—Α—
Μέ βαρειά καρδιά καί μέ πόνο ψυχῆς ἀνεβαίνω σήμερα στό βῆμα αὐτό. Καί θά ἤθελα νά ἔχω τήν δύναμη τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου γιά νά θρηνήσω γιά ὅλα ὅσα συμβαίνουν στήν πολύπαθη γῆ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Ἀπό τήν ἐποχή πού καθιερώθηκε ἡ παροῦσα ἐκδήλωση ἀπό τόν Προκάτοχό μου, τόν μεγάλο καί ἅγιο Ἱεράρχη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ, τό βῆμα αὐτό ἦταν βῆμα πόνου καί δακρύων. Γιατί ὁ ἀοίδιμος ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ μετέφερε στό ἀκροατήριό του, ἀλλά καί γενικώτερα, στόν Ἑλληνισμό καί σ’ ὁλόκληρο τόν ἐλεύθερο κόσμο, «τό δρᾶμα καί τό κλάμα», ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικά, τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀδελφῶν. Ἦταν τότε, πού οἱ Βορειοηπειρῶτες ἦσαν δοῦλοι καί σκλάβοι στό ἀπαίσιο καί ἀπάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς τοῦ Ἀλβανοῦ δικτάτορα Ἐνβέρ Χότζα καί τοῦ διαδόχου του Ραμίζ Ἀλία. Ἦταν τότε πού ἡ ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς ἐστέλλοντο στήν ἐξορία ἤ ἐδολοφονοῦντο ἤ ἀπεσχηματίζοντο, καί οἱ Ναοί, τά Μοναστήρια κι ὅλα ἐν γένει τά σεβάσματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί λατρείας μετεβάλοντο σέ στάβλους, ἀποθῆκες, λέσχες καί κινηματογράφους. Ἦταν τότε, πού οἱ φυλακές καί οἱ ἐξορίες στέναζαν ἀπό τά πλήθη τῶν Βορειοηπειρωτῶν, πού χωρίς λόγο καί αἰτία κατεδικάζοντο σέ βαρειές καί ἐξοντωτικές ποινές. Ἦταν τότε, πού οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου, πέρα ἀπό τίς ἄθλιες συνθῆκες διαβιώσεως, ζοῦσαν καί πέθαιναν ἀβάπτιστοι, ἀλειτούργητοι, ἀστεφάνωτοι καί ἀκήδευτοι. Κι ἦταν ἀκριβῶς τότε οἱ ὧρες τίς μεγάλης προσδοκίας νά ἔλθει «τό ποθούμενο», νά φυσήξει ὁ ἀέρας τῆς λευτεριᾶς στή γῆ τῶν τόσων στεναγμῶν.
—Β—
Κι ἦλθε κάποτε ἡ πολυπόθητη ὥρα. Τά ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα γκρεμίστηκαν. Καί φάνηκε ὅτι τό ὅραμα τοῦ Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ θά γινόταν πραγματικότητα.
Ἀλλοίμονο, ὅμως! Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Μάνα-Πατρίδα, ἦταν ἐντελῶς ἀπροετοίμαστη γιά κείνη τήν κοσμογονία. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προοπτική, ἄφησε νά ἔλθουν στή χώρα χιλιάδες Βορειοηπειρῶτες, καθώς καί ἀμέτρητοι Ἀλβανοί λαθρομετανάστες. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν διπλό: ἀφενός μέν ἄδειασε ἡ Βόρειος Ἤπειρος, ἀφετέρου δέ εἶναι ἤδη ὁρατός ὁ κίνδυνος νά δημιουργηθῇ Ἀλβανική μειονότητα στήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί νά ἀνακινεῖται ὅλο καί πιό ἔντονα τό θέμα τῶν ἐγκληματιῶν «Τσάμηδων».
