Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὡς γνωστόν, θεμελιωμένη πάνω στὰ αἵματα τῶν μαρτύρων. Πρωτόαθλος καὶ πρωτοχορευτὴς στὸν ἀτελείωτο αὐτὸν χορὸ ὑπῆρξε ὁ Πρωτομάρτυρας καὶ Ἀρχιδιάκονος Στέφανος, τὴν μνήμη τοῦ ὁποίου τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας δύο φορὲς τὸν χρόνο, στὶς 2 Αὐγούστου (Ἀνακομιδὴ λειψάνων) καὶ στὶς 27 Δεκεμβρίου,…..
Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία. Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί.
Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη και τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι.
Μέσα στὸ αγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχουν πολλοὶ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψε στὴν ψυχή τους τὸ φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὁδηγήθηκαν στὴ σωτηρία καὶ στὴ θέωση, μὲ τὴν ἔνταξή τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν μουσουλμᾶνοι.
Από μίσος τότε οι ειδωλολάτρες τραυμάτισαν θανάσιμα τον πατέρα της. Και όταν η Ευγενία επέστρεψε στη Ρώμη, επειδή δε θυσίαζε στα είδωλα, την αποκεφάλισαν, τερματίζοντας έτσι ένδοξα «τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως» (Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 12), μαζί με την επίγεια ζωή της.
Οι γενναίοι μάρτυρες του Χριστού υπέμειναν ηρωικά τα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον» (Ψαλμός Λ’ στ. 25). Δηλαδή, να έχετε γενναίο και ανδρείο φρόνημα, και η καρδιά σας ας γίνεται κραταιά και ατρόμητη, όλοι εσείς που ελπίζετε στον Κύριο.
Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη.
Ονομάζονται Αποστολικοί, διότι είναι οι άμεσοι διάδοχοι των Αποστόλων και ως εκ τούτου έλκουν την αυθεντικότητά τους από εκείνους. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος. Μια πραγματικά μεγάλη πατερική μορφή και οικουμενικός διδάσκαλος της Εκκλησίας μας.
– Ἀλίμονο! πῶς ὀνομάζεις θεοὺς τὰ ἄψυχα εἴδωλα; Ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὅποιος δημιούργησε ὅλο τὸν κόσμο· ἂν τὸν γνώριζες βασιλιᾶ, θὰ σοῦ στερέωνε τὸ θρόνο τῆς βασιλείας σου καὶ τὸ στέμμα. Τέτοια κεραυνοβόλα ἀπάντηση δὲν τὴν περίμενε ὁ Τραϊανός.
Στέφανος ο πρώτος μάρτυρας, ο πρώτος άνθρωπος που μαρτύρησε και μάλιστα σκληρά και έχυσε το αίμα του για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Μαρτύρησε την πίστη του στον Θεάνθρωπο Χριστό και έλαβε τον στέφανο της αγιότητας από τον αγωνοθέτη Χριστό.
Κάθε ἔτος, τιμοῦσε τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Βλασίου μὲ ἀγρυπνία μόνος του στὸ Κελλί του. Τὸν ἑόρταζε, ὄχι στὶς 11 Φεβρουαρίου, ποὺ ἐπικράτησε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη του, ἀλλὰ στὶς 19 Δεκεμβρίου, τὴν ἡμέρα ποὺ μαρτύρησε.
Ἡ Ἀγλαΐα ἀνῆκε στήν τάξη τῶν εὐγενῶν καί πλούσιων Ρωμαίων γυναικῶν καί ἦταν πάντα πρόθυμη στίς ἐλεημοσύνες καί στίς διάφορες ἀγαθοεργίες. Ὁ δέ Βονιφάτιος ἦταν γραμμα-τέας τῆς περιουσίας τῆς Ἀγλαΐας καί ἐπόπτης τῶν κτημάτων της. Ὅπως ἡ κυρία του, ἦταν καί αὐτός εὔσπλαχνος καί φιλάνθρωπος.
