Τά νερά τῆς Ἑλλάδας
[Ἅ’ μέρος]
Οἱ δυνατότητες τῆς πατρίδας μας σέ νερό: ὕδρευση, ἄρδευση.
Ὑδραυλικές δυνάμεις καί ὑδρενέργεια.
Στό στόχαστρο τῶν ξένων τα στρατηγικά πλεονεκτήματα τῆς πατρίδας μας.
Μιά ἰσχυρή γεωργία καί κτηνοτροφία στήν πατρίδα μᾶς πρέπει νά εἶναι –σέ πρῶτο στάδιο- τό ὅραμά μας ὥστε ἡ Ἑλλάδα ν’ ἀποχτήσει αὐτάρκεια στά βασικά ἀγαθά καί κυρίως αὐτά τῆς διατροφῆς καί κατόπιν ἔχοντας συγκριτικό ποιοτικό πλεονέκτημα νά καταστεῖ καί ἑξαγωγός χώρα. (βλέπε καί ἐδῶ)
Ἡ Ἑλλάδα μᾶς διαθέτει βασικά πλεονεκτήματα γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς γεωργό-κτηνοτροφίας τῆς ὅπως τό κλίμα της, τήν ἡλιοφάνεια, τό γεωγραφικό της ἀνάγλυφο, τό πλούσιο σέ συστατικά ἔδαφός της, τήν μορφολογία τοῦ ἐδαφικοῦ ἀνάγλυφου, τίς τεράστιες ἐκτάσεις της καί ἄλλα, τά ὁποῖα δέν διαθέτουν ἄλλες χῶρες. Γιά παράδειγμα τά ψυχρά κλίματα τῶν Βόρειο-Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν δέν τούς ἐπιτρέπουν ν’ ἀναπτύξουν τήν γεωργία τους σέ βασικά εἴδη ὅπως αὐτό τῆς σόγιας, ἐνῶ καί ἡ Ρωσία κάνει μεγάλες εἰσαγωγές σέ φροῦτα καί λαχανικά.
Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς γεωργό-κτηνοτροφίας μᾶς ἀποτελεῖ ἡ ὕπαρξη τοῦ νεροῦ καί ἡ ἀξιοποίησή του ὡς ἐπί τῷ πλεῖστον μέ τεχνικά μέσα. Θά ἀναρωτηθεῖ κάποιος καί τί τό ἰδιαίτερο καί ξεχωριστό διαθέτει ἡ Ἑλλάδα ὅσον ἀφορᾶ τά νερά της;
Αὐτά ἀκριβῶς πού δέν γνωρίζουμε ἐμεῖς γιά τήν πατρίδα μας, τά γνωρίζουν οἱ ξένοι καί γι’ αὐτό ἐποφθαλμιοῦν τίς δυνατότητες μᾶς ἐνῶ οἱ ἐδῶ κυβερνήσεις ἐπί δεκαετίες ἀγνοοῦν τά στρατηγικά πλεονεκτήματα τῆς χώρας μας, τά ὑποτιμοῦν καί ἐσχάτως στήν ἐποχή τῶν μνημονίων τά ξεπουλοῦν σέ πολυεθνικές στερώντας ἀπό τό ἔθνος μας καί τό λαό μᾶς παραγωγικούς συντελεστές πού μποροῦν νά ὁδηγήσουν στήν οἰκονομική ἀνάπτυξη.
***
Τότε καί σήμερα – στόχος οἱ ὑδραυλικές δυνάμεις τῆς πατρίδας μας
Ἡ Ἑλλάδα, μαζί μέ τή Νορβηγία διαθέτουν τά περισσότερα ὕδατα σέ ὁλόκληρη τήν Εὐρωπαϊκή Ἤπειρο. Τά μεγάλα ποτάμια τῆς Ἑλλάδας ὁ Ἔβρος, ὁ Νέστος, ὁ Στρυμόνας, ὁ Ἀχελῶος, ὁ Πηνειός, ὁ Ἁλιάκμονας, ὁ Σπερχειός, τά ἄγνωστα σέ πολλούς ὑπόγεια ποτάμια τῆς ὅπως –ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε- στήν Ἀργολίδα τό Κιβέρι καί ὁ Ἀναβαλος (βλέπε καί Π. Ντόντος πρακτικά του κοινοῦ συνεδρίου τῆς Ἑλληνικῆς Ὑδροτεχνικῆς Ἕνωσης καί Ἑλληνικῆς Ἐπιτροπῆς Διαχείρισης Ὑδατικῶν Πόρων Βόλος, 27-30 Μαΐου 2009) -πού ἐκβάλλει τεράστιες ποσότητες γλυκοῦ νεροῦ στήν θάλασσα- εἶναι μόνον κάποιες ἀπό τίς ὑδραυλικές δυνάμεις της. Οἱ λίμνες τῆς πατρίδας μᾶς ὅπως ἡ Τριχωνίδα, ἡ Βόλβη, ἡ Βεγορίτιδα, ἡ Βιστωνίδα, ἡ Κορώνεια, ἡ Μικρή καί Μεγάλη Πρέσπα, ἡ Παμβώτιδα, ἡ Ὑλίκη καθώς καί οἱ τεχνητές λίμνες της –ἀπό τήν κατασκευή ὑδροηλεκτρικῶν κυρίως φραγμάτων- ὅπως ἡ λίμνη τῶν Κρεμαστῶν (Εὐρυτανία, Αἰτωλοακαρνανία), Πολυφύτου (Κοζάνη), Κερκίνη (Σέρρες), Καστρακίου (Αἰτωλοακαρνανία), Σμοκόβου (Καρδίτσα), Μόρνου (Φωκίδα) καί ἄλλες συμπληρώνουν τίς ὑδρενεργειακές δυνατότητες τῆς πατρίδα μας.
Οἱ ὑδραυλικές καί ὑδρενεργειακές δυνατότητες τῆς Ἑλλάδας μελετήθηκαν τόσο ἀπό Ἕλληνες ἐπιστήμονες, μέ σκοπό τήν ὕδρευση καί ἄρδευση τῶν νομῶν καί περιοχῶν της, ὅσο καί τήν ἀξιοποίησή τους γιά τήν παραγωγή ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας καί σχηματισμοῦ ὑδρενεργειακῶν ἠλεκτροβόρων βιομηχανιῶν (μεταλλουργίες καί χημικές βιομηχανίες).
