ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ

22 Νοεμβρίου 2012 σε ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ

      Δι­ερ­χό­με­θα και­ροὺς χα­λε­πούς. Ἔ­χω τὴν αἴ­σθη­ση πὼς ἡ πεῖνα θὰ ἐ­πι­τε­θεῖ ἀ­πό­το­μα καὶ θὰ βρεῖ πο­λὺ κό­σμο ἀ­προ­ε­τοί­μα­στο. Εὔ­χο­μαι φυ­σι­κά, με­τὰ ἀ­πὸ κά­ποι­α χρό­νι­α νὰ δι­α­βά­ζουν αὐ­τὲς τὶς ἀ­ρά­δες κά­ποι­οι καὶ νὰ χα­μο­γε­λᾶ­νε εἰ­ρω­νι­κά, ἐ­πει­δὴ τί­πο­τα ἄ­σχη­μο δὲν θὰ ἔ­χει συμ­βεῖ.

      Τὸ 2008 οἱ 20 ἰ­σχυ­ρό­τε­ρες οἰ­κο­νο­μι­κὰ δυ­νά­μεις τοῦ πλα­νή­τη πῆ­ραν ἀ­πο­φά­σεις γι­ὰ ἐ­μᾶς, χω­ρὶς ἐ­μᾶς. Ὅ­μως αὐ­τὸ ποὺ πολ­λοὶ ἀ­πο­κα­λοῦν παγ­κό­σμι­α τά­ξη πραγ­μά­των, δεί­χνει νὰ ἀλ­λά­ζει κα­θη­με­ρι­νὰ καὶ τὰ πράγ­μα­τα νὰ παίρ­νουν ἀ­πό­το­μες στρο­φές, μὲ στό­χο τὴν ἐ­ξα­θλί­ω­ση τῶν με­σαί­ων καὶ τῶν πι­ὸ ἀ­δύ­να­μων κοι­νω­νι­κὰ ὁ­μά­δων (οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀ­πο­τε­λοῦ­ν καὶ τὴ συν­τρι­πτι­κὴ πλει­ο­ψη­φί­α τοῦ παγ­κό­σμι­ου πλη­θυ­σμοῦ) καὶ νὰ ἐ­νι­σχύ­ε­ται ἡ θέ­ση τῶν ἰ­σχυ­ρό­τε­ρων.

      Ἀ­κό­μα καὶ ἡ δι­α­τρο­φὴ τοῦ λα­οῦ κα­τευ­θύ­νε­ται ἀ­πὸ παγ­κό­σμι­α κέν­τρα. Τρο­φὲς με­γα­λω­μέ­νες μὲ «πα­ρὰ φύ­σει» τρό­πους κα­τα­λή­γουν στὰ πι­άτα μας κα­θη­με­ρι­νὰ καὶ τὰ νο­σο­κο­μεῖ­α γε­μί­ζουν ἀ­πὸ ἀ­σθε­νεῖς ποὺ νο­σοῦν ἀ­πὸ τὴν ἐ­πά­ρα­το, ἀ­δυ­να­τών­τας νὰ ἀ­πο­δεί­ξουν τὴν πη­γὴ τοῦ κα­κοῦ. Τὰ markets δέ­χον­ται ἀ­πὸ τοὺς πα­ρα­γω­γοὺς μό­νο τὰ ὁ­μοι­ό­μορ­φα κα­λο­γυ­α­λι­σμέ­να φροῦ­τα, χω­ρὶς τὰ ση­μά­δι­α ποὺ σὲ κα­νο­νι­κὲς συν­θῆ­κες θὰ ἔ­πρε­πε νὰ ἔ­χουν. Οἱ πα­ρα­γω­γοὶ  μὲ τὴ σει­ρὰ τους δη­λη­τη­ρι­ά­ζουν τὶς σο­δει­ές τους μὲ πα­νί­σχυ­ρα φάρ­μα­κα καὶ μα­ζὶ μ᾿ αὐ­τὲς δη­λη­τη­ρι­ά­ζουν τοὺς κα­τα­να­λω­τές, ἀλ­λὰ καὶ τὴ μά­να γῆ, ἡ ὁ­ποί­α γι­ὰ νὰ ἀ­πο­δώ­σει ἴ­δι­α σο­δει­ὰ τὸν ἑ­πό­με­νο χρό­νο, θὰ χρει­α­στεῖ πε­ρισ­σό­τε­ρη πο­σό­τη­τα φαρ­μά­κων.

      Φταῖ­με. Μὴ πεῖ κα­νεὶς πὼς δὲν φταῖ­με κι ἐ­μεῖς. Εἴ­τε αὐ­τοὶ εἶ­ναι οἱ γο­νεῖς μας, εἴ­τε οἱ παπ­ποῦ­δες μας, εἴ­τε ἐ­μεῖς οἱ ἴ­δι­οι. Ἐγ­κα­τα­λεί­ψα­με τὴν ὕ­παι­θρο καὶ μα­ζευ­τή­κα­με στὴν πό­λη ἀ­να­ζη­τών­τας μί­α κα­λύ­τε­ρη καὶ ποι­ο­τι­κό­τε­ρη ζω­ή. Ἂς βά­λου­με τὰ πράγ­μα­τα σὲ μί­α συλ­λο­γι­στι­κὴ βά­ση κι ἂς ἀ­να­ρω­τη­θοῦ­με. Ποι­ό  εἶ­ναι τὸ κα­λύ­τε­ρο, ποι­ά  εἶ­ναι ἡ ποι­ό­τη­τα; Τὰ καυ­σα­έ­ρι­α τῆς Ἀ­θή­νας, Θεσ­σα­λο­νί­κης, Πά­τρας; Τὸ ἄγ­χος τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας γι­ὰ τὸ με­ρο­κά­μα­το τοῦ τρό­μου; Οἱ γρή­γο­ροι ρυθ­μοί;  Τρέ­χου­με ἀ­πὸ τὸ πρω­ΐ μέ­χρι τὸ βρά­δυ γι­ὰ νὰ προ­λά­βου­με κά­τι ποὺ πραγ­μα­τι­κὰ δὲν ξέ­ρου­με! Τὸ πρᾶγ­μα βέ­βαι­α ἄρ­χι­σε νὰ γι­γαν­τώ­νε­ται ἀ­πὸ τὸ 2009 καὶ με­τά, ἀλ­λὰ ὁ κό­σμος ἀν­τέ­δρα­σε μη­δε­νι­κὰ ἢ ἐ­λά­χι­στα. Πε­ρι­μέ­νου­με κά­θε μέ­ρα τὸ ἑ­πό­με­νο χα­ράτ­σι, τὴν ἑ­πό­με­νη ἀ­πό­λυ­ση, τὴν ἑ­πό­με­νη βλα­πτι­κὴ με­τα­βο­λὴ σ᾿  αὐ­τὸ ποὺ μά­θα­με νὰ ὀ­νο­μά­ζου­με ποι­ό­τη­τα ζω­ῆς. Μὲ τὴν ἀ­πά­θει­ά μας ὅ­μως, τὸ μό­νο ποὺ κά­νου­με εἶ­ναι νὰ ἐ­νι­σχύ­ου­με τὶς βλέ­ψεις τῶν ὀ­λί­γων, ποὺ μᾶς θέ­λουν τα­πει­νοὺς ὑ­πη­ρέ­τες τῶν ἀ­νε­πτυγ­μέ­νων, πα­ρέ­χον­τας πάμ­φθη­νες ὑ­πη­ρε­σί­ες καὶ ἀ­γα­θά, μὴ μπο­ρών­τας νὰ ἀ­πο­λαύ­σου­με τὴ χώ­ρα μας, ἴ­σως τὴν πι­ὸ ὄ­μορ­φη χώ­ρα σ᾿ αὐ­τὸ τὸν πλα­νή­τη, ἀλ­λὰ καὶ τὴν πι­ὸ ἄ­τυ­χη συ­νά­μα.

      Ἀν­τί­δρα­ση. Τώ­ρα. Τὸ δυ­σκο­λό­τε­ρο κομ­μά­τι εἶ­ναι ἡ ἀ­πό­φα­ση. Ἂς ἀ­φή­σου­με τὴν πό­λη. Ἂς στρα­φοῦ­με στὸ χω­ρι­ό. Ὅ­σοι ἀ­πὸ ἐ­μᾶς ἔ­χου­με τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ τὸ κά­νου­με. Σί­γου­ρα εἴ­μα­στε πολ­λοί. Γι­ὰ ὅ­σους δὲν ἔ­χουν, τὰ πράγ­μα­τα θὰ εἶ­ναι πι­ὸ εὔ­κο­λα ὅ­ταν ἀ­πο­κεν­τρω­θεῖ ἡ πό­λη. Πό­σο δύ­σκο­λα θὰ εἶ­ναι στὴν ἀρ­χή; Σί­γου­ρα θὰ εἶ­ναι. Μπο­ρεῖς ὅ­μως νὰ τὸ κά­νεις στα­δι­α­κά. Βῆ­μα–βῆ­μα. Προ­ε­τοί­μα­σε τὴ γῆ. Φτι­ά­ξε ὑ­πο­δο­μὴ γι­ὰ νε­ρό. Κλά­δε­ψε τὰ δέν­τρα. 