Φιλάνθρωπη ψυχή ὁ Σεβαστιανός, ἀπό τή θέση αὐτή πολλές φορές ὑπῆρξε προστάτης τῶν φτωχῶν καί τῶν πασχόντων χριστιανῶν. Πρόθυμα ἐπίσης, βοηθοῦσε στίς ἀνάγκες τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί ὁ πάπας Γάϊος τοῦ ἀπένειμε τόν τίτλο τοῦ ὑπερασπιστῆ τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς φορεῖς τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, κατέστησαν προστάτες τῆς ζωῆς μας καὶ τῆς θείας δημιουργίας. Τὰ ζῶα εἶναι καὶ αὐτὰ ἐκλεκτὰ καὶ ἀξιοθαύμαστα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, ἐπιτελῶντας σπουδαία ἀποστολὴ στὴν διαδικασία τῆς ζωῆς.
Ο Γέροντάς μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης
Αὐτό τό διηγήθηκε στήν Τατιανή καί ἐκείνη τοῦ εἶπε: «Ἔ! π. Χρῆστο. Δέν ξέρεις ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι γύρω μας; Ἐγώ πολλές φορές ἐδῶ στόν ἁη–Γιώργη ἔχω δεῖ καί Ἀγγέλους καί Ἁγίους».
Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ὡς σώματα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Μιὰ τέτοια εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιασμένο κύτταρο τοῦ ἁγίου Σώματός Τοῦ ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου.
Η Θεοφανώ δεν έχει άλλο στήριγμα από το Θεό και την Παναγία. Ώρες ολόκληρες έμεινε κλεισμένη στο δωμάτιό της προσευχόμενη. Η θερμή προσευχή την γαληνεύει και τη δίνει κουράγιο να ζήσει. Παράλληλα άρχισε να διαφαίνεται και η αγιότητά της. Σώζει θαυματουργικά ένα ετοιμοθάνατο κορίτσι. Η είδηση έφτασε σε όλη την αυτοκρατορία. Ο λαός εκφράζει την αγάπη του και την συμπάθειά του για εκείνη.
Δὲν εἶχε ξανακούσει λόγια ἀγάπης πρὸς ὅλους, ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Εἶχε ζήσει μέσα στήν ἀγριότητα καὶ τὴ βία τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας καὶ στὴν ἐκδικητικὴ μανία τῆς εἰδωλολατρίας. Γιὰ πρώτη φορὰ εἶχε ἀκούσει γιὰ Θεὸ ἀγάπης καὶ οἰκτιρμῶν, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς «θεοὺς» τῆς θρησκείας του, οἱ ὁποῖοι ἦταν συνώνυμοι μὲ τὸ μῖσος, τὴν ἐκδίκηση, τὴν ἀπάτη καὶ τὴ μισανθρωπία!
Γι’ αυτό απέφευγαν το θόρυβο της δημοσιότητας, αλλά όμως ήταν πασίγνωστοι για τη γεμάτη ελεημοσύνες ζωή τους. Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως οι Χριστιανοί ξεχώριζαν από τους ειδωλολάτρες, στην άσκηση ανυπόκριτης αγάπης για τους συνανθρώπους τους, προς φίλους και εχθρούς, προκαλώντας τον θαυμασμό των ειδωλολατρών, οι οποίοι ήξεραν μόνο να μισούν και να αντιμάχονται.
«Οικογένεια… » Σ4Ε6: «Συντροφιά με τον Άγιο Νεκτάριο»
Επιμέλεια – παρουσίαση εκπομπής: Βασιλεία Μπαξεβάνη
Οι Άγιοι Πέντε Μάρτυρες Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης, άθλησαν στην Καππαδοκία τον καιρό της βασιλείας των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, το 296 μ.Χ. Τότε είχε ξεσπάσει ο φοβερότερος ίσως διωγμός εναντίον των χριστιανών, που είχε σκοπό να εξαλείψει από το πρόσωπο της γης κάθε χριστιανό.