Εἰς μάτην ὁ ἀοίδιμος ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ διεμαρτύρετο καί ὑπεδείκνυε τά Ἐθνικῶς ἐπωφελῆ καί πρέποντα. Μέ μία ἀπάθεια καί μέ ἀνεξήγητη ἀδιαφορία τό Ἐθνικό κέντρο ἄφηνε τά πράγματα νά κυλᾶνε στήν τύχη τους, ἐνῶ, δυστυχῶς, ἐπιχειροῦσε νά βάλει τόν Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό στά γρανάζια τῶν κομματικῶν του ἀνταγωνισμῶν. Εἰς μάτην καί ὁ ὑποφαινόμενος, διάδοχος τοῦ ἀοιδίμου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, προσπαθοῦσα νά συγκρατῶ τήν κατάσταση. Ἀτυχῶς, τό σαράκι τοῦ κομματισμοῦ καί τῆς διαιρέσεως ἔκανε καλά τή δουλειά του, ὥσπου φτάσαμε στίς τελευταῖες ἀλβανικές ἐκλογές.
-Γ-
Ἀπό τήν θέση αὐτή εἶχε τονιστεῖ, καί μάλιστα ἐντόνως, νά μή συμπράξουν οἱ Βορειοηπειρῶτες μέ κανένα ἀπό τά ἀλβανικά κόμματα καί κυρίως τό «Δημοκρατικό» καί τό «Σοσιαλιστικό». Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ πρόταση αὐτή ἔπεσε σέ ὦτα μή ἀκουόντων. Ἔτσι, ἐπῆλθε ἡ διάσταση καί ἡ διάσπαση τῆς «Ὁμόνοιας», πρός χαράν, φυσικά, τῶν ἐχθρῶν καί τῶν ἀσπόνδων «φίλων» τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἤδη μέ τήν ἵδρυση νέου κόμματος (μέ τήν ἐπωνυμία «Ἑλληνική Μειονότητα τοῦ Μέλλοντος») ἡ διάσπαση φαίνεται ὅτι εἶναι ὁριστική…
Καί ἐνῶ ἡ ἡγεσία, μέσα, ἀλληλοϋποβλέπεται, τά δεινά ὄχι μόνο δέν ἔχουν σταματήσει, ἀλλά μᾶλλον, ἔχουν αὐξηθεῖ καί χειροτερεύσει. Ἔτσι, ἡ Χειμάρρα βρίσκεται μονίμως στό στόχαστρο τοῦ Ἀλβανικοῦ μισελληνισμοῦ καί τῆς μισαλλοδοξίας. Σύμφωνα μέ ἀνακοίνωση τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς «ΟΜΟΝΟΙΑΣ», στίς 24.4.2010, τό ἀποκαλούμενο μέτωπο γιά τήν Ἐθνική Ἀλβανική Ἐνοποίηση, συνεδρίασε σέ ἰδιωτικό χῶρο στή Χειμάρρα, μέ σκοπό νά προκαλέσει τούς κατοίκους, ἀφοῦ οἱ συμμετέχοντες ἀπό Ἀλβανία, Κόσσοβο καί Σκόπια καταφέρθηκαν κατά τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Μειονότητος τῆς Βορείου Ἠπείρου. Νά σημειωθεῖ, ὅτι εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἀναγραφή προκλητικῶν συνθημάτων στίς ὁδικές ἀρτηρίες, πού διασχίζουν τό χῶρο τῆς μειονότητος, ἐνῶ «ἄγνωστοι» ἔσχισαν τήν Ἑλληνική Σημαία στό Στρατιωτικό Κοιμητήριο τοῦ Βουλιαρατίου, ἀλλά καί στά γραφεῖα τῆς «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» στούς Ἁγίους Σαράντα.
Ἐμεῖς ἔχουμε θέσει, κατ’ ἐπανάληψη, τό ἐρώτημα στούς ἑκάστοτε ἐν Ἑλλάδι κυβερνῶντες: Ἡ Χειμάρρα, ἡ Κορυτσᾶ, οἱ Ἅγιοι Σαράντα, τό Ἀργυροκάστρο, εἶναι Βόρειος Ἤπειρος; Κι ἄν εἶναι — πού εἶναι — τί προτίθεστε κύριοι νά κάνετε γί αὐτές τίς περιοχές; Ἡ ἀπάντηση; Ἡ ἀπάντηση ἦταν καί εἶναι μία ἐκκωφαντική σιωπή, πού σημαίνει ἀδιαφορία καί ἀπραξία. Εἶναι ἡ τακτική τῆς ὑπεράγαν… εὐγενοῦς ἀντιμετωπίσεως τῶν κακοπραγούντων γειτόνων μας, τῶν Ἀλβανῶν ἐν προκειμένω, ἀλλά καί τῶν Τούρκων καί τῶν Σκοπιανῶν. Σημεῖα, πράγματι, τῶν καιρῶν ὅλα αὐτά !