      Τὸ στά­βλο γι­ὰ τὰ ζῶ­α, μί­α ἀ­πο­θή­κη γι­ὰ τὶς σο­δει­ές σου, τὸ σπι­τά­κι νὰ ἔ­χει τὰ βα­σι­κά. Κάνε ἐ­πα­φὲς μὲ τοὺς γεί­το­νές σου. Ὁ Θε­ὸς κι ὁ γεί­το­νας λέ­γα­νε πα­λι­ά. Θὰ τὸν βο­η­θή­σεις καὶ θὰ σὲ βο­η­θή­σει. Ἀ­πό­κτη­σε αὐ­τάρ­κεια­. 

      Οἱ γέ­ροι θὰ εἶ­ναι οἱ με­γα­λύ­τε­ροι σύμ­βου­λοι στὰ τῆς ὑ­παί­θρου. Μπο­ροῦν καὶ θέ­λουν νὰ προ­σφέ­ρουν μὲ τὴ γνώ­ση τους. Γι­ὰ τὰ παι­δι­ὰ μὴν ἀ­νη­συ­χεῖ­τε. Εἶ­ναι εὐ­προ­σάρ­μο­στα, ἀρ­κεῖ νὰ τοὺς δώ­σε­τε νὰ κα­τα­λά­βουν πὼς αὐ­τὸ πρέ­πει νὰ γί­νει.

      Ἀ­κό­μα καὶ στὴν ἀ­κραί­α πε­ρί­πτω­ση ποὺ δὲν θὰ ὑ­πάρ­χουν χρή­μα­τα, ἢ αὐ­τὰ δὲν θὰ ἔ­χουν κα­μμί­α δύ­να­μη, τὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ ἀ­γρο­κτή­μα­τός σας, θὰ ἀ­πο­τε­λοῦν ἐ­ξαι­ρε­τι­κὰ ἀν­ταλ­λα­κτι­κὰ μέ­σα γι­ὰ νὰ συμ­πλη­ρώ­νουν τὶς ἐλ­λεί­ψεις τοῦ δι­κοῦ σας σπι­τι­κοῦ.

      Κά­ποι­α στιγ­μὴ ποὺ θὰ ἔ­χουν μπεῖ τὰ πράγ­μα­τα σὲ μί­α σει­ρά, θὰ κα­τα­λά­βε­τε καὶ τὴ δι­α­φο­ρὰ τῆς ποι­ό­τη­τας ζω­ῆς. Τοῦ κα­θα­ροῦ ἀ­έ­ρα, τῆς γνή­σι­ας κα­θα­ρῆς νό­στι­μης τρο­φῆς, ἀλ­λὰ καὶ τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ἐ­πα­φῆς ποὺ χά­θη­κε τώ­ρα πι­ά. Πα­λι­ὰ ὑ­πῆρ­χαν χί­λι­οι λό­γοι γι­ὰ νὰ σμί­γουν στὰ σπί­τι­α τους οἱ ἄν­θρω­ποι γι­ὰ νὰ χαί­ρον­ται τὶς χα­ρές τους καὶ νὰ συμ­με­ρί­ζον­ται τὴ λύ­πη αὐ­τῶν ποὺ τὸ χρει­ά­ζον­ταν. Σή­με­ρα ὄ­χι. Ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ στὴν ὕ­παι­θρο θὰ μᾶς χα­ρί­σει χρό­νι­α ζω­ῆς, θὰ μᾶς βο­η­θή­σει νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σου­με ἀ­πὸ τὰ κα­κὰ ποὺ μᾶλ­λον σύν­το­μα θὰ τα­λαι­πω­ρή­σουν πο­λὺ κό­σμο, ἀλ­λὰ τὸ σπου­δαι­ό­τε­ρο εἶ­ναι πὼς θὰ ξα­να­γί­νου­με ἄν­θρω­ποι.

     Δὲν θέ­λω νὰ πε­ρι­μέ­νω μί­α κα­λὴ νε­ρά­ιδα, ποὺ μπο­ρεῖ νὰ μὴν ἐμ­φα­νι­στεῖ πο­τέ. Θέ­λω νὰ ἀν­τι­δρά­σω μό­νος μου. Σή­με­ρα! Τώ­ρα!

Κι ἂν ἀ­πο­τύ­χω, θὰ μπο­ρῶ νὰ πε­ρη­φα­νεύ­ο­μαι πὼς τοὐλά­χι­στο­ν  προ­σπά­θη­σα…

http://www.ftiaxno.gr