Μετάφραση για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα παιδιά κρύβονται από την κοινή θέα, βρίσκονται σε επείγουσα ανάγκη παρέμβασης για την πνευματική τους υγεία.
Όταν ένα παιδί εν συντομία εξαφανίζεται σε ένα χωριό που κοιμάται, υπάρχει πανικός και δικαίως. Πρόκειται, εν τέλει, για έναν εφιάλτη. Μερικά παιδιά χάνονται σε μια απόμακρη ζούγκλα μετά από την συντριβή ενός αεροπλάνου και ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα μέχρι που επιτέλους εντοπίζονται και οι παραγωγοί του Netflix που βρίσκονται γύρω τριγύρω μπορούν να πετυχαίνουν τα συμβόλαιά τους.
Αλλά τι γίνεται με τα 125.000 παιδιά στην Βρετανία που δεν βρίσκονται πλέον καθημερινά στα θρανία τους; Εκτός σχολείου συχνότερα από ότι εντός αυτού, τα παιδιά έχουν το παρατσούκλι των παιδιών- φαντάσματα που εξαφανίζονται όχι μόνο από την σχολική αίθουσα αλλά και από την ίδια την ζωή τους.
Τα στοιχεία του Νέου Υπουργείου Παιδείας δείχνουν ότι κατά το εαρινό τρίμηνο, 24.700 μαθητές εξαφανίστηκαν πλήρως, ένας αριθμός που σίγουρα πρόκειται να αυξηθεί στο καλοκαιρινό τρίμηνο. Την περσινή χρονιά, 1.7 εκατομμύριο έχασαν πάνω από το 10% της εκπαίδευσής τους και στην Ουαλία, το 1/5 των μαθητών βρίσκεται τακτικά εκτός σχολείου.
Είναι μια τραγωδία, είναι απαράδεκτο – και κάθε φορά που ένας υπουργός εκπαίδευσης ή μια τοπική εξουσία ή ένα μέλος της επιτροπής φροντίδας νήπτει τας χείρας του και μεμψίμοιρα μουρμουρίζει «δεν γνωρίζουμε που είναι», θέλω να ουρλιάξω.
Θέλω να φωνάζω με όλη μου την ψυχή: «Για όνομα του Θεού, τα παιδιά είναι στο σπίτι, στα δωμάτιά τους, στα κρεβάτια τους, λυπημένα και ανέλπιστα. Το ξέρετε αυτό. Σταματήστε να προσποιείστε. Ταλανίζονται με μαρτύρια που προκλήθηκαν από τις 23 Μαρτίου 2020 όταν όλα όσα είχαν σημασία για αυτά-ότι τους ταίριαξε- κονιορτοποιήθηκε. Πηγαίνετε και βρείτε τα. Πηγαίνετε και βοηθήστε τα».
Εδώ δεν είναι το σενάριο από τις τηλεοπτικές σειρές Grange Hill ή Waterloo Road, εδώ δεν είναι όλα αμαθή παιδιά γεννημένα σε μια ένδεια γενεών (τρέμω να απεικονίσω πόσο δύσκολα το βιώνουν), και τα οποία (παιδιά) δεν έχουν καθόλου ενοχές να κάνουν κοπάνα για να βγουν στο τοπικό εμπορικό κέντρο ή να κλωτσούν μια μπάλα στο πάρκο. Αυτό το είδος επανάστασης θα υπαινισσόταν σαν ένα είδος κανονικότητας.
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα το φυσιολογικό αναφορικά με το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ή τον τρόπο με τον οποίο αυτή η Κυβέρνηση προτιμά να κάνει υπολογισμούς απ’ το να κάνει το καθήκον της και να παρέχει τους πόρους της για την συμφορά που υπάρχει στην πνευματική υγεία και η οποία καταστρέφει μακράν περισσότερες ψυχές νέων ανθρώπων απ’ ότι θα μπορούσε ποτέ ο κορωνοϊός.