Καταγόταν από την Κύπρο. Γεννήθηκε στο χωριό Άσσια περί το 270, από αγρότες, απλοϊκούς και φτωχούς, αλλά ευσεβείς γονείς. Ο ίδιος δεν είχε την ευκαιρία να λάβει σπουδαία εκπαίδευση, παρά μόνο τη στοιχειώδη. Όμως οι γονείς του ενστάλαξαν στην ψυχή του την ευσέβεια.
Δύο φοβερὲς ἐπιδημίες ποὺ χτύπησαν τὴν Κέρκυρα τὸ 1629 – 1630 καὶ τὸ 1673 μ.Χ. σταμάτησε θαυματουργικὰ ὁ πολιοῦχος τοῦ νησιοῦ Ἅγιος Σπυρίδωνας, ἀναγκάζοντας τὶς κατοχικὲς Βενετικὲς Ἀρχὲς νὰ καθιερώσουν τὶς δύο ἐτήσιες πάνδημες Λιτανεῖες του
Ο Δανιήλ, ερμηνεύοντας αυτό το όραμα, έκτισε υψηλό στύλο και εγκαταστάθηκε πάνω σ’ αυτόν. Σκοπός της εγκατάστασής του πάνω στο στύλο, ήταν ο αγώνας για την εξάλειψη των παθών και η απόκτηση περισσότερων αρετών. Έλαβε το προορατικό χάρισμα, έκανε πολλά θαύματα και ήταν σημαντική η συμμετοχή του στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας.
Ο Μηνάς ήταν Αθηναίος και από την οικογένεια του ειδωλολάτρης. Όταν όμως εκπαιδεύτηκε και μορφώθηκε αρκετά, διαπίστωσε ότι η πολυθεΐα ήταν μάλλον ψέμα και πλάνη. Στη μελέτη των φιλοσόφων επίσης, δεν μπόρεσε να βρει κάτι το αληθινό. Τότε προχώρησε στη μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων.
Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.
Επίσκοπος Ρωγών Φιλόθεος: «Άγιος Πορφύριος, ο Καυσοκαλυβίτης»
Ο Γέροντας είχε το αγιοπνευματικό χάρισμα του λόγου. Αν και ομιλεί πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων. Οι ομιλίες του είναι για όλους ένα σπουδαίο σχολείο ορθοδόξου πνευματικότητος.
Τα άφθαρτα λείψανα πάμπολλων αγίων της Εκκλησίας μας μαρτυρούν την παρουσία των ακτίστων ανεργιών του Θεού σ’ αυτούς, οι οποίοι υπήρξαν, με την πίστη τους και την αγία ζωή τους, σκεύη πολύτιμα της θείας χάριτος. Ένας από τους αγίους που αξιώθηκαν της αφθαρσίας είναι και ο άγιος Πατάπιος, του οποίου, το σεπτό σκήνωμα παραμένει άφθορο για χίλια επτακόσια χρόνια!
Ἔτσι τό 1904 ζήτησε ἀπό τόν μαρμαρά Βασίλειο Πρωτόπαπα ἀπό τό Λουτράκι νά σκάψει καί νά διευρύνει τό σπήλαιο πρός ὅλες τίς πλευρές. Στήν δυτική πλευρά, μέσα σέ κρύπτη, ἀποκαλύφθηκε τό Ἅγιο λείψανο ὁλόσωμο. Τήν ταυτότητα τοῦ λειψάνου μαρτυροῦσε δερμάτινη μεμβράνη στήν ὁποία ἦταν γραμμένο τό ὄνομα τοῦ ὁσίου Παταπίου.
Η Δυτική Εκκλησία, όσο ήταν ορθόδοξη, είχε αναδείξει μεγάλες πατερικές μορφές, εφάμιλλους των αγίων Πατέρων της Ανατολής. Επειδή μιλούσαν την λατινική γλώσσα, τους ονομάζουμε Λατίνους Πατέρες. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων, του σημερινού Μιλάνου της Ιταλίας.