Ἱστορικά προσεγγίζοντας τό θέμα, τόν Ἀχελῶο ποταμό γιά παράδειγμα, ἐκτός ἀπό τό ΓΜΥΕ (Γραφεῖο Μελετῶν Ὑπουργείου Συγκοινωνίας) μέ τόν Ἐλβετό μηχανικό Σένν (1923) καί τίς μελέτες τοῦ καθηγητῆ Σίνου ἀλλά καί Χ. Δαυΐδ ἐρεύνησαν (τό 1936) συστηματικά -μέ προοπτική ἄμεσης ἐκμετάλλευσης- καί δυό ἀμερικανικές ἑταιρεῖες οἱ Hugh Cooper & Co Inc καί Chemical Construction Corporation. Οἱ δυό αὐτές ἑταιρεῖες, λίγο ἀργότερα, συγκρότησαν τήν ΄΄Ἑλληνική Ὑδροηλεκτρική Μεταλλουργική Ἑταιρεία’’ καί πῆραν τό προνόμιο τῆς ἐνεργειακῆς ἐκμετάλλευσης τοῦ ποταμοῦ καί τῆς ἵδρυσης συγκροτήματος ἠλεκτρομεταλλουργικῆς καί ἠλεκτροχημικῆς βιομηχανίας. Πρόκειται γιά τήν γνωστή σύμβαση Cooper πού κυρώθηκε μέ τό Νόμο 2220/1940. (βλέπε καί σχετική ἀρθρογραφία τοῦ Στ. Σταυρόπουλου ‘’Ἡ ὑδρενεργειακή ἀξιοποίηση καί ὁ νόμος 2220/1940’’ [Ἀνταῖος ἀριθμ.8], ‘’Ἡ σύμβαση Κοῦπερ, ἔγκλημα κατά τῆς χώρας’’ [Ἀνταῖος ἀριθμ.1,2/1946] καί λοιπές ἐργασίες τοῦ ἴδιου).
Ὁ ποταμός Ἁλιάκμονας στήν Μακεδονία μας, ἔχει τά πρωτεῖα σέ μῆκος (297 χλμ.)
Τίς ὑδροδυναμικές πηγές τῆς Θεσσαλίας, τά ποτάμια Πηνειό, Ξηριά, Σοφαδίτη, Καλλιακούδα καί τίς λίμνες Κάρλα, Ξυνιά, Νεζερού-Ἄσκαρις μελετήθηκαν γιά τήν ἐκτέλεση ὑδραυλικῶν, ἀρδευτικῶν καί ἀποστραγγιστικῶν ἔργων τό 1911 ἀπό τόν Ἰταλό γερουσιαστή Νόμπιλε, τό 1919 ἀπό τόν Τζάκσον καί τό 1932 ἀπό τήν ἑταιρεία Μπούτ. Τήν δυτική καί κεντρική Μακεδονία μελέτησε ἡ ἀποστολή Μπουσέ καί ἕνας ἑλληνό-σουηδικός ὅμιλος κεφαλαιούχων. Παράλληλα ὁ Ἁλιάκμονας ὑπῆρξε κατεξοχήν στόχος ἐρευνῶν κεφαλαιοκρατικῶν ὁμίλων. Κατά τήν διάρκεια τῆς κατοχῆς μέ τό διάταγμα τῆς 21.10.1941 δόθηκε ἄδεια μελέτης στήν Γερμανική ἑταιρεία Hanseleichtmetall A.G.
Οἱ πολυεθνικοί ὅμιλοι στοχοποίησαν καί λοιπές περιοχές τῆς Ἑλλάδας. Ὁ Δημ. Μπάτσης (βλέπε καί ἐδῶ) σημείωνε μεταξύ ἄλλων –στό σημαντικό πόνημά του- ΄΄Ἡ βαρειά βιομηχανία στήν Ἑλλάδα΄΄ (1947).
‘’…τό ξένο κεφάλαιο στάθηκε ὁ πρωταγωνιστής στίς ἀναζητήσεις γιά τήν ἐκμετάλλευση τῶν πηγῶν ὑδραυλικῆς ἐνέργειας τοῦ τόπου, πού τό ὁδήγησαν τελικά στή μοναδικά συμφερτική πολιτική τῆς συνδυασμένης προνομιακῆς καπιταλιστικῆς ἐκμετάλλευσης ἐνεργειακῶν καί βιομηχανικῶν δυνατοτήτων τῆς χώρας. Ἡ σύμβαση Κοῦπερ ἀποτελεῖ τό πιό χαρακτηριστικό δεῖγμα τοῦ συγκεκριμένου αὐτοῦ προσανατολισμοῦ πού ἀκολουθεῖ σήμερα τό ξένο κεφάλαιο γιά τήν ἐκμετάλλευση τοῦ ἐνεργειακοῦ πλούτου τῆς χώρας (σήμ. ἡ ἰσχύς τῆς σύμβασης Κοῦπερ τερματιζόταν μόλις τό 2010!). Ἡ τακτική αὐτή ὁδηγεῖ στήν οἰκονομική ὑποδούλωση τῆς χώρας σέ μεγαλύτερο βαθμό ἀκόμα γιατί συνδυάζει καί συνθέτει τήν ἐκμετάλλευση τῶν ἐνεργειακῶν μέ τίς βιομηχανικές δυνατότητες σέ ἕνα ἐπίπεδο μονοπωλιακῆς καταδυνάστευσης τῆς οἰκονομίας της…’’ (βλέπε ‘’Ἡ Βαρειά βιομηχανία στήν Ἑλλάδα’’ σέλ.53-103)
Στό σήμερα τώρα, οἱ κυβερνήσεις τῶν μνημονίων ἀπό τόν Μάιο τοῦ 2009 καί μετά μέ τήν ἵδρυση καί τοῦ ΤΑΙΠΕΔ (βλέπε καί ἐδῶ) παραχώρησαν τίς βασικότερες ὑποδομές τῆς χώρας ἐκτός ἑλληνικοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ σέ πρώτη φάση (βλέπε ΤΑΙΠΕΔ) καί σέ ξένες πολυεθνικές σέ δεύτερη. Μεταξύ αὐτῶν ἡ ΕΥΔΑΠ δέν ἀνήκει πλέον στό ἑλληνικό κράτος, τό ὁποῖο ἐλέγχει μόνο το 34,03% τοῦ μετοχικοῦ της κεφαλαίου (καί αὐτό πρός τό παρόν), τό ΤΑΙΠΕΔ κατέχει τό 27,30% ἐνῶ τό 9,99% κατέχει ὁ ‘’ἐπενδυτής΄΄ John Paulson. Ὁμοίως καί ἡ ΕΥΑΘ, τό ΤΑΙΠΕΔ κατέχει τό 74% καί τό προωθεῖ πρός πώληση σέ πολυεθνικούς ὁμίλους ἐνῶ τό 5% ἀνήκει στήν Suez Environment Company. Τά ὑπόλοιπα ποσοστά κατέχουν λοιποί ἰδιῶτες μέσω τῶν μετοχῶν τους στό χρηματιστήριο Ἀθηνῶν. (βλέπε καί ἐδῶ)
