Ἰωάννα Μ.
Μιά ἐντύπωση πού μᾶς ἐπιβάλλεται ἀπροσδόκητα καταργεῖ τούς νόμους τῆς φύσεως καί εἶναι φανέρωση τοῦ Θεοῦ σέ πολλούς λέγεται θαυμαστό γεγονός καί συγκλονίζει.
Παραβρέθηκα τελευταῖα σέ ἐξόδιο ἀκολουθία μοναχῆς. Ποτέ μου δέν εἶχα ξαναδεῖ τέτοια σημεῖα σέ κεκοιμημένο ἄνθρωπο.
Χέρια εὔκαμπτα, μαλακά, ζεστά, χωρίς ἀκαμψία, τριγύρω ἀτμόσφαιρα χαρμολύπης, ἀναστάσιμη, πού τήν προσδιόριζε κατά πολύ ἡ αἴσθηση πού σοῦ ἔδινε τό πρόσωπό της σάν νά κοιμόταν καί κυρίως τά χέριά της. Σημεῖο μοῦ εἶπαν πού φανερώνεται συχνά, ὅταν θέλει Ἐκεῖνος, σέ αὐτούς πού Τοῦ ἀφιερώνονται.
Δυστυχία δέν εἶναι νά φύγουμε χωρίς ἐμφανές θαῦμα, ἀλλά χωρίς τήν ἐμπειρία Θεοῦ στήν καρδιά μας.
Ρωτήθηκε ἕνας γέροντας χωρικός κάποτε, τί ἔκανε καθισμένος στήν Ἐκκλησία τόσες ὧρες χωρίς κἄν νά φαίνεται ὅτι προσεύχεται. «Τόν κοιτάζω, μέ κοιτάζει καί εἴμαστε καί οἱ δυό εὐτυχισμένοι…».
Ποιός θά σηκώσει τήν κάθε σου θλίψη;
Μόνον Ἐκεῖνος! Πού ξέρει ἀπό πόνο καλύτερα ἀπό ὅλους καί σέ περιμένει! Ὅλα μαζί Του ἀποκαθίστανται.
«…Μά ἡ λύπη σου θά γίνει χαρά σάν τή γυναίκα πού σάν γεννήσει ξεχνᾶ τίς θλίψεις 
καί τούς πόνους τοῦ τοκετοῦ καί χαίρεται πού ἔφερε ἄνθρωπο στόν κόσμο. Καί σύ τώρα ἔχεις λύπη, μά πάλι θά σέ δῶ καί θά χαρεῖ ἡ καρδιά σου καί τή χαρά σου κανείς δέν θά σοῦ τήν ἀφαιρέσει…Σέ αὐτή τή ζωή θά ἔχεις θλίψεις, ἀλλά πάρε θάρρος ἐγώ ἔχω νικήσει τόν κόσμο» (Ἰωάν.16,21-23 )
Ζοῦμε στό παρόν καί πορευόμαστε στό μέλλον.
Ἡ μετάβασή μας ἀπό τή ματαιότητα τοῦ ἐφήμερου κόσμου σέ μία ἄλλη κατάσταση εἶναι μία ἐξελικτική πορεία (πού ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ ) ἀλλά καί προοπτική εὐτυχίας κοντά στόν Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς Ζωῆς. Ὁ θάνατος ἀποσυνθέτει, ὁ Θεός οἰκοδομεῖ, συνθέτει, ἐγείρει.
Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μία ἐνσυνείδητη συμμετοχή στόν Σταυρό καί στήν Ἀνάστασή Του, μία φιλότιμη ἀνταπόκριση.
Προϋπόθεση ζωτικῆς σημασίας νά ἔχεις καρδιά γεμάτη εὐγνωμοσύνη, γιά ὅσα σοῦ δίνει κάθε στιγμή ὁ Θεός καί νά ἀναγνωρίζεις πόσο ἁμαρτωλή εἶναι ἡ γκρίνια, ὁ γογγυσμός, ἡ κατήφεια, ἡ ἀποδοκιμαστική, ἐπικριτική, ἀπαξιωτική, μίζερη στάση ζωῆς. Ποιά θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ στάση σου; Ποιός εἶναι ὁ τρόπος πού ζῆς; Πῶς μοιράζεσαι τό ὑπάρχον, πῶς καταναλώνεις, πῶς συνδιαλέγεσαι; Στήν οἰκογένειά σου, στή δουλειά σου, παντοῦ. Ὁ κόσμος θά διορθωθεῖ ἀπό αὐτόν πού εἶναι ἱκανός νά διορθώσει τόν ἑαυτό του. Ἐπανατοποθέτηση, ἡ κρίση, μᾶς δημιουργεῖ ταπείνωση σέ σχέση μέ τήν ὑπεροχή τῆς ἀσφάλειας, ὡραία εὐκαιρία νά γίνουμε καλύτεροι, νά ἀλλάξουμε ματιά, διότι ἄν μπορούσαμε νά τά δοῦμε ὅλα ὑπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητας θά διακρίναμε καί τήν πραγματική τους διάσταση. Πλοῦτος, δόξα, ὀμορφιά εἶναι ματαιότητες, ἀφοῦ δέν σέ πᾶνε παραπέρα. Ἀρετές, ὅπως συγχωρητικότητα, ἀνεξικακία, ὑπομονή, ἐλεημοσύνη, θά σέ συνοδεύουν ὡς πολύτιμα ἐφόδια πάντοτε. Χρειάζεται νά τολμήσουμε! Χαίροντες ἐν παντί… ἡ εὐχαριστιριακή στάση ζωῆς εἶναι πληρωτική ἀπό μόνη της, ὅπως καί ἡ ἀγάπη, σέ ἀγκαλιάζει μέ ἕνα χαρούμενο αἴσθημα, ἀπελευθερωτικά λυτρωτικό, σέ ἀπογειώνει κάνοντας σέ στοχαστικό.