Ὅμως καί οἱ περιουσίες τῶν Βορειοηπειρωτῶν κινδυνεύουν, ἀφοῦ οἱ Ἀλβανοί, ἀδίστακτοι στίς μεθοδεύσεις τους, ἁρπάζουν βίαια τά κτήματα καί τά χωράφια τους, ἐπικαλούμενοι πλαστά σουλτανικά φιρμάνια.
—Δ—
Ὑπάρχουν καί οἱ ἐν Ἑλλάδι διαβιοῦντες Βορειοηπειρῶτες. Ἦλθαν πρίν ἀπό χρόνια, ὅταν ἔπεσαν τά ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, σάν κυνηγημένα πουλιά. Πάλεψαν μέ πολλές δυσκολίες καί ἀντιξοότητες. Κατόρθωσαν νά σταθοῦν στά πόδια τους. Πολλοί ἀγόρασαν σπίτια, ἄνοιξαν ἐπιχειρήσεις καί ἵδρυσαν συλλόγους καί σωματεῖα. Καί ὡς ἐδῶ καλά. Ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει, ἀφοῦ μία ζωή εἶχαν ζήσει στήν ἰδιαίτερη πατρίδα τούς μέσα στήν δυστυχία καί στή στέρηση.
Ὅμως, στήν προσπάθειά τους γιά νά ἐξασφαλίσουν καλύτερους ὅρους ζωῆς, ἔχουν δώσει τήν ἐντύπωση, τήν ἐντύπωση λέγω, ὅτι δέν πολυενδιαφέρονται γιά τήν γῆ τῶν πατέρων τους. Προσωπικῶς, προσέξτε, δέν ἀμφισβητῶ τόν πατριωτισμό κανενός. Κανενός. Τό λέω καί τό τονίζω. Καί τοσούτω μᾶλλον, καθ’ ὅσον ἔχω γνωρίσει Βορειοηπειρῶτες πού ζοῦν στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἡ σκέψη, ἡ καρδιά τους, τό εἶναι τούς βρίσκεται στή μαρτυρική πατρίδα τους. Καί τό ὄνειρό τους εἶναι νά γυρίσουν, ὅσο γίνεται πιό γρήγορα, γιά νά διαφεντεύσουν τόν τόπο τους.
Ὅμως, πεποίθησή μου, καί πεποίθηση ὅλων ὅσοι ἀγαπᾶμε τή Βόρειο Ἤπειρο, εἶναι ὅτι οἱ ἐν Ἑλλάδι Βορειοηπειρῶτες πρέπει νά δραστηριοποιηθοῦν καί νά κινητοποιηθοῦν πιό δυναμικά. Γιατί, ἄν ἑξαιρέσει κανείς κάποιους, ἐλάχιστους πάντως, συλλόγους πού δίδουν μία, ἔστω καί ἀναιμική παρουσία, στά ἐθνικά δρώμενα, οἱ λοιποί βορειοηπειρωτικοί σύλλογοι οὔτε φαίνονται, οὔτε ἀκούγονται. Καί εἶναι αὐτό, ἀκριβῶς, τό παράπονο τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. καί τοῦ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., ὅτι δέν ἔχουν ἀναπτύξει σχέσεις μέ τίς Βορειοηπειρωτικές Ὀργανώσεις, ἀφοῦ αὐτές δέν δίνουν καμιά παρουσία καί, φυσικά, καμιά δυνατότητα συνεργασίας γιά τόν κοινό στόχο καί σκοπό, πού εἶναι ἡ προσφορά οὐσιαστικῆς βοήθειας στή Βόρειο Ἤπειρο, ἡ ὁποία συνεχίζει, ἀτυχῶς, νά χειμάζεται.