Ἀλλά καί ἡ Δ.Ε.Η., μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες –δημόσιες πρίν λίγα χρόνια ἐπιχειρήσεις- ἔχει περιέλθει στά χέρια ἰδιωτῶν στό μεγαλύτερο ποσοστό ἐνῶ καί τό ΤΑΙΠΕΔ κατέχει τό 17% τῶν μετοχῶν της. Τό Ἑλληνικό Δημόσιο κατέχει μόνον τό 34,12% πρός τό παρόν, τό λοιπό 45,07% κατέχουν τό εὐρύ ἐπενδυτικό κοινό καί θεσμικοί ἐπενδυτές –μέ τήν ἑταιρεία Silchester International Investors LLP (διαχειρίστρια ἐπενδύσεων)- νά κατέχει τό 13,08% ἐξ’ αὐτοῦ. Πρόσφατα οἱ ‘’θεσμοί’’ δηλαδή οἱ δανειστές, ὅπως προκύπτει ἀπό προσχέδιο τοῦ 4ου μνημονίου πού ψηφίστηκε πρίν λίγες ἡμέρες- θέλησαν: ‘’…νά ἐπιβάλλουν δομικά μέτρα γιά τό σπάσιμο τοῦ μονοπωλίου τῆς ΔΕΗ στούς λιγνίτες καί τά νερά…’’ (βλέπε Καθημερινή 27.3.2017). Αὐτό σημαίνει ἔλεγχο τῶν τεραστίων κοιτασμάτων λιγνίτη (βλέπε καί ἐδῶ) καί τῶν ὑδροηλεκτρικῶν μας φραγμάτων –πού ἔχουν φτιαχτεῖ μέ τούς φόρους τόσων γενεῶν τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν- ἀπό τούς πολυεθνικούς ὁμίλους.
Ἄλλωστε μή ξεχνᾶμε ὅτι τά ἔσοδα πού λαμβάνει τό ΤΑΙΠΕΔ ἀπό τήν πώληση τῶν κρατικῶν ὑποδομῶν πού περιέρχονται στήν ἰδιοκτησία τοῦ πηγαίνουν στήν ἀποπληρωμή τοῦ δημοσίου χρέους τῆς χώρας (βλέπε καί ἐδῶ). Ἕνα χρέος ὅμως πού δέν δημιουργήθηκε ἀπό σπατάλες –ἀλλιῶς ὑψηλά δημοσιονομικά ἐλλείματα- ἀλλά κυρίως τήν περίοδο 1980-2007 ὀφειλόταν στό πολλαπλασιαστικό φαινόμενο (σήμ.: ὅταν τό ‘’ὑπονοούμενο’’ ἐπιτόκιο ἐξυπηρέτησης τοῦ χρέους ὑπερβαίνει τήν ὀνομαστική αὔξηση τοῦ ΑΕΠ – ἤ γιά νά τό διατυπώσουμε διαφορετικά: στήν μεγέθυνση τῶν καταβαλλόμενων τόκων). Ἐπιπλέον ὀφείλεται στήν ἔκνομη ἐκροή κεφαλαίων μέ τεράστια ἀπώλεια φορολογικῶν ἐσόδων (περί τά 30 δίς. εὐρώ) γιά τήν περίοδο 2003-2009. Παράλληλα ἡ εἴσοδος στήν ζώνη τοῦ εὐρώ ὁδήγησε σέ δραστική αὔξηση τοῦ ἰδιωτικοῦ χρέους ἀπό τό 74,1% τό 2001 σέ 129,1% τοῦ ΑΕΠ τό 2009, στό ὁποῖο ἐκτέθηκαν μεγάλες εὐρωπαϊκές τράπεζες καθώς καί ἑλληνικές (βλέπε Ἔκθεση Ἐπιτροπῆς Ἀλήθειας γιά τό Δημόσιο Χρέος τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς, Ἰούνιος 2015 σέλ.17-22) Ἡ τραπεζική κρίση τοῦ 2009 πυροδοτήθηκε ἀπό τό ἀνωτέρω γεγονός καί τό 1ο μνημόνιο μέ τήν ἀντίστοιχη 1η δανειακή σύμβαση τῶν 110 δίς εὐρώ εἶχε σκοπό νά διασωθοῦν οἱ εὐρωπαϊκές αὐτές τράπεζες –κυρίως τῶν Γάλλων καί Γερμανῶν- καί ὄχι ἡ Ἑλλάδα οὔτε βέβαια νά μειωθεῖ τό χρέος της.
Ὁμοίως, μέ τήν 2η δανειακή σύμβαση τῶν 130 δίς καί τό 2ο μνημόνιο καθώς καί τό κούρεμα PSI ὕψους 53,5% τῆς ὀνομαστικῆς ἀξίας τῶν ἑλληνικῶν ὁμολόγων ἡ οἰκονομική κατάσταση ἐπιδεινώθηκε δραματικά. Ἀπό τό πρόγραμμα ἀνταλλαγῆς ὁμολόγων του ἰδιωτικοῦ τομέα οἱ δημόσιοι φορεῖς κατέγραψαν ἀπώλειες 16,2 δίς εὐρώ μέ τά συνταξιοδοτικά ταμεῖα νά χάνουν 14,5 δίς εὐρώ. Σέ ἀντιδιαμετρικά ἀντίθετη κατεύθυνση, οἱ ἑλληνικές τράπεζες ἀποζημιώθηκαν πλήρως γιά τίς ἀπώλειές τους, ἐνῶ οἱ ξένοι ἰδιῶτες πιστωτές ἀποζημιώθηκαν ἐν μέρει γιά τίς ἀπώλειες τοῦ “κουρέματος” μέ τή χρήση δελεαστικῶν ρητρῶν (“sweeteners”) βλέπε ὁμοίως (Ἔκθεση Ἐπιτροπῆς Ἀλήθειας γιά τό Δημόσιο Χρέος τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς, Ἰούνιος 2015 σέλ.23-27 καί 36-40 καί ἠλεκτρονικά ἐδῶ)
***
Τά νερά τῆς Ἑλλάδας
Οἱ ὑδραυλικές δυνάμεις καί ὑδρενεργειακές δυνατότητές της καί ἡ προοπτική ἀξιοποίησή τους
Ἐπανερχόμαστε στό πυρήνα τοῦ θέματός μας. Γιά νά πετύχουμε ἀνάπτυξη στήν γεωργό-κτηνοτροφία μας θά πρέπει –μεταξύ ἄλλων προϋποθέσεων- νά ἀξιοποιήσουμε τούς τεράστιους ὑδροδυναμικούς πόρους τῆς πατρίδας μᾶς (ποτάμια, λίμνες, χειμάρρους, ὑπόγεια ρεύματα πού ἐκβάλλουν στήν θάλασσα κλπ.) μέ κατάλληλους τεχνητούς – ἐπιστημονικούς τρόπους (ἀρδευτικά κανάλια, δημιουργία φραγμάτων καί τεχνητῶν λιμνῶν, μεταφορά πηγῶν σέ τεχνητές λίμνες κλπ.)