«Το χειρότερο είναι πως ‘έπιασα’ τον εαυτό μου να εύχεται να είχε η κόρη μου καρκίνο. Επειδή τότε η ίδια θα μετρούσε ως άνθρωπος, θα την έπαιρναν και θα την πήγαιναν σε ένα αναγνωρισμένο μονοπάτι όπου εκεί θα μπορούσε να σωθεί, όπου οι αρχές θα ενδιαφέρονταν. Αντί για αυτό την βλέπω αβοήθητη να πεθαίνει κάθε μέρα, κάθε μήνα και κάθε χρόνο όλο και περισσότερο με το να περνάει το χρόνο της ξαπλωμένη στο κρεβάτι».
Απαίσια λόγια να τα ακούει κανείς από οποιονδήποτε γονέα, αλλά όταν η φίλη μου η Μελίσσα, μια πολύ επιτυχημένη επαγγελματίας χρειάστηκε να εργάζεται με μερική απασχόληση προκειμένου να φροντίζει το παιδί της, τους μίλησε, όλοι εμείς καταλάβαμε. Όταν ξέσπασε σε κλάματα και το είπε στον παθολόγο της, κατάλαβε κι εκείνος. Σήκωσε το τηλέφωνο, έστειλε ένα mail.
Η Μελ έλαβε μια κλήση εντός ημερών, από την CAMHS, την τοπική ομάδα παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας σε παιδιά και νέους. Της υποσχέθηκαν ότι θα επισκεφθούν την 13χρονη κόρη της. Αλλά στο τέλος δεν υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα από την επίσκεψη αυτή.
Φυσικά και όχι· η κόρη της ήταν «σε μονάδα φροντίδας» ίδια ακριβώς με την CAMHS επί δύο χρόνια μετά από τον αυτοτραυματισμό της- αλλά ένιψαν τας χείρας τους από την κόρη της επιτόπου «δεν τους κίνησε το ενδιαφέρον».
Δεν τους κίνησε το ενδιαφέρον επειδή η διάθεσή της ήταν τόσο χαμηλή που δεν ήθελε ούτε να ντυθεί, ούτε να βουρτσίσει τα δόντια της, πόσο μάλλον να βγει κάποιο ραντεβού. Η σχολική της συμμετοχή ήταν 7%.
Σε οποιοδήποτε αξιοπρεπή σύστημα, μια 13χρονη που είναι τόσο αγχωμένη ώστε να αφήσει το κρεβάτι της θα είχε σημάνει συναγερμό. Εδώ στην διαλυμένη Βρετανία, θεωρήθηκε από την ψυχιατρική ομάδα ότι ήταν το θύμα που έφταιγε και απορρίφθηκε επειδή δεν ήταν η κατάλληλη περίπτωση ασθενούς.
Και τι θα γινόταν αν ως εκ θαύματος κατάφερνε να φορέσει την φόρμα της· πώς να καθησυχάσεις ένα τρομοκρατημένο κορίτσι- ένα οποιοδήποτε τρομοκρατημένο κορίτσι μας- πως η παρανοϊκή πρόταση των σχολείων τους για τις νέες τουαλέτες κοινές για άντρες και γυναίκες θα είναι ασφαλείς;
Δεδομένου ημών των μητέρων που οι κόρες μας δεν έχουν πεισθεί, δεν μπορούμε ενδεχομένως να αναμένουμε να πείσουμε τα παιδιά μας. Αυτή τη βδομάδα ένα έφηβο αγόρι συλλήφθηκε έπειτα από ισχυρισμούς για «σοβαρή σεξουαλική επίθεση» σε ένα σχολείο στο Έσσεξ· Λέγεται ότι 3 επιθέσεις έλαβαν μέρος σε τουαλέτες που είναι κοινές για αγόρια και κορίτσια.
Οι νέοι και οι νέες μας, τόσο σκληρά τραυματισμένοι από την κοινωνική απομόνωση, χρειάζονται απεγνωσμένα να αισθανθούν ότι είναι ασφαλείς- υπονομεύοντας τους αμιγείς χώρους απεικονίζεται ένας ακόμη από τους ολέθριους τρόπους υπό τους οποίους απογοητεύονται.