—Ε—
Εἶναι, λοιπόν, καιρός ἀγώνων καί ὄχι ἐφησυχασμοῦ ἤ, τυχόν, ἀδιαφορίας. Γιατί ὑπάρχουν καί ἄλλα ζητήματα, πού ἀπαιτοῦν ἄμεσες καί γρήγορες λύσεις, ὅπως τό ἐκπαιδευτικό, τό ζήτημα τῶν συντάξεων τοῦ Ο.Γ.Α.,(ἐδῶ εἶναι νά τρελαίνεται κανείς μέ τίς μεθοδεύσεις τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας πού ζητάει, αὐτοί πού παίρνουν , τό ἔχουμε ξαναπεῖ αὐτό ἀλλά τό λέω γιά κάποιους πού δέν τό θυμοῦνται ἤ δέν τό ἔχουν ἀκούσει: Αὐτοί, οἱ Βορειοηπειρῶτες, πού παίρνουν τίς συντάξεις τοῦ Ο.Γ.Α. ἀπαιτεῖ ἡ Ἑλληνική Πολιτεία νά μένουν ἐδῶ. Μά ἄν μείνουν καί αὐτοί ἐδῶ ἔσβησε καί ἡ Βόρειος Ἤπειρος. Ποιός θά μείνει στά χωριά; Τό εἴπαμε, τό ξανάπαμε, γράψαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, ἀλλά «στοῦ κουφοῦ τήν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα». Ὅταν ἔρχεται, ὅμως, ὁ Ἐρντογᾶν ἐδῶ, ἀνοίγουν τά αὐτιά τους καί τρέχουν καί κάνουν καί ὑποκλίσεις γιατί εἶναι «ὁ Σουλτάνος» βλέπετε στόν ὁποῖον πρέπει νά λέμε «πέκι ἀφέντη μου»).
Ἄλλα θέματα εἶναι ἡ ἀπογραφή, ἡ ἀπογραφή τοῦ πληθυσμοῦ μέ σαφῆ ἀναφορά στό θρήσκευμα καί στήν ἐθνικότητα, καί ὑπό τήν ἐπίβλεψη διεθνῶν παρατηρητῶν, τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἀλβανίας, ἡ ὁποία, διαφορετικά, θά μεθοδεύσει – καί εἶναι σίγουρο αὐτό – νά παρουσιάσει τόν ἀριθμό τῶν Βορειοηπειρωτῶν στίς 56.000, ὅπως, ἐδῶ καί χρόνια, ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι. Ὑπάρχει, ἀκόμη, καί τό θέμα τῶν Ἑλληνοβλάχων, πού ἔχει ἀνεπίτρεπτα χρονίσει. Ἐμεῖς (δηλαδή ὁ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., ἡ Σ.Φ.Ε.Β.Α. κι ἐγώ) ἔχουμε κάνει, ἐπανειλημμένως, κρούσεις πρός τήν Βορειοηπειρωτική Ἡγεσία, μέσα, ἀλλά, μέχρι στιγμῆς, δέν ἔχουμε δεῖ κάτι τό οὐσιαστικό. Ἄν ὅμως, προσέξτε ἀδελφοί μου, ἡ ὁμάδα αὐτή πού ἀποτελεῖται ἀπό 300.000 περίπου Ἑλληνοβλάχους χαθεῖ γιά τόν Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό ἐξ’ ὑπαιτιότητός μας, τότε ἄς μήν κατηγοροῦμε τούς ἄλλους, ἀλλά μόνο τόν ἑαυτό μας. Γιατί, «τοσαῦτα παθόντες καί πάσχοντες», χρόνια τώρα, δέν βάζουμε μυαλό καί δέν διδασκόμαστε ἀπ’ ὅσα, κατά καιρούς, μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία.
