Όσοι αμφισβητούν εδώ και μισό αιώνα τη δολιότητα και την αρπακτικότητα της Τουρκίας καθησυχάζοντας την εθνική τους συνείδηση με την απατηλή ιδέα ότι προέχει η προστασία του ελλαδικού οίκου μας έναντι της ασφάλειας της Κύπρου, ας κοιταχτούν μπροστά στον καθρέφτη και ας αναγνωρίσουν – έστω κι αργά – ότι δεν έκαναν τίποτα οι ίδιοι για να γνωρίσουν και να σεβαστούν την ελληνικότητα της Μεγαλονήσου.
Δεν έκαναν τίποτα οι ίδιοι – υπό το κράτος, ενδεχομένως, της ανευθυνότητας και της ηθελημένης αμνησίας για την κυπριακή τραγωδία (1974) – για να “ξορκίσουν το δαιμονικό” της εξίσωσης του εθνικού φιλότιμου με την εθνική υπεροψία, τον τοπικιστικό εγωισμό και το ιδιωτικό συμφέρον.
Δεν έκαναν τίποτα, γιατί δεν κατάλαβαν – και δεν θέλουν να καταλάβουν ακόμα και τώρα – ότι η Κύπρος και η σωτηρία της (η απελευθέρωση του υπό τουρκική κατοχή 37% βόρειου τμήματός της και η ένωσή του με την ελεύθερη Κυπριακή Δημοκρατία) είναι πάνω και πέρα από αυτά.
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον Ελληνισμό, που έχει πλούσια και μακραίωνη ιστορία στην κοιτίδα του αυτή στην Ανατολική Μεσόγειο (όπου ευδοκιμεί από εποχής αποικισμού των Αχαιών: 1.250-1.000 π.Χ, αν και τα μέχρι τώρα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν την έλευση των “Αχαιών” Ελλήνων γύρω στο 1220-1200/1100 π Χ.
Κοιτίδα η οποία γέννησε τη γνώση και το ελληνικό αλφάβητο, πριν μεταλαμπαδευτούν αυτά στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο και “ριζώσουν βαθιά, ανθίσουν και καρποφορήσουν”, κατά τον Αλεξανδρινό Ησύχιο, γραμματικό και λεξικογράφο του 5ου αι. μ Χ (“Συναγωγή πασῶν λέξεων κατά στοιχεῖον, ἐκ τῶν Άριστάρχου καί Ἀπίωνος καί Ἠλιοδώρου”, εκδ. Μ.Schmidt, Jena, 1858-1868).
Κοιτίδα με προνομιούχα θέση γεωπολιτική, καθώς η Κύπρος βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους (Ευρώπη-Ασία-Αφρική) και, ως εκ τούτου, είχε διαφαλισμένη εμπορική αξία (γέφυρα Ανατολής-Δύσης & ενδιάμεσος σταθμός στο εκτεταμένο μυκηναϊκό εμπόριο) και ρόλο σύγχρονης “Άνω Ελλάδας”, που προσιδιάζει με αυτήν της ιδεατής και υπερκόσμιας “Άνω Ιερουσαλήμ” της Αποκάλυψης (βλ. Γ.Π. Σαββίδης: “Με μια πινέζα στην καρδιά”).
Σε ρόλο “Μικρής Ελλάδας” της Ανατολικής Μεσογείου, στο σταυροδρόμι λαών, πολιτισμών και θρησκειών από τότε που, κατά την παράδοση, ένα τεράστιο κύμα μετέφερε – απ’ τα ελληνικά νερά ανοιχτά των Κυθήρων – το όστρακο από το οποίο αναδύθηκε η Κύπριδα Αφροδίτη στη θάλασσα της Πάφου (η οποία ιδρύθηκε από τον βασιλιά της αρκαδικής Τεγέας Αγαπήνορα το 264/’63 κατά το “Πάριο Χρονικό/Μάρμαρο”, Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο).
“Μικρής Ελλάδας” με σήμα κατατεθέν την Ελληνικότητα 3.500 ετών+ και τη χριστιανικότητα 2000+. Στοιχεία ταυτότητας τα οποία έχει αναγνωρίσει και μια Τουρκάλα δημοσιογράφος, που εκπέμπει λόγο ελευθερίας και αλήθειας από δεκαετίας σχεδόν (Σεπτέμβριος 2014-Ιούλιος 2023) κόντρα στο Ερντογανικό καθεστώς φίμωσης διανοούμενων και δημοσιογράφων στην Τουρκία.
“Η Κύπρος ήταν και είναι ελληνική”, λέει η σπουδαία Uzay Bulut (σ.σ: η Σαλαμίνα, η Κερύνεια και οι άλλες ελληνικές πόλεις της Κύπρου είναι αρχαιότερες από την Έφεσο και τη Σμύρνη της Μ. Ασίας, αλλά και από τον Τάραντα και τις Συρακούσες της Μεγάλης Ελλάδας στην Κάτω Ιταλία και Σικελία).