Ἡ ἄλλη ζωή ἀπό ἐδῶ κερδίζεται. Τί ζητᾶς μέσα ἀπό αὐτά πού κάνεις; Ἔχει διάρκεια ὅ,τι κάνεις; Ὅ,τι εἴμαστε, ὅ,τι μᾶς διέπει, τό μεταδίδουμε, τό ἐκπέμπουμε, προσωπική ἡ εὐθύνη. Μετανοοῦμε, βλέπουμε ποῦ φταῖμε, ἔχουμε σπλάχνα οἰκτιρμῶν, θυσιαστική διάθεση γιά τούς ἄλλους; Ποιό εἶναι τό μέτρο τῆς ἀγάπης, ρωτᾶς· σοῦ δείχνω τόν Ἐσταυρωμένο, τί νόημα ἔχουν ὅλα σέ ἕναν κόσμο πού «ὁ Θεός πέθανε» ἐξακολουθεῖς, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι «πέθανε γιά σένα»! Ἕνας ἑκούσιος θάνατος Ἐκείνου πού εἶναι ἡ ζωή, ἕνας θάνατος ἀναστάσιμος, πού σοῦ χαρίστηκε.
Στρεφόμενη ὁλοκληρωτικά σέ Σένα, Κύριε, καταλαβαίνω πώς ἄν προσπαθήσουμε νά Σέ ἀκολουθήσουμε μέ συνέπεια, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε τεράστια χαρά ἀπό τήν κοπιαστική πορεία, πού δέν ἀφανίζει τήν ἐλπίδα, τό ψεῦδος, δέν καταστρέφει τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα, γιατί ὅ,τι τόν διαδέχεται εἶναι σταθερό καί μόνιμο, μᾶς τό ἐπιβεβαίωσες.
Μέσα ἀπό τήν καθημερινότητα τῶν ἀποτυχιῶν μας, τῶν λαθῶν μας, τῆς ματαίωσης τῶν ἐλπίδων, τῶν τραγικῶν γεγονότων παγκοσμίως, ἄς δημιουργήσουμε μία ἄμυνα νηφαλιότητας, παρόλες τίς θλίψεις, γιατί Ἐσύ μπορεῖς νά μᾶς κρατᾶς σέ ἀφοβία, ἐλπίδα, ἀνέλπιστη χαρά. Σέ συναντοῦμε καί Σέ γευόμαστε, μέσα ἀπό τά παραδεδομένα μυστήρια πού ἐκφράζουν τήν ἄπειρη ἀγάπη καί συγκατάβασή Σου καί βρίσκουμε ἀναύπαση, λύτρωση, παρηγοριά. Οἱ τοπικές κοινότητες ζωῆς (ἐνορίες) νοηματοδοτοῦν τή ζωή μας μέ τήν ἐνεργῆ συμμετοχή μας, παρέχοντάς μας αὐτή τή δυνατότητα τῆς βιωμένης πνευματικότητας, πού μπορεῖ νά μᾶς γεμίσει πληρότητα. Εἴμαστε ὁ καθένας μας ἕνα ἀπειροελάχιστο ἀστεράκι μέσα στά ἄλλα ἑκατομμύρια, ἀλλά νιώθουμε ἀσφάλεια κοντά Σου μοναδική, ἀφοῦ ἡ ζωή εἶναι δῶρο, κι ἐμεῖς στά χέριά Σου, μεγάλοι μέσα στήν ἀσημαντότητά μας. Μᾶς συντρίβει ἡ ἀγάπη Σου, τό παράδειγμά Σου, ἡ ἀνοχή Σου, ἡ μακροθυμία Σου. Μᾶς περιμένεις ὅλος ἀγάπη νά γυρίσουμε κοντά Σου μετά ἀπό κάθε ἀστοχία μας, ὅλα πρός ὄφελός μας, ἀκόμα καί ὁ πόνος, ἄς μήν τό καταλαβαίνουμε. Τό θέλημά Σου εἶναι τελικά ἡ ἀναύπασή μας, ἄς μήν τό ἀποδεχόμαστε. Ἐξαγιάζεις τό κάθε τι στή ζωή μας χωρίς νά τό καταργεῖς, ἄς μήν τό συνειδητοποιοῦμε, ξέρεις τήν προαίρεσή μας, μᾶς ξέρεις. Ὁ ψαλμωδός ἐλέγχει τήν ἀπιστία μας «Ὅσοι ἔχουν στηριγμένη στόν Κύριο τήν πεποίθησή τους μοιάζουν μέ τό ὄρος Σιών, δέν πρόκειται νά σαλευθεῖ ὅποιος μένει στήν Ἱερουσαλήμ».