—ΣΤ—
Τώρα εἴμαστε σέ ἕνα σταυροδρόμι ἰδιαίτερα κρίσιμο. Ἀκούγεται – χωρίς νά ξέρουμε κι ἄν ἀληθεύει – ὅτι ἡ ὑπερατλαντική Δύναμη κάνει σχέδια καί κινεῖ τά νήματα γιά τή δημιουργία ἐθνικῶν μειονοτήτων στά δυτικά Βαλκάνια. Εἶπε κάποιος, πού τό ἄκουσε αὐτό, «καλομελέτα κι ἔρχεται». Ἄν κρίνει κανείς ἀπό τό ὅτι οἱ «Τσάμηδες» ἔχουν σηκώσει κεφάλι, καί ὑποκινούμενοι ἀπό τούς βουλευτές τους ἔχουν ἀποθρασυνθεῖ, ἐκτοξεύοντας ἀπειλές ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος στή διαδήλωση πού ἔκαναν τό Σάββατο, 27 Μαρτίου 2010, ἔξω ἀπό τήν Ἑλληνική Πρεσβεία στά Τίρανα, ὅπου φώναζαν ἀνθελληνικά συνθήματα καί ἔκαψαν Ἑλληνική Σημαία, παρακαλῶ, πάνω στήν ὁποία ἦταν γραμμένο τό ὄνομα τοῦ προέδρου τῆς «Ὁμόνοιας» καί δημάρχου Χειμάρρας Βασίλη Μπολάνου (βλ. «Πρωινός Λόγος τῆς Δευτέρας», 29.3.2010), ἄν λοιπόν, κρίνει κανείς ἀπό αὐτά καί μόνο, τότε οἱ φῆμες αὐτές, πού ἔρχονται καί ξανάρχονται, πρέπει νά ἔχουν ἰσχυρή δόση ἀληθείας. Γεγονός εἶναι, ὅτι «κάτι τρέχει» στά Βαλκάνια, πού γειτονεύουν μέ τήν Πατρίδα μας. Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί ΝΑΤΟ ἔχουν ἀνοίξει διάπλατα τήν ἀγκαλιά τους γιά νά δεχτοῦν καί τήν γείτονα χώρα, τήν Ἀλβανία. Καί ἀπό τή δική μας πλευρά οὔτε μία ὑποτυπώδης προσπάθεια διαφωτίσεως Εὐρωπαίων καί Ἀμερικανῶν γιά τά ὅσα ἀπεργάζεται ἡ Ἀλβανία σέ βάρος τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἰδιαίτερα τήν ἐποχή αὐτή, πού κυριαρχεῖ τό οἰκονομικό πρόβλημα, ὅλοι οἱ Ἕλληνες, κυβερνῶντες καί κυβερνώμενοι, ἕνα θέμα σκέπτονται καί ἕνα θέμα τούς ἀπασχολεῖ. Τό θέμα τῆς οἰκονομίας. Καί βλέπουμε τίς κοκκορομαχίες τῶν πολιτικῶν μας, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά ἐπιρρίψουν τήν εὐθύνη τῆς κρίσης ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Βλέπουμε τίς παρελάσεις νά γίνονται χωρίς τή συμμετοχή τῶν μηχανοκινήτων καί τῶν ὁπλικῶν συστημάτων τοῦ στρατοῦ, γιά λόγους δῆθεν «οἰκονομίας». Φοβοῦμαι, ὅτι μᾶλλον «ὁ Σουλτάνος» ὁ ἐξ Ἀνατολῶν ἔχει δώσει αὐτό τό σύνθημα καί ὁ Θεός νά μέ βγάλει ψεύτη. Γιατί γίνοται τόσες σπατάλες καί ὅλη ἡ οἰκονομία ρίχτηκε στό νά μήν μετέχουν στίς παρελάσεις τά μηχανοκίνητα τμήματα τοῦ στρατοῦ; Τί νά πεῖ κανείς! Σημεῖα τῶν καιρῶν, ξαναλέω. Ἀκόμη, βλέπουμε νά καταργοῦνται οἱ δεξιώσεις στίς Ἑλληνικές Πρεσβεῖες καί στά Προξενεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ, πάλι γιά λόγους «οἰκονομίας». Καί εἶπα σέ κάποιους: Καλά τό νά δώσετε μία πορτοκαλάδα καί ἕνα γλυκάκι μικρό εἶναι σπατάλη; Καί ὅταν οἱ ὀργανώσεις οἱ Ὁμογενειακές τοῦ Ἐξωτερικοῦ μᾶς εἶπαν: Θά τά βάλουμε ἐμεῖς τά ἔξοδα τῶν δεξιώσεων. Ἡ Ἑλλάδα εἶπε ὄχι. Μά δέν εἶναι παρολογισμός; Δέν ἔχουμε τρελαθεῖ; Δέν