”Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Περί Πίστεως και Πατρίδος”
Ημερομηνία εγγραφής: 28/4/2023
Καλεσμένος: Ευάγγελος Πονηρός: Δρ. Θεολογίας, MSc Φιλοσοφίας, εκπαιδευτικός
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 αποτελεί μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και άρδευσης της εθνικής μας μνήμης και μια μεγάλη δεξαμενή από εξέχουσες προσωπικότητες, είδωλα, πρότυπα, σύμβολα, νίκες, θυσίες, στρατιωτικές συγκρούσεις και πολιτικές διαμάχες που συνδέθηκαν άρρηκτα με το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και σηματοδότησαν ανεξίτηλα την εθνική μας ζωή.
Η ιστορία οιονεί έχει αξιολογήσει τους πρωταγωνιστές, όχι μόνο από τις τότε επιδράσεις και τα αποτελέσματα που είχαν, αλλά και από την υστεροφημία που άφησαν στις μετέπειτα γενιές. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, κορυφαία στρατιωτική προσωπικότητα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και άξιος συνεχιστής του ΥΠΕΡ ΒΟΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ αγώνα των προγόνων μας, ήταν από την πρώτη στιγμή μια παρουσία επιβλητική, που επιδρούσε καταλυτικά και συνέγειρε τα πλήθη. Ήταν γεννημένος ηγήτορας αποδεκτός απʼ όλους. Μπορούσε εύκολα να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δεν πίστευε σε ξένη βοήθεια.
Στη Ζάκυνθο είχε ζήσει από κοντά το πολιτικό παιχνίδι της Ευρώπης και μετέφερε το μήνυμα: «Η Ελλάδα με την Ελλάδα και μόνο από την Ελλάδα». Οι Έλληνες έπρεπε να μάθουν να πολεμούν με σύνεση με πάθος και με στόχο, πάντοτε, τη νίκη που μετέδιδε και στους άνδρες του γεμίζοντάς τους θάρρος , αντοχή και τόλμη. Γνώρίζε πολύ καλά τις απαραίτητες πρακτικές προϋποθέσεις για τη διατήρηση του ηθικού και του φρονήματος των ανδρών του και φρόντιζε να εξασφαλίζει πρώτα τη διοικητική μέριμνα (τρόφιμα, όπλα και πυρομαχικά) και μετά να συγκεντρώνει τους άνδρες σε στρατόπεδα. Τους προετοίμαζε σωματικά,ψυχικά με εντατική εκπαίδευση. Τους δασκάλευε στους κινδύνους εκστρατείας, τις συνθήκες του κλέφτικου αγώνα και στα καθήκοντα τού στρατιώτη στον πόλεμο. Τους προσφωνούσε πάντα με το όνομα Έλληνες και τους εμψύχωνε με τις ιστορίες και τα κατορθώματα των προγόνων μας. Μεγάλος παιδαγωγός, πραγματικός καθοδηγητής, αληθινός φιλόσοφος και αρχηγός των μαζών.
Ο Κολοκοτρώνης ήταν αυστηρός, σκληρός και αμείλικτος τιμωρός στους αδιάφορους και απείθαρχους αγωνιστές. Χαρακτηριστική ήταν η φράση του: «Όποιο χωριό δεν ήθελε να ακολουθήσει τη φωνή της πατρίδας τσεκούρι και φωτιά». Οι ποινές που επέβαλλε ήταν από την πατρική επίπληξη μέχρι τη θανατική ποινή. Για να περιορίσει τη λιποταξία- συχνό φαινόμενο στις επαναστατημένες περιοχές- είχε καθιερώσει «τους Αστυνόμους τού Στρατοπέδου» για να συλλαμβάνουν τους παραβάτες. Η προσωνυμία, Γέρος του Μοριά, δεν ήταν τυχαία, γιατί έκρυβε μέσα της το σεβασμό, την έννοια του πολύπειρου και του σοφού άνδρα,αρετές που είχε από τα εφηβικά του χρόνια.