Ὁδηγός μας στή παρουσίαση τοῦ θέματος των ὑδροδυναμικῶν πόρων τῆς πατρίδας μας θα εἶναι τό πόνημα τοῦ Σ. Σοφιανόπουλου, πρώην ἰδιοκτήτη τῆς Φαρμακοβιομηχανίας καί Ὀπλοβιομηχανίας ΧΡΩ.ΠΕΙ. “Οἱ “Ἄγνωστες” πλουτοπαραγωγικές πηγές τῆς Ἑλλάδος καί ἡ πολιτική τούς σημασία”. Το θέμα θά παρουσιάσουμε σέ συνέχειες. Ὁ ἀναγνώστης θά παρατηρήσει ὅτι κατά τήν παρουσίαση τοῦ θέματος θίγονται καί ἄλλες πτυχές ὅπως τῆς γεωργίας, κτηνοτροφίας καί βιομηχανίας δεδομένου ὅτι εἶναι ἀλληλένδετα. Στό τέλος τῆς ἑνότητας παραθέτουμε δικές μας σημειώσεις γιά τήν καλύτερη κατανόηση. Οἱ ὑπογραμμίσεις καί ἐπισημάνσεις μέ ἔντονα γράμματα εἶναι δικές μας.
Γράφει ὁ Σ. Σοφιανόπουλος:
Νερά καί Ἄρδευση
‘’Μόνο ποτίζοντας τά 20.000.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης (1) τῆς Ἑλλάδος (2) μποροῦμε νά αὐξήσουμε σημαντικά το Α.Ε.Π. τῆς χώρας μας και στον πρωτογενῆ καί στόν δευτερογενῆ τομέα, ἀλλά καί στόν τομέα τῶν ὑπηρεσιῶν (μεταφορά). Παράγοντας δηλ. 20.000.0000 τόνους καλαμπόκι χρειαζόμαστε γιά τή μεταφορά τοῦ 40.000 φορτηγά αὐτοκίνητα.
Τά 40.000 φορτηγά, ἐπί 2 ἄτομα ἀνά φορτηγό, μᾶς δίδει 80.000 θέσεις ἐργασίας καί ἐπί 4 ἄτομα πού θεωρεῖται ὅτι ἔχει ἡ μέση οἰκογένεια = 320.000 ἀνθρώπους. Δηλ. τό 3% τόν πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος μπορεῖ νά ζήσει ἀπό αὐτήν τήν μεταφορά.
Ἐάν τά προϊόντα αὐτά γίνουν δευτερογενές καί τριτογενές προϊόν (π.χ. τό σιτάρι γίνει ψωμί, τό καλαμπόκι γίνει γλυκόζη, καλαμποκέλαιο ἤ πρωτεΐνη φύτρου καλαμποκιοῦ) αὐτομάτως ὅλη ἡ διαδικασία αὐτή πολλαπλασιάζει τήν μεταφορική ἀνάγκη, τουλάχιστον ἐπί 3. Δηλ. πολλαπλασιάζονται καί οἱ θέσεις ἐργασίας καί καταπολεμᾶται ἡ ἀνεργία.
Πέραν δέ αὐτοῦ, ἐάν ὑπολογίσουμε ὅτι θά χρησιμοποιήσουμε 10 ἑκατομμύρια τόνους καλαμποκιοῦ ἐντός της Ἑλλάδος, παραμένουν καί ἄλλα 10 ἑκατομμύρια τόνοι πρός ἐξαγωγή. Αὐτομάτως ἡ πατρίδα μας ἀπό εἰσαγωγός χώρα σέ καλαμπόκι (διότι εἰσάγουμε ἀπό Γαλλία καί Ἀμερική, ἐνῶ στό παρελθόν εἰσήγαμε ἀπό τίς Η.Π.Α. 1,5 ἑκατομμύριο τόνους καί μάλιστα πολύ ὑποβαθμισμένο προϊόν), αὐτομάτως ἡ Ἑλλάδα μετατρέπεται σέ ἑξαγωγό χώρα και βέβαια ἔχουν κίνηση τά λιμάνια, τά φόρτο-ἐκφορτωτικά μηχανήματα τῶν λιμανιῶν, τά καράβια, κ.ο.κ. Δηλ. ἔχουμε 400.000 τόνους καλαμπόκι τό μηνα ή 100.000 τόνους ἐξαγωγές ἀνά ἑβδομάδα. Αυτό θά βοηθήσει πολύ καί τό θαλάσσιο δυναμικό της χώρας.
