π. Δημητρίου Μπόκου
Το πολυσυζητημένο θέμα της συγχώρησης των εχθρών επαναφέρει στη μνήμη μας το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Β΄ Λουκά. Δεν θα ενεργείτε όπως οι άλλοι άνθρωποι, λέγει ο Χριστός. Δεν θα ακολουθείτε τα φυσικά σας αισθήματα, ώστε να αγαπάτε τους φίλους μόνο και να μισείτε τους εχθρούς σας. Εσείς θα αγαπάτε τους εχθρούς σας. Θα τους κάνετε καλό και θα τους δανείζετε, χωρίς να περιμένετε καμμιά ανταπόδοση.
Ο Χριστός μιλάει για αγάπη προς τους εχθρούς, ενώ εμείς θεωρούμε σχεδόν αδύνατη ακόμα και την απλή συγχώρησή τους. Μας φαίνεται αδιανόητο να αγαπήσουμε κιόλας τον εχθρό μας. Και βέβαια κάτι τέτοιο δεν γίνεται καθόλου εύκολα. Αφού όμως το ζητάει ο Θεός, σημαίνει πως είναι εφικτό. Μέσα στις δυνατότητές μας. Ποτέ ο Θεός δεν ζητάει ακατόρθωτα πράγματα. Γνωρίζει καλύτερα από μας τη φύση μας, τί μπορούμε και τί δεν μπορούμε πραγματικά να κάνουμε. Ακόμα και το ανθρωπίνως ακατόρθωτο, με τη χάρη του γίνεται κατορθωτό. Επειδή καθετί καλό, γίνεται πάντα με τη συνεργία Θεού και ανθρώπου. Όχι από μας αποκλειστικά.
Πώς θα μπορούσαμε να φτάσουμε σ’ αυτό που θέλει ο Χριστός; Ασκούμενοι, όπως σε όλα, με μικρά βήματα. Ποτέ δεν απαιτεί ο Θεός να πετύχουμε τα πάντα μονομιάς. Ας κάνουμε σαν το μικρό παιδί, που πέφτει, σηκώνεται, χτυπάει, ξαναχτυπάει, αλλά μαθαίνει κάποτε να περπατάει καλά. Πώς να ενεργήσω λοιπόν, όταν δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εχθρό μου;
Κάνω το πρώτο βήμα. Αρχίζω να παρακαλώ τον Θεό: Κύριε Ιησού Χριστέ, δος μου τη δύναμη να συγχωρήσω. Το λέω επίμονα, καθημερινά, ώσπου, μετά από αρκετό ίσως καιρό, να φτάσω στο δεύτερο βήμα, κατά το οποίο προσπαθώ να λέω: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους εχθρούς μου. Ας το λέω έστω και τυπικά, αδιάφορα, με το στόμα μου μόνο, χωρίς να το εννοώ με την καρδιά μου. Όμως, αν το κάνω καθημερινά, από το στόμα κατεβαίνει λίγο-λίγο και στην καρδιά. Φτάνω έτσι κάποτε στο τρίτο βήμα. Αισθάνομαι δηλαδή με τον καιρό, ότι μπορώ να το λέω όλο και πιο εύκολα. Όλο και με καλύτερη διάθεση. Κάτι αλλάζει μέσα μου. Η καρδιά μου αρχίζει να το αποδέχεται. Η διά-θεσή μου απέναντι στον εχθρό μου αλλάζει σιγά-σιγά όλο και προς το καλύτερο. Έχω μπει στον δρόμο να τον συγχωρώ με την καρδιά μου. Μέχρι να τον αγαπήσω κιόλας, ο δρόμος είναι βέβαια μακρύς. Αλλά
βρήκα ήδη την αρχή. Έτσι πρέπει να ξεκινάω καθημερινά την προσευχή μου. Από τη συγχώρηση του εχθρού μου και μετά όλου του κόσμου.
Μέχρι πού μπορώ να φτάσω έτσι; Γράφει ο μητροπολίτης Antony Bloom για κάποιον που επέστρεψε από το Μπούχενβαλντ, ένα απ’ τα φριχτά γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν ρωτήθηκε για το τί τράβηξε εκεί, είπε: Τα βάσανά μου δεν μπορούσαν καθόλου να συγκριθούν με τη θλίψη που ένιωθα μέσα μου για εκείνους τους αξιολύ-πητους νεαρούς Γερμανούς, οι οποίοι κατάντησαν να είναι τόσο σκλη-ροί. Η σκέψη για την κατάντια των ψυχών τους δεν με άφηνε καθόλου να ησυχάσω. Δεν ανησυχούσα για τον εαυτό μου, αν και είχα μείνει εκεί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, αλλά αγωνιούσα για την ψυχική κατάσταση των βασανιστών μου. Εκείνοι που υπέφεραν ήταν κοντά στον Χριστό, οι εγκληματίες όμως ήταν μακριά του!
Αν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να ξεχνάει βασανιστήρια τεσσά-ων ετών και να θλίβεται πραγματικά για τους βασανιστές του, εσύ κι εγώ γιατί να μη μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εχθρό μας; Και να νοιαστούμε, αν χρειαστεί, λίγο περισσότερο γι’ αυτόν;
Καλή ευλογημένη εβδομάδα!
«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα