ΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

21 Ιανουαρίου 2012 σε Χωρίς κατηγορία

ΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Τῆς Κλαί­ρης Ἀγ­γε­λί­δου

Πρώ­ην Ὑ­πουρ­γοῦ Παι­δεί­ας καὶ πο­λι­τι­σμοῦ

Ἡ παγ­κο­σµ­ι­ο­ποί­η­ση ποὺ ἐν­τέ­χνως τῆς ἔ­δω­σαν τὸ ὄ­νο­µ­α πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­α,
γιὰ νὰ µην ἐ­νο­χλεῖ, ὅ­τι εἶ­ναι ξε­νό­φερ­τη, ἀλ­λὰ ὅ­τι εἶ­ναι µὶα ρε­α­λι­στι­κὴ πρα­γµ­α­τι­κό­τη­τα, ποὺ ἐ­µ­πε­ρι­έ­χει ἀν­θρώ­πι­να δι­και­ώ­µ­α­τα, κα­λὰ κρα­τεῖ στὸν τό­πο µας.Ἡ κοι­νω­νί­α µας αὐ­θω­ρεὶ ἔ­γι­νε πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κή, ἡ δὲ Παι­δεί­α μας πι­πι­λί­ζει συ­νε­χῶς τὴ λέ­ξη, η ὁ­ποί­α ἔ­γι­νε ἡ πι­ὸ σύγ­χρο­νη καὶ πι­ὸ πο­λυ­συ­ζη­τη­µ­έ­νη σὲ ὀ­µ­ι­λί­ες «εὐ­παι­δεύ­των» κοι­νω­νι­ο­λό­γων, ψυ­χο­λό­γων καὶ παν­τὸς εἴ­δους ἐ­ρα­σι­τε­χνῶν µἐ­λε­τη­τῶν. Φυ­σι­κὰ ὅ­λα αὐ­τὰ κα­λο­προ­αί­ρε­τα καὶ εὐ­πρόσ­δε­κτα.

Τὸ µέ­γα ἐ­ρώ­τη­µ­α, ὄ­µ­ως, εἶ­ναι: Ποιὰ κε­νὰ κα­λύ­πτει; Ποιὲς ἀ­ξί­ες καὶ πο­λι­τι­στι­κὰ δρώ­µ­ε­να «τοῦ πα­ρελ­θόν­τος» ὑ­περ­κε­ρά­στη­καν, γιὰ νὰ εἰ­σχω­ρή­σουν οἱ νε­ό­φερ­τες ἰ­δέ­ες; Μή­πως ἡ γλώσ­σα, ἡ ἀ­ξι­ο­πρέ­πει­α, ἡ λε­βεν­τιά, ἡ θυ­σί­α, ἡ πί­στη, ἡ ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση, ἡ αὐ­τα­πάρ­νη­ση, ἡ πο­λι­τι­στι­κὴ πα­ρά­δο­ση, ἡ οἰ­κου­µ­ε­νι­κό­τn­τα, ἡ ἱ­στο­ρι­κὴ αὐ­το­γνω­σί­α, ἡ αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α καὶ ἄλ­λες ἔν­νοι­ες, ὅ­λες γέ­νους θη­λυ­κοῦ, ποὺ γεν­νοῦν καὶ ἀ­να­ζω­ο­γο­νοῦν τοὺς Ἕλ­λη­νες σ’ ὅ­λη τὴν τρι­σχι­λι­ε­τῆ ἱ­στο­ρι­κή τους πα­ρά­δο­ση;

Ποιὲς ἀπ’ ὅ­λες ἔ­χουν ἀ­πο­κλει­στεῖ, γιὰ νὰ δε­χτού­µ­ε τὴν πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­τα, ἔ­τοι­µ­η ν’ ἀ­να­τρέ­ψει ἐκ θε­µ­ε­λί­ων ὅ,­τι οἱ προ­γε­νέ­στε­ροι δη­µ­ι­ούρ­γη­σαν καὶ πρό­σφε­ραν στὴν οἰ­κου­µ­έ­νη, ἰ­δι­αί­τε­ρα στὸν Πο­λι­τι­σµ­ὸ καὶ τὴν Παι­δεί­α;