Υποστηρίζει μάλιστα σε άρθρα της, που εκπέμπουν μηνύματα στον Τούρκο Πρόεδρο, ότι “η φιλία, η συνεργασία και η ειρήνη δεν οικοδομούνται πάνω στην πολιτισμική και εθνική ισοπέδωση των άλλων”, πολύ περισσότερο όταν “όλος ο κόσμος έγινε μάρτυρας για το τι έκανε η Τουρκία το 1974”, πράξη για την οποία “ο Ερντογάν πανηγυρίζει μέχρι σήμερα”, από κοινού με τον εθνικιστή Μπαχτσελί φυσικά.
Πανηγυρίζει για τις… “προσχεδιασμένες εκτελέσεις, το εθνικό ξεκαθάρισμα και το συνεχιζόμενο δημογραφικό και πολιτισμικό βιασμό της Κύπρου…”, λέει πικρόχολα η Τουρκάλα δημοσιογράφος (την οποία απειλούν ανοιχτά τουρκικές οργανώσεις προειδοποιώντας την ότι θα την δολοφονήσουν) και ξεσπά σ’ ένα ντελίριο γυμνής αλήθειας που συγκινεί και συγκλονίζει:
“Αυτό που έγινε στην Κύπρο ήταν εισβολή (που εορτάζεται επίσημα σαν γιορτή ειρήνης) και η Τουρκία είναι ξένος εισβολέας στην Κύπρο” (σ.σ: τη διπλή τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74 την αποτύπωσαν σε φωτογραφίες αμερικανικοί δορυφόροι με κωδική ονομασία “Κλειδαρότρυπα” – KH-9 Hexagon – από ύψος 150 χλμ).
Την ελληνική Κύπρο, αφού – κατά την Uzay Bulut – “η τουρκοκυπριακή μειονότητα (στη σύντομη παρουσία της στην Κύπρο) δεν είχε δικό της μέρος στο νησί από το 1500 π Χ μέχρι τον 20ο αιώνα” (σ.σ: το 1878 η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραχώρησε την Κύπρο έναντι ενοικίου στην Αγγλία -Αγγλοκρατία στην Κύπρο 1878-1960 – σε ανταπόδοση της βρετανικής υποστήριξης υπέρ της Τουρκίας στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-’78).
Αλήθειες που δύσκολα να τις πουν και οι Έλληνες της Κύπρου ακόμα, γιατί – στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δυστυχώς – δείχνουν να έχουν ξεχάσει πως το μισό τους νησί βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή και για τον λόγο αυτό αντιμετωπίζουν τα Κατεχόμενα ως πρώτης τάξεως τουριστικό προορισμό και όχι ως παράνομο κράτος.
Όχι ως παράνομο κράτος που πουλιέται σταδιακά απ’ τους ίδιους τους εκτοπισμένους – αντί πινακίου φακής – στους Τούρκους, αν και κανένα αντίτιμο (όσο ακριβό και να ήταν) δε θα έπρεπε να είναι ικανό να εξαγοράσει την ιστορία της ιερής γης της κατεχόμενης Κύπρου.
Της γης των απογόνων του Θησέα (Σόλοι Κύπρου, ίδρυση γύρω στα 1250 π Χ), του Αίαντα, του Τελαμώνα και του Τεύκρου (σ.σ: η ίδρυση της Σαλαμίνας απ’ τον τελευταίο αναφέρεται στην “Ελένη” του Ευριπίδη και στους λόγους του Ισοκράτη “Ευαγόρας” και “Νικοκλής”), της γενιάς του Αγαμέμνονα, του Ορέστη και του γιου του Τισαμενού (τελευταίου μυθικού βασιλιά της Λακεδαιμονίας, του Άργους και της Αχαῒας), των οικιστών Πράξανδρου και Κηφέα στη Λάπηθο και την Κερύνεια, οι οποίοι προέρχονταν από τη Σπάρτη και την Αιγιαλεία (Αχαῒα) αντίστοιχα.
Της γης που πότισαν με το αίμα τους Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι από το οδόφραγμα της Δερύνειας μέχρι τη Σαλαμίνα της Αμμοχώστου (αναφορά στην ίδρυσή της — 1202-‘1 πΧ, με τους πρώτους Έλληνες να εγκαθίστανται γύρω στο 1300 — κάνει ο Αισχύλος στο έργο του “Πέρσαι”).
Της γης (πόλεις, χωριά, εκκλησίες, μονές, κοιμητήρια, αρχαιότητες) η οποία στενάζει σκλαβωμένη κάτω απ’ το πόδι του Τούρκου κατακτητή μισό αιώνα τώρα. Τα… κύτταρα των Αχαιών της αρχαίας Λακωνίας (“Πελλάνας”, 1200 π Χ), των απογόνων του βασιλιά της Αθήνας Θησέα (του γιου του Ακάματα & του εγγονού του Χύτρου, οικιστών της Κύπρου [Σόλοι και Χύτροι ιδρύονται μεταξύ 1250-1050 π Χ]) και του Φαληρέα (εγγονού του βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα), καθεύδουν υπό μανδραγόρα ως φαίνεται, στον λαό της Μεγαλονήσου. Δε βρίσκουν καλή υποδοχή και σωπαίνουν…