Περί αμυντικής θωράκισης της χώρας μας ο λόγος και δύο σύντομα παραδείγματα από την ελληνική ιστορία:
Έτος 490 π.Χ., η στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μιλτιάδη “βάζει στοπ” στην βαρβαρότητα των Περσών, στον Μαραθώνα, σε μία μάχη η οποία ήταν ακριβώς αυτό: “μάχη” και όχι “ναυμαχία” λόγω της έλλειψης στόλου από μεριάς των Αθηναίων.
Αυτό ακριβώς το απλό πρόβλημα συνειδητοποίησε η έτερη μεγάλη στρατιωτική προσωπικότητα της εποχής, ο Θεμιστοκλής, ο οποίος παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή το επόμενο διάστημα και είναι εκείνος ο οποίος προβλέπει ότι ο “εξ Ανατολών” κίνδυνος δεν έχει ακόμη εκλείψει.
Μπροστά του έχει ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα: Να καταφέρει να πείσει τους Αθηναίους να παραιτηθούν από τα έσοδα τα οποία ελάμβαναν από τα ορυχεία ασημιού της Μαρώνειας, στο Λαύριο, όπου ο κάθε Αθηναίος πολίτης ξεχωριστά, εισέπραττε ένα ποσό σημαντικό. Ζητήθηκε μία θυσία απο όλους προκειμένου να κατασκευαστούν πολεμικές τριήρεις. Όλως παραδόξως -αν και με υπερπροσπάθεια- κατάφερε να γίνει αυτό αποδεκτό και εκείνη η στιγμή ιστορικώς ήταν μια καίρια στιγμή για τη διάσωση των ίδιων, της Πατρίδας και φυσικά την σωτηρία όλου του Δυτικού πολιτισμού. Εδώ να σημειώσουμε, ότι για την κατασκευή των πλοίων όπου πρωταγωνίστησαν στη Ναυμαχία -πια- της Σαλαμίνας, χρησιμοποιήθηκε ξυλεία απ’ το βουνό του Υμηττού και ο Θεμιστοκλής είχε να αντιμετωπίσει επιπρόσθετα βαριές κατηγορίες περί… οικολογικής καταστροφής.
Αν δεν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, θα περάσουμε στο δεύτερο στιγμιότυπο ελληνικής ιστορίας που είναι πιο χαρακτηριστικό αλλά αυτή τη φορά επώδυνο:
Έτος 1452, ένας Ούγγρος χύτης κανονιών, ονόματι Orban (Ουρβανός) έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, στην αυτοκρατορική αυλή. Είχε να επιδείξει στον ίδιο τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κάποια σχεδιαγράμματα άκρως ενδιαφέροντα που είχε επιμεληθεί ο ίδιος.
Ο Μαγυάρος μηχανικός, ήταν αυθεντία στην κατασκευή μεγάλων μπρούτζινων κανονιών. Η αμοιβή του ήταν συγκεκριμένη. Ο Αυτοκράτορας που δεν διέθετε στα ταμεία του το αντίστοιχο ποσό, βρίσκεται στη δυσχερή εκείνη θέση, να παρακαλέσει όλους τους πλούσιους της Πόλης, έναν προς έναν να συνεισφέρουν οικονομικά. Εκείνοι, έχοντας βγάλει μεγάλο μέρος της περιουσίας τους στη γειτονική Ιταλία ή ακόμη και θάβοντας την κάτω απ’ το χώμα απλά, αδιαφορούν για τις εκκλήσεις, θεωρώντας πως είναι ένα ζήτημα που δεν τους αφορά.
Αποτέλεσμα: Η «Μπομπάρδα» ή «Βασιλική» ή «Μεγάλο Κανόνι του Μωάμεθ» το μεγαλύτερο σε μέγεθος σε ολόκληρο τον κόσμο στις 11 Απριλίου βρίσκεται να τους σημαδεύει έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, μιας και ο Μωάμεθ είχε προσφέρει τελικώς τετραπλάσια αμοιβή στον Ουρβανό. Στην περίπτωση αυτή βεβαίως ο ελληνισμός έχασε την πρωτεύουσα του εδώ και πολλές εκατοντάδες χρόνια, ενώ είναι περιττό να αναφέρει κάποιος ότι αρκετοί από τους πλούσιους της Κωνσταντινούπολης, είτε σφάχτηκαν τελικά μέσα στους δρόμους, είτε πουλήθηκαν ως δούλοι μαζί με τον απλό λαό.
Επιγραμματικά: Στην Ελλάδα, όπου έχοντας ως γειτονική χώρα, κάποια με ποινικό μητρώο γενοκτονιών, λεηλασιών, εγκλημάτων πολέμου αλλά και ειρήνης ιστορικώς, υπάρχει η γενική διαπίστωση πως ειδικά το προηγούμενο διάστημα καλλιεργήθηκε η ανόητη και ανεύθυνη στάση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας -ιδίως μέσα από τα social media- η οποία υπαγόρευε την θέληση “να χτιστούν νοσοκομεία και σχολεία” ακυρώνοντας δαπάνες απ’ τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας, ο οποίος αντιμετωπιζόταν σαν κάτι βλαβερό.
Βέβαια, «ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» και να είστε βέβαιοι πως αν η γείτονα χώρα “ζύγιζε” την κατάσταση και έκρινε ότι απέναντι της δεν έχει έναν αντίπαλο αξιόμαχο, θα προχωρούσε αντίστοιχα και ούτε τα σχολεία θα βοηθούσαν διόλου, ούτε και τα νοσοκομεία, ο ελληνικός στρατός όπου αποτελείται απ’ τα παιδιά μας βέβαια και από εμάς τους ίδιους, θα είχε σταλεί σαν τον αμνό στον λύκο, καθώς και όσοι αισθάνονται “ιδεολόγοι” ή και ετεροχρονισμένα ανέμελα “παιδιά των λουλουδιών” θα αποτελούσαν και εκείνοι βέβαια άμαχο πληθυσμό απέναντι σε έναν φανατικό και βάρβαρο στρατό.
Και μία υποσημείωση: Η ηθελημένη μειοδοσία, λιποταξία, ανυποταξία κλπ δεν έχει να κάνει μονάχα με το ηθικό κομμάτι ή και την οδύνη όπου μπορεί να επιτρέψουμε με τη στάση μας να βιώσει – ξανά – αυτός εδώ ο Τόπος, αλλά επιφέρει και βαρύτατες κυρώσεις ποινικές.