Ἀντιλαμβάνεται κανείς ὅτι ὅταν τό καλαμπόκι δίνει 4% καλαμποκέλαιο, στά 20 ἑκατομμύρια τόνους παίρνουμε 800 τόνους καλαμποκέλαιο ἤ 800.000 φιάλες τοῦ 1 λίτρου. Αὐτό αὐτομάτως μᾶς δίνει 80.000 χαρτοκιβώτια. Όλα αὐτά τά λέμε γιά νά ἀντιληφθεῖ ὁ ἀναγνώστης πῶς αὐξάνει γεωμετρικός ἡ ἀπασχόληση καί ὁ τζίρος, διότι πρέπει νά κατασκευαστοῦν πλαστικές φιάλες, ἐτικέτες, κ.ο.κ. Γενικῶς ἡ αὔξηση τῆς παραγωγῆς, ὅταν μία χώρα ἐπεξεργάζεται τά προϊόντα της εἶναι σημαντικότατη καί δημιουργεῖ πολλαπλές δυνατότητες ἐξαγωγικῶν δυνατοτήτων. Ξέρουμε ὅτι εἶναι κουραστική ὅλη αὐτή ἡ διαδικασία, ἀλλά τή θεωρήσαμε σκόπιμη, διότι μόνο ἔτσι θά καταλάβει ὁ ἀναγνώστης πῶς μία χώρα μπορεῖ νά λύσει τά προβλήματα τῆς ὅταν αὐτά ἔγκεινται στήν ἀνεργία. (3)
Φράγμα Ἰλαρίωνα (ποταμός Ἁλιάκμονας) μέ
ταμιευτήρα 520 ἑκατ. κυβικά μέτρα
Στό θέμα εὑρέσεως τῶν ὑδάτων, λέγω τό ἑξῆς ἁπλό.
Στά σύνορα Μακεδονίας-FΥRΟΜ περνάει σέ κάποιο σημεῖο ὁ Ἀξιός ποταμός (4), ὁ ὁποῖος τόν χειμώνα, πού δέν ποτίζει κανένας, ἐκβάλλει στήν θάλασσα περίπου 200 κυβικά το δευτερόλεπτο ἀρδευσίμου ὕδατος. Αυτό μᾶς δίνει 12.000 κυβικά το λεπτό καί 720.000 κυβικά τήν ὥρα καί 14.000.000 κυβικά ἡμερησίως. Ανά 3 ἡμέρες λοιπόν ἔχουμε σέ ποσότητα μία λίμνη Μαραθῶνος. Τις 200 ἡμέρες τοῦ χειμώνα ἔχουμε περίπου 70 λίμνες Μαραθῶνος, οἱ ὁποῖες καταλήγουν στήν θάλασσα (42.000.000 κυβικά εἶναι ἡ χωρητικότητα τῆς λίμνης Μαραθῶνος). Σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια τῆς χώρας ἀντιλαμβάνεσθε τίς ἀτέλειωτες δυνατότητες συλλέξεως ὕδατος πού ἔχει ἡ χώρα. Υπολογίζεται ὅτι μαζί μέ τήν Νορβηγία ἡ Ἑλλάδα διαθέτει τά πιό πολλά νερά σέ ὅλη τήν Εὐρωπαϊκή ἤπειρο κατόπιν μελετῶν τοῦ Ο.Η.Ε.— χωρίς νά ὑπολογίζονται τά ὕδατα πού καταλήγουν στίς θάλασσες ὑπογείως, ὅπως ὁ Ἀναβαλος τῆς Ἀργολίδος, πού τόν χειμώνα ἀφήνει 240.000.000 κυβικά νά τρέχουν στήν θάλασσα. Εάν τώρα, ἀμέσως μετά τά συνορα η Ἑλλάδα κατασκευάσει ἕνα κανάλι που σέ σχηματισμό ζίγκ-ζάγκ θά περνάει μέσα ἀπό τόν κάμπο τοῦ Κιλκίς πλάτους, ἅς ποῦμε 20 μέτρων καί βάθους 6 μέτρων, ἀνά 5 χλμ. μήκους κατασκευάσει καί τεχνητές λίμνες τῆς τάξεως τῶν 10.000.000 κυβικῶν, τήν περίοδο τοῦ χειμώνα ὅλο αὐτό τό σύστημα—το ὁποῖο καί πρέπει νά εἶναι στεγανό—θα γεμίζει νερό. Τό κανάλι αὐτό μας δίδει 120 κυβικά νερό τό τρέχον μέτρο ἤ 120.000 κυβικά το χιλιόμετρο καί ἀναλόγως τήν ἀπόσταση πού δέν ξέρουμε αὐτή τή στιγμή πόση μπορεῖ νά εἶναι καί τά τουλάχιστον συστήματα 20 λιμνῶν τῶν 10.000.000 κυβικῶν, μᾶς δίνει ποσότητα νεροῦ πού ὑπερβαίνει τά 500 ἑκατομμύρια κυβικά. Αυτό τό σύστημα καναλιῶν καί τά ὑπό-κανάλια πού θά δημιουργηθοῦν, θά δημιουργήσουν ἕνα τεράστιο πλέγμα ἀρδεύσιμης γῆς, πού εἶναι τό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος. Πρέπει νά λάβετε ὑπ’ ὄψη σας ὅτι τό κανάλι αὐτό πρέπει νά τό ἀκολουθεῖ καί ἕνα σύστημα ἠλεκτροδοτήσεως, γιά νά εἶναι φθηνή ἡ ἄρδευση.