Καὶ πῶς «ἐ­λα­φρᾷ τῇ καρ­δί­ᾳ» ἐ­ξα­κον­τί­ζεις τὴν ἑλ­λη­νι­κή σου Παι­δεί­α, ἀ­πεί­ρου κάλ­λους, γιὰ νὰ εἰ­σα­γά­γεις ἀ­µ­φι­βό­λου ἀ­ξί­ας ἔν­νοι­ες, ἀ­τε­κµ­η­ρί­ω­τες ἀ­κό­µ­α µὲ­σα στὸ χρό­νο, γιὰ νὰ εἶ­σαι δῆ­θεν σύγ­χρο­νος καὶ ὄ­χι ἀ­παρ­χαι­ω­µ­έ­νος;

Δὲν εἶ­ναι θέ­µ­α πα­ρελ­θον­το­λο­γί­ας, οὔ­τε θέ­µ­α σο­βι­νι­σµ­οῦ, οὔ­τε ἐ­θνι­κι­σµ­ός, γιὰ τοὺς πο­λέ­µ­ι­ους.

Εἶ­ναι προ­βλη­µ­α­τι­σµ­ὸς γιὰ µἐ­λέ­τη καὶ οὐ­σι­α­στι­κὴ τε­κµ­η­ρί­ω­ση.

Εἶ­ναι θέ­µ­α ἀ­µ­φι­βο­λί­ας καὶ ἔ­ρευ­νας φι­λο­σο­φι­κῆς.

Δὲν µπο­ρῶ νὰ ἀ­µ­φι­σβη­τή­σω τὴν ὑ­πάρ­χου­σα πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­τα ὅ­πως δι­α­χέ­ε­ται στὴν κοι­νω­νί­α, ὄ­µ­ως ταυ­τό­χρο­να δὲν µπο­ρῶ νὰ ἀ­πε­µ­πο­λή­σω ἀ­ξί­ες πα­νάρ­χαι­ες, ποὺ σφυ­ρη­λα­τή­θη­καν στ’ ἀ­µ­ό­νι τοῦ πο­λι­τι­σµ­οῦ, τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῆς προ­σφο­ρᾶς.

Δὲν µπο­ρῶ ν’ ἀ­να­τρέ­ψω ἰ­δέ­ες ἔγ­κυ­ρες καὶ ἀ­σύ­στο­λα νὰ τὶς ρί­ξω στ’ ἀ­ζή­τn­τα, γιὰ νὰ θε­ω­ρη­θῶ σύγ­χρο­νος.

Οἰ­κου­µ­ε­νι­κὲς ἀ­ξί­ες καὶ ἰ­δα­νι­κά, δέ­χον­ται σή­µ­ε­ρα ἀ­νη­λε­ῆ καὶ ἀ­νί­ε­ρα σφυ­ρο­κο­πή­µ­α­τα, γιὰ νὰ πε­ρά­σει ἡ παγ­κο­σµ­ι­ο­ποί­η­ση, ντυ­µ­έ­νη τὴν ὡ­ραι­ο­λο­γί­α τῆς πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­τας.

Καὶ ἀν­τι­λή­φθη­κα ὅ­τι δὲν εἴ­µ­αι µὄ­νη.

Πρό­σφα­τα δι­ά­βα­ζα ὅ­τι ὁ Ντέ­ι­βιντ Κά­µ­ε­ρον, Πρω­θυ­πουρ­γὸς τῆς Ἀγ­γλί­ας, κή­ρυ­ξε πό­λε­µ­ο στὴν πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­τα.

