ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο περιστατικό: Μόλις τὸν γέννησε, κι ἐνῷ βρισκόταν στὸ κρεβάτι, μὲ τὸ βρέφος δίπλα της, εἶδε τὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ της νὰ «ἀνοίγει» καὶ νὰ κατεβαίνει ἕνας φωτεινὸς ἀπαστράπτων νέος. Στάθηκε δίπλα στὸ βρέφος της καὶ τὸ «ξεφάσκιωνε» μὲ πρόθεση νὰ τὸ πάρει μαζί του. Στὴν ἔντονη καὶ ἀγωνιώδη προσπάθειά της νὰ ἀποτρέψει τὴν πράξη, ὁ ὡραῖος καὶ φωτεινὸς νέος τῆς ἀνακοίνωσε ὅτι ἡ ἀπόφαση ἦταν νὰ πάρει μαζί του τὸ βρέφος. Τῆς ἔδειξε μάλιστα καὶ τὴ σχετικὴ ἐντολή, γραμμένη σὲ ἕνα σημειωματάριο. Παρὰ τὴν ἀντίσταση τῆς μητέρας, ὁ ἄγγελος τῆς ἔδωσε ἕνα πολύτιμο σταυρὸ-κόσμημα, πῆρε τὸ βρέφος κι ἔφυγε. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ἐκείνη
κατάλαβε πὼς μιὰ μέρα ὁ γιός της θὰ ἀκολουθοῦσε Τὸν Χριστό.
Ὁ Γέροντας ὡς τὴν ἐφηβική του ἡλικία παρέμεινε στὸ χωριό του κι ἀργότερα κατέβηκε στὸν Πειραιά, ὅπου ἐργάστη-
κε ὡς μικροέμπορος. Γενικὰ ἦταν πολὺ δραστήριος, ἀλλὰ ἀπέφευγε τὴν πονηριὰ καὶ τὴν ἀδικία. Σὲ ἡλικία περίπου 23 ἐτῶν ἄρχισε νὰ μελετᾶ πατερικὰ βιβλία. Τὴν ἀπόφαση γιὰ τὸν μοναχισμὸ τὴν πῆρε μετὰ ἀπὸ ἕνα ὅραμα ποὺ εἶδε, τὸ ὁποῖο τὸν ἀπασχολοῦσε ἰδιαίτερα, καθὼς προσπαθοῦσε νὰ συλλάβει τὸ βαθύτερο νόημά του. Αὐτὸ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸν ρυθμὸ τῆς καθημερινῆς του ζωῆς καὶ τὸν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὶς ἐμπορικές του ἐνασχολήσεις. Ἔτσι πῆρε τὴν ἀπόφαση καὶ ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιο Ὂρος.
Στὴ χερσόνησο τοῦ Ἄθω γνώρισε σπουδαῖες πνευματικὲς μορφές. Αὐτὸ ποὺ ἀναζητοῦσε ὁ Γέρων ἦταν νὰ μυηθεῖ στὸν ἡσυχαστικὸ βίο. Ἡ ποθητὴ «παρηγοριὰ καὶ ἡσυχία», ὅμως, δὲν ἦρθε ἀμέσως. Μαζὶ μὲ τὸν πατέρα Ἀρσένιο, τὸν ἀχώριστο συναγωνιστή του, ἀσκήθηκαν στὴ νοερὰ προσευχή. Ἡ ἄσκησή τους ἦταν νηστεία, ἀγρυπνία καὶ προσευχή.
Γενικὰ ὅλη του ἡ ζωὴ εἶναι γεμάτη πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως ὑποχωροῦν μόλις τοὺς διαδεχθοῦν οἱ μεγάλες παρηγοριὲς τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ μακάριος Γέροντας μὲ τὴν πολλὴ ἄσκηση ἐξάγνισε τελείως τὸν ἑαυτό του καὶ ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὰ πάθη. Η σκληρὴ ἄσκηση καὶ ἡ στέρηση καὶ τῶν πιὸ ἀναγκαίων ἔφεραν γρήγορα τοὺς καρπούς τους. Ἡ ζωὴ του ἦταν γεμάτη ἀπὸ θαυμαστὰ γεγονότα θείας ἀντιλήψεως, ἰδιαίτερα στὶς μεγάλες στερήσεις καὶ δοκιμασίες. Ἦταν ἐργάτης τῆς εὐχῆς ἔχοντας ἀδιάλειπτη μνήμη Θεοῦ. Δὲν σταματοῦσε ποτὲ νὰ λέει τὴν προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με» μέσα στὴν καρδιά του. Γρήγορα ὁ γέροντας Ἰωσὴφ ἔγινε παντοῦ γνωστὸς ὡς νηπτικὸς πατέρας. Πολὺ ὀρθὰ ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς γίγαντας τοῦ Πνεύματος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν συνασκητή του, πατέρα Ἀρσένιο, ἄνοιξε τὸν δρόμο τῆς νοερᾶς ἀδιάλειπτης προσευχῆς.
Ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ μὲ τὴ ζωὴ του μᾶς δείχνει τὸν δρόμο ὥστε νὰ συναντήσουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του πραγματώνοντας ἔτσι τὸν ἀνθρώπινο πόθο γιὰ εὐτυχία καὶ βιώνοντας τὸν ἀληθῆ προορισμό μας ποὺ εἶναι ἡ πορεία ἀπὸ τὸ «κατ ’ εἰκόνα» στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν».
Ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ ὃσιος Γέροντας: «Ὁ ἐδικός μας ἀγώνας εἶναι νὰ καταφρονήσωμεν… ὅλα… τὰ τῆς παρούσης ζωῆς… νὰ ἀγαπήσωμεν ἐν ὅλῃ ψυχῇ καὶ καρδίᾳ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν γλυκυτάτην Αὐτοῦ Μητέρα… καὶ διαπεράσαντες τὸν κλύδωνα αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀχώριστοι ἐκεῖθεν νὰ εἴμεθα ἀπ’ αὐτῶν ἐνορῶντες τὴν ἀπόρρητον δόξαν καὶ τὰ ἄρρητα κάλλη ἐκεῖνα ὅπου διὰ τοὺς ἀγαπῶντας καὶ ὑπομένοντας ἡτοιμάσθησαν».
Ἀμήν. Δι’ εὐχῶν του.