Ἐπειδή δέν διαθέτω πιό συγκεκριμένα στοιχεῖα, πού εἶναι θέμα μελέτης, δέν εἶμαι σέ θέση νά δώσω πιό πολλές λεπτομέρειες. ‘Ὁπωσδήποτε ὅμως, ἄν ὑπολογίσουμε κατ’ ἐλάχιστόν το μῆκος τοῦ καναλιοῦ σέ 200 χλμ. καί μέ τά ὑποκανάλια ἐπί ἀποστάσεως τουλάχιστον 2-3 χλμ. ἀπό τό κεντρικό κανάλι, μᾶς δίδει μία ἔκταση τῆς τάξεως τῶν 600.000 στρεμμάτων, τά ὁποῖα γιά νά γίνουν ἀρδεύσιμα θέλουν 300.000.000 κυβικά νερό. Πράγμα εὐκολότατο νά συντελεσθεῖ. Εάν τώρα ὑπολογίσουμε τά ἄλλα μεγάλα ποτάμια τῆς Ἑλλάδος, τόν Ἔβρο, τόν Νέστο, τόν Στρυμόνα, τόν Γαλλικό, τόν Ἁλιάκμονα, τόν Λουδία, τόν Ἀλφειό, τόν Ἀχελῶο, τόν Πηνειό, τόν Ἀῶο, τόν Πύρρο, τόν Σπερχειό, τόν Εὐρώτα, καί τά ἄλλα μικρά ποτάμια καί τίς χιλιάδες χαράδρες, οἱ ὁποῖες μποροῦν νά γίνουν κέντρα συλλογῆς νεροῦ, ἰδιαιτέρως τόν χειμώνα, ἀντιλαμβάνεται κάποιος ότι εὔκολα ὄχι μόνο τα ὑπάρχοντα 40.000.000 στρέμματα μποροῦν νά γίνουν ἀρδευτικά μέ 3 καλλιέργειες τόν χρόνο, ἀλλά τό σύνολο τῆς Ἑλλάδος. Μόνο ἡ ἄρδευση τοῦ ἠμισεως τῶν ἐλαιοδένδρων μᾶς μποροῦν νά ἀποδώσουν τουλάχιστον 100.000 τόνους λάδι ἐπιπλέον (ἐνῶ σήμερα παράγουμε περίπου 300.000 τόνους ἐτησίως). Το μόνο πράγμα πού χρειάζεται λοιπόν νά ἐπιτελέσει ἡ χώρα μας γιά νά γίνει αὐτάρκης σέ ὅλους τους τομεῖς καί κυρίως στό γάλα (τό δεύτερο πολυτιμότερο ὑγρό μετά τό νερό), εἶναι νά ἀρδεύσει τήν γῆ της. Η ἑλληνική τεχνολογία ὑπεραρκεῖ γιά αὐτήν τήν ἀνάγκη καί ὁπωσδήποτε καί τά μηχανικά μέσα ἐπαρκοῦν. Δεν εἶναι δυνατόν νά ἐξαρτᾶται ἀπό τρίτους καί νά μήν ἔχει τά ἀναγκαῖα μέσα γιά νά στηρίξει τήν ἀνεξαρτησία της.΄΄
Ἀρδευτικό κανάλι γιά τήν ἐξυπηρέτηση
τῆς γεωργίας
Σημείωση 1: Οἱ Κάτω χῶρες, ἤτοι ἡ Ὀλλανδία ἔχει ἔκταση 41,5 χίλ.τετρ.χλμ, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἔκταση 132 χίλ.τετρ.χλμ. Δηλαδή, ἡ Ἑλλάδα εἶναι 3,2 φορές (περίπου ἡ Ὀλλανδία). Ὡστόσο, τό ποσοστό καλλιεργήσιμων ἐδαφών στην Ὀλλανδία ἀνέρχεται στό 98% περίπου τῶν ἐδαφῶν πού προσφέρονται πρός καλλιέργεια, ἤτοι μέγιστη δυνατή ἀξιοποίηση, ἐνῶ στήν Ἑλλάδα καλλιεργοῦνται μόνο 20-22 ἑκατ. στρέμματα ἀπό τά 40 ἑκατ. ποῦ θά μποροῦσαν νά καλλιεργηθοῦν (βλέπε καί ἐδῶ).
Ἐπιπλέον, ἡ Ἑλλάδα εἶναι 132 χίλ.τετρ.χλμ. σέ προβολή, ἤτοι χωρίς νά ὑπολογίζονται οἱ ἐκτάσεις τῶν πλαγιῶν τῶν ὁροσειρῶν καί βουνῶν π.χ. ὁροσειρά Πίνδου, Ἀθαμανικά ὅρη, Λευκά Ὅρη, Ὁροσειρά Ταΰγετου, Βέρμιο, Παγγαῖο Ὅρος, Ὄλυμπος μέ ὕψος 3.000 μέτρα κλπ. Ἡ πραγματική ἔκταση τῆς Ἑλλάδος λοιπόν εἶναι πολύ μεγαλύτερη, χωρίς αὐτή νά ἔχει ὑπολογιστεῖ.
Σημείωση 2: Κατανομή τῆς ἔκτασης τῆς Ἑλλάδος στίς βασικές κατηγορίες χρήσης/κάλυψης:
Ἡ ἀκριβής συνολικη ἔκταση τῆς πατρίδας μας είναι 131.981,8 χιλιάδες στρέμματα ή περίπου 132.000 τετρ. χλμ. Από αὐτά οι γεωργικές περιοχές διακρινονταί σε: Α. ἀρόσιμη (καλλιεργήσιμη) γη η ὁποία ἀνέρχεται στα 21.181,4 τετρ.χλμ, Β. οἱ μόνιμες καλλιέργειες σε 7.491,8 τετρ.χλμ., ἐνῶ οἰ Γ. βοσκότοποι καί ταυτόχρονα μεταβατικές δασώδεις – θαμνώδεις εκτάσεις σε 880 τετρ.χλμ. Δ. οἱ βοσκότοποι μέ συνδυασμό θαμνώδους ἤ/καί ποώδους βλάστησης σε 9.151,7 τετρ.χλμ. Ε. βοσκότοποι μέ ἀραιή ἤ καθόλου βλάστηση σε 4.420,5 τετρ.χλμ. και ΣΤ. ἑτερογενεῖς γεωργικές περιοχές (ἐκτάσεις μέ φυσική βλάστηση-γεωργοδασικές περιοχές) σε 22.011,0 τετρ.χλμ.
Ἄν λοιπόν ἀθροίσουμε ἀνωτέρω τά Γ.+Δ.+Ε.+ΣΤ., τα ὁποία ἐπισημαίνουμε ἐκ νέου ὅτι ἀνήκουν στίς γεωργικές περιοχές και δεν ἀφοροῦν κατηγορίες δασῶν ἤ ἡμιφυσικές ἐκτάσεις που ἀναλύονται παρακάτω ἔχουμε σαν ἀποτέλεσμα ἐκτάσεις ἐπιφάνειας = 36.463,2 τετρ.χλμ.
Θά μπορούσαμε λοιπόν χρησιμοποιώντας τήν τεχνολογία στήν γεωργία -ὅπως ἔχουν κάνει πολλές χῶρες στόν κόσμο- π.χ. βλέπε Ὀλλανδία, ἡ ὁποία μεταφέρει τήν κοπριά (50 ἑκατομμύρια τόνοι ζωϊκῶν κοπράνων ἐτησίως) ἀπό τά 7 ἑκατομμύρια βοειδή της στά ἀλμυροχώραφα τῆς (ἐκτάσεις πού πρίν βρίσκονταν κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας) καί τίς ἔχει μετατρέψει σέ ὑγιέστατο-κτηνοτροφικό ἔδαφος, νά μετατρέψουμε ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἐκτάσεων αὐτῶν σε ἀρόσιμη γῆ. Μάλιστα σέ πολλές των περιπτώσεων αὐτό θά μποροῦσε νά γίνει ἄμεσα χωρίς τήν χρήση τεχνολογίας καί μεταφορῶν, ἁπλά καί μόνον μέ τό ὄργωμα καί τόν καθαρισμό (ἀπό ρίζες κλπ) τοῦ ἐδάφους. Παρατηρείστε ὅτι μόνον οἱ ἑτερογενεῖς ἐκτάσεις δηλαδή ἐκτάσεις (πού κάποιες ἀπό αὐτές εἶναι βέβαια ἤδη ἀρόσιμη γῆ ἤ βοσκότοπος) ἀλλά καί κάποιες εἶναι ἐκτάσεις μέ φυσική βλάστηση καί γεωργοδασικές περιοχές ἀνέρχονται σέ 22.011 τετρ.χλμ ὅσο περίπου καί οἱ ἀρόσιμες ἐκτάσεις.
