Σὲ περίοδο ἀνασυγκρότησης καὶ ἀναγέννησης βρίσκεται ἡ Ὁμογένεια τῆς Πόλης, ἡ ὁποία κάθε στιγμὴ προσπαθεῖ νὰ ἀναβιώσει πολιτιστικὰ καὶ θρησκευτικὰ ἤθη καὶ ἔθιμα μὲ τὰ ὁποῖα ἡ Ρωμηοσύνη βίωνε τὶς γιορτὲς της. Συμπαραστάτης ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος βρίσκεται καθημερινὰ κοντὰ στὸ ποίμνιό του σὲ γιορτές, σὲ πανηγύρια, σὲ Λειτουργίες, σὲ ἑσπερινοὺς διαψεύδοντας τὶς «Κασσάνδρες» οἱ ὁποῖες προσπαθοῦν νὰ δηλώσουν ὅτι ἡ «Ρωμηοσύνη τελείωσε».
Ἦταν συνήθεια στὴν Πόλη οἱ Ρωμηοὶ νὰ ζοῦνε κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στοὺς αὐλόγυρους τῶν ἐκκλησιῶν ἦταν οἱ ἀθλητικοὶ καὶ πολιτιστικοὶ σύλλογοι, τὰ σωματεῖα καὶ γιόρταζαν τὶς γιορτὲς τους μὲ τὴν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς λαϊκῆς παράδοσης καὶ μουσικῆς. Ἔτσι γλεντοῦσε ὁ κόσμος. Καὶ σήμερα αὐτὸ προσπαθοῦν νὰ κάνουν οἱ ἐναπομείναντες «ὀλίγοι μέν, πολλοὶ δέ». Γιόρτασαν τὴν Ἁγία Παρασκευὴ στὴν Κοινότητα τοῦ Νεοχωρίου στὸν Βόσπορο μὲ τὴν παρουσία τοῦ Πατριάρχη, τῆς συνοδείας του καὶ πλήθους κόσμου. Ἔβλεπε κανεὶς Ρωμηούς, Ἀρμένιους, Ἑβραίους καὶ Τούρκους. Μία πολυπολιτισμικὴ καὶ πολυθρησκευτικὴ Κοινότητα χωρὶς διαφορὲς καὶ καταβολές…
Προηγουμένως προσευχήθηκαν λαμβάνοντας τὴν εὐλογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ προσκύνησαν τὴν Ἁγία Παρασκευή, ἡ ὁποία βρίσκεται στὸν λόφο τῆς Κοινότητας καὶ φέρεται νὰ χτίστηκε τὸν 16ο αἰώνα. Βρίσκεται σὲ «λόφο σκιερό», ἐνῷ τὸ Ἁγίασμα εἶναι ἕνας μικρὸς ναΐσκος μὲ ὀροφὴ ἀπὸ κεραμοσκεπὴ, ἕνα πέτρινο πηγάδι, ἀπὸ ὅπου ἀναβλύζει «ὕδωρ τὸ ζῶν» καὶ περιβάλλεται ἀπὸ δέντρα μέσα σὲ ἕναν μπαχτσέ. Ἐκεῖ ἔγινε τὸ γλέντι μὲ πολίτικα τραγούδια καὶ μὲ τὸν ἦχο τῆς λατέρνας νὰ φέρνει τὸν κόσμο πίσω, ὅταν γλεντοῦσαν ὅλοι μαζί. Τοῦρκοι, Ρωμηοί, Ἀρμένιοι, Ἑβραῖοι καὶ Λεβαντίνοι.
Τραγούδησαν, ἔφαγαν, ἤπιαν καὶ χόρεψαν. Μαζί τους καὶ ὁ Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ἔδειχνε τὴν εὐχαρίστησή του, ἀφοῦ κάποια στιγμὴ σιγοτραγουδοῦσε νησιώτικα τραγούδια καὶ πρὶν ἀναχωρήσει γύρισε καὶ δύο φορὲς τὸ χερούλι τῆς λατέρνας. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ λὲς καὶ ἡ μουσικὴ ἔγινε ἀγγελική, θεϊκή, εὐφρόσυνη.
Τερματίζοντας τὴ μουσικὴ ἀπευθύνθηκε σὲ ὅλους καὶ εἶπε γιὰ τὴ Ρωμηοσύνη ποὺ συνεχίζει καὶ ὑφίσταται.
Ὁ πρόεδρος τῆς Κοινότητας Παντελὴς Βίγγας, εἶπε ὅτι, ὅπως εἶναι «ἀστείρευτη ἡ πηγὴ τοῦ ἁγιάσματος, ἔτσι θὰ παραμείνει ἀστείρευτο καὶ στὸ μέλλον τὸ σθένος τῶν Ρωμηῶν». Κλῆρος καὶ λαὸς ἀπέδειξαν γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ὅτι ξέρουν νὰ κρατοῦν Θερμοπύλες. Ἀλλὰ καὶ τὸ Νιχώρι ἀπέδειξε ὅτι δικαιολογημένα ἔφερνε ἀπὸ παλιὰ τὸν τίτλο ἑνὸς ἀπὸ τὰ καλύτερα «χωριὰ» τῆς Πόλης.
Καὶ βέβαια ὅλοι θυμήθηκαν τὸν Καβάφη, ὁ ὁποῖος, ὅταν διέμενε στὸ Νιχώρι, κοντὰ στὸν παπποὺ του, εἶχε γράψει:
«ξένε σὰν δεῖς ἕνα χωριὸ
ὅπου γελάει ἡ φύσις,
κι εἰς κάθε πλάτανο
κοντὰ ποὺ κρύπτεται μία κόρη,
ὡραία σὰν τὸ τριαντάφυλλο
–ἐκεῖ νὰ σταματήσεις–
ἔφθασες ξένε στὸ Νιχώρι».
Πηγή: Ἐλευθεροτυπία
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ρωμνιός’ , 7 ΤΕΥΧΟΣ