Γεύ­τη­κε ὁ ἄν­θρω­πος τρι­άν­τα χρό­νι­α τὰ «κα­λά» τοῦ  πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κοῦ µον­τέ­λου. Θέ­λει νὰ γί­νει ἐν­σω­µ­ά­τω­ση τῶν µε­τα­να­στῶν, κυ­ρί­ως µου­σου­λµ­ά­νων, καὶ δη­λώ­νει ὅ­τι ὅ­λοι πρέ­πει νὰ µιλοῦν Ἀγ­γλι­κά, ὅ­τι τὰ σχο­λεῖ­α πρέ­πει νὰ δι­δά­σκουν τὴ βρε­τα­νι­κὴ κουλ­τού­ρα στοὺς µα­θη­τές τους.

«Φτά­νει», εἶ­πε, «µὲ τὴν πα­θη­τι­κὴ ἀ­νο­χή!!!».

Καὶ συ­νέ­χι­σε: «Μὲ τὸ δό­γµ­α τοῦ πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­οῦ ἐν­θαρ­ρύ­να­µ­ε δι­α­φο­ρε­τι­κὲς κουλ­τοῦ­ρες νὰ ζοῦν χω­ρι­στά. Δὲν µπο­ρέ­σα­µ­ε νὰ ἐγ­γυ­η­θοῦ­µ­ε τὸ ὄ­ρα­µ­α µι­ᾶς κοι­νῆς κοι­νω­νί­ας. Ἀ­νε­χθή­κα­µ­ε τὴ δρά­ση ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἀ­ξι­ῶν μας ἀ­πὸ αὐ­τὲς τὶς ἀ­πο­µ­ο­νω­µ­έ­νες κοι­νό­τη­τες».Πρᾶ­γµ­α ποὺ δή­λω­νε ἡ Ἄγ­κε­λα Μέρ­κελ, λί­γο νω­ρί­τε­ρα, κη­ρύσ­σον­τας τὸ τέ­λος τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­τας.

Ἐµεῖς, λί­γο κα­θυ­στε­ρη­µ­έ­να, τὴν ὡ­ραι­o­πo­ι­o­ῦ­µ­ε καὶ τὴν «πλα­σά­ρου­µ­ε» ὡς και­νούρ­γιο φροῦ­το στὴν κοι­νω­νί­α μας, στὴν Παι­δεί­α μας.

Ἔ­χου­µ­ε ἀ­λή­θει­α τὸ δι­καί­ω­µ­α νὰ στε­ρή­σου­µ­ε τὰ παι­διὰ μας ἀ­πὸ τὶς πο­λι­τι­στι­κὲς ἀ­ξί­ες, ποῦ προ­σφέ­ρει ἡ ἑλ­λη­νι­κὴ πα­ρά­δο­ση;

Ἔ­χου­µ­ε δι­καί­ω­µ­α νὰ τοὺς ὁ­δη­γή­σου­µ­ε στὸ ρα­γι­α­δι­σµ­ό, τὸ µη­δε­νι­σµ­ό;

Ἔ­χου­µ­ε δι­καί­ω­µ­α, χά­ριν τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό­τη­τας, νὰ τοὺς ἀλ­λά­ξου­µ­ε πο­ρεί­α πλεύ­σης, νὰ ἐν­σπεί­ρου­µ­ε τὴν ἀ­µ­φι­βο­λί­α γιὰ ὅ,­τι κλη­ρο­νό­µ­η­σαν, ὅ­ταν ἄλ­λοι εὐ­ρω­πα­ϊ­κοὶ λα­οὶ ἀ­πο­δέ­χον­ται µὲ θαυ­µ­α­σµ­ὸ τὸν δι­κὸ μας πο­λι­τι­σµ­ό, τὴ δι­κὴ μας γλώσ­σα, καὶ εἰ­σά­γουν τὰ Ἀρ­χαί­α Ἑλ­λη­νι­κὰ στὰ σχο­λεῖ­α τους;

Ἔ­χου­µ­ε, ἀ­λή­θει­α, δι­καί­ω­µ­α νὰ ρί­ξου­µ­ε στ’ ἀ­ζή­τη­τα τὴν κλη­ρο­νο­µ­ι­ὰ μας;

ΠΗΓΗ: «Ἡ Ση­με­ρι­νὴ»