Ὅσον ἀφορᾶ τώρα τά δάση καί τίς ἡμιφυσικές ἐκτάσεις αὐτές κατηγοριοποιοῦνται ὡς ἑξῆς: α. ἐκτάσεις δασών ανερχονται σε 22.411,6 τετρ.χλμ, β. οἱ μεταβατικές δασώσεις/θαμνώδεις ἐκτάσεις σε 11.606,9 τετρ.χλμ., γ. οἱ ἐκτάσεις πού συνδυάζουν θαμνώδη ἤ/καί ποώδη βλάστηση σε 23.949,9 τετρ.χλμ, και δ. οἱ ἐκτάσεις μέ ἀραιή ἤ καθόλου βλάστηση σε 4.509,9 τετρ.χλμ.
Οἱ λοιπές ἐκτάσεις τῆς χώρας εἶναι ἐσωτερικές ὑγρές ζῶνες, παραθαλάσσιες ὑγρές ζῶνες καί χερσαία ὕδατα καί τεχνητές περιοχές (ἀστική δόμηση, βιομηχανικές καί ἐμπορικές ζῶνες, δίκτυα συγκοινωνιῶν κλπ.)
Σημείωση 3: Ὁ ἀναγνώστης μελετώντας τά ἀνωτέρω μπορεῖ νά σκεφτεῖ τόν ἑξῆς οἰκονομικό κύκλο τῆς γεωργό-κτηνοτροφίας. Σύμφωνα μέ τήν Στατιστική Ἐπετηρίδα τῆς Ἑλλάδας τῆς Ἑλληνικῆς Στατιστικῆς Ἀρχῆς, τό 2007, στήν πατρίδα μᾶς εἴχαμε 628.885 βοοειδή (ταύρους καί ἀγελάδες). Σημειῶστε ὅτι ἡ Ὀλλανδία, μέ 3,2 φορές μικρότερη ἔκταση ἀπό τήν Ἑλλάδα εἶχε τουλάχιστον 7.000.000 βοειδή, κι αὐτό μέ στοιχεῖα τοῦ 1995. Σήμερα μπορεῖ νά ἔχει πολλαπλάσια.
Σκεφτεῖτε ὅτι ἡ πατρίδα μᾶς ἄμεσα -μέ τίς ὑφιστάμενες γεωργικές ἐκτάσεις- θά μποροῦσε νά πολλαπλασιάσει τό δυναμικό της σέ βοοειδῆ. Ας ποῦμε ὑποθετικά νά τό διπλασιάσει. Αὐτό μέ τή σειρά τού θά σημάνει – κατά προσέγγιση – διπλασιασμό τῶν 801.184 τόνων ἀγελαδινοῦ γάλακτος πού παρήγαγε ἡ χώρα μᾶς τό 2007. Ἑπομένως και διπλασιασμό ἀναγκῶν μεταφορᾶς τοῦ γάλακτος (νταλίκες μέ τόν γνωστό ἀνοξείδωτο κάδο, νέοι ἐργαζόμενοι ὡς ὁδηγοί κ.α.), αύξηση παραγωγικότητας στίς γαλακτοβιομηχανίες (νέο προσωπικό στήν σειρά ἐπεξεργασίας καί συσκευασίας τῶν γαλακτοκομικῶν), διανομή τῶν προϊόντων (φορτηγά ψυγεῖα κλπ), κάλυψη ἀναγκῶν στήν ἐπεξεργασία κρέατος (δημιουργία νέων σφαγείων, νέοι ἐργαζόμενοι, μεταφορά τῶν κρεάτων, φορτηγά ψυγεῖα κλπ), κάλυψη ἀναγκῶν γιά τά δέρματα (μεταφορά δερμάτων, ἀνάπτυξη χημικῆς βιομηχανίας γιά τήν ἐπεξεργασία δερμάτων), αὔξηση τῆς ντόπιας παραγωγῆς βιοτεχνικῶν εἰδῶν ἀπό τά δέρματα (παπούτσια, τσάντες, ζῶνες κλπ.) κ.α.
Νά λοιπόν πώς δικαιολογεῖται ἀπόλυτα αὐτό πού ἀναφέρει ἀνωτέρω ὁ Σ. Σοφιανόπουλος οτι μέ τήν ἐκμετάλλευση τῶν ὑδροδυναμικῶν πόρων, τήν ἄρδευση τῶν καλλιεργήσιμων ἐδαφῶν καί τήν ἐπέκταση τῆς γεωργίας καί κτηνοτροφίας μᾶς μποροῦμε νά αὐξήσουμε κατακόρυφά το Α.Ε.Π. τῆς πατρίδας μας, ἀκόμη καί νά λύσουμε τό οἰκονομικό πρόβλημά της σέ βάθος χρόνου μέ λογική της ἐνίσχυσης τῆς πρωτογενοῦς παραγωγῆς ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της θά ἐπιφέρει ἀνάπτυξη τῆς δευτερογενοῦς καί τριτογενοῦς.
Σημείωση 4: Συνοπτική παρουσίαση τῶν ὑδροδυναμικῶν δυνατοτήτων τοῦ Ἁλιάκμονα.
Ἀξίζει νά ἀναφερθοῦμε συνοπτικά σέ κάποια περιγραφικά στοιχεῖα τῶν ὑδροδυναμικῶν δυνατοτήτων τῆς πατρίδας μας, συγκεκριμένα τοῦ Ἀλιάκμονα για νά κατανοήσουμε τίς δυνατότητες ἐνεργειακές, φυσικές, ἀρδευτικές που μᾶς προσφέρει ἕνας μόνον ποταμός (ἀναλογιστείτε τα δεκάδες ἄλλα ποτάμια: Ἀχελῶος, Πηνειός, Νέστος, Ἔβρος, Στρυμώνας, Ἀλφειός, Ἄραχθος κλπ και λίμνες: Τριχωνίδα, Βόλβη, Βεγορίτιδα, Βιστωνίδα, Κορώνεια, Κερκίνη, Ὑλίκη, Ἀμβρακία, Λυσιμαχία).