Μᾶς συγκινεῖ ὁ ἅγ.Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅταν προσεύχεται προσλαμβάνοντας τόν ἄλλον «Μέ λέγει ὁ Χριστός μου νά ζητήσω ἕνα πράγμα, ὅπου εἶναι τιμιώτερον ἀπό ὅλον τόν κόσμον, ποιό εἶναι αὐτό; Νά ζητήσης, μέ λέγει, τούς ἀδελφούς καί τίς ἀδελφές σου, νά δεθῆτε μέ τήν ἀγάπη, νά σᾶς βάλω στόν παράδεισο νά χαίρεσθε πάντοτε….». Μία σύγχρονη φωνή τοῦ Γέροντα Justin Parvu μᾶς λέει, « ἔχουμε ἀνάγκη ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού ζοῦν ἁγία ζωή, ἐκείνων πού μποροῦν νά ἑλκύσουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ πάνω τους. Χρειαζόμαστε μία ἑνότητα μεταξύ μας. Ἄς ἀποτελέσουμε μία ἕνωση πού θά μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ σέ κάθε διαβολικό σχέδιο πού ἀπειλεῖ νά μᾶς κατακυριεύσει, καί δέν ἔρχεται παρά μόνο μέσῳ τῆς τέλειας ἀγάπης, τῆς πληρότητας, τῆς προσευχῆς καί τῆς ὑπακοῆς».
Συνοδοιπόροι εἴμαστε, παλεύω κι ἐγώ συνέχεια μέ αὐτό πού λέγεται ἀνεπάρκεια προσωπική, ἀτέλεια, ἐμπάθεια, καί ἐλπίζω ὅτι «γι’ αὐτούς πού ἀγαποῦν τόν Θεό ὅλα θά τούς βγοῦν σέ καλό». Τό σημαῖνον μᾶς τονίζει ὁ Γέροντας Παΐσιος μέ δυό λέξεις μόνο:
«Ὅσα πετᾶς, τόσο πετᾶς»! Τί χρειάζεται νά πετάξω γιά νά βρῶ αὐτό ποῦ δέν ἔχω κατά τόν ἅγιο Γέροντα; Μήπως τό νά ἀφεθῶ τελικά μέ ἐμπιστοσύνη καί παιδική ἁπλότητα στά χέρια Του, νά μέ χειραγωγήσει σωστά; Μήπως τό νά ἀπομακρυνθῶ ἀπό ὅλα τά ἐμπαθῆ πού ἔχω προσκόληση νοσηρή καί εἶναι βαρίδια ποῦ μέ τραβοῦν πρός τά κάτω; Μήπως τελικά, διαπλατύνοντας τήν ὕπαρξη καί μέσῳ τῆς ἐλεημοσύνης, μιμούμενος τό θεϊκό πρότυπο, γίνω ἐλαφρότερος συνειδησιακά καί χαρούμενος, γιατί ὅποιος πετᾶ χαίρεται κιόλας καί εἶναι εὐτυχισμένος; Πότε δέν φρόντισε ὁ Κύριος γιά ὅλους ὅσους Τόν ἐμπιστεύτηκαν;
Ποιός δέν κατέφυγε στή μητρική ἀγκαλιά τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι ἡ χαρά τῆς χαρᾶς 
μας, καί δέν τοῦ ἔφυγε κάθε λύπη; Ἀναφωνεῖ ὁ ἅγ. Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης «Ἐλεῆμον Κύριε, μεγάλη ἡ ἀγάπη Σου πρός ἐμέ τόν ἁμαρτωλό».
Πόσο ἀνατρεπτικοί εἶναι οἱ Ἅγιοί μας, διαχρονικά παρόντες, σέ βάζουν στήν ἄλλη λογική, σέ εἰσάγουν στόν χῶρο τῆς ἀνέφελης μακαριότητας.
Ἡ ἐπαφή μας μέ τόν Θεό καθαρίζει, θεραπεύει σώζει. Ἄν ἀκουμπούσαμε πάνω Του κάθε φορτίο μας δοξολογοῦντες, θά εἴμαστε χαρούμενοι μέ ἀντοχή στίς δοκιμασίες, ὥστε καμμιά θλίψη δέν θά ἦταν ἱκανή νά μᾶς καταβάλλει.
Τότε θά βλέπαμε καί τό θαῦμα Του, προσαρμοσμένο ἀπόλυτα στά δεδομένα τῶν ἀναγκῶν τῆς δικῆς μας ζωῆς…