H βαθεία ἐπιστημονικὴ συγκρότησις, ἡ συνεχὴς ἔφεσις πρὸς γνῶσιν,ἡ προσπάθεια διανοίξεως νέων ὁδῶν εἰς τὴν ιατρικήν ἔρευναν, ἡ ἐγχειρητικὴ δεινότης, τὸ θάρρος, ἡ ἐπιμονή, ἡ ἀκαταπόνητος ἐργατικότης, ἡ βαθεία ἀγάπη διὰ τὴν μετάδοσιν καὶ μεταλαμπάδευσιν τῶν γνώσεων καὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ κυρίως ἡ βαθεία ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριον, ἡ ὁποία ἐξεφράζετο διηνεκῶς διὰ τῆς μέχρι θυσίας ἀγάπης πρὸς τὸν πάσχοντα ἄνθρωπον, ἦσαν τὰ κύρια στοιχεῖα τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ περιγράμματος τοῦ Ἁγίου Λουκά, ὡς Καθηγητοῦ τῆς Ἰατρικῆς.
Ὑπῆρξεν οὗτος ἀντικείμενον βαθέος σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ὑπὸ τῶν σπουδαστῶν αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ζῶντος καὶ σταθεροῦ παραδείγματός του, προσανατολίζοντο εἰς μίαν ἰατρικὴν ἀγάπης καὶ θυσίας διὰ τὸν πάσχοντα. Ἡ βαθεία μέθεξις τοῦ ἰδίου,εἰς τὸν πόνον τοῦ πάσχοντος, εἰς τὰς θλίψεις του, τὰς κακουχίας, τὴν ἔνδειαν καὶ ἐνίοτε τὴν κοινωνικὴν ἀπόρριψιν καὶ ἀπαξίωσιν αὐτοῦ, ἐγένετο ἀντιληπτὴ ὑπὸ τῶν σπουδαστῶν του, οἱ ὁποῖοι κατενόουν ὅτι τὸ ἔργον τῆς ἱερᾶς ταύτης ἐπιστήμης συνίστατο οὐχὶ μόνον εἰς τὴν θεραπείαν τοῦ πάσχοντος σώματος, ἀλλὰ εἰς τὴν θεραπείαν, ἀνάταξιν, ἀναβάθμισιν, ἀναμόρφωσιν καὶ ἀποκατάστασιν τῆς ἁρμονίας ὅλης τῆς ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
Ἡ παραδειγματικὴ ἐργατικότης του ἐνέπνεεν τοὺς σπουδαστάς του καὶ ἐδίδασκεν αὐτοὺς τὴν ἀξίαν τῆς ἀκαταπονήτου προσπαθείας καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς ἀξιοποιήσεως ἑκάστης χρονικῆς στιγμῆς, διὰ τὴν γνωσιολογικὴν καὶ πνευματικὴν συγκρότησιν καὶ διὰ τὴν προσφορὰν εἰς τὸν πάσχοντα, τὸν σπουδαστήν, τὸν νέον ἐπιστήμονα καὶ τὴν κοινωνίαν, εὐρύτερον. Τόσον οἱ σπουδασταὶ τῆς Ἰατρικῆς ὅσον καὶ οἱ νέοι χειρουργοὶ παρηκολούθουν αὐτὸν ἀπνευστὶ νὰ χειρουργῆ ἐπὶ ὥρας σειρὰν περιστατικῶν μετὰ μεγίστης προσοχῆς, ἐπιδιώκων πάντοτε τὸ τέλειον ἀποτέλεσμα τῆς ἐγχειρητικῆς παρεμβάσεως..
Ἡ ἐπίδρασις τοῦ Ἁγίου εἰς ὅλους ὅσους ἔζησαν τὸ ἔργον καὶ τὴν προσφοράν του ἢ ἐπληροφορήθησαν αὐτὸ ὑπὸ τῶν σπουδαστῶν του ἢ ἐμελέτησαν αὐτὸ ἐκ τῶν συγγραμμάτων του ἦτο ἀποφασιστικῆς βαρύτητος, διὰ τὴν πορείαν τῆς ζωῆς των. Οἱ ἰατροὶ ἀντελαμβάνοντο καὶ ἐσέβοντο τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τὴν ἄρρηκτον ψυχοσωματικὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος εἰς ἑκάστην πάθησιν ὑποφέρει διττῶς,ψυχικῶς καὶ σωματικῶς. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ παρεχομένη εἰς αὐτὸν θεραπεία δὲν περιορίζεται μόνον εἰς τὸ σῶμα, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ εἰς τὴν συμπάσχουσανπάντοτε μετὰ τοῦ σώματος ψυχήν.
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὑπῆρξεν ἓν φῶς, τὸ ὁποῖον ἀναλισκόμενον συνεχῶς ἐφώτιζεν ὅλον καὶ περισσότερον. Ἐδίδαξεν ὅτι ὁ ἰατρὸς πρέπει νὰ ἀναλίσκεται, νὰ καταφλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν πάσχοντα καὶ νὰ φωτίζη διηνεκῶς, ὡς σύμβολον γνώσεως καὶ προσφορᾶς.
Απόσπασμα από το άρθρον Σταύρος Ι. Μπαλογιάννης ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟΝ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