Με το χέρι στην καρδιά, έχω χάσει το μέτρημα των παιδιά που γνωρίζω και τα οποία ήταν τόσο καταστροφικά επηρεασμένα από τον Covid, από τους εγκλεισμούς, από την κακοδιαχείριση των ενηλίκων, με αποτέλεσμα τα παιδιά να έχουν διακόψει, απομακρυνθεί και αποσυρθεί από τον κόσμο. Και εκτός από το ευκαιριακό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, έχουν ξεχασθεί.
«Όταν προσπάθησα να συζητήσω με την κόρη μου, η οποία συνήθιζε να αγαπάει την τέχνη, τις έδωσα χρώματα και έναν καμβά και της πρότεινα να απαθανατίσει την θέα από το παράθυρό της- το οποίο θα σήμαινε τουλάχιστον ότι θα έπρεπε να ανοίξει τις κουρτίνες της», περιέγραψε μια άλλη φίλη.
«Περίμενα να δω ένα δέντρο. Ο σύζυγός μου κι εγώ βάλαμε στοίχημα ότι θα ήταν τέχνη του δρόμου, που θα παρουσιάζει πολλές βρισιές. Ήταν πολύ πιο τρομακτικό· μόνο τρία μαύρα, μυτερά βουνά γεμάτα από φόβο. Ο σύζυγός μου το φύλαξε στο ντουλάπι με την μακρινή ελπίδα ότι πιθανόν να γελάμε με αυτό στο μέλλον, αλλά έχω ένα απαίσιο προαίσθημα ότι ονειρευόμαστε».
Στο μεταξύ, η έκκληση για βοήθεια των οικογενειακών φίλων Jayne και Dan έμεινε αναπάντητη, όταν ο 15χρονος σε κατάθλιψη γιος τους αρνήθηκε να βγει από το σπίτι, αρνήθηκε να τρώει με την οικογένεια, αρνήθηκε να κάνει το οτιδήποτε παρά μόνο να κοιμάται όλη μέρα και να παίζει διαδικτυακά παιχνίδια όλο το βράδυ. Βρίσκεται εκτός εκπαίδευσης επί 18 μήνες.
Τώρα βρίσκεται σε λίστα αναμονής για μια ιδιωτική αξιολόγηση· αν είναι τυχερός ίσως να τον δουν σε τρεις μήνες. Δεδομένου ότι με κάποιον τρόπο θα πρέπει να βγει έξω από την πόρτα.
Ένα άλλο ζευγάρι – και δεν το λέω αυτό με καθόλου ελαφρά την καρδία- θεωρούν ότι είναι «τυχεροί» που η καταθλιπτική κόρη τους, εντός και εκτός σχολείου διαγνώστηκε με σοβαρή βουλιμία, επειδή αυτό σήμαινε ότι ξεπέρασε την λίστα προτεραιότητας και ότι η ψυχική της υγεία επιτέλους αντιμετωπίστηκε.
Είναι αυτή η χώρα στην οποία θέλουμε να ζούμε; Όπου οι απεγνωσμένοι γονείς θρηνούν τόσο πολύ λόγω απουσίας στήριξης (από την κυβέρνηση) όταν βλέπουν την διατροφική διαταραχή ή – εύχομαι να μην είναι θέλημα Θεού, και ξέρω πως η αγωνιώδης φίλη μου δεν το εννοούσε – τον καρκίνο ως μια προτιμώμενη εναλλακτική λύση;
Η τωρινή Υπουργός Παιδείας είναι η Gillian Keegan η θέση της οποίας τον Οκτώβριο του 2022 την ανέδειξε ως την πέμπτη υπουργό παιδείας που είχαμε μόλις μέσα σε τέσσερις (4) μήνες· είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι ακριβής σε κανέναν η δημοσίευση της Προεδρίας της Κυβερνήσεως. Θα έπρεπε όμως να είναι. Η εκπαίδευση είναι τα εισιτήριο για την επιτυχία, είναι το μέλλον των παιδιών μας. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά κρύβονται από την κοινή θέα, και βρίσκονται σε επείγουσα ανάγκη παρέμβασης για την πνευματική τους υγεία.