Ὁ Ἀλιάκμονας είναι το μεγαλύτερο σέ μῆκος ποτάμι τῆς Ἑλλάδας (Δυτική Μακεδονία) με μῆκος 297 χλμ. φιλοξενεί 33 εἴδη ψαριών καί ἕνα ἀπό αὐτά, τό μαυροτσιρώνι, δέν ζεῖ πουθενά ἀλλοῦ στόν κόσμο. Ὁ Ἁλιάκμονας πηγάζει ἀπό τό Γράμμο, τήν ὁροσειρά στά σύνορα μέ τήν Βόρεια Ἤπειρο. Παραπόταμοί του καί χείμαρροι εἶναι ὁ Γράμμος, ὁ Λαδοπόταμος, ἡ Πραμόριτσα, ὁ Γρεβενίτικος, ὁ Βενέτικος, ὁ Σαραντάπορος, ὁ Τριπόταμος καί ἄλλοι.
Τά φράγματα πού ἔχουν κατασκευαστεῖ τά τελευταῖα 35 χρόνια δημιουργοῦν συστοιχία λιμνῶν, πού ξεκινᾶ ἀπό τίς λίμνες τοῦ Μακροχωρίου καί τῆς Ἁγίας Βαρβάρας Ἠμαθίας καί συνεχίζεται στίς λίμνες τῶν Ἀσωμάτων, τῆς Σφηκιᾶς, τοῦ Πολυφύτου καί τώρα αὐτῆς τοῦ Ἰλαρίωνα.
Ὁ Ἁλιάκμονας καλύπτει πλέον τό 2%-2,5%, στό συνολικό 8-10% τῆς καθαρῆς ἐνέργειας πού παράγει ἡ χώρα, κυρίως ἀπό τούς ὑδροηλεκτρικούς σταθμούς τοῦ Ἀχελώου κι ἄλλων μικρότερων ποταμῶν τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδας.
Λόγω τοῦ γεωανάγλυφού της περιοχῆς ἤ λόγω κάποιας μορφολογικῆς συγκυρίας καί τοῦ σχεδιασμοῦ τῆς ΔΕΗ, ἡ κάθε μιά ἀπό αὐτές τίς τεχνητές λίμνες «βλέπει» τήν ἄλλη, μέ κυρίαρχη τή λίμνη τοῦ Πολυφύτου, ἔκτασης 74 τ. χλμ. τή μεγαλύτερη καί μητρική λόγω κατασκευῆς τοῦ φράγματός της τή δεκαετία τοῦ ’70. Ἄλλωστε, τό νέο λιθόρριπτο φράγμα ὕψους 130 μέτρων τοῦ Ὑδροηλεκτρικοῦ Σταθμοῦ Ἰλαρίωνα συνολικοῦ ὄγκου 9 ἑκατ. κ.μ. που θά δημιουργήσει τόν ταμιευτήρα χωρητικότητας 520 ἑκατ.κύβ.μ. δεν ἀπέχει παρά 2-3 χλμ. ἀπό τή ΝΔ ὄχθη τῆς λίμνης Πολυφύτου, στή γέφυρα τοῦ Ρυμνίου Κοζάνης. Ὁ ἐξοπλισμός τοῦ ΥΗΣ Ἰλαρίωνα περιλαμβάνει τόν κύριο σταθμό πού ἀποτελεῖται ἀπό δύο ὑδροστροβίλους συνολικῆς ἰσχύος 155,2 MW κι ἕνα μικρό ὑδροηλεκτρικό ἔργο για τήν ἐξασφάλιση τῆς οἰκολογικῆς παροχῆς ἰσχύος 4,2 MW.
Ἡ ἰσχύς τοῦ νέου ΥΗΣ Ἰλαρίωνα Κοζάνης, σύμφωνα μέ στοιχεῖα τοῦ τομεάρχη Λειτουργίας καί Διαχείρισης Ὑδάτινων Πόρων τῆς ΔΕΗ κ. Παναγιώτη Πεσεξίδη, θά προστεθεῖ σέ αὐτήν πού παρέχουν στό ἐνεργειακό σύστημα τῆς χώρας οἱ ΥΗΣ Πολυφύτου Κοζάνης μέ 420 GWH τόν χρόνο (3 μονάδες τῶν 125 MW), τῆς Σφηκιᾶς Ἠμαθίας (3 μονάδες τῶν 105 MW), τῶν Ἀσωμάτων Ἠμαθίας (2 μονάδες τῶν 55 MW), τῆς Ἁγίας Βαρβάρας 940 ΚW καί τοῦ Μακρυχωρίου Ἠμαθίας (3 μονάδες τῶν 3,5 MW). Ο σταθμός Ἰλαρίωνα προβλέπεται ὅτι θά παράγει ἐτησίως 330 GWH καθαρῆς ἐνέργειας συμβαλλοντας στήν ἀνάπτυξη τῆς ΔΕΗ καί τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας, στή διατήρηση τῆς ποιότητας τοῦ περιβάλλοντος καί τῆς ἀσφάλειας ἐνεργειακοῦ ἐφοδιασμοῦ. Πάντως, ἡ λειτουργία τῶν ΥΗΣ τοῦ Ἁλιάκμονα δέν καθορίζεται ἀπό τίς ἐνεργειακές ἀνάγκες τῆς χώρας, ἀλλά ἀπό τίς ἀνάγκες ὕδρευσης, ἄρδευσης – ἀντιπλημμυρικῆς ἀνάσχεσης. Ἡ παραγωγή ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας εἶναι τρίτη κατά σειρά στίς παροχές τῶν φραγμάτων, ἀλλά εἶναι ἀναμφίβολα πολύτιμος κρίκος στήν ἠλεκτροδότηση, λόγω τῆς ταχύτατης ἐνσωμάτωσής τους στό ἐνεργειακό σύστημα τῆς χώρας. (δεῖτε καί ἐδῶ).
[μέ τό σημαντικό αὐτό θέμα θ’ ἀσχοληθοῦμε καί σέ ἑπόμενα ἄρθρα μας]
Γιά τήν Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη
Ἀντώνης Καλόγηρος
Ἐκπαιδευτικός-οἰκονομολόγος