εἶναι σάν νά εἶναι ἡ Χώρα μας ἕνα ἀπέραντο φρενοκομεῖο, ὅπως ἔλεγε καί ἕνας μακαρίτης πολιτικός; Νομίζω ὅτι ἔτσι εἶναι. Ἀκόμη βλέπουμε νά χορηγεῖται ἡ Ἑλληνική ἰθαγένεια σέ πλῆθος λαθρομεταναστῶν, πρός ἄγραν βέβαια, ψήφων. Βλέπουμε ἕναν πόλεμο κατευθυνόμενο ἐναντίον τῆς δῆθεν «ἀμύθητης» ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας. Βλέπουμε μία ἐπίμονη προσπάθεια ἀπομακρύνσεως τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων ἀπό τά σχολεῖα, τά δικαστήρια καί τά νοσοκομεῖα. Βλέπουμε κάποιους παράγοντες νά δαιμονίζονται κυριολεκτικά ἀπό τή λέξη «Ἐθνικό», καί τήν παιδεία νά διολισθαίνει σέ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς, καί τή νέα γενιά νά μή γνωρίζει, ἐν πολλοῖς, τήν Ἐθνική μας ἱστορία. Ὅλα αὐτά, βέβαια, δέν ἐμπνέουν πολλή αἰσιοδοξία, κυρίως γιά τό θέμα πού ἐνδιαφέρει ἐμᾶς, τό θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ὅμως, ὁ Θεός καί τό Ἔθνος μᾶς θέλουν γιά τά δύσκολα. Ἐκεῖνο πού προέχει εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Βορειοηπειρωτικῆς Ἡγεσίας. Νά περισταλοῦν οἱ ἐγωισμοί καί οἱ φιλοδοξίες, καί ὅλοι νά δώσουν τά χέρια γιά τό καλό της ἰδιαίτερης πατρίδος τους. Ἄν γίνει αὐτό, τότε ὅλα τά ἄλλα εὔκολα θά ἀκολουθήσουν. Κι ἐμεῖς ἀπό τό ταπεινό μας μετερίζι θά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν ἱερή ὑπόθεση τῆς Βορείου Ἠπείρου, χωρίς νά μᾶς ἐπηρεάζει οὔτε ἡ οἰκονομική κρίση, οὔτε τό ὑποτονικό κλίμα τῶν σημερινῶν καιρῶν.
Ἀδέλφια μᾶς Βορειοηπειρῶτες,
Ἐσχάτη ὥρα ἐστι. Ἡ φωνή τῆς ἱστορίας προστάζει ἑνότητα. Ο ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ διαμηνύει μέ τήν διαθήκη του: «ἰσχύς ἐν τή ἑνώσει». Οἱ καιροί τρέχουν καί δέν μᾶς περιμένουν.
Καί οἱ ἥρωες τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγώνα τοῦ 1914, πού τιμοῦμε σήμερα, μᾶς φωνάζουν καί μᾶς λένε μέ τήν προκήρυξη πού εἶχαν κυκλοφορήσει τόν Φεβρουάριο τοῦ 1914. Λένε, λοιπόν : «ἡ Βόρειος Ἤπειρος κηρύσσει τήν ἀνεξαρτησίαν της καί προσκαλεῖ τούς πολίτας της ὅπως ὑποβαλλόμενοι εἰς πᾶσαν θυσίαν, προασπίσωσι τήν ἀκεραιότητα τοῦ ἐδάφους καί τῆς ἐλευθερίας της ἀπό πάσης προσβολῆς» (Προκήρυξις 17 Φεβρουαρίου 1914).
Ἀδέλφια μας Βορειοηπειρῶτες,
Γνωρίζω πώς ἀγαπᾶτε τήν ἰδιαίτερη πατρίδα σας. Καί τολμῶ νά πῶ ὅτι τήν ἀγαπᾶτε περισσότερο ἀπ΄ὅτι ἐμεῖς τήν ἰδιαίτερη πατρίδα μας στόν ἐλεύθερο Ἑλλαδικό χῶρο. Δῶστε τά χέρια, ἑνῶστε τίς καρδιές, ὑψῶστε τά λάβαρα τῆς ἑνότητας. «Καί ἀγωνιστεῖτε μονοιασμένοι δυνατοί». Μαζί σας θά εἶναι ὁ Θεός καί ὁ ὅπου γῆς Ἑλληνισμός. Καί «εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ΄ἡμῶν». Ζήτω ἡ Αὐτόνομη Βόρειος Ἤπειρος.
Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας